«Οι ομοφυλόφιλοι γεμίζουν τα ταμεία των θεάτρων αλλά δεν μπορούν πια να σοκάρουν। Μόνο να προβληματίσουν», συμφωνούν ηθοποιοί που ερμηνεύουν ανάλογους ρόλους στο Μπρόντγουεϊ αλλά και στην Αθήνα Ξετυλίγουν τις ερωτικές τους περιπέτειες-και επιλογές- επί σκηνής χωρίς φόβο αλλά με μπόλικο πάθος. Ανοίγουν πόλεμο στο συντηρητισμό και «φωνάζουν» πως τα προβλήματα στις ερωτικές τους σχέσεις δεν διαφέρουν από εκείνα των υπολοίπων ζευγαριών. Στο θέατρο οι γκέι ήρωες δεν διστάζουν πλέον να αποκαλυφθούν σε φίλους και οικογένεια, αλλά και στο κοινό θεάτρων, από το Μπρόντγουεϊ έως την Αθήνα. «Η σύγχρονη κοινωνία και το θεατρόφιλο κοινό έχουν εξοικειωθεί με την ομοφυλοφιλία» συμφωνούν ηθοποιοί που ερμηνεύουν ρόλους ομοφυλόφιλων. «Οι άνθρωποι αυτοί δεν αποτελούν μειονότητα και δεν θα πρέπει να ντρέπονται», λέει στα «ΝΕΑ» ο Μίνως Θεοχάρης, που ερμήνευσε φέτος τον ομοφυλόφιλο στο «Rent» του Τζόναθαν Λάρσον, που πραγματεύεται τον έρωτα, τον θάνατο, τον ρατσισμό και το ΑΙDS στη Νέα Υόρκη του ΄90. «Στην Ελλάδα του 2010 έχουν ξεπεραστεί τα ταμπού. Παρ΄ όλα αυτά θεωρώ ότι είμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο. Για κάποιους γονείς είναι αδιανόητο να είναι γκέι ο γιος τους και η ομοφυλοφιλία αντιμετωπίζεται σαν αρρώστια. Τι να πουν και οι γονείς που έχουν πορνοστάρ κόρη;». Οι τρυφερές σκηνές και τα ερωτικά φιλιά με τον συμπρωταγωνιστή του Βασίλη Αξιώτη δεν σοκάρουν. Αντιθέτως, «συγκινούν», όπως λέει ο Μίνως Θεοχάρης. «Για να μη γίνει καρικατούρα, υιοθέτησα μια λιτή υποκριτική γραμμή. Το παν είναι να μη χαθεί η αλήθεια του ανθρώπου. Να δει ο κόσμος την ψυχή του και όχι το περιτύλιγμα». Ο μονόλογος που έγραψε ο Γιώργος Καπουτζίδης για τον χαρακτήρα που φέρνει στη σκηνή ο Μίνως Θεοχάρης, «απαντά σε όσους σχολιάζουν αρνητικά τα ζευγάρια ομοφυλόφιλων επειδή τολμούν να περπατούν χέρι χέρι στον δρόμο». Δεν λείπουν τα φιλιά και τα χουφτώματα μεταξύ δύο γυναικών στην ίδια παράσταση. «Η κοινωνία είναι πιο ανεκτική σήμερα. Υπάρχουν και εκείνοι που δεν θα δεχτούν μια τέτοια σχέση ποτέ. Κανείς δεν μπορεί να τους αλλάξει γνώμη», λέει η Λίνα Εξάρχου, το έτερον ήμισυ στο θέατρο της Αντας Λιβιτσάνου. Είναι άραγε τυχαίο το γεγονός ότι σύγχρονοι συγγραφείς επιλέγουν ομοφυλόφιλους ήρωες; «Αναζητάμε κάτι το διαφορετικό. Και οι ιστορίες των ομοφυλοφίλων πουλάνε», λέει η παραγωγός της παράστασης «Νext Fall», Σέριλ Κάλερ. Είναι το σύγχρονο έργο του Geoffrey Νauffts που παρουσιάζεται στο Μπρόντγουεϊ (θέατρο Ηelen Ηayes), μετά τις επιτυχημένες off Βroadway παραστάσεις του το προηγούμενο καλοκαίρι. Πρόκειται για την ιστορία ενός γκέι ζευγαριού που έρχεται αντιμέτωπο με τις διαφορετικές θρησκευτικές τους πεποιθήσεις απόψεις και τις απόψεις των συγγενών. «Είναι μια ιστορία που θα αγγίξει το κοινό», λέει η παραγωγός που συνεργάστηκε για την παράσταση με τον Ελτον Τζον και τον σύντροφό του Ντένις Φέρνις. Τον έρωτα μεταξύ δύο Αμερικανών στρατιωτών, του Στου (Μπόμπι Στίγκερτ) και του Μιτς (Ιβάν Χερνάντεζ), κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου αφηγείται μια άλλη παράσταση, το μιούζικαλ «Υank!» στο Υork Τheatre. «Το ζευγάρι εδώ θα μπορούσε να ήταν ένα παραδοσιακό ζευγάρι άνδρας- γυναίκα», λένε οι δημιουργοί του, οι Τζόσεφ και Ντέιβιντ Ζέλνικ, ομοφυλόφιλοι και αδέρφια μεταξύ τους. «Η μητέρα μας ήταν ικανοποιημένη με την πρώτη παράσταση του έργου το 2005. Πάντα μας στήριζε». Σκοπός τους είναι να αποκαλύψουν τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έγινε σημείο αναφοράς για όλους τους ομοφυλόφιλους. «Μπορεί οι ήρωες να μην είναι υπαρκτοί, οι ιστορία όμως είναι εμπνευσμένη από αφηγήσεις», λένε. Ο συντηρητισμός ελλοχεύει Σε μια σύγχρονη μεγαλούπολη όπου κυριαρχεί η κοινωνική υποκρισία, ένας άντρας βρίσκει αναπάντεχα τον έρωτα στην αγκαλιά ενός νεαρού. Είναι η παράσταση του σύγχρονου ελληνικού έργου «Εμένα φοβάμαι» του Γιώργου Γεωργιάδη που παρουσιάστηκε φέτος στο Στούντιο Κυψέλη. «Η ελληνική κοινωνία δεν παύει να είναι βαθιά συντηρητική και υποκριτική. Κρύβει σκουπίδια κάτω από το χαλάκι» λέει στα «ΝΕΑ» ο Θεόφιλος Βανδώρος, ένας από τους ομοφυλόφιλους της παράστασης. «Το να προβάλλουμε ως πρότυπο την ομοφυλοφιλία είναι λάθος. Από την άλλη, στην τηλεόραση παρατηρώ ότι το στυλ του ομοφυλόφιλου πουλάει. Γι΄ αυτό η κατάσταση έχει ξεφύγει. Ο Ηλίας Ψινάκης λ.χ. έχει χτίσει ολόκληρη περσόνα πάνω στο πρότυπο του ομοφυλόφιλου», λέει. Ηταν κάποτε... εγκληματίες Στο θέατρο Κάππα, ένας βετεράνος σαιξπηρικός ηθοποιός βίωνε τον έρωτά του για τον αφοσιωμένο «Αμπιγιέρ» του, στο ομώνυμο έργου του Ρόναλντ Χάργουντ που ανέβηκε σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. «Το 1942-1943 αντιμετώπιζαν τους ομοφυλόφιλους σαν εγκληματίες», λέει στα «ΝΕΑ» ο Χρήστος Στέργιογλου που υποδύθηκε τον αμπιγιέρ. Οι θεατές, πάντως, επικεντρώθηκαν στην υπόθεση και όχι στην ιδιαιτερότητα του ήρωα. «Η ομοφυλοφιλία, σε αντίθεση με τη βία, δεν θα έπρεπε να αποτελεί καν θέμα συζήτησης».Το θέατρο δεν φοβάται τους γκέι ήρωες
«Οι ομοφυλόφιλοι γεμίζουν τα ταμεία των θεάτρων αλλά δεν μπορούν πια να σοκάρουν। Μόνο να προβληματίσουν», συμφωνούν ηθοποιοί που ερμηνεύουν ανάλογους ρόλους στο Μπρόντγουεϊ αλλά και στην Αθήνα Ξετυλίγουν τις ερωτικές τους περιπέτειες-και επιλογές- επί σκηνής χωρίς φόβο αλλά με μπόλικο πάθος. Ανοίγουν πόλεμο στο συντηρητισμό και «φωνάζουν» πως τα προβλήματα στις ερωτικές τους σχέσεις δεν διαφέρουν από εκείνα των υπολοίπων ζευγαριών. Στο θέατρο οι γκέι ήρωες δεν διστάζουν πλέον να αποκαλυφθούν σε φίλους και οικογένεια, αλλά και στο κοινό θεάτρων, από το Μπρόντγουεϊ έως την Αθήνα. «Η σύγχρονη κοινωνία και το θεατρόφιλο κοινό έχουν εξοικειωθεί με την ομοφυλοφιλία» συμφωνούν ηθοποιοί που ερμηνεύουν ρόλους ομοφυλόφιλων. «Οι άνθρωποι αυτοί δεν αποτελούν μειονότητα και δεν θα πρέπει να ντρέπονται», λέει στα «ΝΕΑ» ο Μίνως Θεοχάρης, που ερμήνευσε φέτος τον ομοφυλόφιλο στο «Rent» του Τζόναθαν Λάρσον, που πραγματεύεται τον έρωτα, τον θάνατο, τον ρατσισμό και το ΑΙDS στη Νέα Υόρκη του ΄90. «Στην Ελλάδα του 2010 έχουν ξεπεραστεί τα ταμπού. Παρ΄ όλα αυτά θεωρώ ότι είμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο. Για κάποιους γονείς είναι αδιανόητο να είναι γκέι ο γιος τους και η ομοφυλοφιλία αντιμετωπίζεται σαν αρρώστια. Τι να πουν και οι γονείς που έχουν πορνοστάρ κόρη;». Οι τρυφερές σκηνές και τα ερωτικά φιλιά με τον συμπρωταγωνιστή του Βασίλη Αξιώτη δεν σοκάρουν. Αντιθέτως, «συγκινούν», όπως λέει ο Μίνως Θεοχάρης. «Για να μη γίνει καρικατούρα, υιοθέτησα μια λιτή υποκριτική γραμμή. Το παν είναι να μη χαθεί η αλήθεια του ανθρώπου. Να δει ο κόσμος την ψυχή του και όχι το περιτύλιγμα». Ο μονόλογος που έγραψε ο Γιώργος Καπουτζίδης για τον χαρακτήρα που φέρνει στη σκηνή ο Μίνως Θεοχάρης, «απαντά σε όσους σχολιάζουν αρνητικά τα ζευγάρια ομοφυλόφιλων επειδή τολμούν να περπατούν χέρι χέρι στον δρόμο». Δεν λείπουν τα φιλιά και τα χουφτώματα μεταξύ δύο γυναικών στην ίδια παράσταση. «Η κοινωνία είναι πιο ανεκτική σήμερα. Υπάρχουν και εκείνοι που δεν θα δεχτούν μια τέτοια σχέση ποτέ. Κανείς δεν μπορεί να τους αλλάξει γνώμη», λέει η Λίνα Εξάρχου, το έτερον ήμισυ στο θέατρο της Αντας Λιβιτσάνου. Είναι άραγε τυχαίο το γεγονός ότι σύγχρονοι συγγραφείς επιλέγουν ομοφυλόφιλους ήρωες; «Αναζητάμε κάτι το διαφορετικό. Και οι ιστορίες των ομοφυλοφίλων πουλάνε», λέει η παραγωγός της παράστασης «Νext Fall», Σέριλ Κάλερ. Είναι το σύγχρονο έργο του Geoffrey Νauffts που παρουσιάζεται στο Μπρόντγουεϊ (θέατρο Ηelen Ηayes), μετά τις επιτυχημένες off Βroadway παραστάσεις του το προηγούμενο καλοκαίρι. Πρόκειται για την ιστορία ενός γκέι ζευγαριού που έρχεται αντιμέτωπο με τις διαφορετικές θρησκευτικές τους πεποιθήσεις απόψεις και τις απόψεις των συγγενών. «Είναι μια ιστορία που θα αγγίξει το κοινό», λέει η παραγωγός που συνεργάστηκε για την παράσταση με τον Ελτον Τζον και τον σύντροφό του Ντένις Φέρνις. Τον έρωτα μεταξύ δύο Αμερικανών στρατιωτών, του Στου (Μπόμπι Στίγκερτ) και του Μιτς (Ιβάν Χερνάντεζ), κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου αφηγείται μια άλλη παράσταση, το μιούζικαλ «Υank!» στο Υork Τheatre. «Το ζευγάρι εδώ θα μπορούσε να ήταν ένα παραδοσιακό ζευγάρι άνδρας- γυναίκα», λένε οι δημιουργοί του, οι Τζόσεφ και Ντέιβιντ Ζέλνικ, ομοφυλόφιλοι και αδέρφια μεταξύ τους. «Η μητέρα μας ήταν ικανοποιημένη με την πρώτη παράσταση του έργου το 2005. Πάντα μας στήριζε». Σκοπός τους είναι να αποκαλύψουν τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έγινε σημείο αναφοράς για όλους τους ομοφυλόφιλους. «Μπορεί οι ήρωες να μην είναι υπαρκτοί, οι ιστορία όμως είναι εμπνευσμένη από αφηγήσεις», λένε. Ο συντηρητισμός ελλοχεύει Σε μια σύγχρονη μεγαλούπολη όπου κυριαρχεί η κοινωνική υποκρισία, ένας άντρας βρίσκει αναπάντεχα τον έρωτα στην αγκαλιά ενός νεαρού. Είναι η παράσταση του σύγχρονου ελληνικού έργου «Εμένα φοβάμαι» του Γιώργου Γεωργιάδη που παρουσιάστηκε φέτος στο Στούντιο Κυψέλη. «Η ελληνική κοινωνία δεν παύει να είναι βαθιά συντηρητική και υποκριτική. Κρύβει σκουπίδια κάτω από το χαλάκι» λέει στα «ΝΕΑ» ο Θεόφιλος Βανδώρος, ένας από τους ομοφυλόφιλους της παράστασης. «Το να προβάλλουμε ως πρότυπο την ομοφυλοφιλία είναι λάθος. Από την άλλη, στην τηλεόραση παρατηρώ ότι το στυλ του ομοφυλόφιλου πουλάει. Γι΄ αυτό η κατάσταση έχει ξεφύγει. Ο Ηλίας Ψινάκης λ.χ. έχει χτίσει ολόκληρη περσόνα πάνω στο πρότυπο του ομοφυλόφιλου», λέει. Ηταν κάποτε... εγκληματίες Στο θέατρο Κάππα, ένας βετεράνος σαιξπηρικός ηθοποιός βίωνε τον έρωτά του για τον αφοσιωμένο «Αμπιγιέρ» του, στο ομώνυμο έργου του Ρόναλντ Χάργουντ που ανέβηκε σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. «Το 1942-1943 αντιμετώπιζαν τους ομοφυλόφιλους σαν εγκληματίες», λέει στα «ΝΕΑ» ο Χρήστος Στέργιογλου που υποδύθηκε τον αμπιγιέρ. Οι θεατές, πάντως, επικεντρώθηκαν στην υπόθεση και όχι στην ιδιαιτερότητα του ήρωα. «Η ομοφυλοφιλία, σε αντίθεση με τη βία, δεν θα έπρεπε να αποτελεί καν θέμα συζήτησης».
