όλα για τις μητέρες μου…Ένα άρθρο από τη φίλη μας την Έλενα!!!

Το παιδί μεγάλωνε έξι χρόνια με δυο μαμάδες.Στο νηπιαγωγείο έλεγε για τις δυο μαμάδες
του και τα παιδάκια, αν και δεν μπορούσαν να καταλάβουν καλά πως γίνεται αυτό, το δέχο-
νταν.Δε θα αναλύσω το τι συμβαίνει, αν μια τόσο ευαίσθητη υπόθεση, όσο το μεγάλωμα
ενός παιδιού από δύο μαμάδες μέσα στην ελληνική πραγματικότητα, αποτύχει. Χωρίσαμε,
έκανε δυόμισι χρόνια να ξαναδεί το παιδί, τράβηξε τη ζωή της.
Δε θα το αναλύσω, γιατί δεν έχω ακόμα ολοκληρωμένη άποψη. Η παραδοσιακή μου
οικογένεια πάντως πήρε τη σκυτάλη μέχρι το όποιο ξεμπέρδεμα, ευτυχώς. Ποτέ δεν το
θέλησα να βρεθώ μόνη με ένα παιδί. Πήρα ένα ρίσκο. Υπεραισιοδοξία ή υπερβολική αυτοπε-
ποίθηση, ίσως.Να περνάς τα άβατα, με τα όποια σου βιώματα, προβλήματα, τραύματα
δεν είναι ό,τι πιο εύκολο.Τώρα που άρχισαν πάλι άλλη μαμά και παιδί να βλέπονται, νιώθω
πολύ καλύτερα και σκέφτομαι το πόσο η συμφιλίωση μεταξύ μας βοηθάει το παιδί στο να
ξεπεράσει την προηγούμενη απόρριψη, που ήταν το να μη βλέπει τη μια μαμά του, και στο
να γεφυρώσει το κενό.
Μερικές λεσβίες τρομάζουν στη σκέψη της ευθύνης ενός παιδιού, καθώς μια τέτοια ευθύνη
ανοίγει και το θέμα της αποδοχής της ομοφυλοφιλίας τους από έναν κοινωνικό περίγυρο,
που σίγουρα σε άλλη περίπτωση, θα προτιμούσαν να αποφύγουν. Ίσως και ο τρόπος με τον
οποίο αισθάνονται τον εαυτό τους εκτεθειμένο σε μια τέτοια προοπτική, τρομάζει.
Στην εισήγησή της «Ορατά αόρατες, αόρατα ορατές. Δύο όψεις της λεσβιακής παρουσίας
στην Ελλάδα», που παρουσίασε στην ημερίδα με θέμα «Σεξουαλικότητες και Φύλα: Λεσβια-
κές, Γκέι, Αμφί, Τρανς και Queer κοινότητες στην Ελλάδα», στο Πάντειο τον περασμένο
Μάιο, η Βενετία Καντσά (κοινωνική ανθρωπολόγος, σ.σ.) μελετάει τις με αόρατο τρόπο υπαρκτές ιστορίες ομοφυλόφιλων γυναικών στην Ελλάδα, από τη δεκαετία του '70 μέχρι και τη δεκαετία του'90, αλλά και το λεσβιακό κίνημα στην ίδια αυτή περίοδο. Μέσα στο σύνολο των ομοφυλόφιλων γυναικών που ζουν στις παρυφές της ορατότητας–αορατότητας,
όπως την ορίζει η Βενετία Καντσά, συγκαταλέγεται η περίπτωση των λεσβιών μητέρων. Συνηθισμένο και αποσιωπημένο,λεσβίες να έχουν παιδιά από ετερόφυλες σχέσεις ή προηγούμενο γάμο, παιδιά που μεγαλώνουν εν μέρει με τη γιαγιά και που συχνά δεν ξέρουν τίποτα για τη ζωή της μαμάς τους.
Παράξενη αίσθηση το να αποκαλύπτεσαι στο ίδιο σου το παιδί. Ακόμη και ο γιος μου, που μεγαλώνει παράλληλα με τη ΛΟΑ(είναι και οι δύο 9 ετών), που γι’ αυτόν η παραλία της Ερεσού είναι η θερινή του κατασκήνωση, που γαλουχείται με τα κόμικς της Μπέχντελ και πηγαίνει (ή τον πηγαίνουν) στα πράιντ, χρειάστηκε να μάθει για τον σεξουαλικό προσανατολισμό της μαμάς του, που είναι «γκέισα». Πριν δυο χρόνια είχε ακούσει έναν ντόπιο στο χωριό της Ερεσού να βρίζει τις λεσβίες και μετά με ρώταγε να του πω, αν είμαι αυτό.
Δε θα μπορούσα να εκφράσω ξεκάθαρα τους λόγους που με έκαναν να θέλω ένα
παιδί. Η ανάγκη, ίσως, να ολοκληρώσω τη ζωή μου μεγαλώνοντας ένα μωρό ή να αφήσω τις επιταγές τις φύσης να καρπίσουν στο κορμί μου ή να συμπληρώσω τη χαρά μου με την παρουσία ενός φιλικού κι αγαπημένου προσώπου, που διαμορφώνει και διαμορφώνεται σε μια ζωτική σχέση. Έλεγα όταν πολύ μικρή έπαιζα μόνη μου, «έλα,φίλε!», μια αγαπημένη προσφώνηση.Το παιδί είναι ο φίλος, η φίλη, που ανταποκρίνεται σε κείνη την παιδική μου ανάγκη για μοίρασμα. Ακόμα είναι μια έκφραση του θαυμασμού μου για τους δικούς μου γονείς,σε μια πολύ πρώιμη ηλικία (αυτό θυμίζει τη Στήβεν του «Πηγαδιού της μοναξιάς»*1).
Η ιδέα της δυνατότητας (τι δυνατότητα, το έδεσα κόμπο…) ότι μπορώ όντας λεσβία να κάνω παιδί, τονώθηκε από μια αόριστη εντύπωση γύρω από αυτό που συνέβαινε στη Γαλλία ή την Αγγλία (για την Αμερική δεν ήξερα) μερικά χρόνια πριν, ότι κάποιες λεσβίες ζουν μαζί και έχουν παιδί. Αργότερα μια γερή ώθηση μου έδωσε και ο μαγικός κόσμος των «Dykes To Watch Out For»της αμερικανίδας καρτουνίστριας Άλισον Μπέχντελ*2, καθώς παρακολουθούσα σε
κάθε καινούριο τεύχος τον Ράφαελ της Κλαρίς και της Τόνι να μεγαλώνει.Αυτό επηρέασε τη γνώμη μου για την ανατροφή ενός παιδιού από δυο μαμάδες, την αντιμετώπιση του κοινωνικού περίγυρου και την παρουσία ενός γκέι φίλου στο περιβάλλον του παιδιού. Την τελική απόφαση την πήρα όταν συμφωνήσαμε με τη σύντροφό μου να αποκτήσουμε παιδί.
Αρκετές λεσβίες δεν θέλουν την ανάμειξη του βιολογικού πατέρα του παιδιού τους στην ανατροφή του, στηρίζοντας έτσι μια οικογένεια λεσβιών με δυο μητέρες, στα πρότυπα της παραδοσιακής οικογένειας με δύο ετερόφυλους γονείς. Πριν είκοσι χρόνια, στη Στοκχόλμη, υπήρχε μια ακτιβιστική καμπάνια, όπου το παιδί εικονιζόταν ευτυχισμένο ανάμεσα στους δυο μπαμπάδες και τις δυο μαμάδες του.Η δική μου αίσθηση είναι ότι όσο πιο πολλά άτομα αγαπούν και ασχολούνται με το παιδί, τόσο το καλύτερο.
Ακούω κάποια κορίτσια να λένε ότι το σκέφτονται, να κάνουν παιδί με τη βοήθεια
κάποιου φίλου ή άγνωστου δότη και να το μεγαλώσουν μαζί με τη φίλη τους. Αυτό το
πεδίο είναι αρκετά ανεξερεύνητο, όσον αφορά στις σχέσεις, τις ευθύνες, τη συμμετοχή και τα δικαιώματα. Δε μιλάω για την πλήρη απουσία νομοθετικού πλαισίου, αλλά για την αυτονόητη οριοθέτηση ρόλων και αξιών, που ισχύουν για τους ετεροφυλόφιλους γονείς (η ετεροφυλοφιλία είναι για αυτό η προϋπόθεση, όχι η βιολογική συμβολή, ένας θετός πατέρας αναμένεται να ανταποκριθεί σε ανάλογους καθορισμένους ρόλους, όπως και ένας βιολογικός).Εννοώ κυρίως τις σχέσεις που ζυμώνονται την κάθε στιγμή για να καθορίσουν ένα τοπίο, χωρίς να υπάρχει άλλος μπούσουλας.
Υπάρχει πρόσφατη ξένη βιβλιογραφία που προσεγγίζει ένα εξαιρετικά σύνθετο αντικείμενο (πολυπλοκότητα που αφορά στον τρόπο με τον οποίο αποκτήθηκαν τα παιδιά λεσβιών μητέρων, αν αυτά γνωρίζουν ή όχι τον πατέρα, ποιοι συμμετέχουν στην ανατροφή τους, ποια άτομα συμπεριλαμβάνει μια λεσβιακή οικογένεια, ποιος είναι ο ρόλος της δεύτερης, μη βιολογικής μητέρας…).Δεν έχω ασχοληθεί με αυτή τη βιβλιογραφία και δεν ξέρω περισσότερα.
Υπάρχουν και πολύ ενδιαφέρουσες ταινίες και ντοκιμαντέρ για την ομογονεϊκότητα,
αναζητήστε τις σε ανάλογα φεστιβάλ.Την προσπάθεια δυο λεσβιών από την Ισλανδία
να αποκτήσουν παιδί και το ταξίδι τους στην Ινδία ώστε να πραγματοποιήσουν την
επιθυμία τους πραγματεύεται το ντοκιμαντέρ «Pidδ kiinni» της Sanna .Η μία από τις δύο ευτυχισμένες μητέρες Annu και Mickan, στο τέλος του φιλμ, μας εξηγεί πως για την ίδια η γονεϊκή εμπειρία δε συγκρίνεται με καμιά άλλη ευτυχία.
Έλενα
πηγή: άρθρο από το περιοδικό νταλίκα