Ένας ομοφυλόφυλος εξομολογείται...

Μερικές φορές στη ζωή μας πάνε χάλια τα συναισθηματικά μας, άλλες φορές τα επαγγελματικά μας, άλλες η υγεία μας ή οικογένεια μας ή οι σχέσεις μας με τους φίλους μας. Υπάρχουν όμως και κάποιες στιγμές που απλώς γαμιέται το σύμπαν τόσο άσχημα και τα χαστούκια της μοίρας είναι τόσο απανωτά που κουρνιάζεις σε μια γωνιά και περιμένεις μπας και κοπάσει η μπόρα. Το πρότζεκτ με τα γκομενάκια και τα ραντεβού δε μπορεί να συνεχιστεί με τίποτα. Βγήκα εννοείται κι άλλα ραντεβού μετά από αυτά που σας περιέγραψα, αλλά ήταν όλα πανομοιότυπα, καρμπόν, λες και κάποιος σπάει πλάκα μαζί μου και μου τους στέλνει σεταρισμένους. Επώνυμα ρούχα, μπουζούκια, Δέσποινα Βανδή, LadyGaga. Αυτά έχουν μόνο να συζητήσουν. Κι εγώ δε ξέρω τι να κάνω. Να σπάσω το φλιτζάνι του καφέ και να κάνω χαρακίρι μπροστά τους;; Να κάνω ευχέλαιο;; Ούτε που ξέρω…! Κι έτσι τα έκοψα και τα ραντεβού. Αφενός για να διαφυλάξω την ψυχική μου ηρεμία, αφετέρου;; Οικονομική κρίση! Τζάμπα λεφτά στον καφέ, στα πήγαινε έλα, σε όλα! Καλύτερα σπιτάκι μου. Σεξοραντεβού με τσεκαρισμένες καταστάσεις και τέλος. Θα μου πείτε: και που είναι ο έρωτας; Δε ξέρω. Βαρέθηκα την αναζήτηση. Θέλω να αράξω. Και να μη σκέφτομαι τέτοια. Η καρδιά μου χτυπάει ακόμα δυνατά για τον υπέροχο άνθρωπο που μπήκε στη ζωή μου τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε. Μαζί με τη καρδιά και το μυαλό μου είναι εκεί. Η παρουσία του στη ζωή μου, έστω και σαν «φίλος», η ερωτική ατμόσφαιρα κάθε φορά που συναντιόμαστε, μιλάμε, αγγιζόμαστε, αγκαλιαζόμαστε, μου είναι αρκετή για να καλύψω τα συναισθηματικά μου κενά.

Το εργασιακό δε χρειάζεται καν να το θίξω. Έξι μήνες τα ξύνω μετά μανίας μέχρι να ματώσουν. Έχω γίνει ένας νωθρός ντεμπελχανάς. Και στις αρχές του Φεβρουαρίου η ανάγκη να εργαστώ και να βγάλω ένα μεροκάματο θα είναι τόσο μα τόσο έντονη. Αν δε πάρω μπρος θα έχω βιοποριστικό πρόβλημα μεγάλο.Το πτυχίο είναι κοντά. Πολύ κοντά! Ουρανοί λυπηθείτε με! Ελπίζω! Εύχομαι! Οι φίλοι;; Οι φίλοι αλλού ντ’ αλλού και ο καθένας χώρια ακόμα χειρότερα. Μια γκρίνια, μια μιζέρια, ένα επαναλαμβανόμενο μιρ μιρ! Και το κακό είναι πως ΟΚ φάσεις περνάμε, αλλά αυτή τη φορά φως πουθενά. Όλο και χειρότερα. Κάποιες λέξεις όπως εμπιστοσύνη, συμπόνια, κατανόηση χάθηκαν τελείως απ’ το λεξικό μας. Και φταίμε όλοι, δε βγάζω την ουρά μου απ’ έξω. Οι οικογένεια απλά κάνει υπομονή.

Και κάπου εκεί ένα χαμόγελο που μου φτιάχνει τη διάθεση. Ακόμη και αν δεν είναι τόσο όμορφο για άλλους, μα για μένα τόσο ξεχωριστό. Ότι κι αν σημαίνει αυτό. Κι ξαναμανα όλοι να μου κάνουν μούτρα για το χαμόγελο που βρήκα. Λες και τους έκανε κάτι, Τόσο άδικο.
Οι ιστορίες του Λαέρτη... Ένας ομοφυλόφιλος εξομολογείται..