Πώς έκανα παιδί με δότη σπέρματος

Ελληνίδες με τόλμη και γνώση αποφασίζουν να απευθυνθούν σε τράπεζες σπέρματος αντί να κάνουν παιδί με τον πρώτο τυχόντα. Είναι, όμως, η επιλογή αυτή απαλλαγμένη από κάθε ρίσκο;
Πατάει το «play» στο λάπτοπ και ακούγεται η φωνή του. Μια φωνή μπάσα και μειλίχια, σχεδόν μελωδική, η προφορά του βρετανική, με αμερικανικές «πινελιές». «Αυτός είναι ο πατέρας του παιδιού μου» λέει η 48χρονη Πόλυ Γκάμπριελ. Η Γκάμπριελ είναι μία από τις τρεις Ελληνίδες χωρίς σύντροφο που έκαναν παιδί με δότη σπέρματος και καταθέτουν στο BHmagazino τη δική τους εμπειρία μητρότητας.
Μιας μητρότητας διαφορετικής, ασυνήθιστης και περιπεπλεγμένης, αν κρίνει κανείς από τα εκατοντάδες παιδιά δοτών στις ΗΠΑ τα οποία, μόλις κλείσουν τα 18, αναζητούν τα ίχνη του βιολογικού τους πατέρα. Μιας μητρότητας γύρω από την οποία ανακύπτουν ακανθώδη ζητήματα βιοηθικής τα οποία η παγκόσμια κοινότητα αδυνατεί ακόμη να επιλύσει. «Ακούγοντας τη χροιά της φωνής του, καταλαβαίνεις πολλά. Είναι σαν να τον ξέρεις».
Καθόμαστε στο διαμέρισμά της στην Κυψέλη και ακούμε μαζί ένα μέρος από την 20λεπτη συνέντευξη του δικού της δότη σπέρματος. Αυτού του μελίρρυτου αγνώστου που τη βοήθησε να γίνει μητέρα. Πιο πέρα, ο δυόμισι ετών γιος της, κατάξανθος με γαλάζια μάτια όπως και εκείνη, έχει πάρει το DVD με τον «Τόμας το Τρενάκι» και το κοπανάει ανηλεώς επάνω σε ένα ντουλάπι της κουζίνας. Του χαϊδεύει το κεφάλι: «No, my love». Η φωνή στο λάπτοπ απαντάει σε ερωτήσεις που του κάνει μια τσιριχτή γυναικεία φωνή με προφορά από τη Βιρτζίνια. Πώς ήταν τα παιδικά του χρόνια, ποιο από τα δώρα που του έκαναν οι γονείς του όταν ήταν μικρός τού έχει μείνει αξέχαστο, αν είχαν γατάκια στο σπίτι.
Παρ' ότι γεννημένη στην Ελλάδα (αλλά και με βρετανική υπηκοότητα), η Πόλυ Γκάμπριελ έχει ζήσει και έχει εργαστεί ως μουσικός αρκετά χρόνια στο εξωτερικό και γι' αυτό σπεύδει να ξεκαθαρίσει ότι απέχει πολύ από «την ελληνική πραγματικότητα». Στην Αθήνα έρχεται για λίγο, επειδή εδώ ζει η μητέρα της, δική της βάση παραμένει το Μπαθ της Βρετανίας. Το διαμέρισμα αυτό είναι το πατρικό της. Εχει μια εκκεντρική 60s αισθητική, ένα παλιό ξύλινο πικάπ, τεράστιες, ball καρέκλες και μια κουρτίνα κουζίνας από λευκούς κρίκους. Χαζεύω το καρότσι του μικρού μπροστά στο παλιό πιάνο.
Η Πόλυ ανοίγει ένα μικρό ξύλινο κουτί και, μαζί με δύο υπερηχογραφήματα του εμβρύου που ήταν κάποτε ο γιος της, μου δείχνει μια έγχρωμη φωτογραφία ενός άλλου αγοριού, κατά τι μεγαλύτερου, χαμογελαστού, με εκφραστικά μάτια. «Αυτός είναι ο δότης σε ηλικία έξι ετών» μού εξηγεί. «Μου την έστειλε η τράπεζα σπέρματος από την Αμερική. Ηταν να διαλέξω ανάμεσα σε αυτόν και σε έναν άλλον. Κάτι, όμως, στον άλλον – στο βλέμμα, στη φωνή – δεν με έκανε να νιώσω θέρμη». Μου εξομολογείται ότι νιώθει ευγνωμοσύνη για τον δότη: «Είναι ο βιολογικός πατέρας του παιδιού μου. Δεν ξέρω το όνομά του, ξέρω, όμως, όλα τα υπόλοιπα».
Πώς επέλεξα τον δότη
Εχει δίκιο. Το «προσωπικό προφίλ» του δότη (μαζί με ένα λεπτομερέστατο ιατρικό ιστορικό) που της έστειλε η τράπεζα σπέρματος (η δεύτερη μεγαλύτερη στις ΗΠΑ) ιχνηλατεί το γενεαλογικό δέντρο του τρεις γενιές πίσω. «Ξέρω πολύ λιγότερα για άνδρες με τους οποίους έζησα μαζί!» λέει με ένα χαμόγελο χωρίς πικρία. «Στην Ελλάδα δεν θα το έκανα. Δεν μου φτάνει να γνωρίζω μόνο ότι ο πατέρας του παιδιού μου είναι, λόγου χάρη, καστανός και ψηλός. Εγώ ξέρω ότι είναι Βρετανός, αλλά ζει στις ΗΠΑ, ξέρω ότι τα αφτιά του έχουν κολλημένους λοβούς και την ακριβή απόσταση που έχουν τα μάτια του μεταξύ τους, ξέρω τους βαθμούς του στο πανεπιστήμιο και πόσες ξένες γλώσσες γνωρίζει. Επίσης, ξέρω ότι ο παππούς του ήταν μαέστρος στη Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου, αν έκαναν φαλάκρα οι δικοί του και σε ποια ηλικία, σε ποιο όπλο του βρετανικού στρατού υπηρέτησε ο πατέρας του».
Μου δείχνει προς επιβεβαίωση τις ατελείωτες καρτέλες του στο λάπτοπ. Ο δότης με τον κωδικό 1536 θαυμάζει τον πολιτικό ακτιβιστή Ραλφ Νέιντερ, αγαπημένη του ταινία είναι ο «Πόλεμος των Αστρων» και λατρεύει την ελληνική κουζίνα. Πώς είναι, αλήθεια, να αναζητείς τον ιδανικό δότη; «Είναι όπως όταν μπαίνεις σε ένα μπαρ και ψάχνεις να γνωρίσεις κάποιον... Οπως όταν βάζεις αγγελία "Ζητείται κύριος εμφανίσιμος κτλ."». Κάτι δηλαδή σαν ραντεβού στα τυφλά με ικανές δόσεις ευγονικής. Η ίδια ζήτησε, μεταξύ άλλων, να είναι ψηλός («επειδή εγώ είμαι κοντή»), με γαλάζια μάτια και να υπάρχει «μουσικότητα» στην οικογένειά του («όπως υπάρχει και στη δική μου»). Αγόρασε 12 φιαλίδια σπέρματος, προς περίπου 180 ευρώ το ένα. Με άλλα 150 ευρώ θα μπορούσε να είχε έναν δότη απόφοιτο του Χάρβαρντ, αλλά ποσώς την ενδιέφερε κάτι τέτοιο.
Πώς έκανα το παιδί
«Ο δότης δεν είναι το ιδανικό» λέει βάζοντας πορτοκαλάδα στο ποτήρι του γιου της. «Και η ζωή, όμως, δεν είναι ιδανική. Μπορεί να έχεις σύντροφο και να σε παρατήσει λίγο προτού γεννηθεί το παιδί, μπορεί να είναι μέθυσος και να χτυπάει και το παιδί και εσένα. Μπορεί, βέβαια, να είναι ο τέλειος πατέρας». Στα 37 της χώρισε έπειτα από μακροχρόνια σχέση, όταν «εκείνος αποφάσισε ότι δεν ήθελε παιδί». Στα 40 της πλέον είχε πάρει την απόφαση να κάνει οικογένεια μόνη. «Ηξερα ότι δεν είχα άλλα περιθώρια. Είναι μεγάλη αυταπάτη να νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις παιδί όποτε θέλεις».
Η όλη προσπάθεια κράτησε έξι χρόνια. Εξαιτίας ενός οργανικού προβλήματος (που οδήγησε σε αποβολές και μπόλικη ψυχική οδύνη) αναγκάστηκε, εκτός από δότη σπέρματος, να αναζητήσει και παρένθετη μητέρα. «Αν δεν έβρισκα την παρένθετη, θα σταματούσα τις προσπάθειες... Πρέπει να ξέρεις τα όρια του οργανισμού σου». Από την οικογένειά της κανείς δεν την υποστήριξε στην αρχή. «Η άμεση αντίδραση της αδελφής μου όταν της το είπα ήταν: "Μη νομίσεις ότι εγώ θα το κοιτάξω αν πεθάνεις εσύ"».
Δεν θεωρεί κατόρθωμα το γεγονός ότι μπήκε μόνη της σε όλη αυτή τη διαδικασία: «Κότσια δεν έχω μόνο εγώ. Κότσια έχει και ένα παντρεμένο ζευγάρι που προσπαθεί να αποκτήσει παιδί δέκα χρόνια και έχει κάνει 30 εξωσωματικές». Το σπέρμα της το έστειλαν με κούριερ, το παρέλαβε στο αεροδρόμιο, από τις ειδικές εγκαταστάσεις για εύθραυστα βιολογικά υλικά, και το μετέφερε η ίδια στην ελληνική κλινική υποβοηθούμενης αναπαραγωγής όπου έγιναν και οι εξωσωματικές: «Η άδεια φιάλη επιστρέφεται στη συνέχεια στην τράπεζα σπέρματος στις ΗΠΑ. Το αστείο ήταν ότι μαζί με τη δική μου φιάλη υπήρχε άλλη μία προς επιστροφή, στην ίδια ακριβώς τράπεζα σπέρματος. Ηταν, όμως, από άλλον δότη».
Παιδί με 30 αδέλφια
Μου δείχνει στο λάπτοπ μια ομάδα που έχει δημιουργήσει η ίδια στο Facebook. Βλέπω φωτογραφίες από τα ετεροθαλή αδέλφια του γιου της, τα οποία κατάφερε να εντοπίσει μέσω του περίφημου Donor Sibling Registry, του ψηφιακού μητρώου για παιδιά δοτών σπέρματος που επιθυμούν να ανιχνεύσουν και ίσως να γνωρίσουν τα αδέλφια τους (σημειωτέον, αφορά μόνο την αμερικανική πραγματικότητα). Πληκτρολογείς το όνομα της δικής σου τράπεζας, ύστερα τον κωδικό του δότη σου και ξεκινάς την αναζήτηση.
Αντίθετα με την ελληνική νομοθεσία, που επιτρέπει μέχρι δέκα παιδιά ανά δότη, ο 1536 έχει ήδη 30 παιδιά διασκορπισμένα στην Ουάσιγκτον, στη Νεβάδα, στη Φιλαδέλφεια, στο Σεντ Λούις. Μόνο ο γιος της Πόλυ βρίσκεται στην Ευρώπη και ένα ακόμη παιδί του 1536 στο Πουέρτο Ρίκο. Μου δείχνει έναν ξανθό μπόμπιρα με μεγάλα γαλάζια μάτια: «Μοιάζει στον δικό μου;».
Στον γιο της ήδη μιλά για αυτά τα διασκορπισμένα ανά τις ΗΠΑ αδέλφια. Φυσικά, διατηρεί επαφή μόνο με τις οικογένειες που το επιθυμούν: «Κάποιοι σου λένε, π.χ., απλώς ότι ένα κοριτσάκι γεννήθηκε το 2004 και τέρμα. Μόνο οκτώ από εμάς διατηρούμε επαφή. Συναντιόμαστε, μάλιστα, μία φορά τον χρόνο. Αισθανόμαστε ένα δέσιμο, δεν είναι τυχαίο, τα παιδιά μας έχουν τον ίδιο πατέρα. Συχνά ρωτάμε ο ένας τον άλλον για θέματα που αφορούν το παιδί, όχι μόνο υγείας, αλλά και συμπεριφοράς...». Οπως σπεύδει να μου τονίσει, από τις οικογένειες του συγκεκριμένου δότη, οι περισσότερες είναι μονογονεϊκές ή ζευγάρια ομοφυλοφίλων: «Μόνο μία από αυτές που γνωρίζω είναι μαμά, μπαμπάς, παιδί».
Είμαι καλύτερα μόνη μου
Δηλώνει με έμφαση ότι δεν πέρασε καν από το μυαλό της να υιοθετήσει: «Μου έλεγαν να το κάνω, αλλά δεν με ενδιέφερε να έχω το παιδί κάποιας άλλης. Ηθελα να είναι το αίμα μου. Για εμένα το DNA είναι πολύ σημαντικό. Τον γιο μου τον νιώθω απόλυτα δικό μου». Ο μικρός πλησιάζει και ζητάει λίγη πορτοκαλάδα. «Είναι δύσκολο να μεγαλώνεις μόνη σου ένα παιδί» παραδέχεται. «Αυτή τη στιγμή, μάλιστα, είμαι άνεργη, ζω από ενοίκια. Ομως δεν θα άλλαζα ούτε δευτερόλεπτο αυτό που ζω. Εχω κάνει πολλά πράγματα στη ζωή μου, έχω ζήσει μια πολύ γεμάτη, μια πολύ εγωκεντρική και εκκεντρική ζωή. Τίποτε, όμως, δεν με γέμιζε. Το παιδί αυτό έδωσε νόημα στην ύπαρξή μου. Τώρα, κάθε μέρα είναι γεμάτη εκπλήξεις». Δέχεται ότι κάποιοι μπορούν να θεωρούν αυτό που έκανε εγωιστικό: «Εγώ θεωρώ πολύ πιο εγωιστικό να επιλέγεις να δουλεύεις 20 ώρες το 24ωρο και να μη βλέπεις καθόλου το παιδί σου. Οπως είναι πολύ πιο εγωιστικό να αραδιάζεις ένα τσούρμο παιδιά (όπως κάνουν στη Βρετανία) για να εισπράττεις τα επιδόματα».
Η Πόλυ Γκάμπριελ επιμένει ότι δεν φοβάται το άγνωστο που εμπεριέχει η οικογένεια που έχει δημιουργήσει: «Αν είναι να το φοβάσαι, τότε θα φοβάσαι και το επόμενο δευτερόλεπτο. Αλλωστε, το ίδιο το παιδί δεν είναι ένα άγνωστο;» με ρωτάει. Για τον γιο της πιστεύει ότι αυτό που χρειάζεται είναι να μάθει «όλη την αλήθεια της κατάστασής του».
Το μόνο που την ανησυχεί είναι πως αν ο μικρός αναζητήσει αργότερα τον βιολογικό του πατέρα δεν θα μπορεί να τον βρει. Εδώ και χρόνια η ίδια δεν έχει κάποια μόνιμη σχέση, δεν την απασχολεί ιδιαίτερα, αλλά δεν το αποκλείει κιόλας. Την ρωτώ αν απολαμβάνει αυτή την κερδισμένη με τόσες θυσίες και υπερβάσεις αυτάρκειά της: «Περνάω ωραία. Εχω τον γιο μου, τη μητέρα μου, την ευρύτερη οικογένειά μου, τα "ετεροθαλή" αδέλφια του γιου μου, τους φίλους μου... Είμαι ευτυχής».
Το δίλημμα της μητρότητας
Ο μόλις τριών μηνών Πέτρος είναι κουρνιασμένος στην αγκαλιά της μαμάς του, ήδη όμως στηρίζει αρκετά καλά το κεφάλι του για να μπορεί να παρατηρεί τον κόσμο με τεράστια, αδηφάγα μάτια. Η 42χρονη Εφη Κ. (τα στοιχεία της είναι στη διάθεση του BHmagazino) έκανε παιδί με δότη από εγχώρια τράπεζα σπέρματος (σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία, τα στοιχεία του είναι άκρως απόρρητα) και ας την «πειράζει» μια φίλη ότι ο μικρός είναι... του Μπέκαμ επειδή είναι ξανθός. Ο πατέρας της, και ξετρελαμένος σήμερα παππούς, ήταν εκείνος που στάθηκε δίπλα της σε όλη τη διαδικασία: «Oταν πηγαίναμε μαζί στη μονάδα υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, για να μη μας περνούν για ζευγάρι, πήγαινα στον ψύκτη και φώναζα από μακριά: "Μπαμπά, θες κι εσύ νερό;"» θυμάται γελώντας. Η αρχική ιδέα που γεννήθηκε μέσα της, όταν άρχισε να βλέπει το αναπαραγωγικό τέλος να πλησιάζει, ήταν να καταψύξει δικά της ωάρια και να τα χρησιμοποιήσει εν ευθέτω χρόνω. Οταν, όμως, άκουσε ένας εξωσωματιστής την ηλικία της – «πατημένα 42» – της πρότεινε μια μέθοδο με μεγαλύτερα ποσοστά επιτυχίας: να πάρει σπέρμα από την παγκόσμια τράπεζα, να καταψύξει έμβρυα (τεχνική πιο παλιά και πιο δοκιμασμένη από την κατάψυξη ωαρίων) και να περιμένει.
Η ίδια, ωστόσο, δεν ήθελε να χάσει κι άλλον χρόνο: «Οταν δε βγήκαν οι ορμονολογικές εξετάσεις, που ήταν πολύ καλές (τα ωάριά μου ήταν μιας γυναίκας 35 χρόνων), θεώρησα ότι θα ήταν φοβερή αχαριστία από μέρους μου να το αγνοήσω αυτό. Είπα μέσα μου: "Θα φθάσω 50 χρόνων, θα κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και θα πω: Τότε που είχες μια ευκαιρία να προσπαθήσεις, δεν το έκανες". Συνέβαλε, βέβαια, και το ότι είχα μείνει άνεργη. Για πολλά χρόνια εργαζόμουν ατελείωτες ώρες. Επειδή δεν "φτουρούσε" η προσωπική μου ζωή, η δουλειά ήταν το στήριγμά μου. Δεν πρόλαβα, βέβαια, να σκεφτώ και πολύ, μέσα σε έναν μήνα έγιναν όλα». Για εκείνη, τα μόνα προαπαιτούμενα ήταν να είναι ο δότης μελαχρινός και ψηλός: «Δεν με ενδιέφερε τίποτε άλλο» εξηγεί. Στάθηκε ανέλπιστα τυχερή, καθώς έμεινε έγκυος με την πρώτη εξωσωματική: «Δεν θα το έκανα πάνω από δύο-τρεις φορές. Ψυχολογικά δεν θα το άντεχα».
«Πιστεύω πραγματικά ότι είναι το πιο σωστό πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου» λέει για τη γέννηση του γιου της. Τις πρώτες 50 ημέρες μετά τον τοκετό έμεινε στους γονείς της, οι οποίοι, παρ' ότι εν γένει «παλαιών αρχών», της προσέφεραν και της προσφέρουν αμέριστη ψυχική και οικονομική υποστήριξη. «Δεν ένιωσα την απουσία συντρόφου» τονίζει. Θεωρεί ότι, έπειτα από κάποιες αποτυχημένες σχέσεις, η μακρά θητεία της στη μοναξιά την έχει σκληραγωγήσει και για τον σημερινό, απαιτητικό ρόλο της σε μια μονογονεϊκή οικογένεια.
Δεν θα ξεχάσει ποτέ το άδειο βλέμμα μιας υπαλλήλου στο ΚΕΠ όταν πήγε να βγάλει ΑΜΚΑ για το μωρό. «Μου είχε ζητήσει όνομα πατρός και όταν εγώ της απάντησα: "Το έκανα με δότη", "κόλλησε" τόσο πολύ, που γύρισε και με ρώτησε: "Θα το αναγνωρίσει;"». Οι γυναίκες την αντιμετωπίζουν πολύ θετικά, πολλές την βομβαρδίζουν με ερωτήσεις και απορίες. «Καταλαβαίνω τα "μπράβο" και τα "συγχαρητήρια" που μου δίνουν, αλλά από την άλλη σκέπτομαι: "Τι συγχαρητήρια, εγώ απλώς ικανοποίησα μια ανάγκη μου"». Εκείνοι που δείχνουν να σοκάρονται περισσότερο με αυτή την τολμηρή choice mum (μητέρα κατ' επιλογή) είναι οι άνδρες: «Κάποιοι δεν πιστεύουν ότι έχω κάνει παιδί με δότη. Νομίζουν ότι έμεινα έγκυος με κάποιον που μετά με παράτησε. Εχουν φτάσει στο σημείο να "ψαρεύουν" μητέρες φιλενάδων μου για να μάθουν ποιος είναι ο πατέρας του παιδιού. Σε έναν, μάλιστα, πήγα και μίλησα: "Γιατί κάνεις την κακιά κουτσομπόλα και δεν ήρθες απευθείας σε εμένα;"».
Η Εφη δηλώνει προετοιμασμένη για όλα αυτά που θα αντιμετωπίσει μεγαλώνοντας μόνη της ένα παιδί. Οσο για τον μικρό Πέτρο με τα μεγάλα μάτια, θέλει να τον θωρακίσει, καταθέτοντάς του από νωρίς όλη αυτή την «περίπλοκη» αλήθεια: «Θέλω να είναι ξεκάθαρο ότι αυτός ο άνθρωπος είναι δότης και όχι πατέρας».
Ο άγνωστος Δανός
«Απόφαση για μένα δεν ήταν να κάνω παιδί. Αλλά αυτό ήταν κάτι που σε όλη μου τη ζωή το θεωρούσα δεδομένο. Απόφαση για εμένα θα ήταν να μείνω άτεκνη. Αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσα να το διανοηθώ». Η 45χρονη Φρόσω Μάντζιου, ιδιωτική υπάλληλος, παρακολουθεί τον αεικίνητο, μόλις δύο ετών, γιο της να κόβει βόλτες στον πεζόδρομο της Μηλιώνη, παίζοντας με ένα συνομήλικό του κοριτσάκι. «Αφού δεν προέκυψε με σύντροφο και δεδομένου ότι οι γυναίκες έχουν ημερομηνία λήξης στην αναπαραγωγική τους ικανότητα, είπα ότι το Plan Β ήταν ο δότης σπέρματος».
Καμιά φορά, στην παιδική χαρά την ρωτούν πώς η ίδια είναι τόσο μελαχρινή και ο γιος της σχεδόν Βορειοευρωπαίος. Η αλήθεια είναι ότι ο δικός της δότης εντοπίστηκε έπειτα από εκτεταμένη έρευνα σε μεγάλη και αξιόπιστη τράπεζα σπέρματος της Δανίας: «Σου δίνουν κάποια χαρακτηριστικά, ύψος, βάρος, χρώμα ματιών και μορφωτικό επίπεδο. Επίσης, σου δίνεται η δυνατότητα επιλογής μεταξύ ανώνυμου δότη και μη ανώνυμου. Στην περίπτωση του δεύτερου, εσύ δεν έχεις πρόσβαση σε αυτόν, αλλά το παιδί, όταν πάει 18 χρόνων και εφόσον βέβαια έχει την επιθυμία, μπορεί να τον γνωρίσει. Τον ανώνυμο προτιμούν συνήθως ζευγάρια με προβλήματα γονιμότητας που δεν σκοπεύουν να μιλήσουν ποτέ για αυτό το θέμα στο παιδί. Στη δική μου περίπτωση, που είναι πασιφανές ότι υπάρχει κάπου κάποιος άγνωστος που είναι ο βιολογικός πατέρας του παιδιού αυτού, επέλεξα σαφώς τον μη ανώνυμο. Αυτό σημαίνει ότι στα 18 του ο Ιάσονας θα μπορεί, αν το επιθυμεί, να πάει να τον γνωρίσει».
Οσον αφορά την ημέρα της αποκάλυψης, η ίδια είναι πεπεισμένη ότι «το παιδί πρέπει να προετοιμαστεί». «Θεωρώ ότι όσο νωρίτερα του ξεκαθαρίσεις την κατάσταση τόσο καλύτερα, επειδή μαθαίνει να το θεωρεί δεδομένο κομμάτι της ζωής του. Δεν θα διστάσω να ζητήσω και τη συμβουλή ενός ειδικού, αν χρειαστεί». Αναγνωρίζει την αναγκαιότητα ενός ανδρικού προτύπου για τον γιο της: «Γι' αυτό υπάρχουν οι πολύ καλοί θείοι, χωρίς να αποκλείεται και ένας σύντροφος». Η ίδια δεν δείχνει να έχει ιδιαίτερη περιέργεια να γνωρίσει τον άγνωστο, εξονυχιστικά ελεγμένο για μολυσματικές νόσους και κληρονομικές ασθένειες, Δανό που την κατέστησε μητέρα.
«Μπράβο που τόλμησες»
Για την ίδια, η μητρότητα αυτή (για την οποία αγωνίστηκε με αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες εξωσωματικής) δεν φέρει κανένα απολύτως στίγμα: «Από τις αντιδράσεις που έχω εισπράξει, που είναι από θετικές μέχρι ενθουσιώδεις, θα έλεγα μάλλον το αντίθετο. Θυμάμαι, όταν ξεκίνησα τις προσπάθειες, ο εξοικειωμένος με την εμπειρία της Γαλλίας εξωσωματιστής με προειδοποίησε: "Δεν ξέρω κατά πόσο είναι έτοιμη η ελληνική κοινωνία για κάτι τέτοιο". Εγώ του απάντησα χαριτολογώντας: "E, θα το κάνουν κάποιες πρωτοπόρες σαν και μένα και θα μάθει!". Θεωρώ ότι σήμερα η ελληνική κοινωνία είναι πολύ πιο μπροστά από όσο νομίζουμε. Από τη στιγμή που υπάρχει η τεχνολογική δυνατότητα και το νομικό πλαίσιο το επιτρέπει (λόγου χάρη, στη Γερμανία γυναίκα χωρίς σύντροφο δεν μπορεί να καταφύγει στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή) δεν είναι παρά ακόμη ένα ταμπού που καταρρίπτεται».
Η ίδια αποφαίνεται ότι δεν νιώθει ενοχές για τις προηγούμενες επιλογές της: «Είχα κάποιες καλές σχέσεις, αλλά όταν εγώ άρχιζα να σκέφτομαι για παιδί, ο εκάστοτε σύντροφος δεν βρισκόταν σε αυτή τη φάση. Μόνο για το ότι είχα δώσει περιθώριο στον εαυτό μου μέχρι τα 40 έχω μετανιώσει. Μέγα λάθος, γιατί παραλίγο να μείνω χωρίς παιδί. Τώρα πια το συζητάω με άνδρες και γυναίκες, προσπαθώ να τους προειδοποιήσω πως όταν πιστεύεις ότι στα 45 σου μπορεί εύκολα να μείνεις έγκυος, φλερτάρεις επικίνδυνα με την ατεκνία. Οι περισσότεροι δεν το πιστεύουν, πέφτουν να με "φάνε"».
Ο μικρός Ιάσονας με τα ελληνικά και τα δανέζικα γονίδια έρχεται στο τραπέζι μας και αρπάζει ένα κομμάτι κέικ. Η μητέρα του χαμογελάει· δείχνει ήσυχη και δυνατή.
Το ρίσκο της αιμομιξίας - Η άποψη των ειδικών
Σύμφωνα με τον Χάρη Καζλαρή, κλινικό εμβρυολόγο και μέλος της Εθνικής Αρχής Ιατρικώς Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής (η οποία υφίσταται ακόμη σήμερα, αλλά είναι παντελώς ανενεργή), οι Ελληνίδες χωρίς σύντροφο που καταφεύγουν στην αγορά σπέρματος από τράπεζες με σκοπό την τεκνοποίηση είναι στην πλειονότητά τους άνω των 40 ετών. «Η νομοθεσία υπάρχει, αλλά αυτή τη στιγμή η αγορά της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής είναι χωρίς ελεγκτική αρχή, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει καμία απολύτως εγγύηση για το αν οι τράπεζες σπέρματος τηρούν τους κανόνες της νομιμότητας» τονίζει.
Ως μεγαλύτεροι κίνδυνοι φέρονται η αιμομιξία στη δεύτερη γενιά («αν και μειώνεται διά της διαχύσεως, ο κίνδυνος είναι υπαρκτός») και οι μολύνσεις. «Νομικά, για παράδειγμα, είμαστε καλυμμένοι ότι δεν μπορούν να υπάρξουν πάνω από 10 παιδιά ανά δότη, πρακτικά όμως δεν είμαστε. Το πρόβλημα είναι ότι μπορούν να πάνε 20 γυναίκες από την ίδια μικρή πόλη και ο δότης να αραδιάσει 20 ή 30 παιδιά στην ίδια μικρή πόλη. Τότε αυξάνεται πολύ ο κίνδυνος αυτά τα παιδιά να συναντηθούν και να συνάψουν αιμομικτικούς γάμους στη δεύτερη γενεά. Η 'διάχυση' για την οποία μιλούμε είναι ακριβώς αυτό: αν ο δότης κάνει 7 παιδιά στην Αθήνα, 3 στη Θεσσαλονίκη και από 1 στη Χάλκη, στα Ιωάννινα, στη Γαύδο, στη Μυτιλήνη και στην Καλαμάτα, η πιθανότητα 2 από αυτά τα 15 παιδιά να τεκνοποιήσουν μαζί είναι πολύ πιο μικρή από το αν ο ίδιος δότης έκανε και τα 15 του παιδιά π.χ. στα Μέγαρα. Εκεί στηρίζονται και οι διεθνείς τράπεζες σπέρματος που πουλάνε σπέρμα μέσω Διαδικτύου. Ο κίνδυνος αιμομιξίας είναι σχεδόν αμελητέος αν ο δότης έχει κάνει 20 παιδιά σε 20 χώρες, τόσο διαφορετικές μεταξύ τους όσο το Βανουάτου, η Ινδία, η Γουαδελούπη και η Νότια Αφρική».
Σύμφωνα με την Αγγελική Παπαϊωάννου, κλινική κοινωνική λειτουργό - ψυχοθεραπεύτρια, το ζήτημα της επιλογής κάποιων γυναικών να κάνουν παιδί με δότη σπέρματος (χωρίς σύντροφο και χωρίς πρόβλημα υπογονιμότητας) συνδέεται με ανάγκες «διάψευσης της πραγματικότητας» και «ψευδαισθητικής παντοδυναμίας», αντλώντας δυνατότητες από την επιστήμη. Το θέμα είναι πολυσύνθετο και ιδιαίτερα ευαίσθητο. Για παράδειγμα, στο επιχείρημα που προβάλλεται συχνά ότι υπάρχουν και άλλες οικογένειες με τον πατέρα απόντα, η κυρία Παπαϊωάννου απαντά: «Ακόμη και αν ο πατέρας έχει φύγει, δεν παύει να υπάρχει στο βίωμα, στην ιστορία της μητέρας. Εκείνη με τη σειρά της θα μεταγγίσει το βίωμα αυτό στο παιδί. Ο πατέρας αυτός μπορεί να είναι πιο έντονα παρών μέσα από την απουσία του. Θα υπάρξει τελικά στην ιστορία του παιδιού. Το ερώτημα που τίθεται είναι: Τι μπορεί να υπάρξει από έναν αόρατο, χωρίς σώμα, δότη;».

Πηγή: http://www.tovima.gr/vimagazino/views/article/?aid=460020

«Λεσβία κάτσε φρόνιμα, να γίνεις μωρο-μάνα»

Από καιρό η Ελλάδα έχει πρόβλημα δημογραφικό. Έχουμε λιγότερες γεννήσεις. Όμως οι ανατολικοί γείτονες έχουν δείκτη γεννησιμότητας 2%. Άρα αυξάνονται κατά 700.000 άτομα κάθε χρόνο. Νομίζω ότι οι Ελληνίδες έχουν δείκτη μόλις 0,8%. Δηλαδή έχουμε γεννήσεις (5000.000Χ0,8%) μόνο 40.000 ετησίως. Φρονώ ότι κάθε Ελληνοπούλα έχει εθνικό καθήκον (για διαιώνιση της φυλής) να γεννήσει τουλάχιστον ένα παιδί, έστω και εξώγαμο. Μερικές κοπέλες (20-35 ετών) είτε από έλλειψη αρκετών οιστρογόνων ορμονών στο σώμα τους, είτε από κακή διαπαιδαγώγηση (τάχα μη χάσουν την απόλυτη ανεξαρτησία τους) αποφεύγουν να υπαντρευτούν («δεν θέλουν συνέταιρο στο πορτοφόλι τους»). Άλλες λόγω δύστροπου χαρακτήρα είναι δύο προσαρμοστές και φυσικά δυσκολεύονται να δημιουργούν παραγωγική σχέση με έναν άνδρα παρότι είναι όμορφες, έξυπνες και μορφωμένες. Όλες αυτές ζητούν ψυχολογικό αναπλήρωμα, ως υποκατάστατο της μη υπάρχουσας φυσικής ερωτικής σχέσης με το άλλο φύλο. Δηλαδή συνάπτουν στενότατες σχέσεις με το ίδιο φύλο, που προφανώς δεν είναι μόνο συναισθηματικές.


Έτσι δεν ορίζουν ως τόπο συνάντησης μια καφετέρια, αλλά το σπίτι μιας από τις δύο, αφού προηγουμένως τηλεφωνήσουν συνθηματικά στην ερωμένη τους: «Θα κάνω μπάνιο και θάρθω». Αυτό όμως διαταράσσει την ψυχική ηρεμία τους, διότι συνειδητοποιούν ότι κάνουν κάτι αφύσικο και αποδοκιμαστέο. Όταν μείνουν χωρίς «φιλενάδα», καταφεύγουν στην αυτοϊκανοποίηση, μετά την οποία έχουν απαθές και ψυχρό ύφος, που προκαλεί τον οίκτο των οικείων τους. Τέτοιο ύφος είχαν οι Γερμανοί στρατιώτες 91942-1944) όταν έκαναν εκφοβιστικές περιπολίες στις πόλεις μας. Οι θαυμάστριες του σφριγηλού γυναικείου σώματος όμως δεν θέλουν μόνιμες αλλά προσωρινές «σχέσεις». Γι’ αυτό φροντίζουν να διαδώσουν το βίτσιο τους σε άλλες κοπέλες. Δηλαδή τις κάνουν ομοφυλόφιλες, αντίθετες στο θεσμό του γάμου. Έτσι επιδεινώνεται το δημογραφικό μας πρόβλημα. Παρακαλώ λοιπόν τις μητέρες να εξηγήσουν στις έφηβες θυγατέρες τους «γιατί δεν πρέπει να φοβούνται να κάνουν δική τους οικογένεια αλλά να θέλουν να ζουν κάτω από τις οδηγίες του συντρόφου τους». Διότι με το γάμο δεν υποδουλώνονται, αλλά απλά θα συμβιβάζονται με τις γνώμες του συζύγου τους, ώστε να μη λυθεί ο γάμος και τα παιδιά να μη στερηθούν τις φροντίδες του πατέρα. Κάνω έκκληση στους ψυχιάτρους και τους ψυχολόγους να γράφουν άρθρα στις εφημερίδες για την κοινωνική και ψυχολογική χρησιμότητα της τάσης των ανθρώπων να ζευγαρώνουν μόνιμα με το αντίθετο φύλο και να τεκνοποιούν, ώστε η μεν πατρίδα να διαθέτει στρατεύσιμους (αμύντορες), οι δε γονείς να έχουν τη βοήθεια των παιδιών τους στα γεράματα, αφού δεν χωρούν όλοι στα γηροκομεία!


Την είδηση την βρήκαμε στις 8.5.12 στην εφημερίδα Καθημερινός Τύπος γραμμένη από τον Αναστάσιο Παπαελευθερίου Συνταξιούχο δικηγόρο στην http://www.k-tipos.gr/ktipos/detail.php?ID=31161

πηγή: lesbian bi mafia

«Η μαμά αγάπησε την άλλη μαμά και μένουμε όλοι μαζί...»

Δύο γυναίκες που ζουν σαν παντρεμένες και μεγαλώνουν τους γιους τους μίλησαν στο «Βήμα» για το πώς είναι να έχεις μια «διαφορετική» οικογένεια

Πηγή: TO BHMA

ΤΟ ΣΧΟΛΙΚΟ επιστρέφει στην πόρτα του σπιτιού στις 3 μ.μ. Ο Στέφανος και ο Δημήτρης εφορμούν με τα σακίδια στην πλάτη.Φωνές, γέλια, «έι,εγώ δεν έχω φιλί;», «πλύντε χέρια, τα φαγητό είναι έτοιμο». Τα δίδυμα αγόρια δίνουν μια μεγάλη αγκαλιά στη μαμά και ένα φιλί στην Ελένη. «Ηθελαν να μας φωνάζουν και τις δύο “μαμά”.Τους είπα όμως,για να μην μπερδευόμαστε,εμένα να με φωνάζουν με το όνομά μου» λέει η 48χρονη Ελένη,στέλεχος σε φαρμακευτική εταιρεία.Μαζί με την 50χρονη σύντροφό της Κάτια,ψυχολόγο,μεγαλώνουν τα δύο τους παιδιά, εξίμισι ετών, λίγο έξω από την Αθήνα· ένα ομόφυλο ζευγάρι που διεκδίκησε και δημιούργησε τη δική του οικογένεια, κόντρα σε στερεότυπα, κοινωνικά,βιολογικά,ρόλου,φύλου.Εν όψει του νέου νομοθετικού πλαισίου που εξετάζει το ενδεχόμενο υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια,οι δύο γυναίκες δέχτηκαν να μας ανοίξουν το σπίτι τους και την πραγματικότητά τους.

Είναι μαζί εδώ και 13 χρόνια. Τονίζουν ότι δεν έχουν να κρύψουν απολύτως τίποτε. Ο μόνος λόγος που αποφάσισαν να μη μιλήσουν με τα αληθινά τους ονόματα και να μη δείξουν τα πρόσωπά τους είναι τα παιδιά: «Ο Στέφανος και ο Δημήτρης είναι ακόμα πολύ μικροί για να μπορέσουν να το υποστηρίξουν. Αν ήταν 12 χρόνων, δεν θα είχαμε απολύτως κανένα πρόβλημα». Η πολωνή κοπέλα του σπιτιού εναποθέτει στο τραπέζι μια εντυπωσιακή παντζαροσαλάτα. «Φυσικά και γνωρίζει. Δεν της έχουμε κάνει βέβαια ανακοίνωση. Εσείς χρειάστηκε ποτέ να ανακοινώσετε στη γυναίκα που σας καθαρίζει “Είμαι παντρεμένη με αυτόν τον άνδρα που ζει στο σπίτι;”».

Οι δύο γυναίκες χαμογελούν καθώς παρακολουθούν τους γιους τους να «καταστρέφουν» με συνοπτικές διαδικασίες το σαλόνι, δείχνουν να απολαμβάνουν τη μοιρασμένη αυτή μητρότητα, τα τελετουργικά, τις ευθύνες, τις εκπλήξεις, τις χαρές της. Στη γιορτή της μητέρας πήραν και οι δύο κάρτα και γλαστράκι. «Είναι στιγμές που κλαίω από ευτυχία» λέει η Κάτια. «Βιώνω μια τέτοια πληρότητα! Πολλές φορές αγκαλιάζω τα παιδιά μου και τους λέω: “Ξέρετε ότι με έχετε κάνει τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο του κόσμου;”».



Εκτεθειμένη νομικά
Η Ελένη εκμυστηρεύεται ότι απολαμβάνει πλήρη ισοτιμία στον γονεϊκό της ρόλο. Συναισθηματικά τουλάχιστον. Γιατί νομικά είναι εντελώς εκτεθειμένη. «Και αυτό είναι πολύ αγωνιώδες για την οικογένειά μας. Γιατί αν, ό μη γένοιτο, συμβεί κάτι στην Κάτια,εγώ δεν έχω κανέναν λόγο και τα παιδιά είναι στον αέρα». «Θα μπορούσαν ακόμα και κάποιοι συγγενείς να τα διεκδικήσουν, γιατί υπάρχει και μια ακίνητη περιουσία» συμπληρώνει η Κάτια, η οποία λίγο προτού γεννήσει έσπευσε σε έναν συμβολαιογράφο. «Αν συμβεί κάτι σ΄ εμένα, η Ελένη θα διαχειρίζεται τα πάντα η ίδια και υπέρ των παιδιών. Κανένας όμως δεν σου διασφαλίζει ότι αυτό δεν θα διαρραγεί». Η Ελένη υποδέχεται με ενθουσιασμό την αναθεώρηση του υπάρχοντος νομοθετικού πλαισίου και το ενδεχόμενο να δοθεί το δικαίωμα υιοθεσίας σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια: «Το θεωρώ πολύ σημαντικό. Είναι η πρώτη φορά που βλέπω ένα ανοιχτό κράτος που θέλει να με προστατεύσει». Στο ερώτημα αν η ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη για ένα τέτοιο βήμα είναι κατηγορηματική: «Γιατί να μην είναι δηλαδή; Είναι υποχρεωμένοι να διασφαλίσουν ότι όλοι οι έλληνες πολίτες έχουν τα ίδια δικαιώματα.Εδώ έχει γίνει αποδεκτό σε πολύ συντηρητικές χώρες,δεν θα γίνει στη χώρα της ελευθερίας και της δημοκρατίας;

«Εργοστάσιο υιοθεσιών...»
«Η σκέψη για παιδί υπήρχε σχεδόν από την αρχή της σχέσης» εξηγεί η Ελένη. «Από την πρώτη στιγμή που συνάντησα την Κάτια- γνωριστήκαμε σε ένα φιλικό σπίτι- ένιωσα ότι υπάρχει μια τρομερή χημεία.Και νομίζω ότι ήταν στον δεύτερο χρόνο της γνωριμίας μας που είπα ότι θα ήταν πολύ ωραίο να κάνουμε παιδιά μαζί». Η ανάγκη της μητρότητας είναι η ίδια σε μια ομοφυλόφιλη γυναίκα; «Είναι ακριβώς η ίδια. Κάποιες θέλουν παιδί, κάποιες όχι. Ακριβώς όπως συμβαίνει και στις ετεροφυλόφιλες».

Δεν άργησαν να μπουν στη διαδικασία της υιοθεσίας. Γρήγορα όμως εγκατέλειψαν την προσπάθεια. Οχι μόνο λόγω της επώδυνης (και για τα ετερόφυλα ζευγάρια) γραφειοκρατίας, ούτε μόνο επειδή τις απωθούσε το «εργοστάσιο» υιοθεσιών που έχει στηθεί. «Η αλήθεια είναι ότι πριν από οκτώ χρόνια είχα τη δυνατότητα να υιοθετήσω μόνη μου,διότι τότε ακόμη επιτρεπόταν σε μονογονεϊκές οικογένειες» εξηγεί η Κάτια. «Ενιωθα όμως τρομερή ανασφάλεια,γιατί ερχόταν η κοινωνική λειτουργός στο σπίτι και εγώ έπρεπε να κρύβω τη ζωή μου,έπρεπε να κρύβω την Ελένη. Δεν άντεχα όμως να ζω αυτό το ψέμα».

Ετσι αποφάσισαν να αποκτήσουν δικό τους παιδί. Οπως υπογραμμίζουν, δεν τέθηκε ποτέ θέμα ποια θα είναι εκείνη που θα κυοφορούσε. «Η Κάτια ήθελε πολύ να γεννήσει...Εγώ δεν είχα αντίρρηση, όμως αν δεν μπορούσε για κάποιον λόγο εκείνη, θα το έκανα εγώ» λέει η Ελένη. «Για μένα ήταν πολύ έντονη η ανάγκη να γεννήσω, γιατί είμαι και υιοθετημένη» εξηγεί η Κάτια.

Οι προσπάθειες ξεκίνησαν όταν η ίδια ήταν 39 ετών. Εκείνη ήταν που πήρε την πρωτοβουλία για ένα βήμα παραπέρα. «Πήραμε και από τις δύο μας ωάρια. Η Ελένη ήθελε από την αρχή να βάλω μόνο δικά μου,όμως εγώ επέμενα, το είχα ανάγκη, πίστευα ότι έτσι θα ήταν καλύτερη η μοιρασιά. Στον γιατρό έκανε εντύπωση,αλλά μας δήλωσε ότι ήταν καθαρά δική μας απόφαση. Θυμάμαι τότε ήταν η μοναδική φορά που είχα δει τη μητέρα μου,που ήταν ένας πολύ ανοιχτός γενικά άνθρωπος,κάπως σκεπτική. Μου είπε:“Γιατί να πάρεις και ωάρια της Ελένης;”.“Γιατί όχι;”.Γύρισε λοιπόν και μου είπε: “Βρε Κάτια μου, θα κάνεις χοντρά παιδιά!”».

Εξωσωματική και εγκυμοσύνη για δύο
Ετσι βίωσαν μαζί τα οργανικά και συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα της εξωσωματικής, τις καθημερινές ενέσεις, την αγωνία, την αναμονή, τις ετυμηγορίες του εμβρυολόγου. «Δεν ξέρουμε ποιας είναι τα ωάρια και δεν μας ενδιαφέρει καθόλου. Αλλωστε τι να το κάνουμε το τεστ DΝΑ;Ο Στέφανος είναι ίδιος η Κάτια και ο Δημήτρης είναι ίδιος εγώ!». Και η εγκυμοσύνη ήταν, σύμφωνα με την Κάτια, μια μοιρασμένη εμπειρία: «Δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω παιδί μόνη μου. Η Ελένη το ζούσε κοντά μου. Εβαζε ακουστικά πάνω στην κοιλιά μου,με προστάτευε τρομερά...».

Μέσα στο μαιευτήριο ήταν που αντιμετώπισαν τα πρώτα «γραφειοκρατικής» φύσεως προβλήματα. «Επειδή είχα διαβήτη κύησης, τα παιδιά χρειάστηκε να μείνουν δύο ημέρες στην Εντατική.Πήγα,όπως πάντα,συνοδευόμενη από την Ελένη, αλλά δεν την άφηναν να μπει. Επρεπε να επέμβει ένας δικός μας γιατρός, που βρέθηκε τυχαία εκεί, για να επιτραπεί η είσοδος και σε εκείνη.Οταν εγώ γύρισα τελικά στο σπίτι με τον Στέφανο, η Ελένη πηγαινοερχόταν στο μαιευτήριο μεταφέροντας δικό μου γάλα στον Δημήτρη που είχε μείνει δύο ημέρες ακόμη για παρακολούθηση».

Πριν από περίπου δύο χρόνια, όταν τα παιδιά είχαν κλείσει τα τέσσερα, έμαθαν «με θεατρικό τρόπο» όλη την αλήθεια. «Τοκ,τοκ,τοκ,χτύπησα εγώ μια μέρα την πόρτα στο σπίτι μιας φίλης μου» άρχισε την εξιστόρηση η Κάτια. «Βλέπω μέσα την Ελένη. Α, Ελένη, τι κάνεις. Γνωριστήκαμε,αγαπηθήκαμε πάρα πολύ και ξεκινήσαμε να μένουμε στο ίδιο σπίτι. Θέλαμε λοιπόν να κάνουμε δύο αγόρια,έναν Στέφανο και έναν Δημήτρη. Δεν μπορούσαμε όμως να κάνουμε εμείς παιδιά,γιατί έχουμε δύο αβγουλάκια. Για να γίνει όμως ένα παιδάκι, πρέπει να ενωθεί ένα αβγουλάκι με ένα σποράκι, σαν αυτά που έχετε εσείς που είστε αγόρια.Ετσι πήγαμε σε ένα μεγάλο εργαστήρι,σαν αυτό του Αϊ-Βασίλη, χτυπήσαμε την πόρτα,τοκ,τοκ,μας άνοιξε αυτός ο φοβερός επιστήμονας, άνοιξε ένα μικρό κουτάκι και έβγαλε από μέσα δύο σποράκια.Τα έβαλα εγώ στην κοιλίτσα μου και να τα τα παιδάκια».

Είπαν «ναι» σε υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια
Στην Ευρώπη η υιοθεσία ανηλίκου από ομόφυλα ζευγάρια επιτρέπεται στην Ανδόρα, στην Ολλανδία, στο Βέλγιο, στη Δανία, στην Ισπανία, στην Ισλανδία, στη Νορβηγία, στη Σουηδία και στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Επίσης, επιτρέπεται στην Αργεντινή, στην Ουρουγουάη, στη Νότια Αφρική, στις ΗΠΑ και σε τρεις Πολιτείες της Αυστραλίας.

Η υιοθεσία του βιολογικού του παιδιού ή της συντρόφου επιτρέπεται σε όλες τις παραπάνω ευρωπαϊκές χώρες, καθώς και στη Φινλανδία, στη Γερμανία και στη Γροιλανδία.

Σήμερα στις ΗΠΑ 65.000 παιδιά είναι υιοθετημένα από ομοφυλόφιλους.Τα ηνία κρατάει φυσικά η Καλιφόρνια: πάνω από 16.000 παιδιά με γκέι γονείς.

Ενα 4% των υιοθετημένων παιδιών στις ΗΠΑ μεγαλώνουν με ομοφυλόφιλους γονείς.

Πρόσβαση σε τεχνικές μεθόδους γονιμοποίησης και αναπαραγωγής έχουν τα ομόφυλα ζευγάρια στο Βέλγιο, στη Δανία, στη Φινλανδία, στην Ισλανδία, στην Ολλανδία, στη Νορβηγία, στη Ρουμανία, στην Ισπανία, στη Σουηδία και στο Ηνωμένο Βασίλειο.

«Η αλήθεια ασπίδα των παιδιών απέναντι στους κακόβουλους»
Τι απαντούν η Ελένη και η Κάτια σε κάποιες έρευνες που θέλουν τα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών να έχουν περισσότερες πιθανότητες να γίνουν τα ίδια ομοφυλόφιλα; «Είμαστε υπέρ των ερευνών. Τόσα χρόνια όμως γιατί δεν έχουμε δει μια έρευνα για το πόσοι ομοφυλόφιλοι γεννιούνται από ετεροφυλόφιλα ζευγάρια; Ή τι ψυχολογικά προβλήματα έχουν τα παιδιά των ετεροφυλόφιλων;» . Το ενδεχόμενο να γίνουν οι γιοι τους γκέι δεν τις απασχολεί ποσώς: «Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι να γίνουν ευτυχισμένοι» .

Αμφότερες υποστηρίζουν ότι η δική τους οικογένεια δεν διαφέρει σε τίποτε από μια οποιαδήποτε οικογένεια με δύο ζωηρά νήπια. «Μια μαμά που είχε φέρει το παιδάκι της στο σπίτι να παίξει με τα δικά μας μάς είχε πει:“Εσείς που είσαστε δύο γυναίκες θα τα πηγαίνετε πιο καλά!Τη διαβεβαιώσαμε ότι...δυστυχώς δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφορά.Και γκρινιάζουμε και τσακωνόμαστε και αγαπιόμαστε...» .

Δεν υπάρχουν διακριτοί ρόλοι, μητρικός, πατρικός, αρσενικός, θηλυκός: «Αλλωστε όλοι έχουμε πολλούς ρόλους μέσα μας. Εμείς λειτουργούμε μέσα από αυτή την ελευθερία» . Το περιβάλλον τους (συγγενείς, συνεργάτες, δάσκαλοι των παιδιών) έχει αγκαλιάσει την επιλογή τους. «Τα παιδιά είναι πολύ καλοί μαθητές, έχουν άπειρους φίλους, όλοι τούς λατρεύουν. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε ακούσει τίποτε που να μας έκανε να νιώσουμε άβολα.Ούτε στη γειτονιά,ούτε στο σχολείο των παιδιών- μέχρι πέρυσι πήγαιναν σε δημόσιο. Τώρα το τι μπορεί να λέει κανείς από πίσω, δεν μας αφορά». Τα παιδιά με τι έχουν θωρακιστεί σε ενδεχόμενα περίεργα ή κακόβουλα σχόλια; «Με ό,τι θα έπρεπε να θωρακίζονται όλα τα παιδιά και όλοι οι ενήλικοι:με την αλήθεια.Ποιος ο λόγος να ζούμε αν δεν είμαστε κοντά στην αλήθεια μας;».

«Δεν τους λείπει ο μπαμπάς, υπάρχει τόση αγάπη»
Ισως η μόνη διαφορά είναι ότι ο Στέφανος και ο Δημήτρης μυήθηκαν εξ απαλών ονύχων στη διαφορετικότητα. «Δεν θα κάνουμε ποτέ κριτική αν κάποιος έχει μπαμπά,αν έχει μαμά,αν οι γονείς του είναι χωρισμένοι κτλ., γιατί όλες οι οικογένειες είναι διαφορετικές» λέει η Κάτια. «Ηταν δύο ετών όταν τους κατέβασα στον κήπο και τους έδειξα τις λεμονιές. Κόβαμε ένα λεμονάκι από τη μία λεμονιά, ένα από την άλλη,το κοιτάζαμε το μυρίζαμε...Τους ρωτούσα:“Είναι η μία λεμονιά ίδια με την άλλη;”. “Οχι”.“Είναι το ένα λεμονάκι ίδιο με το άλλο;”.“Οχι”.Δεν τους το είπα επειδή είμαι σε μια ομοφυλοφιλική σχέση. Και με άντρα να ήμουν, το ίδιο θα τους έλεγα. Αυτή είναι η αλήθεια της ζωής. Δεν είναι τυχαίο ότι μια μέρα ο Στέφανος ρώτησε για το υιοθετημένο παιδί μιας φίλης:“Δεν έχει μπαμπά;”. Του απάντησα “όχι” και ύστερα τον ρώτησα:“Εσύ έχεις μπαμπά;”. Μου είπε:“Μαμά, δεν με νοιάζει αν έχω μπαμπά, εγώ έχω τον αδελφό μου,εσένα και την Ελένη”».

Στην ερώτηση αν η απουσία του ανδρικού προτύπου επηρεάζει την ομαλή ψυχοσωματική ανάπτυξη των παιδιών, η Κάτια απαντά: «Τα παιδιά μεγαλώνουν μέσα σε μια οικογένεια με δύο γυναίκες,δύο μαμάδες.Δεν είναι ότι δεν υπάρχει πια ο μπαμπάς, δεν υπήρξε ποτέ, δεν βίωσαν κάποια απώλεια. Μεγαλώνουν χαρούμενα, γιατί να τους λείπει κάτι;Στο περιβάλλον τους υπάρχουν ανδρικά πρότυπα, π.χ. έχουν τον νονό τους,δικούς μας φίλους. Δηλαδή, όταν θα φτάσουν στην εφηβεία και θα χρειαστεί ενδεχομένως να κάνουν κάποιες “ανδρικές” κουβέντες,έχουν ανθρώπους να μιλήσουν».

Ο Στέφανος και ο Δημήτρηςτρώνε βανίλια «υποβρύχιο» και ετοιμάζονται για σκανδαλιές στον κήπο. «Βάλτε ένα φούτερ, δεν έχει ακόμα τόση ζέστη!». «Μια οικογένεια για να είναι υγιής δεν χρειάζεται τίποτε άλλο από αγάπη» λένε η Ελένη και η Κάτια. Στην ερώτηση ποια φιλοσοφία ζωής θέλουν να περάσουν στα δύο τους αγόρια, δεν χρειάζεται να το σκεφτούν: «Τον σεβασμό στον εαυτό τους. Αρα και στον διπλανό τους.Οποιος και να είναι».

«Διαφέρουμε χωρίς να είμαστε κάτι διαφορετικό»
ΕΧΟΥΝ ΕΛΑΧΙΣΤΟΥΣ φίλους γκέι, όπως παραδέχονται οι ίδιες. «Μόνο μια-δυο φίλες» λέει η Ελένη. «Πολλοί έχουν πρόβλημα με τον εαυτό τους,δεν μπορούν να υποστηρίξουν τις επιλογές τους.Θα έλεγα μάλιστα πως όταν είπαμε ότι η Κάτια είναι έγκυος και ότι σε λίγο θα έρχονταν στον κόσμο τα παιδιά μας, περισσότερο σοκαρίστηκαν οι γκέι.Ηταν σχεδόν σαν να σου έλεγαν:“Πώς γίνεται εγώ ακόμη να κρύβω ποιος είμαι και εσύ να προχωράς στο επόμενο βήμα.” Εμείς θέλουμε πάνω απ΄ όλα δίπλα μας ανθρώπους συμφιλιωμένους με τον εαυτό τους, είτε είναι ομοφυλόφιλοι είτε όχι».

«Προ ετών κάπως είχε γίνει και είχαμε έρθει σε επαφή με ένα άλλο ζευγάρι ομοφυλόφιλων μαμάδων» καταθέτει τη δική της εμπειρία η Κάτια . «Μίλησα τηλεφωνικά με τη μία και την άκουσα να λέει στην κόρη της:“Είδες; Να μην έχεις πρόβλημα, υπάρχουν και άλλες οικογένειες...”. Μόλις το άκουσα αυτό, έκοψα την επαφή. Δεν θα αφήσω κανέναν να μεταφέρει το δικό του πρόβλημα στη δική μου οικογένεια.Με ενοχλεί επίσης αυτή η γκετοποίηση, να γίνει π.χ. μια ιστοσελίδα με γκέι μητέρες.Δεν είμαστε κάτι διαφορετικό» .

Η ματιά του Χόλιγουντ
Τα ομόφυλα ζευγάρια και τα απρόοπτα που προκύπτουν προσέγγισε και ο κινηματογράφος. «Τα παιδιά είναι εντάξει» (2010) της Λίζα Τσολοντένκο είναι μια τέτοια ταινία που κέρδισε μία Χρυσή Σφαίρα και τέσσερις υποψηφιότητες Οσκαρ. Μια ήσυχη και ευτυχισμένη τετραμελής αμερικανική οικογένεια, με τη Νικ (την υποδύεται η Ανέτ Μπένινγκ, αριστερά) και την Τζουλς (τον ρόλο κρατά η κοκκινομάλλα Τζουλιάν Μουρ ) να βρίσκονται επικεφαλής. Είναι παντρεμένες και μένουν στα προάστια της Νότιας Καλιφόρνιας μαζί με τα έφηβα παιδιά τους, την Τζόνι (σε πρώτο πλάνο) και τον Λέιζερ (μόλις που διακρίνεται πίσω). Οι μαμάδες τα ανάθρεψαν σωστά και με κανόνες οι οποίοι κλονίζονται όταν τα βλαστάρια τους σκαλίζουν τις... ρίζες τους αναζητώντας τον βιολογικό τους πατέρα. Από εκεί και μετά αναλαμβάνει το Χόλιγουντ με ανατροπές, χιούμορ και απρόοπτες καταστάσεις.

Γκέι διεκδικεί παιδί από τις λεσβίες μητέρες του

Μια περίεργη υπόθεση κηδεμονίας ενός δίχρονου αγοριού απασχολεί τα βρετανικά δικαστήρια που θα κληθούν να πάρουν μια ομολογουμένως δύσκολη απόφαση.Ο πατέρας του παιδιού που είναι γκέι σύμφωνα με τα λεγόμενα της μητέρας που είναι επίσης ομοφυλόφιλη είχε κάνει μαζί της κοινή συμφωνία πως θα της έδινε το σπέρμα του προκειμένου να αποκτήσει ένα παιδί με την σύντροφό της. Η μητέρα ισχυρίζεται ότι η «συμφωνία» κλείστηκε σε ένα εστιατόριο και πως εξ' αρχής ο πατέρας δεν σκόπευε να έχει καμία περαιτέρω σχέση με το παιδί, ωστόσο ο πατέρας επιμένει ότι ποτέ δεν υπήρξε ένας «απλός δωρητής σπέρματος» και τώρα διεκδικεί να βλέπει το παιδί του.Η υπόθεση περιπλέκεται ακόμα περισσότερο καθώς προκύπτει πως ο πατέρας και η μητέρα του παιδιού υπήρξαν στο παρελθόν παντρεμένοι, αλλά πήραν διαζύγιο και τελείωσαν έναν «γάμο κοινού συμφέροντος» όπως τον αποκάλεσαν και οι δυο.Ο πατέρας ήταν παρών στην γέννηση του παιδιού του και διατηρούσε καλές σχέσεις με την μητέρα καθ' όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της. Ωστόσο η μητέρα και η φίλη της δηλώνουν «προδομένες» από τον πατέρα, που τον χαρακτηρίζουν έναν πρώην καλό φίλο, και δεν καταλαβαίνουν γιατί επιμένει να διεκδικεί περισσότερο χρόνο με το παιδί του.Αξίζει να σημειωθεί ότι και οι τρεις γονείς είναι ευκατάστατοι και ζουν στο κέντρο του Λονδίνου.

ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ: «ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΘΗΚΟΝ», «ΦΥΣΙΚΗ» ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ Ή ΕΠΙΛΟΓΗ;

ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑΣ ΩΣ «ΦΥΣΙΚΟΥ» ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
Με αφορμή τη ''Γιορτή της Μητέρας'', αναδημοσιεύουμε το αφιέρωμα του ''Εντός Φύλου'' της ΑΥΓΗΣ (6 Μαϊου), το οποίο παρουσιάζει μια σειρά απο φεμινιστικές προσεγγίσεις πάνω στο ζήτημα της μητρότητας ως ενός κοινωνικά κατασκευασμένου ''φυσικού προορισμού'' των γυναικών ο οποίος σηματοδοτεί μια σειρά από συγκεκριμένους έμφυλους ρόλους στα πλαίσια της οικογένειας. Επιπλέον, μέσα από την φυσικοποίηση του φύλου αλλά και την ένταξη της οικογένειας στον ιδιωτικό χώρο, αναπαράγεται η διάκριση ανάμεσα σε ιδιωτικό και δημόσιο χώρο και ο εγκλωβισμός των γυναικών στον ιδιωτικό
Το αφιέρωμα επιμελήθηκαν η Πόπη Πανουτσοπούλου και η Αλίκη Κοσυφολόγου:

Η ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ ΩΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ «ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ» Το βασικό στοιχείο που διαφοροποίησε την γυναίκα και την υποβίβασε στην ιεραρχικά δομημένη κοινωνία είναι το οικουμενικό χαρακτηριστικό της μητρότητας.
Από τον τρόπο που σηματοδοτήθηκε η μητρότητα, η αναπαραγωγική δηλαδή ικανότητα της γυναίκας, κυρίως μέσω του κυρίαρχου ιδεολογήματος του ''μητρικού ενστίκτου'' (μιας εγγενούς συγκινησιακής και τρυφερής τάσης της μητέρας προς το ανήμπορο παιδί της), προέκυψε ως κοινωνική πρακτική η φροντίδα και καθορίστηκαν οι έμφυλοι ρόλοι μέσα στην οικογένεια.
Ο κόσμος της φροντίδας (έγνοια, προστασία, θαλπωρή, αυτοθυσία, ασχολία, ντάντεμα κ.α), που φαίνεται να είναι θηλυκοποιημένη έννοια στην κοινωνία μας, συνδέθηκε κατά τρόπο ''φυσικό'' με την γυναίκα και προσδιόρισε την δραστηριότητά της στα πλαίσια της οικογένειας.
Μέσα λοιπόν από την φυσικοποίηση του φύλου οι γυναίκες θεωρήθηκαν οι πιό κατάλληλες για την ανατροφή των παιδιών και ο ρόλος τους κρίθηκε αναντικατάστατος.Έτσι λοιπόν οι γυναίκες κλήθηκαν να υπηρετήσουν μια ''ιερή'' υποχρέωση και ένα κοινωνικό καθήκον με βασικό στοιχείο τους τον εκμεταλλευτικό και καταναγκαστικό χαρακτήρα τους.
Διαπιστώνουμε, λοιπόν, ότι μέσω της μητρότητας και της παροχής φροντίδας, δύο εννοιών άρρηκτα συνδεδεμένων, οι γυναίκες απομονώθηκαν στον ιδιωτικό χώρο του σπιτιού (βλ. το εισαγωγικό σημείωμα του αφιερώματος), βίωσαν ηθικά διλήμματα αναφορικά με τα άλλα μέλη της οικογένειας και κυρίως με τα παιδιά και σιγά - σιγά άρχισαν και οι ίδιες να διαμορφώνουν μια ανάλογη ηθική νόρμα, που καθόρισε τη ζωή και τη σκέψη τους, διαποτισμένη από πλούσια συναισθήματα προσφοράς και ανιδιοτέλειας.
Μια ηθική αντίληψη και στάση ασύμβατη με την ωφελιμιστική εκείνη των ανδρών που κυριάρχησαν στον δημόσιο χώρο.
Στα πλαίσια λοιπόν αυτής της λογικής, διαμορφώθηκαν κοινωνικές αντιλήψεις και πολιτικές, καθορίστηκαν οι μορφές εργασίας και εκπαίδευσης, δικαιολογήθηκαν οι διακρίσεις ανάμεσα στα δύο φύλα, με το επιχείρημα ''μη βλάψουμε την μητρότητα'' και εδραιώθηκε η πατριαρχία, η οποία καθήλωσε τις γυναίκες σε παραδοσιακά προσδιορισμένους ρόλους, που βρίσκονται σε απόλυτη αντιστοιχία με τον ''φυσικό'' προορισμό τους.
Η μεταβιομηχανική ανάπτυξη στη Δ. Ευρώπη, με την επικράτηση νέων συσχετισμών, τόσο σε κοινωνικό όσο και οικονομικό επίπεδο, επέφερε μια νέα κατάσταση και νέους κοινωνικούς ρόλους ανάμεσα στα δύο φύλα.
Η ραγδαία εξέλιξη στην επιστήμη και την τεχνολογία, η σημαντική βελτίωση του επιπέδου εκπαίδευσης και επαγγελματικής ταυτότητας των γυναικών, η αύξηση της συμμετοχής τους στην αγορά εργασίας και στην κατανομή του εισοδήματος, επέφεραν δομικές αλλαγές στην σύγχρονη κοινωνία.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΡΟΦΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ «ΚΑΚΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ»
Παρά το γεγονός όμως ότι οι γυναίκες σήμερα έχουν βελτιώσει την θέση τους στην κοινωνία, συνεχίζουν να έχουν τον κυρίαρχο ρόλο μέσα στην οικογένεια. Συνεχίζουν να έχουν την ευθύνη όλων των μελών της οικογένειας, την φροντίδα για την σωματική ανάπτυξη, την ψυχολογική και πνευματική υποστήριξη των παιδιών, με αποτέλεσμα οι μητρικές υποχρεώσεις και ιδιαίτερα των εργαζόμενων μητέρων να αυξάνονται συνέχεια.
Το δίλημμα εξακολουθεί και σήμερα να παραμένει, να επιστρέψουν στο σπίτι και να αφοσιωθούν στον ρόλο της ''καλής'' μητέρας, ή να μην κάνουν παιδιά.Κάποιες άλλες γυναίκες διαπραγματεύονται όπως μπορούν τις μητρικές τους υποχρεώσεις και απαιτήσεις της επαγγελματικής τους ζωής, με αποτέλεσμα να φορτώνονται ενοχές και άγχος, αφού το οικογενειακό και ευρύτερο περιβάλλον είναι έτοιμο να τις εγκαλέσει για παραμέληση των παιδιών.
Το βαρύ φορτίο της ολικής ευθύνης της ανατροφής των παιδιών σε συνδιασμό με το γεγονός ότι καλούνται να υπηρετήσουν μια πρακτική ενασχόληση που απαιτεί δεξιότητες και γνώσεις, έχει σαν αποτέλεσμα την ενοχοποίηση και τα πολλά αδιέξοδα.Η καταπίεση της σύγχρονης μητέρας σήμερα, περνάει και μέσα από την επίσημη ενοχοποίηση των διαφόρων ''ειδικών'' επί της μητρότητας που φιλονικούν για την καλή, την κακή, την αδιάφορη κ.α. μητέρα και που καταλήγουν να αναγνωρίζουν ότι όλα τα δεινά του ανθρώπου πηγάζουν από τα παιδικά τραύματα, αφού όλοι οι εν δυνάμει μελλοντικοί θύτες ήταν παραμελημένα και κακοποιημένα παιδιά.Ορίζονται λοιπόν άπιαστα μητρικά πρότυπα, με τα οποία οι γυναίκες καλούνται να αναμετρηθούν καθημερινά, να είναι δηλαδή πάντα διαθέσιμες και αφοσιωμένες στον ρόλο της τροφού για το ''καλό των παιδιών'' και στο τέλος να χρεώνονται και την ανεπάρκεια.
Έτσι, οι γυναίκες σήμερα απογοητευμένες από την διατήρηση των ανισοτήτων των δύο φύλων καταλήγουν να συνδέονται όλο και περισσότερο με την ιδιωτική σφαίρα της ζωής και τη μητρότητα-πεπρωμένο, προσπαθώντας να ανταπεξέλθουν στους πολλαπλούς και αλληλοσυγκρουόμενους ρόλους που τους έχουν ανατεθεί, προκειμένου να ενσωματώσουν με αποδεκτό τρόπο την θηλυκότητά τους.Όσο η κοινωνία θα αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες της, όσο το κοινωνικό κράτος, η δημόσια παιδεία και υγεία θα υποβαθμίζονται, τόσο οι γυναίκες θα επωμίζονται και άλλα υπέρογκα για τις πλάτες τους βάρη.
Σήμερα γίνεται μια προσπάθεια για επιστροφή της γυναίκας στον ρόλο της και μιας επανατοποθέτησης της μητρότητας στην καρδιά της γυναικείας μοίρας. Αυτή η θέση, όπως λέει και η Ελιζαμπέτ Μπάντιτερ (γαλλίδα φιλόσοφος-κοινωνιολόγος) είναι μια θέση ξεπερασμένη και αντιδραστική.
Και συνεχίζει λέγοντας, ότι, όταν μιλάμε για την εναρμόνηση οικογενειακών και επαγγελματικών υποχρεώσεων, θα πρέπει να πείσουμε τις μητέρες, ότι τα παιδιά δεν είναι προέκταση του εαυτού τους, είναι εντελώς ανεξάρτητες μονάδες και θα εξελιχθούν με τον τρόπο τους, αν εμείς τους το επιτρέψουμε.
Οι ρόλοι ανήκουν στο θέατρο και όχι σε ανθρώπους με νου και αισθήματα...
Πηγή: «Γυναίκα και Υγεία», Επιμέλεια: Ελένη Κορνάρου - Αναστασία Ρουμελιώτη, Εκδόσεις Παπαζήση.

''ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ''
Η προσέγγιση του χώρου με βάση το φύλο (γυναίκα-σπίτι) είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την φεμινιστική κριτική που ασκήθηκε στο κυρίαρχο ιδεολόγημα των αρχών της Βιομηχανικής Επανάστασης, ότι δηλαδή η θέση της γυναίκας είναι στο σπίτι (κέντρο της συναισθηματικής ζωής), εντάσσεται στη θεωρία των κοινωνικών κατασκευών και κατανοείται ως κατασκεύασμα σκόπιμων ανθρώπινων ενεργειών.
Ο διαχωρισμός του αστικού χώρου σε αυτόν της εργασίας (ανδρική δημόσια σφαίρα ) και αυτόν του σπιτιού (γυναικεία ιδιωτική σφαίρα) είχε καταλυτική επίδραση στη ζωή και στην κοινωνική θέση της γυναίκας.
Η εδραίωση των ιεραρχικών σχέσεων ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες, σε συνδιασμό με άλλα χαρακτηριστικά των γυναικών, προσδιόρισαν τη θέση της γυναίκας στον ιδιωτικό και δημόσιο χώρο, διατηρώντας την κυρίαρχη θέση της μέσα στην οικογένεια.
Η κατανομή των ρόλων μέσα στην οικογένεια πραγματοποιείται μέσω του έμφυλου προσδιοριστικού χαρακτηριστικού των μελών της.
Το βασικότερο χαρακτηριστικό διαφοροποίησης είναι το γεγονός ότι οι γυναίκες έχουν την ικανότητα να φέρνουν στον κόσμο παιδιά και αυτή η ικανότητα μεταφράζεται κοινωνικά ως το οικουμενικό χαρακτηριστικό της μητρότητας.Ένα δηλαδή βιολογικό χαρακτηριστικό αποκτά κεντρικό χαρακτήρα και αποτελεί την βάση πάνω στην οποία επιπροστίθεται το κοινωνικό φύλο.Έτσι η μητρότητα κατασκευάζεται σαν ''κάτι'' που υπάρχει πριν η γυναίκα διαμορφωθεί ως τέτοιο και αναδεικνύεται ως κοινός τόπος μιας κοινής και ιστορικής γυναικείας ταυτότητας.
Ο τρόπος αυτός σημασιοδότησης της μητρότητας σημαίνει και τον καθορισμό συγκεκριμένων έμφυλων ρόλων μέσα στα πλαίσια της οικογένειας, δηλαδή προκύπτουν προστάγματα τα οποία οι γυναίκες οφείλουν να επιτελούν, αν επιθυμούν να ενσωματώσουν με αποδεκτό τρόπο την θηλυκότητά τους.Μέσα λοιπόν από την φυσικοποίηση του φύλου, σε συνδιασμό με χαρακτηριστικά που σχετίζονται με την τρυφερότητα, τον συναισθηματισμό και την φροντίδα, αλλά και την ένταξη της οικογένειας στον ιδιωτικό χώρο, αναπαράγεται η διάκριση ανάμεσα σε ιδιωτικό και δημόσιο χώρο και ο εγκλωβισμός των γυναικών στον ιδιωτικό.Οι γυναίκες θεωρούνται πιό κατάλληλες για την ανατροφή των παιδιών και ο ρόλος τους κρίνεται ως νευραλγικός και αναντικατάστατος.
Η διάκριση αυτή παραμένει ακόμα και μέχρι σήμερα κυρίαρχη, με αποτέλεσμα να επηρεάζει καθοριστικά την διαμόρφωση της ταυτότητας των κοινωνικών ρόλων, αλλά και των καθημερινών πρακτικών των σημερινών γυναικών.Παράλληλα, δεν παύει έμμεσα να καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο οι γυναίκες σκέφτονται, αλλά και αισθάνονται για το περιβάλλον τους, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο οι ίδιες λειτουργούν και σχετίζονται με τον χώρο τόσο τον ιδιωτικό, όσο και τον δημόσιο.
Πηγή: «Δημόσιος χώρος και φύλο», Επιμέλεια: Μαριάννα Ψύλλα, Εκδόσεις Γιώργος Δαρδανός

ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΕΣ ΟΠΤΙΚΕΣ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑΣ
Μετάφραση: Αλίκη Κοσυφολόγου*
Η κοινωνική διάσταση της μητρότητας αποτελεί θεμελιώδες διακύβευμα της φεμινιστικής θεωρίας και της πολιτικής της πρακτικής στη Βρετανία, στις ΗΠΑ, στην Ιαπωνία ή στην Κίνα.
Οι κριτικές φεμινιστικές προσεγγίσεις της μητρότητας υποστηρίζουν ότι η θηλυκότητα ορίζεται ουσιοκρατικά και στη βάση της υπόθεσης ότι οι γυναίκες έχουν φυσικά ένστικτα, που τις μετατρέπουν σε ανιδιοτελείς τροφούς. Τέτοιες αντιλήψεις μορφοποιούν κοινωνικές πρακτικές που μετατρέπουν τις γυναίκες σε αυτόκλητους παροχείς φροντίδας. Οι θεωρητικές του φεμινισμού υποστηρίζουν ότι τέτοιοι μύθοι είναι κατασκευασμένοι από την πατριαρχία και αναπαράγουν κοινωνικές πρακτικές οι οποίες, αναπόφευκτα, συμβάλλουν στο κοινωνικό αποκλεισμό των γυναικών. Οι σύγχρονες φεμινιστικές προσεγγίσεις πέτυχαν την ευρύτερη δημοσιοποίηση και διάδοση αυτών των προβληματισμών, ωστόσο είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι η σύλληψη της φεμινιστικής προβληματικής για την μητρότητα έχει τις καταβολές της στον φεμινισμό του 20ου αιώνα.
Η γαλλίδα συγγραφέας Σιμόν ντε Μπωβουάρ (1908–1986) υποστήριξε ότι οι γυναίκες διαπαιδαγωγούνται, από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους, με την αντίληψη ότι είναι φυσικά προορισμένες για να γεννούν παιδιά. Ακούγοντας μια ζωή για τα «θαύματα της μητρότητας», τα μειονεκτήματα αυτής της κατάστασης – εμμηνόρροια, αδιαθεσίες, ακόμη και η βαρετή επανάληψη της εργασίας στην ιδιωτική σφαίρα – δικαιολογούνται όλα από αυτό το «υπέροχο προνόμιο» των γυναικών να φέρνουν παιδιά στον κόσμο. Με αυτόν τον γλαφυρό τρόπο η Μπωβουάρ έδειξε πόσο επιδραστική είναι αυτή η μορφή κοινωνικοποίησης, ώστε να μπορεί να διαμορφώνει την υποτιθέμενα «φυσική τάση» των γυναικών να «επιλέγουν» την μητρότητα.
Το δεύτερο κύμα του φεμινιστικού κινήματος στις ΗΠΑ (στα τέλη της δεκαετίας του εξήντα) έφερε αυτά τα ερωτήματα στο επίκεντρο. Οι φεμινίστριες υποστήριξαν ότι, διιστορικά, η μητρική εμπειρία έχει οριστεί και καταγραφεί από την πατριαρχική κουλτούρα. Η θρησκεία, η τέχνη, η ιατρική, η ψυχανάλυση και άλλα οχυρά της ανδρικής κυριαρχίας έχουν αντικειμενικοποιήσει την μητρότητα, παραγνωρίζοντας εντελώς τη γυναικεία υποκειμενικότητα και αποσιωπώντας την φωνή των ίδιων των μητέρων. Οι φεμινίστριες ακτιβίστριες επέμειναν στο δικαίωμα των γυναικών της μεσαίας τάξης να δουλεύουν και να συμμετέχουν στην κοινωνική ζωή πέρα από την οικογένεια - (οι γυναίκες της εργατικής τάξης και οι φτωχές γυναίκες δούλευαν ανέκαθεν, ενώ ταυτόχρονα φρόντιζαν τις οικογένειες τους)- , και επίσης επιχείρησαν να καταρρίψουν την άποψη ότι η μητρότητα αποτελεί αναγκαιότητα για κάθε γυναίκα.
Οι φεμινίστριες στη Βρετανία, την Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη επερώτησαν την υπερβολική σημασία που είχε αποδοθεί στη γονιμότητα, επιμένοντας ότι η σύνδεση μεταξύ αναπαραγωγικής διαδικασίας και ανατροφής παιδιών είναι κοινωνικά χειραγωγική και συμβάλλει στον αποκλεισμό των γυναικών από άλλους παραγωγικούς ρόλους. Οι θεωρητικές του φεμινισμού απομυθοποίησαν τον μητρικό ρόλο αποκαλύπτοντας τις κοινωνικές πιέσεις που ασκούνται με απώτερο στόχο τον έλεγχο του γυναικείου σώματος και των παραγωγικών του δυνάμεων. Υποστήριξαν ότι τέτοιες αντιλήψεις περιορίζουν τις δυνατότητες των γυναικών στην ιδιωτική σφαίρα και ταυτόχρονα εμποδίζουν την είσοδο τους στη δημόσια σφαίρα, ενισχύοντας την πατριαρχία.
Αν και οι φεμινίστριες του δεύτερου κύματος δημοσιοποίησαν τα ζητήματα σε σχέση με τη γονιμότητα πιο επιθετικά απ ό,τι πριν, είναι σημαντικό να θυμηθούμε τις πρώιμες προσπάθειες ανάδειξης αυτών των ζητημάτων, οι οποίες έγιναν τη δεκαετία του είκοσι από το κίνημα των σουφραζέττων και να μην ξεχάσουμε την Μάργκαρετ Σάνγκερ (1879–1966), η όποια ίδρυσε τον Αμερικάνικο Σύνδεσμο για την Αντισύλληψη το 1921. Το κίνημα της Σάνγκερ είχε μεγάλη επίδραση στη Βόρεια Αμερική, στη Βρετανία και στην Ινδία αναδεικνύοντας επίμονα το αίτημα του «οικογενειακού προγραμματισμού» ως αναγκαίας συνθήκης για τη διασφάλιση της συμμετοχής των γυναικών στη δημόσια σφαίρα.
Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα οι φεμινιστικές κριτικές είχαν προχωρήσει σε μια διεισδυτική αποδόμηση των υποτιθέμενων φυσικών καταβολών του μητρικού ενστίκτου καθώς και των ειδικών ψυχολογικών χαρακτηριστικών της σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στη μητέρα και στο παιδί. Αυτή η θεματική ανάλυσης είναι κοινή στις φεμινιστικές προσεγγίσεις στην Ευρώπη και στην Αμερική, αλλά και στην Ιαπωνία και στην Ινδία.
Αυτή η τάση εκφράστηκε από τις ιαπωνίδες φεμινίστριες, την δεκαετία του εβδομήντα, με την αμφισβήτηση του bosei (του ενδότερού μητρικού ενστίκτου) και την ανάδειξη των κοινωνικά κατασκευασμένων χαρακτηριστικών του. Επιχείρησαν να δείξουν ότι η κυρίαρχη ταύτιση της θηλυκότητας με την μητρότητα, δηλαδή της μητρότητας ως κάτι φυσικού και ενστικτώδους για τις γυναίκες, αποτελεί μια διαδεδομένη κοινωνική κατασκευή, η οποία πρέπει να καταρριφθεί.
Μητρότητα και φυλετικές διακρίσεις
Ο φεμινισμός και οι αναστοχαστικές θεωρήσεις στο γυναικείο κίνημα στη Β.Αμερική και στην Ευρώπη επίσης απέδωσαν έμφαση στο γεγονός ότι οι αντιλήψεις για τη μητρότητα διαπερνώνται από φυλετικά στερεότυπα και διαμορφώνονται στο πλαίσιο των επικρατουσών κοινωνικών ιεραρχιών. Για παράδειγμα, στη Βόρεια Αμερική, τουλάχιστον μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του εξήντα, τόσο οι αφροαμερικάνες όσο και οι λευκές γυναίκες ενθαρρύνονταν να αντιμετωπίσουν την μητρότητα ως ένα εθνικό - φυλετικό πρόταγμα. Ο συμβολισμός μητέρα – έθνος είχε γίνει συστατικό στοιχείο κάθε εθνικο – πατριωτικού λόγου.
Λογοτεχνικά έργα για την σεξουαλική αφύπνιση όπως για παράδειγμα της της Κειτ Σοπέν (1851–1904) και της Έντιθ Γουάρτον (1862–1937) απεικονίζουν την μητρότητα ως περιοριστική στο ατομικό επίπεδο, όμως φυλετικά αναγκαία. Πάντως, φεμινιστικές προσεγγίσεις στον αμερικάνικο χώρο έχουν δείξει, ότι αρκετές από τις λογοτεχνικές απεικονίσεις της μητρότητας για τις αφροαμερικάνες γυναίκες σπάνια εμφανίζουν τις μητέρες ως ενεργούς κοινωνικούς δρώντες, αλλά κυρίως τις αναπαριστούν ως παθητικά όργανα για την αναπαραγωγή.
Οι φεμινιστικές κριτικές που παράχθηκαν στο χώρο της Νότιας Αφρικής αποδεικνύουν πως οι εθνικιστικοί και πατριαρχικοί λόγοι έχουν χρησιμοποιήσει το στερεότυπο της αφρικανής γυναίκας – μητέρας. Αυτό το στερεότυπο έχει επίσης χρησιμοποιηθεί για επαινεθούν τα «μοναδικά» προσόντα της προστατευτικότητας και της ανιδιοτέλειας που υποτίθεται ότι χαρακτηρίζουν τις αφρικανές, προσόντα τα οποία πιστεύεται ότι τις αναδεικνύουν ηθικά και πολιτιστικά «ανώτερες» από τις γυναίκες της δύσης. Τέτοιες εθνικιστικές αντιλήψεις διαπερνούν την εθνικιστική ποίηση και πεζογραφία των δεκαετιών πενήντα και εξήντα, όπου η αφρικανή μητέρα παρουσιάζεται να συμμετέχει σε ένα ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων στην δημόσια και ιδιωτική ζωή.
Από μια άλλη σκοπιά η εθνογραφική έρευνα από την Ασία ως τον Ειρηνικό δείχνει ότι οι τρόποι που βιώνεται η μητρότητα ποικίλλουν αρκετά και εξαρτώνται από τον ιστορικό χρόνο και τις εντόπιες αντιλήψεις. Για παράδειγμα, η εμπειρία της μητρότητας στις αποικιοκρατούμενες κοινωνίες είχε διαμορφωθεί από αποικιακές πολιτικές, ιεραποστολικές επιρροές και την αντιπαράθεση ανάμεσα στη δυτική ιατρική και στις παραδοσιακές μεθόδους για τον τοκετό.
Οι θεωρητικές του φεμινισμού και οι συγγραφείς επερωτούν τις διάφορες αναπαράστασεις και τα κοινωνικά στερεότυπα για τη μητρότητα που υπηρετούν την πατριαρχία και αναπαράγονται μέσω αυτής. Σε κάθε περίπτωση, όμως, είναι χρήσιμο να τονιστεί ότι οι φεμινίστριες δεν απορρίπτουν, ούτε υποβαθμίζουν την μητρότητα.
Ο σκοπός τους είναι να καταρρίψουν τα στερεότυπα, τους μύθους και τις παραδοχές που ωθούν τις γυναίκες στην υιοθέτηση καταπιεστικών ρόλων, ενώ παραγνωρίζονται τα πραγματικά χαρακτηριστικά της εμπειρίας της μητρότητας. Οι φεμινιστικές φωνές επιδιώκουν να απελευθερώσουν την μητρότητα από τους μύθους και τα στερεότυπα που την περιορίζουν σ ένα εξαιρετικά στενό πεδίο, χωρίς να αφήνουν στις γυναίκες καθόλου χώρο για να επιλέξουν και να υλοποιήσουν διαφορετικές ταυτότητες.
*Πηγή : Motherhood and Maternity - Feminist Critiques - Women, Social, Maternal, and Feminists (http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=3232:-l-r-lr-&catid=94:gynaika&Itemid=277#ixzz1KpBYJhgN)

Πόσο κοντά είμαστε στο σύμφωνο συμβίωσης?

Η Επίτροπος Διοίκησης, Ελίζα Σαββίδου, με την τοποθέτησή της υπενθυμίζει στην κυβέρνηση και στη Βουλή αυτή την εκκρεμότητα, η οποία θα ρυθμίζει και τις εκτός γάμου σχέσεις ετερόφυλων ζευγαριών.
Όπως τονίζει και στη συνέντευξή της, η νομική αναγνώριση προσώπων του ιδίου ή διαφορετικού φύλου θα διασφαλίζει τα μέλη μιας τέτοιας οικογένειας και βεβαίως ανταποκρίνεται στη βαθμιαία αλλαγή που συντελείται στην κυπριακή κοινωνία αναφορικά με τις αντιλήψεις για τον γάμο. Όπως αναφέρεται στη νέα έκθεση, η νομική παραγνώριση μιας κοινωνικής πραγματικότητας αναπαράγει αρνητικά στερεότυπα και προκαταλήψεις έναντι των προσώπων αυτών.
Η παρέμβαση της κ. Σαββίδου αντικατοπτρίζει τα όσα συμβαίνουν στην κοινωνία. Τα τελευταία δυόμισι χρόνια, από τότε δηλαδή που άρχισε τη λειτουργία της η οργάνωση Αccept – ΛΟΑΤ Κύπρου, προκαλώντας τον δημόσιο διάλογο στα θέματα ομοφυλοφιλίας με στόχο τη διαμόρφωση μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από διακρίσεις στη βάση σεξουαλικού προσανατολισμού, ψηλαφίζοντας κανείς τα δρώμενα στην κυπριακή κοινωνία διαπιστώνει ότι ολοένα και περισσότερα άτομα εκφράζουν τον ομοφυλοφιλικό τους σεξουαλικό προσανατολισμό και ολοένα και περισσότεροι γίνονται αποδεκτοί. Αυτό διαπιστώνει και η ίδια η Accept, μέσω του εκπροσώπου της, Γιώργη Ρεγγίνου.
Ο υπουργός Εσωτερικών, Νεοκλής Συλικιώτης, σε δήλωσή του στην «Κ» ανέφερε ότι δόθηκαν ήδη εντολές στους τεχνοκράτες του Υπουργείου του να προβούν στις αναγκαίες τροποποιήσεις στη νομοθεσία περί γάμου, στην οποία θα συμπεριληφθεί και η πρόνοια για το σύμφωνο συμβίωσης. Μία τροποποίηση η οποία θα καλύπτει τόσο τα ομόφυλα όσο και τα ετερόφυλα ζευγάρια.
Από την πλευρά του, ο πρόεδρος της Βουλής, Γιαννάκης Ομήρου, μας δήλωσε πως ασφαλώς και επιβάλλεται ο εκσυγχρονισμός, με γνώμονα πάντα τις αντιλήψεις της κοινωνίας. «Δεν πρέπει να λειτουργούμε ισοπεδωτικά και να γίνονται άκαιρες ή πρόωρες κινήσεις που να συναντούν τη δυσφορία των πολιτών. Θυμηθείτε για παράδειγμα την κατάργηση των εκκλησιαστικών δικαστηρίων και την υιοθέτηση των διαζυγίων. Υπήρξε μια ωριμότητα σε εκείνο το ζήτημα. Άρα είναι θέμα ωρίμασης μέσα στην κοινωνία και αυτού του ζητήματος και άλλων θεσμών που ενδεχομένως να ισχύουν σε μερικές ευρωπαϊκές χώρες –διότι δεν είναι αναγκαστικό κεκτημένο–, από αυτά δηλαδή που υποχρεούται η Κυπριακή Δημοκρατία να εισαγάγει», επεσήμανε.


Η νομοθεσία διαμορφώνει συνειδήσειςΔύο παράπονα από ομόφυλα ζευγάρια ενώπιον της Επιτρόπου Διοικήσεως
– Κυρία Σαββίδου, ποιος πιστεύετε είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο ακόμη δεν κατοχυρώθηκε το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών να συνάπτουν σύμφωνο συμβίωσης;– Πιστεύω ότι οφείλεται κυρίως στην προσήλωση της κυπριακής κοινωνίας στην παραδοσιακή μορφή του γάμου και της οικογένειας αλλά και στον φόβο που βασίζεται κυρίως σε άγνοια και σε αρνητικά στερεότυπα. Φαίνεται να θεωρείται ότι η εισαγωγή αυτής της νομοθετικής ρύθμισης θα θέσει σε κίνδυνο τον θεσμό του γάμου.
– Μα ο γάμος περνά κρίση… Πιστεύετε ότι η βασική ανάγκη για την οποία πρέπει να κατοχυρωθεί το σύμφωνο συμβίωσης είναι η ρύθμιση των περιουσιακών σε περίπτωση μακροχρόνιων σχέσεων;– Η λήψη κοινωνικών παροχών, η ρύθμιση των περιουσιακών και κληρονομικών σχέσεων και η διασφάλιση των παιδιών που προκύπτουν από τις συμβιώσεις αυτές είναι μόνο λίγοι από τους λόγους για την κατοχύρωση του συμφώνου. Το σημαντικότερο είναι ότι η καθιέρωση ενός τέτοιου συμφώνου θα δώσει την ευκαιρία σε πολλά άτομα, που για οποιουσδήποτε λόγους δεν επιθυμούν να συνάψουν γάμο, να προσδώσουν μονιμότερες και έννομες συνέπειες στη συμβίωσή τους, οι οποίες θα προκύπτουν από την ελεύθερή τους βούληση.
– Κάποιοι ενδεχομένως πιστεύουν ότι η κοινωνία δεν είναι έτοιμη να δεχτεί τη συμβίωση ομόφυλων ζευγαριών. Αυτό αποτελεί λόγο για τη μη υιοθέτησή του;– Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία αυτός ο ισχυρισμός. Εξάλλου, η εμπειρία έχει δείξει ότι η κοινή γνώμη είναι θετικότερη στις χώρες που έχουν προβεί στη θεσμοθέτηση της συμβίωσης των ομόφυλων ζευγαριών. Ας μην ξεχνάμε ότι η νομοθεσία διαπλάθει και διαμορφώνει συνειδήσεις και συνεπώς μπορεί να συνδράμει στην κατάρριψη των αρνητικών στερεοτύπων και των προκαταλήψεων.
– Πόσα παράπονα τέθηκαν ενώπιόν σας μέχρι στιγμής λόγω της μη νομικής αναγνώρισης των σχέσεων ομόφυλων ζευγαριών;– Στα πλαίσια της αρχής της ελεύθερης διακίνησης και εγκατάστασης των Ευρωπαίων πολιτών έχουν υποβληθεί δύο σχετικά παράπονα. Στη συνέχεια ακολούθησε η υποβολή τριών παραπόνων για την απουσία νομοθετικής ρύθμισης των συμβιωτικών σχέσεων ανάμεσα σε άτομα του ιδίου φύλου.
– Η άρνηση του κράτους να αναγνωρίσει δικαιώματα σε ομόφυλα ζευγάρια συνιστά διάκριση λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού, σύμφωνα με το ΕΔΑΔ. Μπορεί σήμερα ένα ομόφυλο ζευγάρι να καταγγείλει την Κύπρο στο ΕΔΑΔ;– Το ΕΔΑΔ, μέσα από τη νομολογία του, έχει θέσει ένα μίνιμουμ προστασίας των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων ατόμων, καταδικάζοντας εθνικές πρακτικές που οδηγούν σε διακρίσεις και ανισότητες εις βάρος των ατόμων αυτών. Ωστόσο, το Δικαστήριο δεν υποχρεώνει τα κράτη-μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης να προβούν σε υιοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης ή του γάμου ανάμεσα στα άτομα του ιδίου φύλου. Στα πλαίσια αυτά, ένα ομόφυλο ζευγάρι δεν μπορεί να καταγγείλει την Κύπρο στο ΕΔΑΔ για την απουσία νομοθετικής ρύθμισης, μπορεί όμως να προσφύγει στο Δικαστήριο στην περίπτωση που κάποιο από τα δικαιώματα που προβλέπονται στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) δεν ασκείται ακώλυτα.
– Είναι έτοιμη η κυπριακή κοινωνία να αποδεχτεί την υιοθέτηση παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια;– Πιστεύω πως είναι πρώιμη μια τέτοια συζήτηση γιατί πλέον η τεκνοποιία έχει αποσυνδεθεί από την έννοια του γάμου και της συμβίωσης. Είναι σημαντικό να προχωρούμε με μικρά αλλά σταθερά βήματα και να εστιάζουμε σε ένα ζήτημα κάθε φορά. Σε κάθε περίπτωση, δεν θεωρώ ότι η συζήτηση για το σύμφωνο συμβίωσης πρέπει να συνδέεται με την υιοθεσία παιδιών, καθώς το δεύτερο αυτό ζήτημα θα κριθεί, όποτε κριθεί, με γνώμονα το βέλτιστο συμφέρον του παιδιού.
– Είχατε κάποια αντίδραση από την υποβολή της έκθεσής σας στον υπουργό Εσωτερικών και στον πρόεδρο της Βουλής; Τι αναμένετε; Τροποποίηση νομοθεσιών;– Ακόμα δεν έχουμε ανταπόκριση. Ωστόσο, μετά την υποβολή της προηγούμενής μου έκθεσης αναφορικά με τη νομική κατοχύρωση των σχέσεων των ομόφυλων ζευγαριών, το Υπουργείο εκδήλωσε τη διάθεσή του να ερευνήσει το ενδεχόμενο θεσμοθέτησης των συμβιωτικών σχέσεων, καλώντας τα άλλα υπουργεία και υπηρεσίες να διαβιβάσουν τις απόψεις τους. Αντίστοιχη θετική διάθεση εκδηλώθηκε και από βουλευτές, μετά την υποβολή της έκθεσής μου, για τη λήψη σύνταξης χηρείας στις περιπτώσεις μακρόχρονης και σταθερής ελεύθερης συμβίωσης, καθώς το θέμα συζητήθηκε στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Εργασίας.Ομόφυλα ζευγάρια από την Κύπρο τέλεσαν γάμο στο εξωτερικό«Η αναγνώριση της σχέσης ομόφυλων ζευγαριών από την πολιτεία, έστω κι αν δεν είναι η κυπριακή πολιτεία, προσδίδει στη σχέση τους σταθερότητα και μια νομιμότητα»
Η έκθεση της Επιτρόπου Διοικήσεως ανακινεί λοιπόν το θέμα της κατοχύρωσης του συμφώνου συμβίωσης μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών και η Accept ετοιμάζεται για κινητοποιήσεις προς όλες τις κατευθύνσεις. Εκπρόσωπος της οργάνωσης, ο Γιώργης Ρεγγίνος, ανέφερε στην «Κ» ότι η Accept – ΛΟΑΤ Κύπρου τονίζει ότι ειδικά η Βουλή και το Υπουργείο Εσωτερικών πρέπει να λάβουν πολύ σοβαρά υπόψη την έκθεση αυτή.
Η μέχρι σήμερα άρνηση του κράτους να ρυθμίσει αυτό το θέμα, όπως επεσήμανε, συνιστά διάκριση, σύμφωνα με πολλές αποφάσεις του ΕΔΑΔ, καθώς στην Κύπρο σήμερα η χωρίς γάμο συμβίωση, ακόμα και μακρόχρονη και σταθερή, δεν συνεπάγεται δικαιώματα ούτε ρυθμίζει περιουσιακές ή άλλες σχέσεις μεταξύ των συντρόφων. «Η ρύθμιση αυτή αποτελεί ανταπόκριση σε μία εξελισσόμενη κοινωνική πραγματικότητα και σε πραγματικές ανάγκες ατόμων που είναι ισότιμα μέλη της κοινωνίας μας. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται και ενισχύεται τόσο από τις αντίστοιχες νομοθετικές πρόνοιες πολλών ευρωπαϊκών χωρών, όσο και από τις επιταγές του ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου για εξάλειψη κάθε μορφής διάκρισης».
Στόχος της Accept, όπως ανέφερε ο κ. Ρεγγίνος, δεν είναι να έρθει σε νομική ή άλλη αντιπαράθεση με την πολιτεία. «Πιστεύουμε στον διάλογο, στην κατάθεση επιχειρημάτων και στην αλληλοκατανόηση, ως τρόπους επίλυσης προβλημάτων. Μια καταγγελία της Κύπρου στο ΕΔΑΔ, όχι μόνο θα μας εκθέσει ως κράτος, αλλά θα καθυστερήσει και πολύ τα επειγόντως αναγκαία δικαιώματα όλων των πολιτών. Φυσικά, αν η πολιτεία δεν συνεργαστεί, δεν θα φεισθούμε προσπαθειών να κατοχυρώσουμε αυτά τα δικαιώματα, αφού όμως πρώτα εξαντλήσουμε όλα τα δημοκρατικά μέσα που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε».
Επικαλούμενος μελέτες που έγιναν σε χώρες με νομικές ρυθμίσεις για τα ομόφυλα ζευγάρια, υποστήριξε ότι αυτές δείχνουν ξεκάθαρα πιο υγιή εικόνα, τόσο των ζευγαριών αυτών, όσο και γενικότερα της κοινωνίας.
«Οι κοινωνικές παροχές που θα απορρέουν από το σύμφωνο, ενώ είναι πολύ σημαντικές για τους λήπτες, είναι το λιγότερο επωφελές απότοκο, καθώς θα έπρεπε να διασφαλίζονται ήδη από την πολιτεία. Μια πολιτεία που, για πολλούς ανθρώπους, εξακολουθεί να κάνει αρνητικές διακρίσεις σε ορισμένα μέλη της».
Ερωτηθείς εάν υπάρχουν ομόφυλα ζευγάρια στην Κύπρο που αποφάσισαν να τελέσουν γάμο σε άλλες χώρες, όπου αυτό είναι επιτρεπτό, απάντησε θετικά, σημειώνοντας ότι «η δημιουργία οικογένειας αποτελεί, για πολλούς ανθρώπους, την ολοκλήρωση μιας σοβαρής συναισθηματικής σχέσης. Ο άνθρωπος, ως κοινωνικό ον, συχνά έχει την ανάγκη να μοιράζεται στιγμές, ακόμα και μια ζωή ολόκληρη, με έναν άλλο άνθρωπο. Αυτή η ανάγκη είναι που οδηγεί αρκετά ομόφυλα ζευγάρια να τελέσουν τον γάμο τους εκτός Κύπρου. Η αναγνώριση της σχέσης τους από την πολιτεία, έστω κι αν δεν είναι η κυπριακή πολιτεία, δίνει στα ζευγάρια αυτά και στη σχέση τους μια σταθερότητα, μια νομιμότητα, μια σοβαρότητα. Στοιχεία που είναι πολύ αναγκαία για την ομαλή διεξαγωγή της καθημερινότητας αλλά και την αίσθηση οικογένειας στα ζευγάρια αυτά», κατέληξε.
πηγή: http://www.kathimerini.com.cy/

[Πένι Ουόνγκ] Μια ευτυχής υπουργός Οικονομικών

Περισσότερο από υπουργό Οικονομικών, θυμίζει έναν πιονιέρο στον αγώνα κατά των διακρίσεων. Η Πένι Ουόνγκ είναι το πρώτο κυβερνητικό στέλεχος στην ιστορία της Αυστραλίας που δήλωσε ανοικτά την ομοφυλοφιλία της και το πρώτο στην ιστορία της χώρας που έχει γεννηθεί στην Ασία. Είναι επίσης η πρώτη υπουργός που απέκτησε παιδί από τη σύντροφό της με τη βοήθεια ενός φίλου της που προσέφερε το σπέρμα του. Ασφαλώς η κοινωνία της Αυστραλίας διακρίνεται για την ανεκτικότητά της. Ενας πολιτικός δεν φοβάται ότι θα γίνει αντικείμενο χλεύης εάν αποκαλύψει τη σεξουαλική του ταυτότητα ή ότι θα ακούσει υποτιμητικά σχόλια στον δρόμο. Και μια γυναίκα που έχει γεννηθεί στη Μαλαισία από κινέζο πατέρα και αυστραλή μητέρα ξέρει ότι τα ασιατικά χαρακτηριστικά της δεν θα γίνουν εμπόδιο στην καριέρα της. Γνωρίζει, επίσης, ότι η καταγωγή της δεν απασχολεί κανέναν πέρα από τους υπαλλήλους του ληξιαρχείου, ότι η γέννησή της εκτός αυστραλιανών συνόρων δεν της στερεί το δικαίωμα να γίνει πολίτης στη χώρα που ζει.
Ακόμη και στη φιλελεύθερη Αυστραλία, όμως, χρειάζεται θάρρος για να υποστηρίξεις αυτού του είδους τις επιλογές - η 43χρονη Πένι Ουόνγκ δείχνει να το έχει. Η γέννηση της Αλεξάνδρας, πριν από δύο ημέρες, συμπίπτει με την απόφαση του Εργατικού Κόμματος να στηρίξει την πρόταση για τη νομιμοποίηση του γάμου των ομοφυλοφίλων που θα τεθεί προς ψήφιση στο ομοσπονδιακό κοινοβούλιο το 2012. Η ηγεσία των Εργατικών κάλεσε τους βουλευτές της να ψηφίσουν κατά συνείδηση. Αλλά οι διαθέσεις των υπόλοιπων κομμάτων είναι διαφορετικές. Φιλελεύθεροι και Εθνικοί είναι κατά της νομιμοποίησης. Ο διαχωρισμός, ωστόσο, δεν είναι κάθετος αλλά τέμνει οριζόντια πολιτική και κοινωνία. Η αδελφή του υπουργού Εξωτερικών και πρώην πρωθυπουργού Κέβιν Ραντ, Λόρι Ραντ, παραιτήθηκε από το Εργατικό Κόμμα επειδή διαφωνεί με τη νομιμοποίηση των ομοφυλοφίλων. Την ίδια στιγμή, ο αδελφός του συντηρητικού βουλευτή Μπομπ Κάτερ δηλώνει ο ίδιος ομοφυλόφιλος. «Λεσβία και ευτυχισμένη» δήλωσε και η αδελφή του Αντριου Μπολτ, συντηρητικού σχολιαστή που αγωνίζεται κατά της αναγνώρισης των γάμων μεταξύ ομοφυλοφίλων.
Σε αυτή τη διαμάχη πήρε εμμέσως θέση και καθολικός αρχιεπίσκοπος। Την ίδια μέρα που η σύντροφος της Πένι Ουόνγκ έφερνε στον κόσμο το παιδί τους, ένα καθολικό σχολείο έκλεινε την πόρτα στο παιδί ενός ζεύγους γυναικών. Ο αρχιεπίσκοπος έδωσε εντολή στη διεύθυνση του εκπαιδευτικού ιδρύματος να δεχθεί το παιδί στους κόλπους του ζητώντας συγγνώμη για την παρανόηση. Για τη θρησκευόμενη υπουργό ήταν μια απόδειξη ότι οι εκπρόσωποι της θρησκείας της - ή τουλάχιστον κάποιοι από αυτούς - αγκαλιάζουν πλέον και τα άλλοτε «ανώμαλα» τέκνα τους. Η Πιον Ουόνγκ έχει ακόμη έναν σημαντικό λόγο για να είναι ευτυχής: αντίθετα με την ίδια, πολλοί συνάδελφοί της στον υπόλοιπο κόσμο αισθάνονται εξουθενωμένοι.Πηγή: tanea.gr

«Μαθαίνω στην κόρη μου, ότι δεν πρέπει να κοροϊδεύει κάποιον που είναι γκέι», δήλωσε η Μιμή Ντενίση

Η κόρης της Μιμής Ντενίση, Μαριτίνα, σε λίγο μπαίνει στην εφηβεία και η ηθοποιός εξομολογήθηκε σε συνέντευξή της ότι μιλάει στη μικρή για όλα τα θέματα.
«Ευτυχώς διαπίστωσα ότι μέσα από τα βιβλία τους ότι μιλάνε για το σεξ στα παιδιά στο σχολείο, κάτι που δεν γινόταν στις προηγούμενες γενιές. Εγώ τα λέω όλα με τη Μαριτίνα, όπως κι εκείνη, οπότε έχουμε μιλήσει και για το σεξ και για την αντισύλληψη. Βέβαια, συζητώντας μαζί της διαπίστωσα ότι τα ήξερε όλα, αλλά και πάλι είναι διαφορετικό να το ακούει στο σχολείο και άλλο να κουβεντιάζει αυτή το θέμα με τη μητέρα της και να καταλαβαίνει ότι δεν είναι κάτι κρυφό, γιατί δεν είναι κάτι κακό. Εγώ είμαι της άποψης ότι στο σπίτι πρέπει να λέγονται τα πάντα. Προσπαθώ να της περάσω το μήνυμα ότι πρέπει να αγαπάμε τους συνανθρώπους μας, να σεβόμαστε τη ζωή των άλλων, ακόμα και για ζητήματα που είναι δύσκολα για ένα παιδί. Της μαθαίνω, για παράδειγμα, ότι δεν πρέπει να κοροϊδεύει κάποιον που είναι γκέι, γιατί δεν θέλω να φτάσει στα δεκαοχτώ για να αποδέχεται τους συνανθρώπους της, αλλά να καταλαβαίνει από τώρα ότι όλοι έχουμε τις ιδιαιτερότητές μας. Θέλω να της δείξω από τώρα που είναι μικρή ότι δεν πρέπει να είμαστε ρατσιστές με τους ανθρώπους, ούτε να αντιμετωπίζουμε διαφορετικά αν είμαι άσπρος μαύρος ή κίτρινος», δήλωσε στο ΟΚ η ηθοποιός.

πηγή: http://www.gossip-tv.gr/

Όχι′ στην υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια

Την έντονη αντίθεσή τους στην υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, εκφράζουν οι αναγνώστες του Iatronet.gr.
Απαντώντας σε σχετικό ερώτημα, τέσσερις στους πέντε θεωρούν ότι κάτι τέτοιο είναι λάθος, ενώ λιγότεροι από ένας στους οκτώ εκτιμούν ότι είναι σωστό.
Συγκεκριμένα, στο ερώτημα εάν 'θεωρείται σωστό να υιοθετούνται παιδιά από ομόφυλα ζευγάρια', το 80% απαντούν 'όχι, είναι λάθος' και μόλις το 13% 'ναι, είναι σωστό'. Το 4% βρίσκουν το θέμα αδιάφορο και το 3% δεν έχουν άποψη.
Θεωρείτε σωστό να υιοθετούνται παιδιά από ομόφυλα ζευγάρια;
Ναι, είναι σωστό : 13,00%
Όχι, είναι λάθος : 80,00%
Μου είναι αδιάφορο : 4,00%
Δεν έχω άποψη : 3,00%

Απέκτησε παιδί η γκέι Υπουργός Οικονομικών

ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ. H Υπουργός Οικονομικών της Αυστραλίας Πένι Γουόγκ και η σύντροφός της Σόφη Αλουίσε απέκτησαν το πρώτο τους παιδί. Η Αλουίσε έφερε στον κόσμο ένα υγιέστατο κοριτσάκι στο νοσοκομείο Γυναικών της Αδελαΐδα. Στο νεογέννητο δόθηκε το όνομα Αλεξάνδρα.
Η σύλληψη του παιδιού έγινε με τη μέθοδο της εξωσωματικής γονιμοποίησης IVF. Δότης του σπέρματος ήταν ένας φίλος της Αυστραλής Υπουργού, η οποία δήλωσε πως η Αλεξάνδρα θα ενημερωθεί όταν ενηλικιωθεί για τον βιολογικό της πατέρα, αλλά το όνομά του δεν θα δοθεί στη δημοσιότητα. Η γέννηση του παιδιού έγινε μετά την απόφαση του Εργατικού Κόμματος να ταχθεί υπέρ της νομιμοποίησης των γάμων των ομοφυλοφίλων, μιας απόφασης που προκαλεί αναταράξεις σε όλα τα κόμματα.
Το θέμα θα τεθεί στην αυστραλιανή Βουλή το 2012 και οι Εργατικοί βουλευτές έχουν αποφασίσει να ψηφίσουν «κατά συνείδησιν». Αντιθέτως οι βουλευτές του Συνασπισμού Φιλελευθέρων-Εθνικών τάσσονται κατά της νομιμοποίησης των γάμων μεταξύ ομοφυλοφίλων.
Στο μεταξύ, η αδελφή του Υπουργού Εξωτερικών Κέβιν Ραντ, Λόρι Ραντ, ανακοίνωσε την παραίτησή της από το Εργατικό Κόμμα επειδή διαφωνεί με τη νομιμοποίηση των γάμων των ομοφυλοφίλων.

Γέννησε η σύντροφος της Μιράντας του Sex and the city

Μαμά έγινε για τρίτη φορά χθες η γνωστή ηθοποιός Μιράντα του “Sex and the city” αλλά αυτή την φορά με έναν διαφορετικό τρόπο। Η σύντροφό της Christine Marinori έφερε χθες στον κόσμο ένα αγοράκι. “Τόσο η Christine όσο και το μωρό είναι πολύ καλά στην υγεία τους” σύμφωνα με το περιοδικό “People”.Η Cynthia Nixon μετά τον χωρισμό της με τον πρώην άντρα της Danny Mozes το 2003, το 2004 έκανε την πρώτη δημόσια εμφάνιση με την Christine και είχε δηλώσει ότι είναι ομοφυλόφιλη : “ Όσον αφορά τον σεξουαλικόπροσανατολισμό η αλήθεια είναι πως δεν αισθάνομαι ότι έχω αλλάξει. Είμαι απλά μια γυναίκα ερωτευμένη με μια άλλη γυναίκα”.
πηγή: Newsit.gr

όλα για τις μητέρες μου…Ένα άρθρο από τη φίλη μας την Έλενα!!!

Το παιδί μεγάλωνε έξι χρόνια με δυο μαμάδες.Στο νηπιαγωγείο έλεγε για τις δυο μαμάδες
του και τα παιδάκια, αν και δεν μπορούσαν να καταλάβουν καλά πως γίνεται αυτό, το δέχο-
νταν.Δε θα αναλύσω το τι συμβαίνει, αν μια τόσο ευαίσθητη υπόθεση, όσο το μεγάλωμα
ενός παιδιού από δύο μαμάδες μέσα στην ελληνική πραγματικότητα, αποτύχει. Χωρίσαμε,
έκανε δυόμισι χρόνια να ξαναδεί το παιδί, τράβηξε τη ζωή της.
Δε θα το αναλύσω, γιατί δεν έχω ακόμα ολοκληρωμένη άποψη. Η παραδοσιακή μου
οικογένεια πάντως πήρε τη σκυτάλη μέχρι το όποιο ξεμπέρδεμα, ευτυχώς. Ποτέ δεν το
θέλησα να βρεθώ μόνη με ένα παιδί. Πήρα ένα ρίσκο. Υπεραισιοδοξία ή υπερβολική αυτοπε-
ποίθηση, ίσως.Να περνάς τα άβατα, με τα όποια σου βιώματα, προβλήματα, τραύματα
δεν είναι ό,τι πιο εύκολο.Τώρα που άρχισαν πάλι άλλη μαμά και παιδί να βλέπονται, νιώθω
πολύ καλύτερα και σκέφτομαι το πόσο η συμφιλίωση μεταξύ μας βοηθάει το παιδί στο να
ξεπεράσει την προηγούμενη απόρριψη, που ήταν το να μη βλέπει τη μια μαμά του, και στο
να γεφυρώσει το κενό.
Μερικές λεσβίες τρομάζουν στη σκέψη της ευθύνης ενός παιδιού, καθώς μια τέτοια ευθύνη
ανοίγει και το θέμα της αποδοχής της ομοφυλοφιλίας τους από έναν κοινωνικό περίγυρο,
που σίγουρα σε άλλη περίπτωση, θα προτιμούσαν να αποφύγουν. Ίσως και ο τρόπος με τον
οποίο αισθάνονται τον εαυτό τους εκτεθειμένο σε μια τέτοια προοπτική, τρομάζει.
Στην εισήγησή της «Ορατά αόρατες, αόρατα ορατές. Δύο όψεις της λεσβιακής παρουσίας
στην Ελλάδα», που παρουσίασε στην ημερίδα με θέμα «Σεξουαλικότητες και Φύλα: Λεσβια-
κές, Γκέι, Αμφί, Τρανς και Queer κοινότητες στην Ελλάδα», στο Πάντειο τον περασμένο
Μάιο, η Βενετία Καντσά (κοινωνική ανθρωπολόγος, σ.σ.) μελετάει τις με αόρατο τρόπο υπαρκτές ιστορίες ομοφυλόφιλων γυναικών στην Ελλάδα, από τη δεκαετία του '70 μέχρι και τη δεκαετία του'90, αλλά και το λεσβιακό κίνημα στην ίδια αυτή περίοδο. Μέσα στο σύνολο των ομοφυλόφιλων γυναικών που ζουν στις παρυφές της ορατότητας–αορατότητας,
όπως την ορίζει η Βενετία Καντσά, συγκαταλέγεται η περίπτωση των λεσβιών μητέρων. Συνηθισμένο και αποσιωπημένο,λεσβίες να έχουν παιδιά από ετερόφυλες σχέσεις ή προηγούμενο γάμο, παιδιά που μεγαλώνουν εν μέρει με τη γιαγιά και που συχνά δεν ξέρουν τίποτα για τη ζωή της μαμάς τους.
Παράξενη αίσθηση το να αποκαλύπτεσαι στο ίδιο σου το παιδί. Ακόμη και ο γιος μου, που μεγαλώνει παράλληλα με τη ΛΟΑ(είναι και οι δύο 9 ετών), που γι’ αυτόν η παραλία της Ερεσού είναι η θερινή του κατασκήνωση, που γαλουχείται με τα κόμικς της Μπέχντελ και πηγαίνει (ή τον πηγαίνουν) στα πράιντ, χρειάστηκε να μάθει για τον σεξουαλικό προσανατολισμό της μαμάς του, που είναι «γκέισα». Πριν δυο χρόνια είχε ακούσει έναν ντόπιο στο χωριό της Ερεσού να βρίζει τις λεσβίες και μετά με ρώταγε να του πω, αν είμαι αυτό.
Δε θα μπορούσα να εκφράσω ξεκάθαρα τους λόγους που με έκαναν να θέλω ένα
παιδί. Η ανάγκη, ίσως, να ολοκληρώσω τη ζωή μου μεγαλώνοντας ένα μωρό ή να αφήσω τις επιταγές τις φύσης να καρπίσουν στο κορμί μου ή να συμπληρώσω τη χαρά μου με την παρουσία ενός φιλικού κι αγαπημένου προσώπου, που διαμορφώνει και διαμορφώνεται σε μια ζωτική σχέση. Έλεγα όταν πολύ μικρή έπαιζα μόνη μου, «έλα,φίλε!», μια αγαπημένη προσφώνηση.Το παιδί είναι ο φίλος, η φίλη, που ανταποκρίνεται σε κείνη την παιδική μου ανάγκη για μοίρασμα. Ακόμα είναι μια έκφραση του θαυμασμού μου για τους δικούς μου γονείς,σε μια πολύ πρώιμη ηλικία (αυτό θυμίζει τη Στήβεν του «Πηγαδιού της μοναξιάς»*1).
Η ιδέα της δυνατότητας (τι δυνατότητα, το έδεσα κόμπο…) ότι μπορώ όντας λεσβία να κάνω παιδί, τονώθηκε από μια αόριστη εντύπωση γύρω από αυτό που συνέβαινε στη Γαλλία ή την Αγγλία (για την Αμερική δεν ήξερα) μερικά χρόνια πριν, ότι κάποιες λεσβίες ζουν μαζί και έχουν παιδί. Αργότερα μια γερή ώθηση μου έδωσε και ο μαγικός κόσμος των «Dykes To Watch Out For»της αμερικανίδας καρτουνίστριας Άλισον Μπέχντελ*2, καθώς παρακολουθούσα σε
κάθε καινούριο τεύχος τον Ράφαελ της Κλαρίς και της Τόνι να μεγαλώνει.Αυτό επηρέασε τη γνώμη μου για την ανατροφή ενός παιδιού από δυο μαμάδες, την αντιμετώπιση του κοινωνικού περίγυρου και την παρουσία ενός γκέι φίλου στο περιβάλλον του παιδιού. Την τελική απόφαση την πήρα όταν συμφωνήσαμε με τη σύντροφό μου να αποκτήσουμε παιδί.
Αρκετές λεσβίες δεν θέλουν την ανάμειξη του βιολογικού πατέρα του παιδιού τους στην ανατροφή του, στηρίζοντας έτσι μια οικογένεια λεσβιών με δυο μητέρες, στα πρότυπα της παραδοσιακής οικογένειας με δύο ετερόφυλους γονείς. Πριν είκοσι χρόνια, στη Στοκχόλμη, υπήρχε μια ακτιβιστική καμπάνια, όπου το παιδί εικονιζόταν ευτυχισμένο ανάμεσα στους δυο μπαμπάδες και τις δυο μαμάδες του.Η δική μου αίσθηση είναι ότι όσο πιο πολλά άτομα αγαπούν και ασχολούνται με το παιδί, τόσο το καλύτερο.
Ακούω κάποια κορίτσια να λένε ότι το σκέφτονται, να κάνουν παιδί με τη βοήθεια
κάποιου φίλου ή άγνωστου δότη και να το μεγαλώσουν μαζί με τη φίλη τους. Αυτό το
πεδίο είναι αρκετά ανεξερεύνητο, όσον αφορά στις σχέσεις, τις ευθύνες, τη συμμετοχή και τα δικαιώματα. Δε μιλάω για την πλήρη απουσία νομοθετικού πλαισίου, αλλά για την αυτονόητη οριοθέτηση ρόλων και αξιών, που ισχύουν για τους ετεροφυλόφιλους γονείς (η ετεροφυλοφιλία είναι για αυτό η προϋπόθεση, όχι η βιολογική συμβολή, ένας θετός πατέρας αναμένεται να ανταποκριθεί σε ανάλογους καθορισμένους ρόλους, όπως και ένας βιολογικός).Εννοώ κυρίως τις σχέσεις που ζυμώνονται την κάθε στιγμή για να καθορίσουν ένα τοπίο, χωρίς να υπάρχει άλλος μπούσουλας.
Υπάρχει πρόσφατη ξένη βιβλιογραφία που προσεγγίζει ένα εξαιρετικά σύνθετο αντικείμενο (πολυπλοκότητα που αφορά στον τρόπο με τον οποίο αποκτήθηκαν τα παιδιά λεσβιών μητέρων, αν αυτά γνωρίζουν ή όχι τον πατέρα, ποιοι συμμετέχουν στην ανατροφή τους, ποια άτομα συμπεριλαμβάνει μια λεσβιακή οικογένεια, ποιος είναι ο ρόλος της δεύτερης, μη βιολογικής μητέρας…).Δεν έχω ασχοληθεί με αυτή τη βιβλιογραφία και δεν ξέρω περισσότερα.
Υπάρχουν και πολύ ενδιαφέρουσες ταινίες και ντοκιμαντέρ για την ομογονεϊκότητα,
αναζητήστε τις σε ανάλογα φεστιβάλ.Την προσπάθεια δυο λεσβιών από την Ισλανδία
να αποκτήσουν παιδί και το ταξίδι τους στην Ινδία ώστε να πραγματοποιήσουν την
επιθυμία τους πραγματεύεται το ντοκιμαντέρ «Pidδ kiinni» της Sanna .Η μία από τις δύο ευτυχισμένες μητέρες Annu και Mickan, στο τέλος του φιλμ, μας εξηγεί πως για την ίδια η γονεϊκή εμπειρία δε συγκρίνεται με καμιά άλλη ευτυχία.
Έλενα
πηγή: άρθρο από το περιοδικό νταλίκα

οι δύο μητέρες μου

Μια πρόσφατη μελέτη έδειξε ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν με λεσβιακά ζευγάρια συχνά ήταν πιο έξυπνα, πιο ευτυχισμένα και πιο σίγουρα από ό, τι τα παιδιά που έχουν μεγαλώσει σε πιο παραδοσιακές οικογενειακές μονάδες। Εδώ, τέσσερις γυναίκες-ως νοικοκυριά περιγράφουν τις εμπειρίες τις από τη μητρότητα - και γιατί η αποδοχή και η ειλικρίνεια είναι το πιο σημαντικό.
Οι λεσβίες μητέρες είναι καλύτερες γονείς? Σύμφωνα με την έρευνα κυκλοφόρησε νωρίτερα αυτή τη χρονιά, τα παιδιά που μεγαλώνουν με δύο μητέρες τα καταφέρουν καλύτερα στις σπουδές, έχουν μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση και είναι λιγότερο πιθανό να έχουν προβλήματα συμπεριφοράς από τις συμμαθήτριες τις που μεγάλωσαν σε μια οικογένεια με δύο ετερό γονείς
Η 25-χρονη μελέτη, που δημοσιεύθηκε από το αμερικανικό περιοδικό Pediatrics, παρακολούθησε 78 ζευγάρια λεσβιών που έκαναν με τεχνική γονιμοποίηση। Οι μητέρες ερωτήθηκαν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και τα παιδιά εξετάστηκαν και έδωσαν συνεντεύξεις στην ηλικία των 2, 5, 10 και 17, μαζί με τις γονείς τις. Η μελέτη διαπίστωσε ότι τα παιδιά που μεγάλωσαν με λεσβίες μητέρες πέτυχαν όπως τα παιδιά που μεγάλωσαν με ετερό γονείς σχετικά στο μέτρο της ανάπτυξης και της κοινωνικής συμπεριφοράς. Ωστόσο, τα παιδιά που μεγάλωσαν σε λεσβιακά σπίτια σημείωσαν ψυχολογικά υψηλότερο ποστοστό από ό, τι τα παιδιά σε ετερό οικογένειες στον αυτοσεβασμό και την εμπιστοσύνη, και είχαν καλύτερες επιδόσεις στο σχολείο. Και ενώ το 26% των Αμερικανίδων εφήβων ανέφεραν σωματική κακοποίηση από γονέα, ούτε μια περίπτωση δεν βρέθηκε μεταξύ των παιδιών της έρευνας που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Pediatrics.
Τι σημαίνουν τα αποτελέσματα: ότι οι λεσβίες είναι περισσότερο δεσμευμένες γονείς; Ή, ίσως, ότι η πρώιμη διδασκαλία σχετικά με την διαφορετικότητα, τη σεξουαλικότητα και την ανεκτικότητα είναι το κλειδί για την αύξηση συναισθηματικής ευφυίας και αυτοπεποίθησης στα παιδιά;
Συναντηθήκαμε με τέσσερις διαφορετικές οικογένειες που ζουν στην Αγγλία, για να μιλήσουμε για τα οφέλη και τις προκλήσεις της ανατροφής των παιδιών με δύο μητέρες। Σε κάθε περίπτωση, ήταν αξιοσημείωτο ότι και οι δύο μητέρες ήταν εξίσου σε όλες τις πτυχές της ζωής των παιδιών τις και κρίνουν ότι η ανοικτή επικοινωνία με τα παιδιά τις να έχουν καθοριστική σημασία. Μοιράστηκαν μαζί μας τους στυλ των γονέων, πώς εξηγούν την διαφορά της κατάστασής των παιδιών τις - και κατά πόσον οι στάσεις απέναντι στις λεσβιακές οικογένειες έχουν πραγματικά αλλάξει.
Ashling, 32, και της Natalie, 35, είναι μαζί εννέα χρόνια και ζουν στο Μπέρμιγχαμ. Έχουν δύο παιδιά, την 5χρονη Giana, και την 2χρονη Kai
NATALIE: Η οικογένειά μου δεν πήρε πολύ καλά την δημόσια εκ-δήλωση। Ήταν τόσο λεσβοφοβική που έφυγα από το σπίτι στα 17. Ήταν μόνο μετά την σχέση μου με την Ashling που υπήρχε κάποιο επίπεδο αποδοχής. Στην συνέχεια τα παιδιά μας έφεραν όλη την οικογένεια πιο κοντά. Τα παιδιά βοήθησαν στην αποδοχή και να συνειδητοποιήσουν ότι οι καιροί έχουν αλλάξει.
Ashling: Η Natalie και εγώ είμαστε φίλες εδώ και 17 χρόνια। Και οι δύο τελειώσαμε το πανεπιστήμιο, και όταν μετακομήσαμε πίσω στο Birmingham πριν από εννέα χρόνια, αρχίσαμε να είμαστε μαζί.
NATALIE: Ήθελα πάντα τα παιδιά και μερικοί γκέι φίλοι μού είχαν προτείνει να γίνουν δότες σπέρματος। Νομίζαμε ότι αυτό θα προκαλούσε επιπλοκές, έτσι ερευνήσαμε πρακτορεία σπέρματος στο διαδίκτυο και βρήκαμε ότι απαιτούσαν τεράστια ποσά. Εμείς δεν εμπιστευόμασταν τη διαδικασία. Πώς ξέρουμε ότι είναι αυτό που έχουμε παραγγείλει;
Ashling: Αποφασίσαμε να βρούμε έναν ιδίωτη δότη και να ψάξουμε οι ίδιες। Βρήκαμε τον Ben σε έναν δικτυακό τόπο δοτών σπέρματος και κανονίσαμε να συναντήθουμε. Περάσαμε μαζί καλά, και μετά κάναμε εξετάσεις υγείας και αποκτήσαμε τις κόρες μας. Είναι στη ζωή τις και τις βλέπει δύο ή τρεις φορές το χρόνο. Τον γνωρίζουμε ως τον μπαμπά Ben, και έχουμε προσπαθήσει να κρατήσουμε τα πάντα όσο ανοιχτά και ειλικρινείς γίνεται.
NATALIE: Θα εκπλαγείτε με το πόσοι άνδρες θέλουν να βοηθήσουν τις γυναίκες στην κατάστασή μας। Μετά από την εμπειρία μας, αποφάσισε να δημιουργήσουμε το gayfamilyweb.co.uk, προσφέροντας επικοινωνία σε λεσβιακές οικογένειες με δότες και άλλες queer οικογένειες. Ήταν δύσκολο για μας να συναντήσουμε άλλες λεσβίες με παιδιά στην περιοχή μας - αν και είχαμε την υποστήριξη των ετερό φίλων μας, αισθανθήκαμε απομονωμένες, καθώς δεν είπαμε να μιλήσουμε με κάποιες στην ίδια κατάσταση.
πηγή: http://lesbianbimafia.blogspot.com/2010/12/blog-post_13.html

Γολγοθάς η μητρότητα στην Ελλάδα

Οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου γερνούν ακατάπαυστα, όπως δείχνει νέα διεθνής μελέτη, ενώ όσες είναι φιλικότερες προς τις μητέρες (π।χ. Γαλλία, Νορβηγία) κρατούν τη γεννητικότητά τις σε ικανοποιητικά επίπεδα.
Έχει από μικρή όνειρα και στόχους. Περνά τη σχολική ζωή της έχοντας στον νου της «τι θα γίνει όταν μεγαλώσει». Παλεύει για μια θέση στο πανεπιστήμιο και όταν το τελειώνει προχωρεί και σε μεταπτυχιακές σπουδές, αφού χωρίς αυτές πλέον το βιογραφικό θεωρείται εντελώς «φτωχό». Με αυτά και με εκείνα έχει φτάσει να οδεύει ολοταχώς προς τα τριάντα και ψάχνει αγωνιωδώς για μια... επαγγελματική θέση στον ήλιο. Και όταν τη βρίσκει ξεκινά νέος αγώνας για να καταφέρει να εδραιωθεί, να εξελιχθεί και να ανελιχθεί στην επαγγελματική κλίμακα. Κάπου στο ενδιάμεσο σκέφτεται ότι ίσως ήρθε η ώρα να γίνει και μητέρα, ωστόσο οι επαγγελματικές υποχρεώσεις δεν αφήνουν περιθώριο ούτε για σκέψεις. «Αδύνατον» λέει στην εαυτή της, «δεν προλαβαίνω, άσε που μπορεί να χάσω και τη δουλειά που με τόσο κόπο βρήκα αν μείνω έγκυος». Και τα χρόνια περνούν και εκείνη καθυστερεί συνεχώς τη μητρότητα. Και κάποια ημέρα, όταν τελικά αποφασίσει ότι παρά τις δυσκολίες ήλθε η ώρα να γίνει μητέρα, η ζωή και η φύση πιθανόν να έχουν αποφασίσει διαφορετικά. Αυτή η γνώριμη εικόνα για πολλές γυναίκες αποτελεί και την... άτεκνη φωτογραφία της Ελλάδας, όπως την αποτυπώνει μια νέα διεθνής μελέτη στην οποία συμμετείχε και η χώρα μας.Σύμφωνα με τα ευρήματά της, οι Ελληνίδες και κυρίως εκείνες ανώτερου μορφωτικού επιπέδου καθυστερούν σημαντικά να αποκτήσουν το πρώτο παιδί τις, γεγονός που προφανώς έχει αντίκτυπο τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Αποτέλεσμα είναι ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε μια «γερασμένη» χώρα. Ας το λάβουν υπόψη τις οι αρμόδιες-οι με τις... γερασμένες αντιλήψεις που είναι σε μεγάλο βαθμό υπαίτιες-οι για το ότι δεν «γεννιούνται» παιδικά χαμόγελα ελπίδας.
Η μελέτη
Η μελέτη που δημοσιεύεται στο τεύχος Νοεμβρίου του επιστημονικού περιοδικού «Ρopulation Studies» αποτελεί «τέκνο» ειδικών από διαφορετικά πανεπιστημιακά ιδρύματα και κέντρα σε Βρετανία, Γαλλία, Νορβηγία, Ιταλία, Ισπανία, Αυστρία, ΗΠΑ και Ελλάδα.Διεξήχθη με χρηματοδότηση του αμερικανικού, μη κερδοσκοπικού ινστιτούτου RΑΝD Corporation, το οποίο έχει ως στόχο τη βελτίωση των πολιτικών που αφορούν την κοινωνική μέριμνα μέσω της έρευνας και της ανάλυσης. Από την Ελλάδα συμμετέχοουσα-ων στη μελέτη ήταν η κυρία Γεωργία Βερροπούλου, επίκουρη καθηγήτρια Δημογραφίας στο Τμήμα Στατιστικής και Ασφαλιστικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Πειραιώς, και ο επίκουρος καθηγητής του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Χρ. Μπάγκαβος.
Οι επιστημόνισες συνέκριναν επίσημα στατιστικά δεδομένα τα οποία αφορούσαν τις γεννήσεις του πρωτότοκου τέκνου σε διαφορετικές χώρες και συγκεκριμένα στη Γαλλία, στη Νορβηγία, στη Βρετανία, στις ΗΠΑ, στην Ελλάδα, στην Ιταλία και στην Ισπανία. Οπως εξηγεί στο «Βήμα» η κυρία Βερροπούλου, σε ό,τι αφορούσε την Ελλάδα τα δεδομένα προήλθαν από την τελευταία απογραφή του πληθυσμού που έγινε το 2001. Μελετήθηκαν γυναίκες που γεννήθηκαν τη δεκαετία του 1950 και του 1960 (επελέγησαν οι συγκεκριμένες έτσι ώστε να έχουν ολοκληρώσει σε γενικό πλαίσιο τον κύκλο της αναπαραγωγικής ζωής τις όταν διεξήχθη η ανάλυση).
Φιλικές χώρες και μη
Οι συμμετέχουσες χώρες χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες: η πρώτη περιελάμβανε τη Γαλλία και τη Νορβηγία, οι οποίες θεωρούνται «φιλικές» προς τις μητέρες σε ό,τι αφορά την κοινωνική πολιτική τις αφού έχουν εγκρίνει μέτρα διαφορετικών παροχών όπως οι άδειες ανατροφής μετ΄ αποδοχών, γονεϊκές άδειες και τα πολλά επιδόματα। Η δεύτερη ομάδα αφορούσε τον αποκαλούμενο αγγλοαμερικανικό άξονα (Βρετανία και ΗΠΑ), όπου ακολουθούνται όχι ιδιαιτέρως φιλικές προς την οικογένεια και την εργασία της μητέρας πολιτικές, και η τρίτη τη Νότια Ευρώπη (Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία), η οποία έχει και τη λιγότερο... μητρική συμπεριφορά προς τις μέλλουσες- ή και νυν- μητέρες. Η (μη) κοινωνική πολιτική που ακολουθείται στη Νότια Ευρώπη σε ό,τι αφορά τις γυναίκες έχει ήδη αποτυπωθεί τις τελευταίες δεκαετίες και στις γεννήσεις στη χώρα μας, αναφέρει η κυρία Βερροπούλου. «Από τη δεκαετία του 1980 και μετά εμφανίζεται σημαντική πτώση των επιπέδων γονιμότητας στην Ελλάδα.Είναι χαρακτηριστικό ότι σε χώρες όπως η Βρετανία και οι ΗΠΑ, όπου δεν ακολουθείται και η πιο φιλική πολιτική για τις μητέρες, η γονιμότητα βρίσκεται σε υψηλότερα επίπεδα από τη Νότια Ευρώπη- αντιστοιχούν περίπου 1,8 παιδιά ανά γυναίκα, όταν στις νοτιοευρωπαϊκές χώρες όπως η δική μας μόλις 1,4 παιδιά ανά γυναίκα. Στις δε φιλικές προς τις μητέρες χώρες όπως η Νορβηγία και η Γαλλία η γονιμότητα είναι σχεδόν στα 2 παιδιά ανά γυναίκα».
Οι ερευνήτριες θέλησαν να δουν πότε έγιναν οι γυναίκες των διαφορετικών χωρών για πρώτη φορά μητέρες αφού προηγουμένως τις χώρισαν σε τρεις κατηγορίες ανάλογα με το επίπεδο μόρφωσής τις.«Η κατώτερη κατηγορία περιελάμβανε γυναίκες που δεν είχαν ολοκληρώσει τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, στο μεσαίο επίπεδο θεωρήθηκε ότι ανήκουν γυναίκες που έχουν συμπληρώσει τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ή έχουν φοιτήσει σε κάποιες σχολές, που όμως δεν θεωρούνται πανεπιστημιακού επιπέδου, ενώ στο ανώτερο επίπεδο εισήχθησαν οι γυναίκες που είχαν ολοκληρώσει την τριτοβάθμια εκπαίδευση» εξηγεί η κυρία Βερροπούλου.
Σύμφωνα με τα ευρήματα, στις φιλικές προς τις μητέρες χώρες δεν παρατηρείται ανάλογη καθυστέρηση στη γέννηση του πρώτου παιδιού συγκριτικά με τα κράτη της Νότιας Ευρώπης, καθώς και με τις ΗΠΑ και τη Βρετανία.Σε κάθε περίπτωση η όποια καθυστέρηση στις «φιλομητρικές» χώρες είναι ανεξάρτητη από το μορφωτικό επίπεδο της γυναίκας, κάτι που δεν συμβαίνει στα νοτιοευρωπαϊκά κράτη, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας.
Οι Ελληνίδες δεν το αποφασίζουν
Συγκεκριμένα, όπως δείχνουν τα στοιχεία της μελέτης για τη χώρα μας, συνολικά στη γενεά γυναικών που γεννήθηκαν το 1950 το 24,7% απέκτησε το πρώτο τέκνο πριν από την ηλικία των 21 χρόνων, το 35,7% μεταξύ του 21ου και του 25ου έτους, το 21,8% από τα 26 ως τα 33 έτη, ενώ ποσοστό της τάξεως του 17,7% παρέμενε άτεκνο στην ηλικία των 33 ετών। Στη γενεά γυναικών του 1960 οι συσχετισμοί αυτοί φάνηκε να αλλάζουν: το 17,9% των γυναικών που ανήκαν στη μεταγενέστερη αυτή γενεά απέκτησε το πρώτο παιδί της πριν από τα 21 έτη, ενώ στην περίοδο των σπουδών και της ανεύρεσης εργασίας (μεταξύ 21 και 25 ετών) το ποσοστό των γυναικών που έγιναν για πρώτη φορά μητέρες ήταν 24,8% (δηλαδή, μείωση κατά περίπου 10% σε σύγκριση με τις γυναίκες αντίστοιχης ηλικίας στη γενεά του 1950). Στη γενεά του 1960 το 27,2% των γυναικών απέκτησε το πρώτο παιδί μεταξύ 26 και 33 ετών, ενώ ένα σεβαστό ποσοστό της τάξεως του 30,1% παρέμενε άτεκνο στα 33 έτη.
Η καθυστέρηση της απόφασης για απόκτηση παιδιού φάνηκε μάλιστα να είναι σημαντικά εντονότερη στις Ελληνίδες ανώτερου μορφωτικού επιπέδου: σε αυτή την κατηγορία από τις γυναίκες που ανήκαν στη γενεά του 1950 το 4,2% απέκτησε το πρώτο παιδί πριν από την ηλικία των 21 ετών, το 25,2% μεταξύ των 21 και 25 ετών, το 40,3% μεταξύ 26 και 33 ετών, ενώ ποσοστό της τάξεως του 30,3% παρέμενε άτεκνο στην ηλικία των 33 χρόνων। Στις δε Ελληνίδες ανώτερου μορφωτικού επιπέδου που γεννήθηκαν δέκα χρόνια αργότερα και ανήκουν στη γενεά του 1960 το 2,8% απέκτησε για πρώτη φορά παιδί πριν από τα 21 έτη, το 14% μεταξύ των 21 και 25 ετών, το 43% μεταξύ 26 και 33 ετών, ενώ στην ηλικία των 33 ετών τέσσερις στις δέκα γυναίκες παρέμεναν άτεκνες. Για να εννοήσει κάποια καλύτερα τη διαφορά αξίζει να αναφέρουμε ότι από τις γυναίκες της γενεάς του 1960 που ανήκαν στο κατώτερο μορφωτικό επίπεδο 4 στις 10 απέκτησαν το πρώτο παιδί τις πριν από την ηλικία των 21 ετών ενώ μόλις το 17% δεν είχε αποκτήσει παιδί ως την ηλικία των 33 ετών.
Η Νότια Ευρώπη γερνά
Παρόμοια με την (άτεκνη) εικόνα της Ελλάδας είναι εκείνη που αποτυπώνεται και στα υπόλοιπα κράτη της Νότιας Ευρώπης αλλά ως κάποιον βαθμό και στη Βρετανία και στις ΗΠΑ, σύμφωνα με τη μελέτη। Ωστόσο σε χώρες όπως η Νορβηγία, που θεωρείται από τις «ηγέτιδες» σε ό,τι αφορά το κοινωνικό κράτος, τα δεδομένα αποδεικνύουν ότι οι γυναίκες ισορροπούν πολύ καλύτερα μεταξύ των δύο σημαντικών ρόλων τις, αυτού που αφορά τις σπουδές και την επαγγελματική ζωή και εκείνου που αφορά τη μητρότητα: για να κάνετε ευκολότερα τις συγκρίσεις αξίζει να μάθετε ότι οι Νορβηγίδες της γενεάς του 1960 απέκτησαν το πρώτο τους παιδί πριν από το 21ο έτος τους σε ποσοστό της τάξεως του 12%, μεταξύ του 21ου και του 25ου έτους τους σε ποσοστό περίπου 32%, ενώ μεταξύ του 26ου και του 33ου έτους τις σε ποσοστό της τάξεως του 36,5%. Περίπου δύο στις δέκα γυναίκες αυτής της γενεάς παρέμεναν άτεκνες στο 33ο έτος της ζωής τις. Οπως φαίνεται λοιπόν και από τα στοιχεία, ακόμη και στα παραγωγικά χρόνια των σπουδών, της μεταπτυχιακής εκπαίδευσης και της εύρεσης εργασίας δεν είναι λίγες οι γυναίκες που αποφασίζουν να γίνουν μητέρες, αρκεί να γνωρίζουν ότι θα ζουν σε ένα περιβάλλον που θα τις επιτρέψει να το πράξουν. Μάλλον το κατάλληλο αυτό περιβάλλον είναι το... κρύο σε ό,τι αφορά το κλίμα αλλά άκρως ζεστό για τις μητέρες βορειοευρωπαϊκό και όχι το κατά τα άλλα... εύκρατο αλλά άκρως ψυχρό σε ό,τι αφορά τη στήριξη των γυναικών περιβάλλον της Νότιας Ευρώπης.
Οι εκτιμήσεις των ειδικών είναι ότι αυτή η τάση της (μη) μητρότητας συνεχίζεται αμείωτη στη χώρα μας। Ωστόσο η κυρία Βερροπούλου επισημαίνει ότι κάτι τέτοιο μένει να υπολογιστεί επισήμως στο μέλλον αφού δεν έχουμε στα χέρια μας νέα στοιχεία απογραφής του πληθυσμού ώστε να μπορούμε να εξαγάγουμε ασφαλή συμπεράσματα.
Οι κοινωνικές αιτίες
Για ποιον λόγο όμως οι Ελληνίδες καθυστερούν τη μητρότητα; Οι αιτίες του φαινομένου είναι ποικίλες, σχολιάζει η καθηγήτρια। «Ιδιαίτερης σημασίας είναι ότι από τη μία πλευρά οι ίδιες οι γυναίκες με την πάροδο του χρόνου είδαν πιο “ζεστά” το θέμα της εκπαίδευσης και της εργασίας, όπως ήταν και είναι οι επιταγές των καιρών. Από την άλλη πλευρά, η πολιτεία στις χώρες της Νότιας Ευρώπης,όπως η δική μας, δεν διευκόλυνε τις γυναίκες στον διπλό ρόλο που κλήθηκαν να παίξουν προσπαθώντας να ισορροπήσουν τις σπουδές και αργότερα την εργασία με τη μητρότητα. Ετσι η τάση είναι οι γυναίκες να καθυστερούν ολοένα και περισσότερο την απόφαση για μητρότητα,γεγονός που έχει τόσο βιολογικές όσο και κοινωνικές επιπτώσεις».
Ποιες είναι αυτές οι επιπτώσεις;
Η επιστημόνισα εξηγεί ότι «αρχικώς το να καθυστερήσει μια γυναίκα να κάνει το πρώτο παιδί μεταφράζεται τελικώς σε ακόμη δυσκολότερη απόφαση να φέρει στον κόσμο και δεύτερο, γεγονός που συνδέεται με υπογεννητικότητα στη χώρα.Παράλληλα η καθυστέρηση έχει και βιολογικές παραμέτρους αφού η γονιμότητα των γυναικών αρχίζει να φθίνει μετά τα 30 έτη, με αποτέλεσμα όταν η γυναίκα αισθάνεται έτοιμη να γίνει μητέρα να έρχεται πολλές φορές αντιμέτωπη με τη...φύση».
Το μήνυμα, λοιπόν, σύμφωνα με την κυρία Βερροπούλου, πρέπει πρώτα να αποσταλεί στην πολιτεία, η οποία οφείλει να διευκολύνει τις γυναίκες στο να συνδυάσουν τον ρόλο της εργαζόμενης με εκείνον της μητέρας। Μπορεί στις ημέρες που ζούμε να φαίνεται δύσκολο αλλά δεν είναι αδύνατον: σε χώρες όπως η Σουηδία οι γυναίκες μπορούν να πάρουν άδεια ανατροφής τέκνου επί 36 μήνες με αποδοχές, στη Γαλλία οι τρίτεκνες γυναίκες τυγχάνουν σημαντικής υποστήριξης, ενώ στη Γερμανία υπάρχουν σημαντικά επιδόματα από το πρώτο κιόλας παιδί, το ύψος των οποίων ανεβαίνει μάλιστα με κάθε γέννα. Και το μήνυμα πρέπει να αποσταλεί όχι μόνο στις υπεύθυνες-ους του δημόσιου τομέα της χώρας μας αλλά και σε εκείνες-ους του ιδιωτικού που αρκετές φορές στέκονται εμπόδιο απέναντι σε ένα αναφαίρετο δικαίωμα κάθε γυναίκας που επιθυμεί να το ασκήσει, καταλήγει η επιστημόνισα. Το μήνυμα εστάλη. Μακάρι να παραδοθεί και να μη μείνει αναπάντητο...
ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ ΟΛΟΤΑΧΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ...ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ
Τα στοιχεία της νέας μελέτης αποτελούν ένα κομμάτι του παζλ που οδηγεί στην αποδεδειγμένη πτώση της γονιμότητας των Ελληνίδων,η οποία αποτυπώνεται και από τα επίσημα δεδομένα της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας (Εurostat)। Είναι χαρακτηριστικό ότι η γονιμότητα στην Ελλάδα ήταν το 1990 στο 1,4 (παιδιά ανά γυναίκα),το 1995 στο 1,31, το 2000 στο 1,26 και το 2005 στο 1,33. Σημειώνεται ότι μόνο το 2008 εμφανίστηκε μια μικρή αύξηση της γονιμότητας η οποία έφθασε στο 1,51. Η επίκουρη καθηγήτρια Δημογραφίας στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς κυρία Γεωργία Βερροπούλου εξηγεί ότι, όπως δείχνουν τα πιο πρόσφατα διαθέσιμα στοιχεία (2006), η αύξηση αυτή οφείλεται ουσιαστικώς στην υψηλότερη γονιμότητα των μεταναστριών, αφού από το σύνολο των γεννήσεων το 17% αφορά μετανάστριες.
Την ίδια στιγμή στη Γαλλία, που θεωρείται από τις...θετικά προσκείμενες στις μητέρες χώρες, η γονιμότητα των γυναικών ήταν το 2000 στο 1,89 και το 2005 στο 1,94 ενώ στη Νορβηγία το 2000 ήταν στο 1,85 και το 2005 στο 1,84। Παρόμοια επίπεδα γονιμότητας με τη Γαλλία και τη Νορβηγία εμφανίζουν η Βρετανία και οι ΗΠΑ, ενώ στα...τάρταρα της γονιμότητας, όπως συμβαίνει με την Ελλάδα, βρίσκονται η Ισπανία και η Ιταλία. Εννοεί κάποια εύκολα τι σημαίνει για μια χώρα το να έχει επίπεδα γονιμότητας ίδια με αυτά της Ελλάδας αν αναλογιστεί ότι το επίπεδο αναπλήρωσης των γενεών είναι το 2,1. «Κάτω από αυτό το όριο οι γενιές δεν αναπληρώνονται και η χώρα “γερνά”» τονίζει η κυρία Βερροπούλου. Δεν είναι τυχαίο ότι, σύμφωνα με την τελευταία απογραφή του πληθυσμού το 2001, η Ελλάδα κρατά τα σκήπτρα της πιο γερασμένης χώρας στην Ευρώπη μαζί με την Ιταλία,αφού το ποσοστό των ηλικιωμένων (άτομα 65 ετών και άνω) αγγίζει το 17% του συνολικού πληθυσμού. Ολα δείχνουν λοιπόν ότι η χώρα μας οδεύει ολοταχώς προς το...γηροκομείο.
Πηγή: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=33&artId=321886&dt=07/11/2010