«Ο έρωτας είναι προσωπική υπόθεση»
**«Ο πατέρας μου όσο είχε λεφτά μονοπωλούσε τον τίτλο του άνδρα. Οταν τα έχασε μεταμορφώθηκε και αφοσίωσε τη ζωή του σε «γυναικείες δουλειές». Κλεισμένος στην κουζίνα έφτιαχνε στιφάδο, ενώ η μητέρα μου αποφάσισε να αναλάβει τα οικονομικά βάρη. Κι εγώ ένιωθα ντροπή!».
**«Στην Αμερική έκανα 15 χρόνια ψυχανάλυση. Με βοήθησε να δω ότι τίποτα δεν θ' αλλάξει. Είμαι αυτός που είμαι, όπως είμαι. Κατάλαβα ότι η μοναξιά μου είναι ένα προτέρημα. Στην Ελλάδα, όμως, δεν σε αφήνουν να είσαι μόνος σου. Σε κάνουν να αισθάνεσαι ένοχος. Χρειάζομαι δηλαδή τη στιγμή που μπαίνω μέσα στο σπίτι, κλείνω την πόρτα και ξαφνικά είμαι εγώ».
**«Αν δεν ήμουνα σκηνοθέτης η μόνη δουλειά που θα ήθελα να κάνω είναι νηπιαγωγός. Ενας άνθρωπος που έχει φτάσει σε μια ηλικία, ο Τσαρούχης για παράδειγμα, θα έπρεπε να δίνει δύο μήνες από τη ζωή του σε νηπιαγωγεία. Φανταστείτε τον Μητσοτάκη μέσα στα νήπια! Να πηγαίνει για μία εβδομάδα εδώ, για μία εβδομάδα εκεί. Φοβερή εμπειρία για τα παιδιά».
**«Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι μου είναι αδύνατον νά ζήσω με κάποιον. Τρεις φορές το προσπάθησα και δεν το κατάφερα. Ισως επειδή είμαι μοναχοπαίδι. Ενώ στη δουλειά δεν έχω αισθανθεί ποτέ ζήλια, στην προσωπική μου ζωή είμαι, Θεός φυλάξοι!».
**«Στην Ελλάδα έτσι κι αλλιώς πάντα υπήρχε ο μύθος του ενεργητικού και του παθητικού ομοφυλόφιλου. Ο ενεργητικός δεν είχε ποτέ πρόβλημα. Ακόμα και οι φιλενάδες τους ήταν περήφανες. Μην τολμήσεις όμως να ερωτευτείς άνδρα. Από εκείνη τη στιγμή αρχίζει η αρρώστια. Απλώς έχει αρχίσει να γίνεται κατανοητό πως η ομοφυλοφιλία δεν είναι κάτι που πρέπει να το κλείσεις στη σοφίτα. Με ενοχλεί πάντως πολύ όταν βλέπω ένα ετεροφυλόφιλο ή ομοφυλόφιλο ζευγάρι να φιλιέται στο δρόμο. Πιστεύω ότι η δυστυχία και ο έρωτας είναι πολύ προσωπικά αισθήματα».
Ιωάννα Κλεφτόγιαννη, (Ελευθεροτυπία, 11/6/2010)
