Ο Αύγουστος της καρδιάς μου...

Απόγευμα Αυγούστου… ημέρα νωχελική και ράθυμη. Είναι μια από τις ώρες εκείνες, που η αμφιθυμία είναι τόσο έντονη, που δεν είσαι σίγουρος με τι ακριβώς θέλεις να ασχοληθείς. Δεν ξέρεις καν αν θέλεις να ασχοληθείς με οτιδήποτε… Παντελής έλλειψη αποφασιστικότητας για δράση ή αδράνεια. Ομολογώ ότι το βρίσκω αρκετά εκνευριστικό όταν μου συμβαίνει αυτό. Ευτυχώς όχι και τόσο συχνά.
Πολλές οι νοητικές προσφορές, πολλές οι προκλήσεις, ακόμα και οι αγγαρείες και οι υποχρεώσεις. Κι’ εγώ να αδιαφορώ γι’ αυτές τις τελευταίες, που με κοιτάζουν με έντονο ύφος πίσω από ένα ζευγάρι αυστηρά γυαλιά, σε κάποια γωνίτσα του μυαλού μου.
Τελικά αφού το παίδεψα αρκετά, αφέθηκα στη ροή της στιγμής. Βάλθηκα να αναπολώ όμορφες εικόνες και μνήμες, από την πρόσφατη εξόρμηση στην Κρητική φύση. Γρήγορα αντιλήφθηκα ότι ήταν το μοναδικό πράγμα που ήθελα να κάνω εκείνη την ώρα. Έτσι χωρίς ενοχές, χωρίς αναστολές και τύψεις, έδωσα μια γερή γροθιά στο στομάχι της κυρίας «υποχρέωσης» και παραδόθηκα στην Αυγουστιάτικη ονειροπόληση.

Γρήγορα ανακάλεσα εικόνες, που πρόλαβα να συγκρατήσω το τελευταίο τριήμερο και βρέθηκα να επιπλέω με το κανό μου κάτω από μια συστάδα πανύψηλων και περίτεχνα λαξεμένων βράχων που λες και βρίσκονταν εκεί για να διχοτομούν το βαθύ μπλε του ουρανού από το γαλαζοπράσινο της θάλασσας. Επάνω στο βράχο λιγοστά δενδρύλλια, δήλωναν επιλεκτικά την παρουσία τους σε σημεία καίρια… έτσι, ίσα ίσα, για να ξαφνιάζουν και να ξεκουράζουν το μάτι. Προσπέρασα δυο τρεις εισόδους, από μικρές σπηλιές που φύτρωσαν λες ξαφνικά στα πόδια του περήφανου και απόκρημνου βράχου. Εύκολα καταφύγια για επίδοξους παραθεριστές με τις σκηνές τους.

Συνεχίζω να κωπηλατώ και να προσπαθώ να συγκρατήσω μέσα μου φωτογραφικά την άγρια αυτή εικόνα της Κρητικής γης. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα με γοήτευε τόσο, μια τέτοιου είδους ομορφιά. Αν κάποιος με ρώταγε, παλαιότερα, θα την έλεγα «ξεραΐλα», χωρίς ενδοιασμούς. Φαίνεται όμως ότι όσο μεγαλώνουμε ακόμα και ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα εξελίσσεται. Είναι λες και εκπαιδεύεται το μάτι ή ο νους για να ανακαλύπτει τις ομορφιές όπου και αν είναι αυτές κρυμμένες.

Και μου ασκούσε πολύ έντονη γοητεία αυτή η αγριάδα. Συνειδητοποίησα ότι είναι απλά διαφορετική. Άλλη παρουσία δηλώνει η ηρεμία και η απαλότητα από το πράσινο του γκαζόν των δέντρων και των λουλουδιών και άλλη παρουσία η τραχύτητα και η επιβλητικότητα των κοφτερών και απόκρημνων βράχων.

Είναι όπως οι διαφορετικές εκφάνσεις στο συναίσθημα της αγάπης. Είναι άλλη εκείνη των γονιών, άλλη των φίλων, άλλη των συντρόφων και άλλη η μητρική. Η αίσθηση είναι το ίδιο δυνατή… η αξία και η ποιότητα το ίδιο ανεκτίμητη, αλλά συγχρόνως και τόσο διαφορετική.

Κοίταξα κάτω, σε κάποιες λευκές πέτρες, που «έκλεψαν» με τη λάμψη τους τη ματιά μου. Απίστευτα καθαρός βυθός που σε προκαλεί να τον ανιχνεύσεις… Χρώμα γαλαζοπράσινο αλλοιώνει τα μεγέθη και τα χρώματα του διάφανου βυθού. Τα λαμπυρίσματα και ο ήχος από τον ήπιο παφλασμό των απαλών κυμάτων πάνω στη ξύλινη σανίδα, μου πρόσφεραν μια απίστευτη χαλάρωση. Δεν ένοιωθα καν κούραση από τη συνεχή κωπηλασία. Ήθελα να δω κι άλλο από αυτό το μικρό-μεγάλο θαύμα της φύσης που απλωνόταν εκεί, πάνω και κάτω από μένα.

Κι’ ύστερα, καθώς άπλωνα τη ματιά να πάει όσο μπορεί ψηλότερα, επάνω στον απότομο βράχο, πρόβαλε εκείνος ο τεράστιος γυπαετός. Άπλωνε τις μακριές φτερούγες και έψαχνε για ανυποψίαστα θύματα. Μάλλον… Δεν ήμουν σίγουρη. Περισσότερο ράθυμο τον διέκρινα και αυτόν. Έτσι για να τον ταιριάξω με την δικιά μου διάθεση. Έδινε την εντύπωση ότι απλά ακουμπούσε και αναπαυόταν πάνω σε κάποιο ρεύμα του ανέμου που του πρόσφερε την ανάπαυλα της στιγμής που είχε ανάγκη. Μέχρι να διακρίνει το θύμα του ή απλά να διασχίσει τον δικό μου οπτικό ορίζοντα και να χαθεί γλιστρώντας, πίσω από την κοντινότερη βουνοκορφή.

Αθάνατη Κρητική γη! Ποιο μαγικό χέρι καλλιτέχνη σε σμίλεψε… έτσι περίτεχνα με την αγριάδα και τη τραχύτητα που μόνο σ’ αυτό το κομμάτι της γης πρέπει να υπάρχει; Mάλλον είναι ο ίδιος που φιλοτέχνησε τα μαγευτικά δειλινά και τις ανατολές του Ρεθύμνου, της Σαντορίνης και τόσων άλλων ευλογημένων Ελλαδικών τόπων…

Κι’ ύστερα είναι εκείνο το φως. Αυτό το απίστευτο φως της Ελλάδος που δεν το βρίσκει κανείς (κατά κοινή ομολογία των ταξιδευτών), σε άλλα μέρη του κόσμου, παρά μονάχα εδώ, ειδικά τους θερινούς μήνες.

Πολύς ήλιος, πολύ ζέστη, πολύ αλμύρα και πολύ καλοκαίρι… αυτό το μοναδικό καλοκαίρι της Κρήτης. Που σε ξεκουφαίνουν τα τζιτζίκια που σε γλυκαίνουν οι χυμοί από τα ολόγλυκα φρούτα και σε συναρπάζουν οι βραδινοί περίπατοι κάτω από το ολόγιομο τεράστιο και έγχρωμο Αυγουστιάτικο φεγγάρι.

Η Κρήτη του έρωτα και του πάθους. Της φιλοξενίας, της εύκολης παρεξήγησης, του γλεντιού και της υπερβολής… Όλα στο συν. Όλα στο έπακρο.

Αυτή είναι η Κρήτη. Αυτός είναι ο Αύγουστος της Κρήτης…

Το δροσερό αεράκι άρχισε να δυναμώνει και σύντομα έγινε ένας αρκετά δυνατός άνεμος που με ξάφνιασε και με φόβισε ομολογώ αφού με εμπόδιζε πεισματικά να γυρίσω πίσω… Ριπές ξαφνικές χτυπούσαν από το πλάι το μικρό μου πλεούμενο και η όψη ακόμα και το χρώμα της θάλασσας με μιας άλλαξε.

Όμως, είναι κι αυτό κομμάτι της άγριας αυτής ομορφιάς. Το απρόβλεπτο, το ξαφνικό. Η αλλαγή στις διαθέσεις, ενός, γιατί όχι, ατίθασου επίσης όπως και η Κρήτη, ανέμου της. Είναι παιδί δικό της. Πως θα μπορούσε αλήθεια να είναι αλλιώς…

Ομολογώ ότι έδειξα ψυχραιμία. Είχα ενημερωθεί για τις εντάσεις του ανέμου τις ημέρες αυτές, ότι δεν θα ξεπερνούσαν τα τρία μποφόρ, όμως πάλι, ποιος είναι σίγουρος για το τι μπορεί να δημιουργήσει ένα τέτοιο ατίθασο παιδί…

Καθησύχασα τον εαυτό μου ότι αυτή η ξαφνική αλλαγή στο σκηνικό δεν θα κρατούσε για πολύ και έπειτα από μια μικρή σύντομη προσευχή…δεν το κρύβω, προς αποφυγή δυσάρεστων εκπλήξεων (ποτέ δεν ξέρεις), τελικά μπόρεσα να κωπηλατήσω με δυσκολία μεν, αλλά σταθερά, και να στρίψω πίσω από τον τελευταίο χαμηλό βράχο που μου έκοβε τη θέα, από την προσφιλή μου πια χρυσή ακτή όπου με περίμενε η παρέα, ανήσυχη από την προσωρινή μου εξαφάνιση…

Το κουδούνισμα του τηλεφώνου διέκοψε τη σύντομη αυτή διαδρομή της μνήμης, και ευτυχώς γιατί διαφορετικά, ίσως συνέχιζα να ταλαιπωρώ περισσότερο τους όποιους αναγνώστες…

Έτσι, κρέμασα προσωρινά στο τελευταίο ελεύθερο καρφάκι της κουζίνας μου την τελευταία αυτή θύμηση, για να την έχω εύκολα προσβάσιμη και να την ανακαλέσω ξανά, ποιος ξέρει άλλο ένα ράθυμο Αυγουστιάτικο απόγευμα ή κάποιο παγωμένο χειμωνιάτικο βράδυ.

Τελικά ίσως αυτό το νόημα να έχει ο Αύγουστος. Να μπορείς κάποια στιγμή να ανακαλύπτεις την πολυτέλεια να ονειρεύεσαι… χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς αναστολές.

Και αυτός ήταν ο δικός μου ο Αύγουστος. Ο Αύγουστος της Κρητικής γης. Ο Αύγουστος της καρδιάς μου…

Σάββατο, 20 Αυγούστου 2011 - Της ΜΑΡΙΑΝΝΑΣ ΚΟΥΓΙΤΑΚΗ-ΤΖΑΓΚΑΡΑΚΗ

Γιατί οι gay είναι... αναγκαίοι στην κρίση

Με την κρίση να πλήττει όλο και περισσότερους κλάδους και την κυβέρνηση ανύμπορη να λάβει ουσιαστικά μέτρα τόνωσης της οικονομικής δραστηριότητας, ίσως η κοινωνική υπέρβαση με τη νομιμοποίηση των gay γάμων να αποτελέσει μια κάποια λύσις για κάποιες περιοχές που πήττονται περισσότερο από την κρίση. Κάπως έτσι φαίνεται ότι σκέφτηκε και ο συντηρητικός Δήμαρχος της Νέας Υόρκης, Μάικλ Μπλούμπεργκ επιτρέποντας τους από τις 23 Ιουλίου και καθιστώντας την πόλη του την έκτη στον κόσμο που το επιτρέπει.
Αν λοιπόν οι χώρες με αξιολόγιση ΑΑΑ είναι ένα κλειστό club οι περιοχές όπου επιτρέπονται οι γάμοι των gay είναι ακόμα λιγότερες, ενώ ο πληθυσμός των ομοφιλοφίλων βαίνει σταθερά αυξανόμενος.
«Όταν αρχίσει ο τουρισμός στο Διάστημα, ένα από τα πρώτα τουριστικά γραφεία που θα ανοίξει θα απευθύνεται σε ομοφυλόφιλους» υποστήριξε πριν χρόνια ο ταξιδιωτικός συντάκτης Τόνι Λέοναρντ. Μπορεί να ακούγεται ειρωνικό ή υπερβολικό όμως οι ομοφυλόφιλοι αποτελούν ένα από τα πιο δυναμικά κομμάτια της τουριστικής αγοράς.
Αυτό φαίνεται πως σκέφτηκε και θέλησε να εκμεταλλευθεί ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης, Μάικλ Μπλουμπεργκ, καθώς από τα μεσάνυχτα της 23ης Ιουλίου, η Νέα Υόρκη έγινε η έκτη και μεγαλύτερη πολιτεία των ΗΠΑ που επιτρέπει δια νόμου στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια να παντρευτούν μιας και η γερουσία ενέκρινε σχετική νομοθετική πρωτοβουλία . Ήδη, η Μασαχουσέτη, Κονέκτικατ, Αϊόβα, Νιου Χαμσάιρ, Βερμόντ και Κολούμπια επιτρέπουν γάμους του ιδίου φύλου.
Οι δρόμοι της Νέας Υόρκης κατακλίστηκαν από 6.000 ανθρώπους που πανηγύρισαν την απόφαση αυτή να επιττραπεί ο γάμος ανθρώπων του ιδίου φύλου και ο Μπλουμπεργκ ετοιμάζεται πλέον να εκμεταλλευτεί τουριστικά μία νέα πηγή τουριστικών εσόδων.
Έτσι, στις 24 Ιουλίου η 54χρονη Κίτι Λάμπερτ και η 53χρονη Σέριλ Ραν ένωσαν τις ζωές τους στο δημαρχείο της Νέας Υόρκης. Πρόκειται για το πρώτο ζευγάρι ομοφυλόφιλων που παντρεύεται στη Νέα Υόρκη. Οι δύο γυναίκες είναι ζευγάρι επί τουλάχιστον δέκα χρόνια ενώ εκατοντάδες φίλοι, συγγενείς, μέλη οργανώσεων για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων καθώς και τουρίστες παραβρέθηκαν στην τελετή.
Οι γάμοι μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου θα μπορούν να αρχίσουν να τελούνται μέσα σε διάστημα 30 ημερών, αν και οι θρησκευτικές και εκκλησιαστικές οργανώσεις και μη κερδοσκοπικές οργανώσεις με θρησκευτικό χαρακτήρα δεν θα είναι υποχρεωμένες από το νόμο να τελούν τέτοιες τελετές.
Ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης ετοιμάζει και διαφημιστική καμπάνια που θα φέρει τον τίτλο «NYC, I Do», (Νέα Υόρκη, Δέχομαι) και θα απευθύνεται στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια των γειτονικών πολιτειών που θέλουν να παντρευτούν. Σύμφωνα άλλωστε, με έρευνα των Δημοκρατικών, η Νέα Υόρκη θα μπορούσε να αποκομίσει έσοδα 391 εκατ. δολ. από την ενίσχυση της οικονομικής δραστηριότητας, αλλά και τα έσοδα από φορολογία, εντός τριετίας. Η έκθεση αναφέρει ότι περισσότερα από 42.000 ζευγάρια θα μπορούσαν να επιλέξουν να παντρευτούν στην Νέα Υόρκη.
Και η διαφημιστική εκστρατεία που ξεκινά ο δήμος της πόλης, «θα δημιουργήσει έσοδα εκατομμυρίων δολαρίων στον τουρισμό της χώρας που ήδη ανέρχεται στα 31 δις. δολ.» αναφέρει η Kimberly Spell, εκπρόσωπος της New York & Company, η εταιρεία marketing του δήμου της Νέας Υόρκης.
Η μάχη που δίνεται σε κάθε πολιτεία σχετικά με τους γάμους ομοφυλοφίλων ανδρών και γυναικών έχει καταστεί αντικείμενο έντονων πολιτικών αντεγκλήσεων εν όψει των προεδρικών εκλογών και αυτών για το Κογκρέσο το 2012.
Όμως και η Ελλάδα μπήκε στο παιχνίδι αυτό καθώς το υπουργείο Πολιτισμού και ο ΕΟΤ διοργάνωσαν φέτος για πρώτη φορά στην Αθήνα το «Athens Rainbow Week» δείχνοντας ότι το χρήμα δεν κοιτά σεξουαλικές προτιμήσεις. Πρόκειται για φιλόδοξο σχέδιο με στόχο την προσέλκυση περισσότερων τουριστών σε μια περίοδο όπου η Ελλάδα έχει ανάγκη ανάπτυξης. Αλλά και ο δήμαρχος Θες/νίκης έχει δηλώσει πως θα επιτρέψει να γίνονται στο δημαρχείο της πόλης γάμοι ομοφυλοφίλων.
Πρόσφατη έρευνα πάντως έδειξε πως το 2011 η αγοραστική δύναμη των γκέι θα φτάσει τα 835 δισ. δολάρια παγκοσμίως και το 2012 τα 2 τρισ. δολ.
Πέρα όμως της έρευνας αυτής, είναι γεγονός ότι η αγορά του γκέι τουρισμού συνεχώς διευρύνεται. Ακόμα και μεγάλες αεροπορικές εταιρίες όπως η British Airlines και United America έχουν από χρόνια μπει σε ένα κυνήγι ανταγωνισμού για το ποια θα προσφέρει περισσότερα τουριστικά πακέτα σε ανθρώπους του ιδίου φύλου. Οι πέντε χώρες που βρίσκονται στην πρώτη λίστα των προορισμών των ομοφυλοφίλων είναι η Ολλανδία, το Βέλγιο, η Ισπανία, η Νότια Αφρική και ο Καναδάς καθώς έχουν νομιμοποιήσει το γάμο μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου. Τη λίστα συμπληρώνουν η Ίμπιζα , στην Ισπανία και… εξεγερμένο Λονδίνο. Γιατί άλλωστε να μην θέλουν οι πόλεις αλλά και τα νησιά ένα τέτοιο είδους τουρισμού που σίγουρα θα αποφέρει πολλά κέρδη. Άλλωστε και στη χώρα μας η Μύκονος θεωρείται από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς για ομοφυλόφιλους που συνήθως την επισκέπτονται κατά ομάδες για να την απολαύσουν και να αφήσουν πίσω τους ένα σεβαστό χρηματικό ποσό.


Ε. Ανανιάδου
Πηγή: http://www.sofokleousin.gr/archives/81254

Διπλός γκέι γάμος με άρωμα Λάρισας στο…Μανχάταν

Ως έναν αγώνα που δικαιώθηκε ύστερα από... 12 ολόκληρα χρόνια παρομοιάζουν δύο αδέλφια Ελληνοαμερικανών την επισημοποίηση της σχέσης με τους συντρόφους τους. Την πρώτη κιόλας ημέρα που τέθηκε σε ισχύ ο νόμος «Equal Marriage Act», που επιτρέπει τον γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων, ο Ερικ και η Ιλίς Μπακόλα από το Μπρούκλιν έκαναν... διπλό γάμο με τους συντρόφους τους.

Τη στιγμή που θα έμπαιναν στο Δικαστικό Μέγαρο του Μανχάταν την περίμεναν πολύ καιρό τα δύο αδέλφια. Συνοδευόμενοι από τη μητέρα τους Στέλλα Μπακόλα, ο Ερικ 41 και η Ιλίς 39 ετών επισημοποίησαν στις 24 Ιουλίου τις σχέσεις τους με τους Μάικλ Μπονάνο και Τζένα Γκλέιζερ αντίστοιχα.

πηγή: Πρώτο θέμα

Το κόμμα των Gay ... ΕΛΕΟΣ (Ελληνική Λεσβιακή Ομοφυλοφιλική Σύμπραξη)

Το πρώτο ελληνικό γκέι και λεσβιακό πολιτικό κόμμα, είναι γεγονός. Δεν γνωρίζουμε αν έρχεται να καλύψει το πολιτικό κενό, να προτείνει νέα δεδομένα για την ελληνική πραγματικότητα, ή απλά να καταντήσει άλλη μια γραφικότητα.Το ίδιο αυτοπροσδιορίζεται μέσα από μία λιτή ανακοίνωση.
"Σε μια χώρα που παραπαίει, και που κανένας πολιτικός δεν φαίνεται να μπορεί να καταφέρει να την βγάλει από το τέλμα,
έφτασε η ώρα η LGBT κοινότητα να αναλάβει τα ινία του τόπου και να βοηθήσει την χώρα. Στις επόμενες βουλευτικές εκλογές ...
ψηφίζουμε όλες και όλοι ΕΛΕΟΣ. (Ελληνική Λεσβιακή Ομοφυλοφιλική Σύμπραξη). Για την Ελλάδα και τους Έλληνες!
Σε λίγες μέρες θα δοθεί στην δημοσιότητα η ιδρυτική διακήρυξη.
Η προσωρινή διοικητική επιτροπή"

Μη βιαστείτε να βγάλετε τα συμπεράσματά σας και κυρίως να κάνετε εκτιμήσεις για το ποσοστό που θα πάρει στις επόμενες εκλογές.Και αυτό γιατί η ψήφος ως γνωστόν είναι μυστική...
Εξάλλου έχει εξασφαλισμένη ήδη την ψήφο,όπως φαίνεται,αρκετών βουλευτών και υπουργών...άλλων κομμάτων.
πηγή: http://naxos365.blogspot.com/2011/08/gay.html

Σάρα Γουότερς: «Η σεξουαλικότητα είναι πολιτική»

Αθήνα

Την αποκαλούν σπουδαία συγγραφέα του «αποκλίνοντος ερωτισμού». Η 45χρονη βρετανή πεζογράφος Σάρα Γουότερς είναι λεσβία και τέσσερα από τα πέντε μυθιστορήματά της οργανώνονται γύρω από γυναικείους χαρακτήρες σε λεσβιακές σχέσεις. Ανακάλυψε τις σεξουαλικές προτιμήσεις της στο πανεπιστήμιο και, συνειδητοποιημένη πλέον, ερεύνησε την ιστορία της λεσβιακής ταυτότητας στη διδακτορική διατριβή της και δραστηριοποιήθηκε στο λεσβιακό κίνημα στη δεκαετία του ’80.

Αυτές τις ημέρες βρέθηκε στην Ελλάδα, προσκεκλημένη του Βρετανικού Συμβουλίου, για να παραστεί στο φεστιβάλ ομοφυλοφιλικού κινηματογράφου Outview Film Festival στο Ινστιτούτο Θερβάντες, όπου προβλήθηκαν δύο σειρές του BBC βασισμένες στα μυθιστορήματά της «Χείλη σαν βελούδο» (Καστανιώτης, 2009) και «Η κλέφτρα» (Αλεξάνδρεια, 2007).

Την ίδια τύχη με το BBC είχε και το «Ξαγρυπνώντας» (Καστανιώτης, 2007), ενώ το «Αffinity» (2000) έχει μεταφερθεί στον κινηματογράφο. Θα το ακολουθήσει το τελευταίο βιβλίο της, που μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά, ο «Ανήλικος επισκέπτης» (Καστανιώτης, 2011), μια ιστορία φαντασμάτων σε μια έπαυλη της μεταπολεμικής βρετανικής αριστοκρατίας, από όπου απουσιάζουν λεσβιακοί χαρακτήρες.

Εμπορική και επιτυχημένη, η Σάρα Γουότερς είναι παράλληλα μια συγγραφέας που έχει ξεχωρίσει η κριτική. Βιβλία της συγκαταλέχθηκαν δύο φορές στις βραχείες λίστες για το βραβείο Booker και το βραβείο Orange για γυναίκες συγγραφείς.

Τη συναντήσαμε στο καφέ του ξενοδοχείου της στο κέντρο της Αθήνας. Το ταξίδι της στην Ελλάδα είναι μια παράταση του μήνα του μέλιτος. Παντρεύτηκε μόλις πριν από λίγες ημέρες την επί εννέα χρόνια σύντροφό της.

Είναι η πρώτη της επίσκεψη στην Αθήνα και εντυπωσιάστηκε από τη θέα της βραδινής φωτισμένης Ακρόπολης: «Αγαπώ το Λονδίνο για τα παλιά του κτίρια, αλλά όταν βλέπεις την Ακρόπολη τότε καταλαβαίνεις τι θα πει κτίριο με πραγματικά μεγάλη ιστορία».

Βρήκε μια Αθήνα πολύ καθαρότερη από ό,τι περίμενε και πολύ πιο «αγανακτισμένη». Ταυτίστηκε με τους «Αγανακτισμένους» στο Σύνταγμα γιατί και στη Βρετανία η κατάσταση δεν διαφέρει πολύ. Ανήκει στην Αριστερά και είναι απογοητευμένη από την κυβέρνηση Κάμερον. Την τρομάζουν οι στοχευμένες περικοπές σε βασικές κατακτήσεις, στην παιδεία, στην υγεία, στον πολιτισμό.

«Το θετικό είναι», μας είπε ζυγίζοντας τα πράγματα, «ότι η κατάσταση αυτή έβγαλε ξανά τον κόσμο στους δρόμους, νέους, ηλικιωμένους, όλους. Ο κόσμος είχε τεμπελιάσει πολιτικά και τώρα πολιτικοποιήθηκαν πάλι». Αυτό είναι το χαρακτηριστικό της προσωπικότητας της Σάρα Γουότερς, όπως συνειδητοποιήσαμε από την κουβέντα μας: προσπαθεί σε κάθε κατάσταση, όσο δυσάρεστη και αν είναι, να βρει τα θετικά της σημεία. Ισως εκεί βασίζεται η μεγάλη ηρεμία που αποπνέει.

Συνομιλήσαμε μαζί της για τα βιβλία της, για τις γυναίκες και τους άνδρες, αλλά και για όσα αφήνει στο σκοτάδι η ετικέτα της λεσβίας συγγραφέως με την οποία συνήθως προβάλλεται: για την Ιστορία και τις κοινωνικές τάξεις, για την πολιτική, για το εκδοτικό σύστημα, αλλά και για τον πριγκιπικό γάμο του Ουίλιαμ με την Κέιτ.

- Βρετανή, γυναίκα, λεσβία, συγγραφέας, ποιο από όλα τα στοιχεία προτάσσετε στην ταυτότητά σας;
«Ολα μαζί και καθένα ξεχωριστά. Είμαι Βρετανή και ασχολούμαι πολύ με τη βρετανική Ιστορία και επίσης νιώθω άνετα με τη λεσβιακή ταυτότητά μου. Ελπίζω όμως ότι οι ιστορίες μου δεν έχουν απήχηση μόνο σε ανθρώπους που αναγνωρίζουν τον εαυτό τους σε κάποιο από τα στοιχεία της ταυτότητάς μου αλλά ενδιαφέρουν πολλούς και διαφορετικούς αναγνώστες».

- Βιώσατε ποτέ διακρίσεις λόγω της ομοφυλοφιλίας σας;
«Η ίδια ένιωθα πολύ άνετα και η οικογένειά μου ήταν πολύ υποστηρικτική, αλλά η Βρετανία της δεκαετίας του ’80, όταν ήμουν νεαρή λεσβία, ήταν πολύ συντηρητική. Οι καιροί ήταν δύσκολοι για να είναι κανείς γκέι, από την άλλη όμως υπήρχε μεγάλη επίγνωση για το θέμα της ομοφυλοφιλίας, υπήρχαν οι λεσβιακές κοινότητες, ειδικά στο Λονδίνο. Στο διάστημα που πέρασε βέβαια τα πράγματα άλλαξαν πάρα πολύ, δείτε (και δείχνει τη βέρα της)… Δεν είχα ποτέ τη διακαή επιθυμία να παντρευτώ, αλλά είναι σπουδαίο να έχει κανείς τη δυνατότητα να το κάνει».

- Η διατριβή σας για την ομοφυλόφιλη ιστορική μυθοπλασία από το 1870 και εξής προέκυψε από την ανάγκη να διερευνήσετε περισσότερο τη λεσβιακή σας ταυτότητα;
«Με ενδιαφέρει πολύ η ιστορία της ομοφυλοφιλίας, το πώς προέκυψε αυτό που λέμε “ταυτότητα του ομοφυλόφιλου”. Παγιδευμένοι στο παρόν, πιστεύουμε ότι η ομοφυλοφιλία και η ετεροφυλοφιλία είναι διαχρονικά δύο διακριτές καταστάσεις. Οι έννοιες όμως είναι σύγχρονες. Πάρτε για παράδειγμα την Αρχαία Ελλάδα. Υπήρχε πολλή ομοφυλόφιλη δραστηριότητα, αλλά όχι ομοφυλόφιλη ταυτότητα. Ο 19^ος αιώνας στη Βρετανία έχει πολύ ενδιαφέρον, διότι τότε προκύπτουν οι ταυτότητες όπως τις εννοούμε σήμερα, ενώ επιβιώνουν ακόμη παλαιότερες πρακτικές. Κυρίως όμως με απασχόλησε στη διατριβή το πώς γράφουμε για το παρελθόν, πώς γράφουμε για την ομοφυλοφιλία και το παρελθόν, το πώς επινοούμε την Ιστορία κάθε φορά που γράφουμε για το παρελθόν».

- Πώς έγινε η μετάβαση στο βικτοριανό ιστορικό μυθιστόρημα με λεσβίες ηρωίδες;
«Αιτία ήταν οι δυσκολίες που συνάντησα όσο έγραφα τη διατριβή. Τα στοιχεία που έβρισκα ήταν λίγα, μικρές υπόνοιες σε επιστολές και ημερολόγια. Η έλλειψη τεκμηρίων και πηγών είναι απογοητευτική για τον μελετητή, αλλά ενθουσιάζει τον μυθιστοριογράφο, γιατί διαπιστώνεις ότι υπάρχουν πολλά κενά που μπορείς ελεύθερα να γεμίσεις με τη φαντασία σου».

- Η κριτική εντοπίζει στη γραφή σας ομοιότητες με τον Ντίκενς και τον Χένρι Τζέιμς. Ποιες είναι οι λογοτεχνικές αναφορές σας;
«Μου αρέσει πολύ ο Ντίκενς και τα έργα των αδερφών Μπροντέ, ο Γουίλκι Κόλινς και η σκοτεινότερη πλευρά της βικτοριανής μυθοπλασίας. Μου άρεσαν πάντοτε οι αλλόκοτες ιστορίες, μικρή λάτρευα τα παραμύθια των αδελφών Γκριμ. Με έχει επηρεάσει επίσης η Άντζελα Κάρτερ, με τη “Ματωμένη κάμαρα” όπου θίγει ζητήματα φύλου, και η Α. Σ. Μπάιατ με το “Αιχμάλωτα πάθη”, και επίσης ο Πίτερ Κάρεϊ και ο Πίτερ Άκροϊντ, που γράφουν για το παρελθόν με τρόπο μοντέρνο, μεταμοντέρνο θα έλεγα, όπως και η Χίλαρι Μαντέλ».

- Εκτός από την ομοφυλοφιλία και το παρελθόν, σας απασχολούν στα έργα σας και οι κοινωνικές τάξεις. Σε τι έχουμε κάνει μεγαλύτερη πρόοδο, στην εξάλειψη των ταξικών διακρίσεων ή των διακρίσεων που αφορούν τη σεξουαλικότητα;
«Στη μεταπολεμική εποχή έγιναν στη Βρετανία σπουδαίες αλλαγές σχετικά με τις κοινωνικές τάξεις. Δόθηκε στους ανθρώπους της εργατικής τάξης η δυνατότητα να κάνουν πολλά, υπήρξε μεγάλη κοινωνική κινητικότητα. Η γενιά των γονιών μου –που προέρχονται και δύο από την εργατική τάξη– είχε τη δυνατότητα καλής δωρεάν παιδείας, ωφελήθηκε από το εθνικό σύστημα υγείας και περίθαλψης, οι άνθρωποι κατάφεραν πράγματα στη ζωή τους που οι γονείς τους δεν θα μπορούσαν. Τώρα αυτό αλλάζει, χάνουμε έδαφος στη Βρετανία. Δεν υπάρχει κοινωνική κινητικότητα και το χάσμα πλούσιων και φτωχών διευρύνεται τρομερά. Τα μέλη της τωρινής κυβέρνησης προέρχονται από την τάξη των προνομιούχων. Αποφοίτησαν από ακριβά ιδιωτικά σχολεία, λίγο μπορούν να κατανοήσουν τα προβλήματα που απασχολούν τους περισσότερους και δεν κάνουν τίποτε για να δώσουν ευκαιρίες στους ανθρώπους της εργατικής τάξης.
Οσο για τη γυναίκα και τη σεξουαλικότητα, τα τελευταία 20-30 χρόνια έχουμε πετύχει σημαντικές κατακτήσεις. Υπάρχει όμως και εδώ μια οπισθοδρόμηση τώρα, με την εμμονή με το γυναικείο σώμα, που είναι πιο έντονη ακόμη και από όσο ήταν τη δεκαετία του ’80. Η σεξουαλικοποίηση της ζωής των νεαρών γυναικών και των παιδιών έχει ενταθεί, το χάσμα μεταξύ ανδρών και γυναικών διευρύνεται διαρκώς. Πρέπει και στα δύο ζητήματα να είμαστε διαρκώς σε επαγρύπνηση, να αγωνιζόμαστε για όσα έχουμε κατακτήσει».

- Ο πριγκιπικός γάμος του Ουίλιαμ με την Κέιτ, με την παγκόσμια προβολή που έλαβε, πιστεύετε ότι αναβίωσε παλαιά ταξικά στερεότυπα;
«Χμ, πραγματικά ο κόσμος στη Βρετανία είχε πάθει εμμονή με τον γάμο. Σε κάποιον βαθμό, θέλω να πιστεύω ότι υπήρχε και μια ειρωνική διάσταση σε αυτή την εμμονή. Για πολλούς ήταν απλώς μια ευκαιρία να βγουν στους δρόμους, να κατασκηνώσουν στα πάρκα και να κάνουν πάρτι, μια ευκαιρία να διασκεδάσουν λίγο σε ζοφερούς καιρούς. Από την άλλη βέβαια, το ταξικό σύστημα στη Βρετανία δεν έχει καταργηθεί. Μας αρέσει να παραπονιόμαστε για τις τάξεις και τους σνομπ, αλλά την ίδια στιγμή μας ελκύει η ταξική ιστορία της Βρετανίας και πολλοί νοσταλγούν την εποχή όπου ο καθένας ήξερε ποια ήταν η θέση του. Ο κόσμος σήμερα φοβάται. Δεν υπάρχει καθαρή εικόνα για το μέλλον, δεν ξέρει πού θα πάει η χώρα, οπότε στρέφεται στο παρελθόν. Θέλω να πιστεύω ότι τα δικά μου μυθιστορήματα δεν εκφράζουν μια νοσταλγία για το παρελθόν, ότι δεν βλέπω το παρελθόν ως καταφύγιο από το παρόν αλλά ότι καταφέρνω να αναδείξω τις ανισότητες και τις εντάσεις εκείνων των εποχών».

- Εχετε κάποια πολιτική στόχευση με τα έργα σας;
«Ανήκω στην Αριστερά, αλλά δεν έχω κάποια “πολιτική ατζέντα” όταν γράφω. Αναπόφευκτα όμως τα ενδιαφέροντά μου για την ιστορία του γυναικείου κινήματος, την ομοφυλοφιλία και τις κοινωνικές τάξεις έχουν πολιτική χροιά».

- Εχετε προταθεί δύο φορές ταυτόχρονα για το βραβείο Booker και το βραβείο Orange γυναικείας λογοτεχνίας, ο οίκος Virago που εκδίδει τα βιβλία σας ειδικεύεται στην έκδοση έργων για τη ζωή των γυναικών. Ανδρική και γυναικεία λογοτεχνία διαφέρουν;
«Λένε ότι οι γυναίκες είναι πολύ καλές στην παρατήρηση μικρών λεπτομερειών της οικιακής ζωής και των ανθρώπινων σχέσεων –η Τζέιν Οστεν ήταν μαστόρισσα σε αυτό– και ότι οι άνδρες είναι καλύτεροι στην απόδοση της ευρύτερης εικόνας της κοινωνίας. Δεν ξέρω αν ισχύει, αλλά ακόμη κι έτσι, μιλάμε για διαφορετική γραφή, όχι για καλύτερη ή χειρότερη γραφή. Ο λόγος που δημιουργήθηκαν στο παρελθόν οίκοι όπως ο Virago και βραβεία όπως το Orange είναι επειδή οι γυναίκες βρίσκονταν σε μειονεκτική θέση και είχαν λίγες ευκαιρίες να φανεί η δουλειά τους στο κυρίαρχο εκδοτικό σύστημα. Σήμερα δεν ξέρω αν υπάρχει η ίδια ανάγκη».

- Μπορεί μια γυναίκα να γίνει «η μεγάλη μυθιστοριογράφος» μιας εθνικής λογοτεχνίας; Στις ΗΠΑ συζητείται πολύ το θέμα τελευταίως και η άποψη είναι πως μόνο οι άνδρες έχουν την τιμή αυτού του χαρακτηρισμού.
«Η βρετανική πεζογραφία σήμερα κυριαρχείται από γυναίκες συγγραφείς, όπως η Χίλαρι Μαντέλ, η Α. Σ. Μπάιατ, αν και στατιστικά είναι αλήθεια ότι για τα έργα των ανδρών γράφονται περισσότερες κριτικές από ό,τι για των γυναικών. Στην Αμερική έχει γίνει θέμα γιατί τους αρέσει να κάνουν μεγάλες δηλώσεις για τη λογοτεχνία με τρόπο που δεν συμβαίνει στη Βρετανία. Φαίνεται ότι υπάρχει η επιθυμία να διατηρήσουν αυτή την αίσθηση του “μεγάλου μυθιστορήματος” ή “του μεγάλου συγγραφέα”, μια επιθυμία ελέγχου της λογοτεχνικής κατάστασης. Στη Βρετανία αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι ότι η λογοτεχνία “ανοίχτηκε”, ότι ακούγονται πολλές διαφορετικές φωνές και ότι η διάκριση ανάμεσα στην ποιοτική και στην εμπορική λογοτεχνία –που είναι χρήσιμη μερικές φορές– έχει παρουσιάσει ρωγμές, γεγονός το οποίο βρίσκω υγιές».

- Πολλοί φοβούνται ότι η εμπορική γυναικεία λογοτεχνία που ταυτίζεται συνήθως με το ελαφρό αισθηματικό μυθιστόρημα διαβρώνει το γούστο του κοινού και είναι απειλή για την ποιοτική λογοτεχνία. Εσείς τι πιστεύετε;
«Πάντοτε υπήρχαν δημοφιλείς συγγραφείς ρομαντικής μυθοπλασίας, νομίζω ότι οι συγγραφείς αυτοί απαντούν σε μια ανάγκη του κόσμου. Και εδώ όμως υπάρχει μια προκατάληψη που βασίζεται στο φύλο. Μιλούν πολλοί για την ελαφριά αισθηματική πεζογραφία που καλλιεργείται από γυναίκες και καταστρέφει τη λογοτεχνία. Υπάρχει αντίστοιχα πολλή pulp fiction γραμμένη από άντρες, πολλά κακά περιπετειώδη και αστυνομικά πεζογραφήματα στα οποία κανείς δεν δίνει τόση έμφαση και κανείς δεν τα θεωρεί απειλή για τη λογοτεχνία. Το ζήτημα στην εποχή μας δεν είναι μεταξύ ανδρικής και γυναικείας λογοτεχνίας αλλά μεταξύ εμπορικού και ποιοτικού βιβλίου. Και εδώ τα πράγματα έχουν αλλάξει. Στη Βρετανία ο κόσμος διαβάζει και αγοράζει πολλά βιβλία. Δημιουργούνται μεγάλα μπεστ-σέλερ τα οποία προωθούν οι εκδότες, τα μεγάλα βιβλιοπωλεία, οι λέσχες ανάγνωσης και τα ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία και η απόσταση ανάμεσα στα βιβλία αυτά και σε εκείνα που ακολουθούν στις πωλήσεις είναι τεράστια. Οι εκδότες αναζητούν την επόμενη μεγάλη επιτυχία και δεν επενδύουν σε λιγότερο εμπορικούς συγγραφείς. Από αυτό το σύστημα όμως έχουν ωφεληθεί και οι ποιοτικοί συγγραφείς. Η εποχή μας είναι καλή εποχή για να γίνει γνωστός και εμπορικός ένας ποιοτικός συγγραφέας».

- Εσείς ζείτε από τα βιβλία σας;
«Ζω από τα βιβλία μου, είναι υπέροχο!»

- Ολα τα βιβλία σας έχουν μεταφερθεί στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο. Κείμενο και εικόνα ωφελούνται αμοιβαία από αυτή τη σχέση ή το ένα λειτουργεί σε βάρος του άλλου;
«Νομίζω ότι το όφελος είναι αμοιβαίο. Εγώ έμεινα ευχαριστημένη από την τηλεοπτική μεταφορά των βιβλίων μου. Βέβαια, το σημαντικό κέρδος του λογοτέχνη είναι ότι η τηλεόραση και ο κινηματογράφος του φέρνουν αναγνώστες και χρήματα».

- Πόσο επηρεάζει η τηλεόραση το αναγνωστικό κοινό; Δώστε μας ένα παράδειγμα από την προσωπική σας εμπειρία.
«Αυτό φάνηκε στις πωλήσεις του βιβλίου μου “Χείλη από βελούδο”, που ήταν το πρώτο μου μυθιστόρημα και δεν ήμουν ακόμη γνωστή. Το αρχικό τιράζ ήταν 5.000 αντίτυπα και οι πωλήσεις ήταν μέτριες. Μόλις γυρίστηκε σε σειρά από το BBC, πουλήθηκαν 60.000 αντίτυπα μόνο στις δύο πρώτες εβδομάδες της προβολής της. Στα επόμενα βιβλία η διαφορά δεν ήταν τόσο μεγάλη».

- Στον «Ανήλικο επισκέπτη» μας μεταφέρετε πιο κοντά στο παρόν, απουσιάζουν οι λεσβίες ηρωίδες και εμφανίζονται φαντάσματα. Εχετε εξαντλήσει το θέμα της ομοφυλοφιλίας και τη φόρμα του ιστορικού μυθιστορήματος; Τι να περιμένουμε στο επόμενο βιβλίο σας;
«Η ιστορία του βιβλίου που γράφω τώρα διαδραματίζεται στη δεκαετία του 1920, μια εποχή που έχει τρομερό ενδιαφέρον, γιατί συναντάμε ταυτόχρονα την κληρονομιά της βικτοριανής εποχής και την προσμονή του μοντέρνου. Στον “Ανήλικο επισκέπτη” άφησα να με καθοδηγήσουν άλλα ενδιαφέροντά μου, μου άρεσαν πάντοτε οι ιστορίες φαντασμάτων, ήθελα να γράψω μία και το έκανα. Στο μυθιστόρημα που γράφω τώρα, επιστρέφω στο θέμα της σεξουαλικότητας και στις λεσβίες ηρωίδες. Το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας πάντοτε θα με ενδιαφέρει».

πηγή:εφημερίδα Το Βήμα

H ζωή των γκέι

Οι φιλίες, ο έρωτας αλλά και οι συνήθειές τους. Οι διαφορές μεταξύ αντρών και γυναικών. Το ντύσιμο, η διασκέδαση, ο ακτιβισμός... και πολλοί μύθοι που καταρρίπτονται. Ακόμα και στο σεξ.

Περίπου το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού είναι ομοφυλόφιλοι, σύμφωνα με έρευνες –δηλαδή, στην Ελλάδα γύρω στο μισό εκατομμύριο άτομα. Άλλα στοιχεία, που δίνουν στη δημοσιότητα ομοφυλοφιλικές οργανώσεις, ανεβάζουν το ποσοστό στο 10%.

Στην πραγματικότητα είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να υπολογίσουμε στατιστικά τους ομοφυλόφιλους. Κι αυτό γιατί πολλοί συνειδητοποιημένοι ομοφυλόφιλοι δεν αποκαλύπτουν ποτέ το σεξουαλικό προσανατολισμό τους, ενώ άλλοι δεν τον παραδέχονται ούτε καν στον εαυτό τους και, προσπαθώντας να έχουν μια «φυσιολογική» ζωή, παντρεύονται άτομα του αντίθετου φύλου και κάνουν παιδιά. Ένα είναι όμως σίγουρο: η ομοφυλοφιλία στη χώρα μας –και όχι μόνο– εξακολουθεί να θεωρείται ταμπού, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι γκέι να ζουν «στο σκοτάδι».

Ακτιβισμός και κώδικες επικοινωνίας

Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια αρκετά από τα μέλη της μειονότητας των ομοφυλόφιλων τολμούν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Στο γενικό αίτημα να μπορούν να εκδηλώνουν ελεύθερα τις σεξουαλικές προτιμήσεις τους έχουν προστεθεί και άλλα, πιο συγκεκριμένα, όπως το δικαίωμα στο γάμο και η απόκτηση ή υιοθέτηση παιδιών. Μέσα έκφρασής τους, το ίντερνετ, τα ομοφυλοφιλικά έντυπα, η καλλιτεχνική δημιουργία αλλά και φεστιβάλ όπως το Gay pride (Ομοφυλοφιλική περηφάνια), που γίνεται πλέον και στην Ελλάδα.

Παρ’ όλα αυτά πολλοί γκέι εξακολουθούν να παραμένουν αθέατοι. Εύλογα λοιπόν γεννιούνται στους ετεροφυλόφιλους ερωτήματα όπως: ξεχωρίζουν οι γκέι και, αν ναι, πώς; Με ποιον τρόπο αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον και συνάπτουν μεταξύ τους φιλίες ή ερωτικές σχέσεις; Τελικά ένας γκέι είναι πραγματικά «διαφορετικός» στην καθημερινή ζωή του;

Ποιος μίλησε για θηλυπρέπεια;

Το 2001, ο Ιταλός κοινωνιολόγος Μάρτσιο Μπαρμπάλι διεξήγαγε μια έρευνα όπου συμμετείχαν 3.500 ομοφυλόφιλοι. Σύμφωνα με αυτήν, οι ομοφυλόφιλοι δεν έχουν, απαραίτητα, συμπεριφορά ή εμφάνιση που μοιάζει με εκείνη του αντίθετου φύλου. Δηλαδή, δεν είναι όλοι οι γκέι θηλυπρεπείς ούτε όλες οι λεσβίες ανδροπρεπείς. Στην αληθινή ζωή ελάχιστη σχέση έχουν με τις καρικατούρες που δεν λείπουν σχεδόν από κανένα ελληνικό σίριαλ, όπου ο γκέι πάντα φορά φανταχτερά ρούχα, κουνιέται σαν να κάνει πασαρέλα και μιλά με «τσιριχτή» φωνή.

Πού μπορεί λοιπόν ένας γκέι να συναναστρέφεται άλλους ομοφυλόφιλους χωρίς να κινδυνεύει να αποκαλυφθεί ευρέως η σεξουαλική ταυτότητά του; Στα γκέι μπαρ και τις ομοφυλοφιλικές οργανώσεις. Όπως λέει ο Μάριος Α., «πρόκειται για μια πραγματική κοινότητα, η οποία δραστηριοποιείται σε πολλούς τομείς. Αρκετοί ομοφυλόφιλοι συναντιούνται σε πάρτι και εκδρομές των συλλόγων, άλλοι επιλέγουν την ανωνυμία των τσατ στο ίντερνετ. Υπάρχουν και υπαίθρια στέκια σε διάφορα σημεία της Αθήνας, για περιστασιακό σεξ. Οι δύο τελευταίοι τρόποι συνάντησης επιλέγονται κυρίως από ομοφυλόφιλους που κρύβουν την ταυτότητά τους, οι οποίοι μάλιστα συχνά είναι παντρεμένοι».

Μια κοινωνία μέσα στην κοινωνία

Τα πολυάριθμα γκέι μαγαζιά στο Γκάζι και όχι μόνο, οργανώσεις όπως η Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας και η Ελληνική Ομοφυλοφιλική Κοινότητα, τα υπαίθρια στέκια απαρτίζουν ένα «διαφορετικό» κόσμο μέσα σε αυτόν των ετεροφυλόφιλων. Ένα δίκτυο όπου οι γκέι γνωρίζονται, διασκεδάζουν αλλά και διεκδικούν τα δικαιώματά τους.

Τα στέκια για ομοφυλόφιλους ανταποκρίνονται στην ανάγκη τους να βρουν ερωτικό σύντροφο αλλά και φίλους που μοιράζονται τις ίδιες εμπειρίες με εκείνους. Χαρακτηριστική είναι η μαρτυρία του Βαγγέλη Γιαννέλου, Προέδρου της Ελληνικής Ομοφυλοφιλικής Κοινότητας, σε αφιέρωμα της Ελευθεροτυπίας στις 05/02/2002 για την ομοφυλοφιλία: «Πριν γνωρίσεις άλλους ομοφυλόφιλους, το πιο δύσκολο απ’ όλα είναι η μοναξιά. Πιστεύεις πραγματικά ότι είσαι ο μόνος ομοφυλόφιλος που υπάρχει. [...] Όταν πρωτοπάς σε ένα μέρος όπου συχνάζουν ομοφυλόφιλοι, βρίσκεσαι απότομα ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους σαν κι εσένα και ξαφνικά δεν είσαι πια μόνος. [...] Είναι ανακούφιση να βρίσκεσαι με άτομα που μιλούν την ίδια γλώσσα με εσένα, σ’ ένα χώρο στον οποίο αισθάνεσαι φυσιολογικός, χωρίς να χρειάζεται να απολογείσαι συνέχεια».

Χτίσιμο προσωπικότητας

Η δόμηση μιας ταυτότητας δεν είναι εύκολη υπόθεση για κανένα έφηβο, πόσο μάλλον για τους ομοφυλόφιλους, που καλούνται να συνειδητοποιήσουν τον «ιδιαίτερο» σεξουαλικό προσανατολισμό τους και να συμφιλιωθούν μαζί του. Όπως γράφει ο Πάολο Ριλιάνο, ψυχίατρος στο νοσοκομείο Σαν Κάρλο του Μιλάνο, «κάθε γκέι ή λεσβία, στην ηλικία των 8-9 ετών περίπου, αντιλαμβάνεται ότι ελκύεται από άτομα του ίδιου φύλου –γεγονός που συνειδητοποιεί πιο έντονα κατά την εφηβεία. Τότε κάθε ομοφυλόφιλος έρχεται αντιμέτωπος με ένα ψυχολογικό χάσμα: νιώθει εγκλωβισμένος σε έναν κόσμο από τον οποίο λείπουν τα πρότυπα και τα σημεία αναφοράς. Κι αυτό γιατί, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, οι γονείς του, οι καθηγητές, οι φίλοι που τον περιστοιχίζουν είναι ετεροφυλόφιλοι».

«“Ποιος είμαι;”, “Γιατί είμαι ομοφυλόφιλος;”: δύο ερωτήματα που απασχολούν κάθε γκέι», συνεχίζει ο Ριλιάνο. «Και οι λεγόμενοι “φυσιολογικοί” περνούν μια κρίση ταυτότητας κατά την ενηλικίωση. Ωστόσο εκείνοι ενσωματώνονται σε ένα σαφώς καθορισμένο σύστημα αξιών, από τις οποίες πρέπει απλώς να αποφασίσουν ποιες θα υιοθετήσουν. Κάθε οικογένεια προσφέρει σε ένα ετεροφυλόφιλο αγόρι και ένα κορίτσι πολλά πρότυπα αντρικής ή, αντίστοιχα, γυναικείας συμπεριφοράς. Ο ομοφυλόφιλος στερείται αυτών των σημείων αναφοράς, τουλάχιστον τον πρώτο καιρό που θα συνειδητοποιήσει τη σεξουαλική ταυτότητά του».

Ανάγκη για πρότυπα

«Αρχικά, οι ομοφυλόφιλοι δε νιώθουν “φυσιολογικοί”, επειδή πρέπει να δομήσουν οι ίδιοι την ψυχολογία τους από το μηδέν. Δεν μας κάνει εντύπωση το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς όχι απλώς δεν αποκαλύπτουν τη σεξουαλική ταυτότητά τους, αλλά συχνά δεν τολμούν να την παραδεχτούν ούτε στον εαυτό τους. Αυτή η δυσχέρεια δεν οφείλεται μόνο στην προκατάληψη του περίγυρου, απορρέει και από μια ψυχολογική διαδικασία την οποία διέρχεται ο ίδιος ο ομοφυλόφιλος. Πολλοί γκέι, για παράδειγμα, νιώθουν την ανάγκη να ντύνονται με επώνυμα ρούχα, για να έχουν τέλεια εμφάνιση και να νιώθουν άνετα», υποστηρίζει ο Ριλιάνο. «Συχνά, έχουν ως είδωλα κάποιες προσωπικότητες (μεταξύ αυτών και ετεροφυλόφιλους), τις οποίες επιλέγουν επειδή ο χαρακτήρας ή ο τρόπος ζωής τους πηγαίνει “κόντρα στο ρεύμα”». Πρόσφατα, βγήκε στη δημοσιότητα μια λίστα με τα πιο αγαπημένα είδωλα των γκέι. Στην πρώτη θέση «φιγουράρει» η τραγουδίστρια Κάιλι Μινόγκ, την οποία ακολουθούν ηθοποιοί μεγάλου διαμετρήματος όπως ο Κάρι Γκραντ, η Μέριλιν Μονρόε και η Όντρεϊ Χέπμπορν.

Ωστόσο, η ομοφυλοφιλία δεν εκφράζεται με κάποιο συγκεκριμένο στυλ, ούτε υπάρχει μια τυπική «γκέι προσωπικότητα». «Η υποτιθέμενη ευαισθησία των γκέι, για παράδειγμα, δεν απορρέει τόσο από κάποια έμφυτα χαρακτηριστικά τους όσο από τη συνήθεια να βλέπουν τα γεγονότα από δύο οπτικές γωνίες: τη δική τους και αυτή της πλειοψηφίας», υποστηρίζει ο Ριλιάνο. Ο μύθος της λεγόμενης «ευαισθησίας των ομοφυλόφιλων» μπορεί να τροφοδοτείται, παραδείγματος χάρη, από τον μη «ορθόδοξο» τρόπο σκέψης, τον αυτοσαρκασμό και το εκκεντρικό γούστο στο ντύσιμο.

Δύσκολοι καιροί για λεσβίες

Τα πράγματα ενδεχομένως να είναι πιο «σκούρα» για τις γυναίκες ομοφυλόφιλους. Στην ελληνική κοινωνία θεωρείται δικαίωμα ενός άντρα να παραμείνει εργένης. Ο κοινωνικός περίγυρος δεν του ασκεί τόσο έντονες πιέσεις να παντρευτεί και να κάνει παιδιά, οπότε μπορεί να αποφύγει αυτό το στερεότυπο ρόλο και να συμβιώσει –άτυπα τουλάχιστον– με το σύντροφό του. Για εκείνες τα πράγματα είναι διαφορετικά, καθώς η γυναικεία φύση είναι στενά συνυφασμένη με τη μητρότητα. Έτσι, κατά κανόνα, από τη στιγμή που μια κοπέλα ολοκληρώνει τις σπουδές της και γίνεται οικονομικά ανεξάρτητη, οι γονείς της περιμένουν ανυπόμονα τη στιγμή που θα παντρευτεί και θα κάνει οικογένεια.

Πέρα όμως από την πίεση του οικογενειακού περίγυρου, οι λεσβίες έχουν να αντιμετωπίσουν και τη λεγόμενη «λεσβιοφοβία», δηλαδή τις κοινωνικές διακρίσεις εις βάρος τους, που απορρέουν από το στερεότυπο της «επιθετικής, άσχημης φεμινίστριας» –στον αντίποδα ενός άλλου προτύπου που προβάλλουν οι πορνοταινίες, αυτού των πανέμορφων γυναικών που επιδίδονται σε λεσβιακό σεξ. Μια διάσταση του φαινομένου περιγράφεται με γλαφυρό και κωμικοτραγικό τρόπο στην μπλογκόσφαιρα της Athens Voice, από μια κοπέλα που υπογράφει ως queerdom: «Πριν από λίγες μέρες είχα μια συζήτηση με μια ετεροφυλόφιλη φίλη μου. Υποστήριζε ότι στον κοινωνικό περίγυρό της ήταν πιο αποδεκτό να είναι κάποιος γκέι άντρας παρά λεσβία για τον εξής λόγο: οι γκέι άντρες είναι πιο χαριτωμένοι, πιο trendy, πας μαζί τους για ψώνια και έχουν πλάκα. Οι λεσβίες είναι άσχημες, χοντρές, ντυμένες με αντρικά ρούχα και δεν έχουν καμία πλάκα».

Πιο πιστές...

Ανάμεσα στους γκέι και τις λεσβίες υπάρχουν διαφορές και σε θέματα σχέσεων: «Μεταξύ των ομοφυλόφιλων αντρών κυριαρχεί η –τυπικά αντρική– λογική του “κυνηγού”, το “ξεμυάλισμα”, οι αντιζηλίες. Και οι σχέσεις συνήθως διαρκούν λιγότερο ή, όταν διαρκούν, γίνονται ανεκτές οι απιστίες. Οι σχέσεις ανάμεσα σε λεσβίες διαρκούν περισσότερο, οι γυναίκες αναζητούν μια σύντροφο για όλη τους τη ζωή, με την οποία μάλιστα συχνά συζούν. Κάποιες από αυτές αποφασίζουν να κάνουν παιδιά, είτε με τη βοήθεια περιστασιακών σχέσεων είτε με τεχνητή γονιμοποίηση, αλλά τα ανατρέφουν στο πλαίσιο της λεσβιακής σχέσης», εξηγεί ο

Ισότιμες σχέσεις

Μακροχρόνιες ή μη, οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις είναι πάντως ισότιμες. Βέβαια στους άντρες υπάρχουν οι διακρίσεις «ενεργητικός» και «παθητικός», τόσο στο στοματικό όσο και στον πρωκτικό έρωτα (στα τσατ ρουμ για ομοφυλόφιλους οι επισκέπτες διευκρινίζουν τον ερωτικό ρόλο που προτιμούν). Όμως δεν υπάρχει «αρχηγός» στη σχέση: και οι δύο έχουν ισότιμη θέση. Συχνά, μάλιστα, η σχέση είναι ευέλικτη και οι σύντροφοι αλλάζουν ρόλους. Και δεν είναι καθόλου δεδομένο το ότι ο πιο θηλυπρεπής θα έχει και το «θηλυκό» ρόλο στο ζευγάρι. Κάποιες φορές, άλλωστε, η συμπεριφορά και των δύο συντρόφων δε διαφέρει σε τίποτα από εκείνη ενός ετεροφυλόφιλου άντρα.

Όπως καταλήγει ο Μάριος Α।, «αν εξαιρέσουμε την ερωτική επαφή, οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις είναι σαν τις ετεροφυλοφιλικές. Οι σύντροφοι έχουν προβλήματα όπως το άγχος της απόδοσης, δυσλειτουργίες στη στύση, έλλειψη ερωτικής επιθυμίας, ζήλια, πείσματα κ.λπ. Τα ίδια, δηλαδή, που αντιμετωπίζει κάθε ζευγάρι».
http://www.focusmag.gr/articles/view-article.rx?oid=381651

Τελικά γκέι γάμους στη Κρήτη θα έχουμε?

Στην Κρήτη και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή Χερσόνησος, έχει ζητηθεί από ταξιδιωτικό γραφείο, να τελούνται γάμοι ανάμεσα σε ομοφυλόφιλα αλλά και ετεροφυλόφιλα ζευγάρια ως μέρος θεματικών ταξιδιών στο πανέμορφο νησί.

Ο δήμαρχος Χερσονήσου, Ζαχαρίας Δοξαστάκης, επιβεβαίωσε στο Ράδιο Κρήτη πως το γραφείο με έδρα το Λουξεμβούργο, ζητά άδεια για την τέλεση γάμων ετεροφυλόφιλων αλλά και ομοφυλόφιλων, καθώς σκοπεύει να διοργανώνει θεματικά ταξίδια στην Κρήτη.
Του γραφείου ηγείται ένα ζευγάρι, ένας άνδρας και μια γυναίκα, ο ένας εκ των οποίων κατάγεται από την Κρήτη και ο άλλος από τη Μεγάλη Βρετανία.
Σύμφωνα με το ζευγάρι που ζει στην Ανάληψη Χερσονήσου, πρόθεση είναι η ίδρυση και λειτουργία ταξιδιωτικών γραφείων στην περιοχή.
Πολύ προσεκτικά εξετάζει την περίπτωση ο δήμαρχος Χερσονήσου, την οποία χαρακτηρίζει "πρόκληση", ενώ αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να διεξαχθεί ένα άτυπο δημοψήφισμα, προκειμένου για το θέμα αυτό να τοποθετηθεί η τοπική κοινωνία, η Εκκλησία, και άλλοι φορείς, πλην του δημοτικού συμβουλίου.
Στην ιστοσελίδα του γραφείου αναφέρεται ότι σχεδιάζεται η τέλεση πολιτικών γάμων (μεταξύ ομοφυλόφιλων και ετεροφυλόφιλων) αλλά και βαπτίσεων στην Κρήτη.
Μάλιστα το ζευγάρι που φέρεται να δημιούργησε καριέρα σε ευρωπαϊκούς οργανισμούς, πλέον "καταστάλαξε" στην Κρήτη, όπου και παντρεύτηκαν σε μία ειδυλλιακή και άκρως συμβολική τελετή, στα βουνά του Λασιθίου, παρουσία φίλων και συγγενών.
Πηγή: Cretalive

1 – 21 Σεπτεμβρίου το Διεθνές Φεστιβάλ Γυναικών στην Ερεσσό ΛΕΣΒΟΣ

Εδώ και δεκαετίες ταξιδεύουν γυναίκες στην Ερεσό και έλκονται από αυτόν τον μαγικό τόπο.
Ακόμα και αυτή η Virginia Woolf ήταν εδώ.
Η Σκάλα Ερεσού έχει να προσφέρει αρκετά και αποτελεί ένα ΕΛΝΤΟΡΑΝΤΟ ΓΙΑ ΛΕΣΒΙΕΣ με όλες τις ονειρεμένες παραλίες, τα μπαρ για τις λεσβίες, τα ξενοδοχεία για γυναίκες, τα εστιατόρεια και καταστήματά του καθώς και το μυθικό βράχο της Σαπφούς.
Από το 2001 πραγματοποιείται κάθε χρόνο το Σεπτέμβριο το Διεθνές Φεστιβάλ Γυναικών στην Ερεσσό με περισσότερες από 500 γυναίκες από ολόκληρο τον κόσμο.
Εδώ θα βρείτε το πρόγραμμα της Κοινότητας!
Αυτό το χρόνο πραγματοποιήθηκε τον πανέμορφο Μάιο για πρώτη φορά το Διεθνές Εαρινό Φεστιβάλ Σαπφώ με 150 περίπου γυναίκες.
Πρωτεργάτριες του φεστιβάλ είναι η Natascha του Sappho Garden of the Arts, το πολιτιστικό κέντρο για λεσβίες και θέατρο-μπαρ του νησιού, και η Μarleen του TravelWomen.nl.
To Sappho Garden προσφέρει όλο το καλοκαίρι ένα πλούσιο πρόγραμμα εκδηλώσεων.
Στo Sappho Garden εμφανίστηκαν τα τελευταία 5 χρόνια ήδη πάνω από 85 καλλιτέχνιδες και μουσικοί απ’ όλο τον κόσμο και είναι με την επαγγελματική του υπαίθρια σκηνή μοναδικό στον κόσμο σε ό,τι αφορά χώρους διοργάνωσης εκδηλώσεων για γυναίκες και λεσβίες.
Δίπλα από το Sappho Garden υπάρχει το Muse Bar, το Agua Bar, το Belle Ville Bar, καθώς επίσης και το μπαρ της Μαριάννας και η παραλιακή καντίνα της Βάνας.
Για φαγητό προτείνουμε τα εστιατόρια Aubergine και Samadhi.
Πού αλλού στον κόσμο υπάρχουν 5 μπαρ για λεσβίες, ένα υπαίθριο θέατρο, ξενοδοχεία μόνο για γυναίκες, εστιατόρια και καταστήματα για λεσβίες σε περιφέρεια ενός χιλιομέτρου μόνο;
Αυτό υπάρχει μόνο στη Σκάλα Ερεσού
http://www.zougla.gr/

Και ο Keanu Reeves γκέι!

Άφωνοι έμειναν οι παρουσιαστές του 'Ellate' Νάντια Μπουλέ και Θανάσης Πάτρας, όταν ο καλεσμένος της εκπομπής τους, πλαστικός χειρουργός Θανάσης Αθανασίου αποκάλυψε ότι ο ο Keanu Reeves είχε σύντροφο του ίδιου φύλου! Η συζήτηση αφορούσε τις πλαστικές επεμβάσεις που έχουν κάνει οι σταρς, όμως άλλη ήταν η είδηση...

Ο γνωστός πλαστικός, ο οποίος έχει εργαστεί σε κλινικές του Beverly Hills, έβλεπε τις φωτογραφίες των διάσημων και εξηγούσε τι επεμβάσεις έχει κάνει ο καθένας, όταν ξαφνικά εμφανίστηκε η φωτογραφία του διάσημου ηθοποιού... Τότε ήταν που έσκασε η 'βόμβα'. "Ο Keanu Reeves έχει κάνει λίφτινγκ. Όταν ήρθε να κάνει την επέμβαση, ήρθε μέσα με τον σύντροφό του και τρεις δικηγόρους και ζήτησαν να μη φύγει καμία φωτογραφία, σε πολύ αυστηρά συμβόλαια!", σημείωσε ο πλαστικός και οι παρουσιαστές έμειναν κάγκελο από αυτά που άκουσαν!

Πάντως, δεν είναι η πρώτη φορά που ακούγεται κάτι παρόμοιο για την σεξουαλική ζωή του ηθοποιού... Το 2004 υπήρχαν φήμες πως ήταν ζευγάρι με τον Alan Cumming και, μάλιστα, είχαν τελέσει και γάμο!

Πηγή: http://www.kamikazi.gr/2011/07/keanu-reeves.html

Οι Πρωτάρηδες - Η νέα γκέι ταινία με πρωταγωνιστή τον Γιούαν ΜακΓρέγκορ!

Ένας νεαρός άνδρας, ο Όλιβερ, γνωρίζει την απρόβλεπτη Άννα, λίγους μήνες μετά το θάνατο του πατέρα του. Ο έρωτας που θα αναπτυχθεί μεταξύ τους θα γεμίσει τον Όλιβερ με αναμνήσεις του πατέρα του, ο οποίος - μετά το θάνατο της συζύγου του και σε ηλικία 75 ετών - αποκάλυψε στον γιο του τις ομοφυλοφιλικές του τάσεις, συνάπτοντας μάλιστα σχέση με έναν νεότερό του άνδρα. Αυτή η ειλικρίνεια έφερε κοντά πατέρα και γιο, έστω κι αν ήταν πλέον αργά...Από 18 Αυγούστου στους κινηματογράφους!