Ας σας διηγηθώ την ομοφοβία σε μία ελληνική ομάδα ποδοσφαίρου. Όπως ξέρετε ή όχι, πριν από μερικά χρόνια αναγκάστηκα να φύγω από την Αθήνα και να πάω στην ελληνική επαρχία, για βιοποριστικούς λόγους. Μην γνωρίζοντας κάποιο λεσβιάκι στο χωριό μου, ή κάποιο χώρο που να είναι λίγο πιο γκέη φρέντλι φτου κακά, προσπάθησα να ανακαλύψω χώρους που η ενδεχόμενη συγκέντρωση λεσβιών θα, υπερέβαινε το αναμενόμενο 10%... Σκεπτόμενη στερεοτυπικά το δέχομαι, πήγα και γράφτηκα στην ντόπια γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου, και από την πρώτη προπόνηση ένιωσα σαν το σπίτι μου, αφού δεχόμουν αγκωνιές, πρέσα, τάκλιν και ό,τι άλλη μορφή σωματικής επαφής, από μικρά και μεγάλα butchάκια !
Και εδώ θα μου πει η Judith Butler, μικρή μου queerράτζα υπ' έπεσες στο αμάρτημα να συνδέσεις την επιτέλεση του φύλου, με την επιθυμία ως μία γραμμική σχέση αιτίου αιτιατού ουυυυυυυυυ! Και εγώ θα πω Ιουδήθ μου έχεις δίκαιο και θα σε προπετεπα να με μαστιγώσεις για αυτό μου το λάθος (χι χι) αν ζούσα σε έναν κόσμο ιδανικό! Γιατί εδώ η περίπτωσή μας δεν ήταν ότι εγώ έκανα το λάθος να διαβάσω κάποιες στρ8 ως μη στρ8 δραττόμενη σε μία επιτέλεση αρρενωπότητας. Όποια αρρενωπότητα ή θηλυκότητα και αν επιτελούνταν μέσα στο γήπεδο ήταν αξιωματικά ετεροφυλοφιλική πάει και τελείωσε.
Αλλά θα μου πείτε, σε γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου ήσουν... δεν μπορεί, κάποια θα σου έκανε τα γλυκά μάτια!
Και όμως! Εγώ επειδή ήμουν σχετικά άουτ, από την πρώτη μέρα έσκασα με ρέηνμπόου μπρελόκ, τραγουδώντας το θέμα από το L-word, κτλ, μπαναρίστηκα σχετικά από τις εξωγηπεδικές παρέες. Δηλαδή ούτε ένα καφέ δεν πήγα με τα κορίτσια (και πραγματικά προσπάθησα!!!!!) Θα μου πείτε πάλι, μπορεί να έπεσα στην μόνη ομάδα ποδοσφαίρου που όλες είναι στρ8 ακόμα και οι μπούκλες! Και θα σας πω αμ όχι!!!!! Το γκέη νταρ μου χτύπησε πολλές φορές (όπως του χαηλάντερ όταν από δίπλα του περνάει άλλος αθάνατος) και σας πληροφορώ ότι εκ τον υστέρων επιβεβαιώθηκα σχεδόν σε όλες. Η Ελλάδα είναι μικρή, όλο και κάποια είχε πάει με κάποια φίλη, όλο και κάποια τράκαρα στο γκάζι... Αλλά γιατί τόοοοοοοοση ναφθαλίνη ρε κορίτσια σκεφτόμουν....
κρίμα δεν είναι;;;;;; Και απάντηση δεν πήρα αφού έφυγα σχετικά σύντομα από αυτή την επαρχία..
Για το τέλος της αφήγησης κράτησα ένα περιστατικό, όχι για να δικαιολογήσει κάτι.... άλλα να... θεωρώ για να το θυμάμαι ακόμα και να έχει αφήσει τόσο ισχυρό αποτύπωμα μέσα μου μάλλον αξίζει να ειπωθεί...
Ήμασταν στην αποθεραπεία μετά την προπόνηση, και ο κόουτς, μας έχει πάρει σε μία γωνία του γηπέδου, προσπαθώντας να αναδείξει τον ρόλο του στην ομάδα, λέγοντάς μας διάφορα για τα επόμενα ματς, νουθετώντας μας να μην χάνουμε προπονήσεις, διατηρώντας έναν βαρετό και μονότονο μονόλογο, που είχε αρχίσει να δρα σαν υποβολέας λήθαργου για μένα.
Είχα κάτσει κάτω και άχνιζα από τον ιδρώτα, βαριανασαίνοντας προσπαθούσα να πιάσω τα πόδια μου και καθώς άλλαζα διάταση πρόσεξα ένα τρυφερό ενσταντανέ ανάμεσα σε δυο παίκτριες της ομάδας. Ήταν δύο από τις πιο καλές παίκτριες, όμορφες σαν τα κρύα τα νερά, ένα από τα πιο όμορφα λεσβιακά ζευγάρια που έχω δει στην ζωή μου. Κόλλησα να κοιτάω καλυμμένη από την σωματική επίφαση της διάτασης, με πόση αγάπη και τρυφερότητα μεταμόρφωναν μία διαδικασία ρουτίνας σε ερωτικό απάνθισμα.
Αυτό που γινόταν ήταν ότι η μία περιποιούνταν το πόδι της συντρόφου της που ήταν χτυπημένο, βάζοντας της πάγο και βοηθώντας την να το δέσει λύνοντας και δένοντας ξανά τους επιδέσμους. Αυτή η διάδραση μου φάνηκε να κρατάει για πάντα, και οι αργές κινήσεις μπαταρίσματος κρύβαν μία από τις πιο παθιασμένες σκηνές έχω δει in vivo... Και εκεί που το υπόκωφο και μονότονο μπλα μπλα ήταν ένα αδιάφορο χαλί, ξαφνικά ο κόουτς μάλλον δεν άντεξε την περισσή οικειότητα ανάμεσα στα δύο πουλέν του, και έβγαλε μία γκαρίδα, που έσπασε την ροζ αχνιστή μου φούσκα...
Άντε πια με το μπατάρισμα, τελειώνετε εσείς ο δύο!
Σκέφτηκα...αλλά δυστυχώς δεν το πα..
Ρε κορίτσια ας σηκωθεί μια από εσάς να κάνει ένα τάκλιν στον μπαμπούλα!
Το τάκλιν δεν έγινε και μετά από λίγο αποχωρίσαμε για τα αποδυτήρια, όπου οι ήχοι που κυριαρχούσαν εδώ ήταν ρινγκ τόουνς με λαϊκά και κουβέντες για τους γκόμενους της ομάδας που ακολουθούσε μετά από εμάς στο γήπεδο. Παραφωνία το σιωπηρό μπατάρισμα που συνέχισε μέσα από την κλειστή πόρτα.
Διαβάζοντας για τις καμπάνιες που έχει κάνει η All out,
έπεσα απάνω σε μία καμπάνια ενάντια στην ομοφοβία στην γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου της Νιγηρίας
Εδώ είναι το άρθρο στα αγγλικά http://www.nytimes.com/2011/06/23/sports/soccer/in-african-womens-soccer-homophobia-remains-an-obstacle.html?pagewanted=1&_r=1
Το οποίο με λίγα λόγια λέει ότι ενώ για πρώτη φορά στο ρόλο του προπονητή της ομάδας προσέλαβαν γυναίκα,
την Eucharia Ucheη ίδια όμως αποδείχτηκε βαθιά ομοφοβική αφού έδιωξε παίκτριες από την ομάδα με την κατηγορία του λεσβιασμού, θεωρώντας προφανώς την ερωτική επιθυμία κάτι σαν ασθένεια, του πνεύματος παρακαλώ και όχι του σώματος, αφού έβαζε όλη την ομάδα να προσεύχεται μαζί της και να πηγαίνει στην εκκλησία για να αποφύγει το αμάρτημα!
Η καμπάνια του all out φάνηκε να πιάνει τόπο αρχικά, αφού κινητοποίησε μέλη διεθνών οργανισμών που με την σειρά τους, ανάγκασαν την FIFA, να διεξάγει έρευνες।
πηγή: η ιστορία μιας φίλης...
