Είμαι μάνα, και είμαι… λεσβία;Δεν ένιωθα ποτέ στρέιτ, αλλά παντρεύτηκα επειδή ήθελα να γεννήσω και δεν ήθελα να μεγαλώσω μόνη μου τα παιδιά.Τότε η μητρότητα δεν ήταν και η καλύτερη επιλογή για μια συνειδητοποιημένη γυναίκα, αλλά εγώ είχα πάρα πολύ ανάγκη να δώσω ένα νόημα στη ζωή μου παρόλο που για μια δεκαετία ο εγκέφαλός μου αντιστεκόταν στη μήτρα, έκανα εκτρώσεις και άλλαζα συντρόφους.Ο γάμος κράτησε 18 χρόνια, γέννησα 3 παιδιά και συζούσαμε έχοντας ένα κοινό στοιχείο: την έλλειψη σεξουαλικής επιθυμίας μεταξύ μας. Τόσο θλιβερό είναι να μην είσαι ερωτευμένη, τόσο είναι καταθλιπτικό να μην αγαπάει κανείς το κορμί σου. Ούτε εγώ η ίδια… Τόσο που αρρώστησε η μήτρα βαριά, έκλαιγε, έκλαιγε…αίμα. Την αφαίρεσα από τη ζωή μου το 1995 και έγινα άλλος άνθρωπος. Ο εγκέφαλός μου σταμάτησε να την πολεμάει και εκείνη σταμάτησε να έχει απαιτήσεις θηλυκότητας. Ξαφνικά κατάλαβα ότι από μέσα μου ελευθερωνόταν ένας άλλος εαυτός, που ήταν χρόνια βυθισμένος και κοιμισμένος, μισοπνιγμένος στην ετεροκανονική εικόνα για τη θηλυκότητα. Τότε χώρισα, άλλαξα όνομα, παρέες, ντύσιμο, βάδισμα, αργά και σταθερά έγινε η επανάστασή μου.Ήταν σοκαριστικό για όλους, και όποιος επέζησε τώρα έχει αρχίσει και συνέρχεται. Άλλοι κάνουν σαν να μην υπάρχω.Παράλληλα γνώρισα μια γυναίκα στο χρονικό διάστημα που προσπαθούσε να κάνει παιδιά με εξωσωματική.Την ερωτεύτηκα, τη θαύμασα για τη δύναμη και το κουράγιο που είχε να προχωρήσει μόνη.Τη βοήθησα κι εγώ να πραγματοποιήσει την επιθυμία της. Γέννησε δυο όμορφα αγόρια πριν δυο χρόνια και από τότε η ζωή μας άλλαξε πολύ.Όχια πάντα προς το καλύτερο, όπως στα παραμύθια. Ίσως αν είχαμε τη δυνατότητα να ζούμε όλοι μαζί σαν πολύτεκνη οικογένεια με κοινωνική αποδοχή, οικονομική στήριξη, κατάλληλο χώρο, ίσως λέω, θα ήταν πιο εύκολη η ζωή μας.Λατρεύω τα δικά μας μωρά, τα γέννησε η αγάπη. Άθελά μου δημιουργώ ζήλιες και αντιπαλότητες στα άλλα τρία αγαπημένα μου παιδιά. Τους ζητάω συγγνώμη και προσπαθώ πάντα να κρατήσω ισορροπημένη τη σχέση μου με όλους. Όμως συχνά η μητρότητα επηρεάζει τη σεξουαλική και κοινωνική μας ζωή. Έπειτα, εγώ δε νιώθω δεύτερη μαμά και αυτό είναι φανερό και στα μωρά που όταν με βλέπουν αυθόρμητα φωνάζουν «μπαμπά», παρά τις διορθώσεις «είναι η θεία!». Και γελάμε.Αρνούμαι να είμαι πάλι και μόνο μητέρα. Το άλλο μισό του εαυτού μου επαναστατεί και ψάχνει καινούριους δρόμους.Είμαι γονιός, αλλά είμαι γυναίκα.Χάρις.(Από το περιοδικό της Λεσβιακής Ομάδας Αθήνας Η νταλίκα, τχ. 1, 7/2009)
ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΑ ΕΠΕΙΔΗ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΓΙΝΩ ΜΗΤΕΡΑ
Είμαι μάνα, και είμαι… λεσβία;Δεν ένιωθα ποτέ στρέιτ, αλλά παντρεύτηκα επειδή ήθελα να γεννήσω και δεν ήθελα να μεγαλώσω μόνη μου τα παιδιά.Τότε η μητρότητα δεν ήταν και η καλύτερη επιλογή για μια συνειδητοποιημένη γυναίκα, αλλά εγώ είχα πάρα πολύ ανάγκη να δώσω ένα νόημα στη ζωή μου παρόλο που για μια δεκαετία ο εγκέφαλός μου αντιστεκόταν στη μήτρα, έκανα εκτρώσεις και άλλαζα συντρόφους.Ο γάμος κράτησε 18 χρόνια, γέννησα 3 παιδιά και συζούσαμε έχοντας ένα κοινό στοιχείο: την έλλειψη σεξουαλικής επιθυμίας μεταξύ μας. Τόσο θλιβερό είναι να μην είσαι ερωτευμένη, τόσο είναι καταθλιπτικό να μην αγαπάει κανείς το κορμί σου. Ούτε εγώ η ίδια… Τόσο που αρρώστησε η μήτρα βαριά, έκλαιγε, έκλαιγε…αίμα. Την αφαίρεσα από τη ζωή μου το 1995 και έγινα άλλος άνθρωπος. Ο εγκέφαλός μου σταμάτησε να την πολεμάει και εκείνη σταμάτησε να έχει απαιτήσεις θηλυκότητας. Ξαφνικά κατάλαβα ότι από μέσα μου ελευθερωνόταν ένας άλλος εαυτός, που ήταν χρόνια βυθισμένος και κοιμισμένος, μισοπνιγμένος στην ετεροκανονική εικόνα για τη θηλυκότητα. Τότε χώρισα, άλλαξα όνομα, παρέες, ντύσιμο, βάδισμα, αργά και σταθερά έγινε η επανάστασή μου.Ήταν σοκαριστικό για όλους, και όποιος επέζησε τώρα έχει αρχίσει και συνέρχεται. Άλλοι κάνουν σαν να μην υπάρχω.Παράλληλα γνώρισα μια γυναίκα στο χρονικό διάστημα που προσπαθούσε να κάνει παιδιά με εξωσωματική.Την ερωτεύτηκα, τη θαύμασα για τη δύναμη και το κουράγιο που είχε να προχωρήσει μόνη.Τη βοήθησα κι εγώ να πραγματοποιήσει την επιθυμία της. Γέννησε δυο όμορφα αγόρια πριν δυο χρόνια και από τότε η ζωή μας άλλαξε πολύ.Όχια πάντα προς το καλύτερο, όπως στα παραμύθια. Ίσως αν είχαμε τη δυνατότητα να ζούμε όλοι μαζί σαν πολύτεκνη οικογένεια με κοινωνική αποδοχή, οικονομική στήριξη, κατάλληλο χώρο, ίσως λέω, θα ήταν πιο εύκολη η ζωή μας.Λατρεύω τα δικά μας μωρά, τα γέννησε η αγάπη. Άθελά μου δημιουργώ ζήλιες και αντιπαλότητες στα άλλα τρία αγαπημένα μου παιδιά. Τους ζητάω συγγνώμη και προσπαθώ πάντα να κρατήσω ισορροπημένη τη σχέση μου με όλους. Όμως συχνά η μητρότητα επηρεάζει τη σεξουαλική και κοινωνική μας ζωή. Έπειτα, εγώ δε νιώθω δεύτερη μαμά και αυτό είναι φανερό και στα μωρά που όταν με βλέπουν αυθόρμητα φωνάζουν «μπαμπά», παρά τις διορθώσεις «είναι η θεία!». Και γελάμε.Αρνούμαι να είμαι πάλι και μόνο μητέρα. Το άλλο μισό του εαυτού μου επαναστατεί και ψάχνει καινούριους δρόμους.Είμαι γονιός, αλλά είμαι γυναίκα.Χάρις.(Από το περιοδικό της Λεσβιακής Ομάδας Αθήνας Η νταλίκα, τχ. 1, 7/2009)
