Η Σταυρούλα Πετρέλλη γεννήθηκε στη Μυτιλήνη της Λέσβου τον Ιούλιο του 1969. Από εφτά ετών ωστόσο ζει στην Αθήνα. Έχει σπουδάσει Στατιστική στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές δουλειές, την πρώτη από τις εκδόσεις ΑΣΤΑΡΤΗ το 2000 με τον τίτλο "ΑΓΡΙΑ ΗΡΕΜΙΑ" και τη δεύτερη από τις εκδόσεις Πολύχρωμος Πλανήτης το 2008 με τον τίτλο "ΜΗΔΕΙΕΣ ΚΑΙ ΚΛΥΤΑΙΜΝΗΣΤΡΕΣ"Εκκωφαντική η αγάπη που βιώνει η Σταυρούλα Πετρέλλη, δυνατή η ποίηση που γράφει, εντονότατα τα συναισθήματα που ζει।Στην ποίηση της Σταυρούλας Πετρέλλη η ερωμένη είναι παρούσα.
Νιώθεις την ανάσα της, αγγίζεις το δέρμα της, χαϊδεύεις το κορμί της.Η αγαπημένη γεννά και μοιράζεται το κάθε αίσθημα και συναίσθημα. Το βίωμα της αγάπης πλημμυρίζει και τις δυο καρδιές, πλημμυρίζει το βιβλίο.Το βιβλίο της Σταυρούλας Πετρέλλη αφορά έναν πολύ μεγάλο έρωτα μεταξύ δύο γυναικών. Η ποίησή της ταραχώδης και τρυφερή ταυτόχρονα έρχεται να εκφράσει την ένταση αισθημάτων και συναισθημάτων, την ερωτική δυναμική, το πάθος, τη νοσταλγική της διάθεση.Ποιητική ανάμνηση ενός ερωτικού πάθους, απολογισμός μιας μεγάλης αγάπης, ο πόνος και το αδιέξοδο του χωρισμού, η νοσταλγία μιας δυνατής εμπειρίας.Το βίωμα της ευτυχίας που μόνο η αγάπη και ο έρωτας χαρίζουν, η εξιδανίκευση του αγαπημένου προσώπου, η θεοποίηση της λατρεμένης γυναίκας.Σαπφικός λόγος και ερωτικό πάθος. Όταν ο έρωτας μεταλλάσσεται σε θρησκευτικό προσκύνημα, όταν η λατρεμένη γυναίκα γίνεται Θεά και η ερωμένη της ταπεινή προσκυνήτρια.Πρόκειται για ένα υπέροχο έργο. Το ονομάζω έργο γιατί όλα τα ποιήματα αυτού του βιβλίου περιστρέφονται γύρω απ' αυτόν τον έρωτα κι εξυμνούν αυτή τη μεγάλη αγάπη.Η Σταυρούλα Πετρέλλη είναι μια μεγάλη σαπφική ποιήτρια. Πάνω απ' όλα όμως είναι μια μεγάλη ψυχή, μια μεγάλη και δυνατή γυναικεία ψυχή.Ξέρει ν' αγαπήσει, ξέρει να δοθεί, ξέρει να μετουσιώσει έναν μεγάλο έρωτα σε μια εξίσου σπουδαία ποιητική γραφή.
πηγή: κριτική της Ρούλας Σκούταρη
Αγαπημένο μου αποσπάσματα από το ποιήμα της " Γυμνό (εικόνα πρώτη):
Τη θέλω γυμνή
να ριγά στη χούφτα μου...
τοσοδούλα
με επιδερμίδα αέρινη
αυτόφωτη,
τη θέλω
να τη καμαρώνω
στο μπαλκόνι του φιλιού μου αναπαυμένη.
Ολόδροση
να τη μπερδεύω με τα κρίνα,
όλο φωτεινά παιχνιδίσματα πίσω απ'τα βλέφαρα
να τη μπερδεύω με τη σελήνη,
όλο αργυρές εκτάσεις αρμύρας ανάμεσα στα στήθη
όταν λαχανιάζει
να τη μπερδεύω με την πατρίδα μου.
Τη θέλω
γυμνή και μεταξένια
να κολυμπά
ν' απλώνεται
ν' ανοίγεται
στο χάδι μου.
Απόσπασμα από το κείμενο "Άγρια ηρεμία" (μέρος έκτο):
"Εκείνη, δε γύρισε ποτέ...Κι εγώ έμαθα να ζω χωρίς εκείνη...Το σώμα και το μυαλό μου σιγά σιγά, με το καιρό, μπήκανε σε νέες διαδικασίες που δεν την περιλάμβαναν...
Μόνο που κάποιες στιγμές...
Κάποιες στιγμές ανυποψίαστες, μιαν αβάστακτη νοσταλγία με έβρισκε και στη κυριολεξία με κατακερμάτιζε...Εκεί που περπατούσα στον δρόμο, εκεί που μιλούσα ξέγνοιαστα υποτίθεται με άλλους, εκεί που έκανα δουλειές στο σπίτι, έτσι, τελείως αναπάντεχα, ένας λυγμός ερχόταν να με σπαράξει... Ένας λυγμός που ανέβαινε απ'τα σπλάχνα, απ'τα έγκατα της ψυχής μου και που κυρίευε σα σπασμός το κορμί μου.
Η νοσταλγία του κορμιού μου για το δικό της κορμί, των χεριών μου για των δικών της χεριών το άγγιγμα, των χειλιών μου για τα δικά της βελούδινα χείλη... Η νοσταλγία του δέρματός μου για το δέρμα της.
Μα και η νοσταλγία για τις στιγμές που παρόλο που εκείνη δεν ήταν δίπλα μου, στον ίδιο χώρο με μένα, μέσα μου υπήρχε ατόφια η Χαρά για τον Έρωτά μου για εκείνη. Μια Χαρά που έκανε το κορμί μου κρυστάλλινο και διαπερατό από τις αχτίνες του Ήλιου...
Η μνήμη, αυτή η ύπουλη, με τη μορφή ενός αβάσταχτου άλγους, κεραυνός εν αιθρία, ερχόταν έτσι απρόσκλητα, αδίστακτα και με αποσβόλωνε..."
