Η ιστορία με λίγα λόγια: το πρώτο μέρος ξεκινάει με την αφήγηση μιας νεαρής κοπέλας, στις φτωχές και κακόφημες συνοικίες του Λονδίνου, γύρω στο 1850। Είναι ορφανή και τη μεγαλώνει μια οικογένεια κλεπταποδόχων। Κάποια στιγμή ένας συνεργάτης της οικογένειας, τής κάνει την πρόταση να δουλέψει ως καμαριέρα μιας πλούσιας κοπέλας με σκοπό να την εξαπατήσουν (την πλουσία).Περιπεπλεγμένη, πυκνή πλοκή, συναρπαστική αφήγηση, εναλλάξιμες προσωπικότητες και σκοπιμότητες συνθέτουν, με υπόβαθρο τον έρωτα ανάμεσα σε δύο γυναίκες, ένα μυθιστόρημα που λειτουργεί σαν καταγγελία των βικτοριανών ηθών και της σεξουαλικής υποκρισίας, αποκαλύπτοντας με μεγάλη τέχνη το μαλακό υπογάστριο μιας ακραία καταπιεστικής εποχής.
Δε θα πω τίποτε άλλο γιατί σημαντικό κομμάτι της ομορφιάς του βιβλίου βασίζεται στο στοιχείο της έκπληξης. Οι ανατροπές που έχει μου έκοψαν την ανάσα δυο φορές καθώς το διάβαζα. Σε κάποιο σημείο μάλιστα το διάβαζα κι έλεγα, «εντάξει μας το είπε αυτό, τί θα πει στις υπόλοιπες 350 σελίδες;» κι εκεί ακριβώς γύριζε τόσο πολύ την εξέλιξη που έβγαζα το καπέλο μου στην κυρία Γουότερς.
Η οποία συγγραφέας είναι πολύ γνωστή και πολυ βραβευμένη στην Αγγλία. Οι περισσότερες ιστορίες της έχουν ένα λεσβιακό στοιχείο όπως και η συγκεκριμένη άλλωστε. Όπως γράφει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου από μια κριτική στο New York Times Review of Books: « Είναι σαν τον Όλιβερ Τουίστ με μια απρόσμενη ανάπτυξη: για κορίτσια και μάλιστα σεξουαλικά ενεργά. Αυτό είναι το Βικτωριανό μυθιστόρημα που οι Βικτωριανοί δε θα μπορούσαν ούτε να ονειρευτούν».
Δεν ξέρω αν σας φάνηκαν υπερβολικές οι συγκρίσεις στην αρχή. Ο Ντίκενς είναι πάντα Ντίκενς. Αλλά και η Γουότερς τα καταφέρνει θαυμάσια στην εικονογράφηση της εποχής. Μέρος της οποίας άλλωστε αποτελεί ο Ντίκενς και γι αυτό ένα θεατρικό του έργο που βλέπει η μία από τις δύο πρωταγωνίστριες, τής κάνει βαθύτατη εντύπωση. Μερικά ευρήματα που μου άρεσαν πολύ είναι αυτό με τα γάντια που φοράει η πλούσια κοπέλα σύμφωνα με τις επιταγές του θείου της. Αυτός ο θείος είναι ένας διαταραγμένος βιβλιόφιλος, ένας ακόμη ήρωας βιβλίου που μας αποδείχνει ότι οι βιβλιόφιλοι μπορούν να είναι πολύ κακοί άνθρωποι όπως λέει και ο Λιμπροφίλο. Αναγκάζει λοιπόν την ανηψιά του να φοράει συνεχώς ένα ζευγάρι σουέντ γάντια για να αγγίζει τα σπάνια βιβλία του. Η άλλη δε ηρωίδα του βιβλίου η Σουζαν, είναι μια ικανότατη κλέφτρα, η fingersmith του Αγγλικού τίτλου που μπορεί με τα δαχτυλάκια της να κλέβει ρολόγια από ανυποψίαστες μητέρες. Μοναδική μου ένσταση το μέγεθος του βιβλίου. Καμιά 200αριά σελίδες αν είχε κόψει θα ήταν τέλειο.
Αυτό που μένει όταν τελειώνεις το βιβλίο είναι αυτή η φοβερή ερωτική ιστορία και το πως τα συναισθήματα μας για έναν άνθρωπο μπορούν να κυμαίνονται από την πιο έντονη αγάπη στο πιο φοβερό μίσος. Πέρα από φύλα και τάξεις, ο έρωτας πονάει και η προδοσία ακόμη πιο πολύ όταν προέρχεται από το αντικείμενο του πόθου μας.
