Γέννησε η σύντροφος της Μιράντας του Sex and the city

Μαμά έγινε για τρίτη φορά χθες η γνωστή ηθοποιός Μιράντα του “Sex and the city” αλλά αυτή την φορά με έναν διαφορετικό τρόπο। Η σύντροφό της Christine Marinori έφερε χθες στον κόσμο ένα αγοράκι. “Τόσο η Christine όσο και το μωρό είναι πολύ καλά στην υγεία τους” σύμφωνα με το περιοδικό “People”.Η Cynthia Nixon μετά τον χωρισμό της με τον πρώην άντρα της Danny Mozes το 2003, το 2004 έκανε την πρώτη δημόσια εμφάνιση με την Christine και είχε δηλώσει ότι είναι ομοφυλόφιλη : “ Όσον αφορά τον σεξουαλικόπροσανατολισμό η αλήθεια είναι πως δεν αισθάνομαι ότι έχω αλλάξει. Είμαι απλά μια γυναίκα ερωτευμένη με μια άλλη γυναίκα”.
πηγή: Newsit.gr

Η άποψη του Α.Κανάκη για το γάμο ομοφυλοφίλων

Προσωπικά μου φαίνεται αδιανόητο ότι το 2011 μιλάμε ακόμη για τους gay ή για τον γάμο τους! Τα στερεότυπα δε, είναι τόσο ισχυρά που ο περισσότερος κόσμος όταν ακούει για γάμο ομοφυλοφίλων, τους φαντάζεται στην εκκλησία με στέφανα και ρύζια και τον έναν από αυτούς ντυμένο νυφούλα. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική. Στη εκκλησία δεν θα γίνει ποτέ των ποτών τέτοιος γάμος, γιατί πολύ απλά, από ναούς της αγάπης, τους έχουν μετατρέψει, πολλοί από τους αυτοαποκαλούμενους εκπροσώπους του Θεού, σε ναούς της μισαλλοδοξίας και του μίσους γενικότερα.
Αυτό που θέλουν οι ομοφυλόφιλοι, οι οποίοι είναι τόσοι μα τόσοι πολλοί, γεγονός που πρέπει να το καταλάβουν κάποια στιγμή όλοι όσοι ισχυρίζονται τα περί «ανωμαλίας» και να μας εξηγήσουν επιτέλους πως του ξέφυγε του δημιουργού μας τόση πολλή ανωμαλία στον κόσμο, είναι να έχουν όλα τα νόμιμα δικαιώματα που συνεπάγεται ένας γάμος, να είναι ίσοι δηλαδή με τους υπόλοιπους συμπολίτες τους και σε ανθρώπινο και κοινωνικό επίπεδο να σταματήσει μια για πάντα αυτή η απάνθρωπη και παράλογη διάκριση.
Ειδικά για τα νόμιμα δικαιώματα που στερούνται οι άνθρωποι αυτοί, είχα γράψει ένα κομμάτι και παλαιότερα, το 2005 συγκεκριμένα και με την ανοχή του aixmi.gr θα επαναλάβω ένα κομμάτι του και εδώ:
Παρακολουθούσα ένα επεισόδιο της σειράς «Στην εντατική», κατά τη διάρκεια του οποίου, εξελίχθηκε μια ιδιαίτερη, διαφορετική ιστορία. Όχι γιατί τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών ήταν διαφορετικά (πώς να είναι εξάλλου, αφού όλοι οι άνθρωποι μοιραζόμαστε τους ίδιους φόβους, ανάγκες, ελπίδες) αλλά γιατί η κοινωνία, αποφάσισε προ πολλού τον διαχωρισμό, την απομόνωση, την ενοχοποίηση τέτοιων ανθρώπινων ιστοριών.
Μια γυναίκα έφτασε στην εντατική, ύστερα από ισχυρό εγκεφαλικό. Έπρεπε να παρθεί η παρακάτω απόφαση. Είτε να την αφήσουν να πεθάνει φυσικά και γαλήνια, είτε να την κρατήσουν εκβιαστικά στη ζωή με μηχανική υποστήριξη, έως ότου υποκύψει ύστερα από έντονη ταλαιπωρία. Ο νόμος προέβλεπε ότι την απόφαση δικαιούται να λάβει είτε ο σύζυγος, είτε οποιοσδήποτε άλλος συγγενής πρώτου βαθμού. Η γυναίκα είχε μόνο δύο ανθρώπους. Τον αδερφό της, με τον οποίο δεν είχαν καμία επαφή τα τελευταία 10 χρόνια και την επί 27 χρόνια σύντροφο της ζωής της.
Δύο γυναίκες λοιπόν, που έζησαν επί 27 χρόνια ως ζευγάρι, αγάπησαν και φρόντισαν η μια την άλλη πηγαίνοντας κόντρα στις κοινωνικές επιταγές, εισπράττοντας όλες τις δυσάρεστες συνέπειες αυτής της επιλογής.
Είκοσι επτά χρόνια μετά, η μία συνοδεύει την άλλη στη τελευταία μάχη της ζωής της, που δυστυχώς πρόκειται με σιγουριά να χάσει. Δεν δικαιούται όμως να υποδείξει την επιλογή της συντρόφου της, σχετικά με τον τρόπο που επιθυμούσε να πεθάνει, όπως της την είχε εμπιστευτεί την πρώτη φορά που υπέστη ένα μικρότερης σημασίας εγκεφαλικό επεισόδιο.
Ο λόγος που δεν δικαιούται, είναι το γεγονός πως δεν είναι νόμιμα παντρεμένες. Δεν είναι νόμιμα παντρεμένες, όχι γιατί δεν το ήθελαν, αλλά γιατί ο νόμος το απαγορεύει. Έτσι λοιπόν, οι υπεύθυνοι γιατροί εντοπίζουν τηλεφωνικά τον αδερφό της ετοιμοθάνατης γυναίκας, ο οποίος σε αντίθεση με την επιθυμία της και αρνούμενος να μιλήσει με τη σύντροφο της αδερφής του, δίνει την εντολή να την κρατήσουν με κάθε μηχανικό μέσο και για όσο αντέξει στη ζωή.
Κατά συνέπεια, η επί 27ετίας σύντροφός της, παρακολουθεί τον άνθρωπο που όλη της τη ζωή αγαπούσε και φρόντιζε, να αργοπεθαίνει με έναν φρικτό και βίαιο τρόπο που ο ίδιος δεν επιθυμούσε, ανήμπορη να κάνει το παραμικρό εξαιτίας κάποιων απάνθρωπων νόμων, που παραδόξως θεσπίστηκαν από τους ίδιους τους ανθρώπους.
Νόμοι, που εκφράζουν, όχι μόνο την αποστροφή της κοινωνίας για επιλογές ανθρώπων που αφορούν αποκλειστικά τη προσωπική τους ζωή, που όχι μόνο στερούν από τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια επιδόματα και άλλου είδους παρόμοιες παροχές (που δικαιούνται τα παντρεμένα ετερόφυλα ζευγάρια), που όχι μόνο τους στερούν το δικαίωμα για μια κοινωνικά φυσιολογική ζωή, αλλά τους στερούν ακόμα και τα δικαιώματα στο θάνατο. Να μη δικαιούται δηλαδή μια γυναίκα, να πάρει την απόφαση για έναν ανώδυνο και αξιοπρεπή θάνατο της συντρόφου της, μόνο και μόνο γιατί είναι του ιδίου φύλου.
Θέματα όπως αυτό, αποδεικνύουν πόσο πραγματικά πρωτόγονη είναι η θεωρητικά εξελιγμένη κοινωνία μας. Μακάρι η εξέλιξη στα ανθρώπινα θέματα, να ήταν ανάλογη της τεχνολογικής. Άραγε, πως μπορούμε να επιδεικνύουμε τόσο ανοιχτό μυαλό σε ότι αφορά τα άψυχα πράγματα και να είμαστε τόσο στενόμυαλοι και σκληροί σε ότι αφορά τις ψυχές των συνανθρώπων μας;
Όσο δεν πιστεύω ή δεν θέλω να πιστεύω στην κακία, τόσο την συναντώ μπροστά μου. Ποια είναι αυτή η δύναμη που κάνει καλούς ανθρώπους να συμπεριφέρονται με τόση κακία προς τους συνανθρώπους τους; Πώς καταφέραμε να μετατρέψουμε τις ανασφάλειες μας, τα πάθη μας, τους φόβους μας, τις επιλογές μας σε μία ανεγκέφαλη ηθική, που βίαια επιβάλλουμε στους άλλους;
Πώς το παίζουμε Θεοί με τις ζωές των ανθρώπων; Με την καρδιά και την ψυχή τους; Πώς τολμάμε να υποδεικνύουμε ποιον και πώς θα αγαπήσουν; Ποιες θα είναι οι σεξουαλικές τους προτιμήσεις; Από πού πηγάζει η αλαζονεία, να θεωρούμε και να πιστεύουμε πως ο δικός μας τρόπος, οι δικές μας επιλογές είναι οι «σωστές», οι «φυσιολογικές», οι εγκεκριμένες από τον ίδιο Τον Θεό; Πιστέψτε με, κανένας Θεός δεν θα μπορούσε να διαχωρίσει κατά αυτόν τον τρόπο τους ανθρώπους, να είναι τόσο σκληρός μαζί τους, όσο είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι.
Η κοινωνία μας, λανθασμένα κατά την άποψη μου, έχει συνδέσει τον γάμο με την αναπαραγωγή. Αυτή η σύνδεση δε, συμβαίνει σε τέτοιο βαθμό, ώστε όχι μόνο η αναπαραγωγή θεωρείται απώτερος στόχος του γάμου, αλλά αποτελεί προϋπόθεση ο γάμος για την αναπαραγωγή! Ο γάμος όμως, κυρίαρχα είναι η ένωση δύο ΑΝΘΡΩΠΩΝ που αγαπιούνται και που επέλεξαν να ζήσουν μαζί τη ζωή τους.
Το μόνο, που έχουμε δικαίωμα να απαιτούμε από τους συνανθρώπους μας, σχετικά με τις επιλογές της προσωπικής τους ζωής, είναι αυτές να μην λειτουργούν εις βάρος κανενός άλλου.
Φανταστείτε μία κοινωνία με πλειοψηφία ομοφυλόφιλους, όπου οι ετερόφυλοι εισπράττουν χλευασμό, απαξίωση, απομόνωση, μίσος, μόνο και μόνο επειδή είναι αυτό που είναι. Ας μην κάνουμε στους άλλους ότι δεν θα θέλαμε να κάνουν σε εμάς.
Ας σκεφτούν λίγο οι εκπρόσωποι της εκκλησίας (βασικοί υπεύθυνοι της κατάστασης) με κριτήριο την αγάπη, που υποτίθεται πως εκπροσωπούν, και ας πάψουν να επιδεικνύουν και σε αυτό το θέμα, το γνωστό σκληρό και γεμάτο μίσος πρόσωπό τους. Ας σοβαρευτούν λίγο οι διάφοροι τηλεοπτικάντζαροι, οι οποίοι φιλοξενούν και εκφράζουν ομόφοβα, γεμάτα μίσος, μηνύματα.
Ας αναλάβουν τις ευθύνες τους οι πολιτικοί, που όχι μόνο δεν κάνουν τίποτα για το θέμα αυτό, αλλά ουκ ολίγες φορές κάποιοι από αυτούς, εκφράζουν επίσης ομόφοβες απόψεις, χωρίς να είναι καν αυτός ο ρόλος τους.
Τέλος, ας ανοίξουμε όλοι την καρδιά και το μυαλό μας. Ας σκεφτούμε καθαρά, απαλλαγμένοι από την πολλές φορές, λανθασμένη κοινωνική εκπαίδευση που δεχθήκαμε. Ας μην μεταφέρουμε τον θυμό μας στους άλλους, δεν φταίνε αυτοί που είμαστε θυμωμένοι, εμείς φταίμε. Ας αναλογιστούμε την δυστυχία που προκαλούμε στους συνανθρώπους μας με την συμπεριφορά μας. Ας προτάξουμε την αγάπη και όχι το μίσος, και ας μετατρέψουμε την ανεγκέφαλη, υποκριτική, απάνθρωπη στο θέμα αυτό κοινωνία μας, σε σκεπτόμενη, ειλικρινή, ανθρώπινη.
Στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον (σε κάποιες χώρες στον ίδιο με εμάς πλανήτη, ήδη συμβαίνει), θα κοιτάμε πίσω και με την ίδια απορία με την οποία αντιμετωπίζουμε σήμερα το γεγονός πως κάποτε οι γυναίκες δεν είχαν δικαίωμα ψήφου για παράδειγμα, με την ίδια απορία θα αντιμετωπίζουμε τότε το γεγονός πως το 2011 οι ομοφυλόφιλοι δεν είχαν δικαίωμα γάμου και βίωναν ακόμα κοινωνικές διακρίσεις

πηγή: http://www.aixmi.gr/index.php/gamos-omofylofilwn/

ΓΑΜΟΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ-ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΑΡΧΗ Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ...

ΤΑΙΝΙΑ: The Four Faced Liar

Ταινία που προβλήθηκε σε lesbian Φεστιβάλ το καλοκαίρι που μας πέρασε.Μπορείτε να τη δείτε online στο παρακάτω link, κάνοντας κλικ στο Watch here.
A story of love and lies for four twenty-somethings looking to find themselves in New York City। A pair of best friends and a seemingly perfect couple meet at a local Irish pub tucked in the winding streets of the West Village. Through their chance meeting, the four bond and over time all of their relationships with one another morph into love, betrayal and heartbreak for all.

http://watchamovieonlinefree.com/the-four-faced-liar-high-quality

Gay pride και στον Λευκό Πύργο

«Ανοιχτός» στο να τελέσει γάµους µεταξύ οµόφυλων, ακόµα και να συναινέσει στη διοργάνωση γκέι παρέλασης στη Θεσσαλονίκη, δηλώνει ο Γιάννης Μπουτάρης. Ο νέος δήµαρχος τονίζει ότι είναι διατεθειµένος να προχωρήσει σε όλες τις ενέργειες που δείχνουν σεβασµό στη διαφορετικότητα του καθενός, εφόσον βέβαια δεν υπάρχει ζήτηµα παραβίασης του νόµου. «Οι επιλογές του καθενός είναι αναφαίρετο δικαίωµά του. Κι αυτάπου θεωρούνται πλέον δεδοµένα στις δυτικές κοινωνίες θα πρέπει να τα βλέπουµε µε αυτήν τη σκοπιά και να µη µας κάνουν εντύπωση», δηλώνει στα «ΝΕΑ». Είχε προηγηθεί συνέντευξή του στο περιοδικό «Screw», που εκφράζει οµοφυλοφιλικές οµάδες της Θεσσαλονίκης. Πάντως, µε δεδοµένο το προηγούµενο της Τήλου, όπου οι γάµοι µεταξύ οµόφυλων που τελέστηκαν τελικά ακυρώθηκαν, διευκρινίζει ότι δεν πρόκειται να κάνει τίποτα που να αντιβαίνει στον νόµο. «Οι απόψεις µας προς το παρόν είναι σε θεωρητικό επίπεδο. Αλλωστε και ο νόµος ακόµη είναι γκρίζος. Βέβαια, στην Ευρωπαϊκή Ενωση, της οποίας είµαστε µέλος, οι γάµοι µεταξύ οµοφύλων επιτρέπονται. Εµείς, λοιπόν, εφόσον δεν ξεκαθαρίσουν τα πράγµατα δεν πρόκειται να πάµε κόντρα στον νοµοθέτη. Εάν όµως υπάρξει νοµοθετική ρύθµιση για το θέµα, εµείς δεν έχουµε καµία αντίρρηση. Και ο δήµος µπορεί να παρέµβει µόνο σε αυτό το επίπεδο, δηλαδή να προτείνει τρόπους ώστε το Οικογενειακό ∆ίκαιο να εναρµονιστεί µε αυτά που ισχύουν και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες», τονίζει ο δήµαρχος Θεσσαλονίκης. Οχι απλώς η ανοχή, αλλά η αποδοχή και εντέλει ο σεβασµός στην ιδιαιτερότητα του καθενός είναι η φιλοσοφία που θέλει να περάσει ως δήµαρχος στην πόλη, η οποία συχνά κατηγορείται για τον συντηρητισµό, την εσωστρέφεια, ακόµα και τις ακραία εθνικιστικές φωνές της. Στην ίδια λογική, εξάλλου, κινούνται και οι προθέσεις του για δηµιουργία αποτεφρωτηρίων και νεκροταφείων για αλλόθρησκους, που σε άλλες χώρες αποτελούν στοιχειώδες δικαίωµα µειονοτικών οµάδων. Γι’ αυτό και δηλώνει επίσης πρόθυµος να φιλοξενήσει στην πόλη γκέι παρελάσεις, ανάλογες µε αυτές που διοργανώνονται στη Νέα Υόρκη, το Βερολίνο κι άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. «Ασφαλώς και δεν είναι αυτή η προτεραιότητά µας, ούτε σκοπεύουµε να διοργανώσουµε κάτι τέτοιο από µόνοι µας. Οµως, εάν κάποιες κοινωνικές οµάδες µάς το ζητήσουν, δεν πρόκειται να το απαγορεύσουµε», αναφέρει. ΘΕΤΙΚΕΣ χαρακτηρίζει τις προσπάθειες του νέου δηµάρχου ο επιχειρηµατίας Ηρακλής ∆ούκας, ο άνθρωπος που άνοιξε το πρώτο γκέι µπαρ στη Θεσσαλονίκη και ο πρώτος που τόλµησε να προτείνει ανοιχτά τη διοργάνωση γκέι παρέλασης στην πόλη. «Ο Γιάννης Μπουτάρης αρχίζει... από πολύ καλό σηµείο την καριέρα του», είπε χαριτολογώντας στα «ΝΕΑ», ωστόσο τόνισε ότι τέτοιου είδους πρωτοβουλίες χρειάζονται σοβαρό υπόβαθρο, ώστε να µην προκληθεί αναταραχή σε µία πόλη που παραµένει ακόµα συντηρητική. «Ολοι ελπίζουµε να υπάρξει πρόοδος και απελευθέρωση σε όλα τα επίπεδα. Και εµείς οι παλαιότεροι, που είµαστε λίγο απαισιόδοξοι, λέµε αυτό που έγραψε ο ποιητής... προσµένοντας το θαύµα. Ακόµα κι αν τέτοιες προτάσεις – γιατί ακόµα είναι στα λόγια – αποτελούν τουριστικό εφέ, κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση. Βέβαια, αυτό προϋποθέτει να µη γίνονται µε βάση τη νοοτροπία της περιθωριοποίησης, δηλαδή της αντιµετώπισης των γκέι ως µειονότητας, όπως για παράδειγµα οι λαθροµετανάστες. Αυτό προϋποθέτει ένα σοβαρό υπόβαθρο, που απαιτεί παιδεία και πολλή συζήτηση. Για να αλλάξει η πόλη που παραµένει συντηρητική, αν και πλέον πιο... ραφιναρισµένα, χρειάζεται αγώνας», σηµειώνει ο κ. ∆ούκας.
Αποδοχή στην ιδιαιτερότητα του καθενός είναι η φιλοσοφία του

πηγή: εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Ταινία :Elena Undone

Η Peyton και η Έλενα είναι, στην πραγματικότητα, διαμετρικά αντίθετες - η μία πολύ γνωστή συγγραφέας λεσβία, η άλλη μητέρα και σύζυγος ενός πάστορα - αλλά στη πορεία αυτοί οι δύο ρόλοι συνδέονται περίεργα. Ότι ξεκινάει σαν φιλία, γρήγορα μετατρέπεται σε κάτι βαθύτερο... Η Peyton προσπαθεί να αγνοήσει την καρδιά της πριν αρχίσει να αισθάνεται ότι θέλει αυτό που δεν μπορεί να έχει. Η Έλενα, δεν μπορεί να φανταστεί ότι δεν θα έχει τη Peyton στη ζωή της. Και παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν έχει ακόμη φιλήσει μια γυναίκα, η Έλενα είναι συγκλονισμένη με την επιθυμία να κάνει ακριβώς αυτό. Παρά τις επιφυλάξεις της Peyton, η Έλενα ωθεί τα πράγματα σε μια πραγματική σχέση. Οι δύο γυναίκες ερωτεύονται τρελά η μία την άλλη, γνωρίζοντας και οι δύο πολύ ότι το μέλλον μπορεί να είναι λίγο περισσότερο από ένα όνειρο...

ΤΑΙΝΙΑ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΣΤΟ VILLAGE ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ: ΜΑΥΡΟΣ ΚΥΚΝΟΣ (BLACK SWAN)

Το Φεστιβάλ Βενετίας δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει καλύτερα. Ο Ντάρεν Αρονόφσκι μετά από μια σειρά αξιοπρόσεκτων έργων(Pi, The Fountain, Ρέκβιεμ για ένα όνειρο, Παλαιστής) παρουσίασε στη Μόστρα την πιο ώριμη του ταινία (εμπνευσμένη από την τρίτη σκηνή της Λίμνης των Κύκνων) θέτοντας από νωρίς τις βάσεις για μία από τις καλύτερες ταινίες του έτους.
Ο Αρονόφσκι χρησιμοποίησε στο έπακρον τη σκηνοθετική του αρτιότητα. Ο “Μαύρος Κύκνος” δεν είναι απλά ένα ψυχολογικό θρίλερ, είναι ένα μεστό κομψοτέχνημα, άριστα σκηνοθετημένο,με την αριστουργηματική μουσική του Τσαικόφσκι στο προσκήνιο, και την Πόρτμαν στο καλύτερο ρόλο της καριέρας της.
Η 28χρονη Νίνα ένα μεγάλο ταλέντο του μπαλέτου, πέφτει ψυχολογικά την στιγμή που ετοιμάζεται να ερμηνεύσει τον διπλό ρόλο “ Άσπρο και Μαύρο Κύκνο” . Το τελευταίο διάστημα βρίσκεται στα όρια της κατάθλιψης, ανορεξική, με σημάδια στο κορμί, είναι έτοιμη να παραδοθεί άνευ όρων. Ο Τόμας Διευθυντής του μπαλέτου προσπαθεί να την ενθαρρύνει αλλά φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα. Η νέα και ανταγωνιστική Λίλη που προστίθεται στην ομάδα την τελευταία στιγμή, είναι η αφορμή της Νίνα να βγει έστω και για λίγο από τον φαύλο κύκλο της ψυχολογικής ανισορροπίας και των φαντασιώσεων και να προσπαθήσει να κερδίσει το στοίχημα της επανόδου θριαμβευτικά στην πρεμιέρα της παράστασης. Αν θα τα καταφέρει και πως το αφήνουμε να το δείτε στις αίθουσες.
Η ταινία με μια πρώτη “ ανάγνωση” μας έφερε στο νου το “Ρέκβιεμ για ένα όνειρο ” όσον αφορά τα κοντινά πλάνα αλλά και την ανθρώπινη πτώση. Είτε αφορά τον εθισμό στις ουσίες ή όπως εδώ με την Νίνα σε πλήρη απόγνωση, φαίνεται ξεκάθαρα πόσο πολύ απασχολεί το ζήτημα αυτό τον σκηνοθέτη.Είναι αλήθεια πως ο Αρονόφσκι ασχολείται συστηματικά με το θέμα. Δεν ήταν μόνο το “Ρέκβιεμ”, για παράδειγμα στον “Παλαιστή” επέλεξε τον για χρόνια κινηματογραφικά αφανή Μίκι Ρουρκ για την ερμηνεία του πρωταγωνιστικού ρόλου ,δίνοντας του μια δεύτερη ευκαιρία την στιγμή που η Χολιγουντιανή Βιομηχανία του γύρισε την πλάτη.
Όσοι είδατε τον “Παλαιστή” θυμηθείτε τον τρόπο που ακολουθούσε η κάμερα τον Μίκι Ρουρκ. Και εδώ ο σκηνοθέτης επιλέγει την κατά πόδας παρακολούθηση της Πόρτμαν. Με αυτό τον τρόπο δείχνει όλα τα στάδια που ένα άτομο που έχει μπροστά του μια λαμπρή καριέρα μπορεί τελικά χάσει τα πάντα όταν ο αυτοέλεγχος πάψει να υπάρχει.
Ταυτόχρονα αναδεικνύει την ένταση, τον φόβο και κρατά καθηλωμένο το κοινό και με ένα άλλο στοιχείο. Την διαρκή εναλλαγή μεταξύ φωτεινότητας και σκοταδιού. Ευφυέστατη κίνηση που την είδαμε παλαιότερα και σε μια άλλη δική του ταινία(Pi).
Ο Μαύρος Κύκνος είναι ο ορισμός ενός έξοχου ψυχολογικού θρίλερ. Σπουδαία η έμπνευση του Αρονόφσκι να γυρίσει τέτοιο φιλμ, εξαιρετικό και το γυναικείο καστ. Η Νάταλι Πόρτμαν απλά δεν παίζεται. Τα εμπόδια που τίθενται στο δρόμο της, ο ανταγωνισμός, ο περίεργος αλλά κατανοητός ρόλος της μητέρας της, ο πόνος της ψυχής της αναδεικνύονται με τέτοιο τρόπο που ακόμα και το προβλέψιμο τέλος αποκτά μια δραματική –συγκινητική διάσταση εξαιτίας της ερμηνείας της και την καθιστούν φαβορί για πολλές διακρίσεις και σίγουρη υποψηφιότητα για τα επερχόμενα Όσκαρ.

Η νόσος της δεκαετίας..διπλασιάζονται οι καταθλιπτικοί

Από κατάθλιψη πάσχει ένας στους τρεις, άνω των 45 ετών, ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, ενώ, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ειδικών, σε μία δεκαετία το ποσοστό αυτό θα αυξηθεί στο 50%। Μάλιστα η κατάθλιψη φαίνεται ότι προτιμάει τις γυναίκες μετά την ηλικία των 40-45, καθώς η συχνότητα εμφάνισής της στο "ασθενές φύλο" είναι τριπλάσια από ό,τι στους άντρες. Τα νέα φάρμακα που κυκλοφορούν στις μέρες μας στοχεύουν στην πιθανή αιτία της κατάθλιψης, σε αντίθεση με τα παλαιότερα φάρμακα, που αποσκοπούν στην άρση των συμπτωμάτων της. Επειδή η κατάθλιψη είναι μια χρόνια και σημαντική πάθηση, η οποία δεν θεραπεύεται μόνο με την εξαφάνιση των συμπτωμάτων, ο ασθενής θα πρέπει να συνεχίσει τη φαρμακευτική αγωγή 1-2 χρόνια, ενώ μπορεί παράλληλα να χρειαστεί και ψυχολογική υποστήριξη.Σε μία δεκαετία η κατάθλιψη θα βρίσκεται στην πρώτη ή δεύτερη σειρά μεταξύ των πιο συχνά εμφανιζόμενων νόσων, ανέφερε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η αναπληρώτρια καθηγήτρια ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Νάντια Μπεργιαννάκη-Δερμιτζάκη. Με αφορμή ομιλία της για τις νεότερες εξελίξεις στην αντιμετώπιση της κατάθλιψης, στο 6ο Πανελλήνιο Συνέδριο Ψυχιατρικής στο Γενικό Νοσοκομείο, ανέφερε ότι ένα νέο φάρμακο, με δραστική ουσία την αγομελατίνη, στοχεύει στα πιθανά αίτια αυτής της διαταραχής, έχει αγχολυτική δράση χωρίς να είναι αγχολυτικό, δεν προκαλεί εξάρτηση και επιδρά μέσα στις πρώτες ημέρες από τη λήψη του, σε αντίθεση με τα παλαιότερα φάρμακα, τα οποία επιδρούν σε 15-20 ημέρες. «Μέχρι τώρα προσπαθούσαμε να αυξήσουμε σε κάποιες περιοχές του εγκεφάλου την ποσότητα κάποιων νευροδιαβιβαστών, δηλαδή ουσιών όπως η σεροτονίνη, η νοραδρεναλίνη και εν μέρει η ντοπαμίνη, που σχετίζονται με την πρόκληση κάποιων ψυχωτικών ή καταθλιπτικών συμπτωμάτων. Με την αύξηση αυτών των ουσιών αποσκοπούσαμε στην άρση της καταθλιπτικής συμπτωματολογίας. Τώρα έρχεται ένας εντελώς καινούργιος τρόπος, ο οποίος δεν αποσκοπεί στην αύξηση αυτών των ουσιών σε ορισμένες περιοχές του εγκεφάλου, αλλά στην επίδραση σε ορισμένους υποδοχείς, οι οποίοι επαναπροσδιορίζουν τους ρυθμούς και μέσω αυτού του επαναπροσδιορισμού μπορεί να επιδράσει έτσι ώστε να αρθούν σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα πάρα πολλά συμπτώματα της κατάθλιψης, χωρίς να επιφέρει ανεπιθύμητες ενέργειες. Δηλαδή αντιμετωπίζουμε πλέον, όχι το σύμπτωμα αλλά, τη πιθανή αιτία της διαταραχής» εξήγησε η κα Μπεργιαννάκη-Δερμιτζάκη.
πηγή: εφημερίδα Νέα Κρήτη