"Η παράσταση, όμως, πρέπει να συνεχίζεται. Ο κάθε μας ρόλος πρέπει να παίζεται άψογα. Γιατί παίζεται μόνο μια φορά. Κι αν πέσεις, πρέπει να σηκώνεσαι. Κι αν γελάς, πρέπει να γελάς με την καρδιά σου. Κι αν κλαις, να κλαις με την ψυχή σου. Να χορεύεις σα να 'ναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνεις. Να ονειρεύεσαι σα να γεννήθηκες τώρα. Γιατί η παράστασή μας, παίζεται μόνο μια φορά. Και τίποτα δεν μπορείς να διορθώσεις".
Η Πένυ Ραμαντάνη τολμά να αγγίξει με αυτό το πρώτο της μυθιστόρημα ένα πολύ δύσκολο σύγχρονο ζήτημα: τη δύναμη που μεταδίνουμε στον άνθρωπο μας, αυτή που αντλούμε από αυτόν, που γίνεται ελιξήριο, που γίνεται φως μέσα στα σκοτάδια της σύγχρονης πραγματικότητας. Η νέα συλλογικότητα, το δόσιμο στον άλλο, αποτελούν τη διαχρονική πρόταση και της συγγραφέα μέσα από αυτό το ειλικρινά λυρικό κι ευαίσθητο μυθιστόρημα.
Σελ. 184
Λίγα λόγια για την συγγραφέα:
Η Πένυ Ραμαντάνη, τραγουδίστρια του συγκροτήματος Οναρ, σ΄ αυτό το πρώτο της συγγραφικό σημάδι τολμά να αγγίξει ένα πολύ δύσκολο σύγχρονο ζήτημα: τη δύναμη που μεταδίδουμε στον άνθρωπό μας και αυτή που αντλούμε από αυτόν, τη νέα συλλογικότητα και το δόσιμο στον άλλο.
Το μυθιστόρημα της Πένυς Ραμαντάνη «Υπέροχα Μόνοι» αποπνέει ένα λυρισμό και μία σπάνια ευαισθησία που συχνά παραπέμπει σε στίχους του γνωστού συγκροτήματος.
