All you need is love.Το Ι Love You Philip Morris βάζει την τελεία στο μανιφέστο μιας νέας γκέι επανάστασης.Όχι πια οργή, αλλά αγάπη. Για πάντα.
Στο περασμένο φεστιβάλ Βερολίνου, λίγες ώρες πριν η Λίζα Τσολοντένκο κερδίσει το Teddy για την ταινία της The Kids Are Alright, έλεγε πως το πιο πολιτικό πράγμα στο φιλμ της είναι ότι δεν είναι καθόλου πολιτικό. Πράγματι το θέμα δεν είναι ότι οι Τζουλιάν Μουρ και η Ανετ Μπένινγκ είναι παντρεμένο ζευγάρι και μαμάδες δυο παιδιών, αλλά μια σειρά από προβλήματα που λίγο πολύ θα μπορούσαν να αφορούν και σε μια πιο συμβατική οικογένεια. Πόσο μακριά θα σκεφτεί κανείς, από την πρώτη της ταινία High Art του οποίου οι ηρωίδες κοιμόντουσαν από εδώ κι από κει κι έκαναν ηρωίνη και τέχνη. Πόσο μακριά άραγε βρίσκεται σήμερα η απεικόνιση στο σινεμά της ομοφυλόφιλης πραγματικότητας από τις μέρες που το new queer cinema των 80's έκανε σημαία την πρόκληση και διεκδικούσε την κινηματογραφική και κοινωνική του ύπαρξη; Φέτος η πιο high profile γκέι ταινία δεν ήταν άλλη από την καλλιγραφία του Τομ Φορντ στο Ένας Άνδρας Μόνος, ένα φιλμ που χειριζόταν με λεπτότητα και καλοστημένη θλίψη ζητήματα όπως η μοναξιά, η αποδοχή και η απώλεια. Οι μέρες της επανάστασης δείχνουν να έχουν περάσει και η οργή, το in your face σεξ, να έχει αντικατασταθεί από την ηρεμία των γκέι γάμων ή έστω των μακροχρόνιων σχέσεων. Όμως δεν είναι όλα γαλήνια και τακτικά στο τοπίο του γκέι αμερικάνικου σινεμά, ή έστω του γκέι αμερικάνικου σινεμά που έχει πλέον εισβάλει στην ντουλάπα του mainstream. Πάρτε για παράδειγμα το I Love you Philip Morris την πρώτη μεγάλου μήκους των Γκλεν Φικάρα και Τζον Ρέκουα που μπολιάζει με το ανίερο χιούμορ των σεναριογράφων του Bad Santa, μια (πραγματική) ιστορία που μοιάζει υπερβολικά απίστευτη για να είναι αληθινή. Η γκέι ζωή του Τζιμ Κάρεϊ απέχει μακράν της καθώς πρέπει καταπίεσης του “Μονού” Κόλιν Φερθ μοιάζει να βρίσκει την γραμμή που ενώνει τον Γκρεγκ Αράκι με τον Τομ Φορντ κι όλα αυτά στα πλαίσια μια κωμωδίας με πρωταγωνιστές δυο από τους πιο αναγνωρίσιμους σταρ του Χόλιγουντ. Στην καρδιά της όμως (όπως και στις ταινίες του Φορντ ή της Τσολοντένκο) υπάρχει μια σπουδαία, ερωτική ιστορία που πια μπορεί να ειπωθεί δίχως ειρωνεία, δίχως πρόκληση δίχως υπερβολές. Στο καινούριο αμερικάνικο γκέι σινεμά δυο άντρες ή δυο γυναίκες μπορούν απλά να είναι ερωτευμένοι, βαθιά, αληθινά, για πάντα κι αυτό να μην είναι “θέμα”, αλλά η ίδια η καρδιά της ταινίας. Μίλησε κανείς για επανάσταση;
του Γιώργου Κρασσακόπουλου (περ. Σινεμά, Απρίλιος 2010)
