Πώς έκανα παιδί με δότη σπέρματος

Ελληνίδες με τόλμη και γνώση αποφασίζουν να απευθυνθούν σε τράπεζες σπέρματος αντί να κάνουν παιδί με τον πρώτο τυχόντα. Είναι, όμως, η επιλογή αυτή απαλλαγμένη από κάθε ρίσκο;
Πατάει το «play» στο λάπτοπ και ακούγεται η φωνή του. Μια φωνή μπάσα και μειλίχια, σχεδόν μελωδική, η προφορά του βρετανική, με αμερικανικές «πινελιές». «Αυτός είναι ο πατέρας του παιδιού μου» λέει η 48χρονη Πόλυ Γκάμπριελ. Η Γκάμπριελ είναι μία από τις τρεις Ελληνίδες χωρίς σύντροφο που έκαναν παιδί με δότη σπέρματος και καταθέτουν στο BHmagazino τη δική τους εμπειρία μητρότητας.
Μιας μητρότητας διαφορετικής, ασυνήθιστης και περιπεπλεγμένης, αν κρίνει κανείς από τα εκατοντάδες παιδιά δοτών στις ΗΠΑ τα οποία, μόλις κλείσουν τα 18, αναζητούν τα ίχνη του βιολογικού τους πατέρα. Μιας μητρότητας γύρω από την οποία ανακύπτουν ακανθώδη ζητήματα βιοηθικής τα οποία η παγκόσμια κοινότητα αδυνατεί ακόμη να επιλύσει. «Ακούγοντας τη χροιά της φωνής του, καταλαβαίνεις πολλά. Είναι σαν να τον ξέρεις».
Καθόμαστε στο διαμέρισμά της στην Κυψέλη και ακούμε μαζί ένα μέρος από την 20λεπτη συνέντευξη του δικού της δότη σπέρματος. Αυτού του μελίρρυτου αγνώστου που τη βοήθησε να γίνει μητέρα. Πιο πέρα, ο δυόμισι ετών γιος της, κατάξανθος με γαλάζια μάτια όπως και εκείνη, έχει πάρει το DVD με τον «Τόμας το Τρενάκι» και το κοπανάει ανηλεώς επάνω σε ένα ντουλάπι της κουζίνας. Του χαϊδεύει το κεφάλι: «No, my love». Η φωνή στο λάπτοπ απαντάει σε ερωτήσεις που του κάνει μια τσιριχτή γυναικεία φωνή με προφορά από τη Βιρτζίνια. Πώς ήταν τα παιδικά του χρόνια, ποιο από τα δώρα που του έκαναν οι γονείς του όταν ήταν μικρός τού έχει μείνει αξέχαστο, αν είχαν γατάκια στο σπίτι.
Παρ' ότι γεννημένη στην Ελλάδα (αλλά και με βρετανική υπηκοότητα), η Πόλυ Γκάμπριελ έχει ζήσει και έχει εργαστεί ως μουσικός αρκετά χρόνια στο εξωτερικό και γι' αυτό σπεύδει να ξεκαθαρίσει ότι απέχει πολύ από «την ελληνική πραγματικότητα». Στην Αθήνα έρχεται για λίγο, επειδή εδώ ζει η μητέρα της, δική της βάση παραμένει το Μπαθ της Βρετανίας. Το διαμέρισμα αυτό είναι το πατρικό της. Εχει μια εκκεντρική 60s αισθητική, ένα παλιό ξύλινο πικάπ, τεράστιες, ball καρέκλες και μια κουρτίνα κουζίνας από λευκούς κρίκους. Χαζεύω το καρότσι του μικρού μπροστά στο παλιό πιάνο.
Η Πόλυ ανοίγει ένα μικρό ξύλινο κουτί και, μαζί με δύο υπερηχογραφήματα του εμβρύου που ήταν κάποτε ο γιος της, μου δείχνει μια έγχρωμη φωτογραφία ενός άλλου αγοριού, κατά τι μεγαλύτερου, χαμογελαστού, με εκφραστικά μάτια. «Αυτός είναι ο δότης σε ηλικία έξι ετών» μού εξηγεί. «Μου την έστειλε η τράπεζα σπέρματος από την Αμερική. Ηταν να διαλέξω ανάμεσα σε αυτόν και σε έναν άλλον. Κάτι, όμως, στον άλλον – στο βλέμμα, στη φωνή – δεν με έκανε να νιώσω θέρμη». Μου εξομολογείται ότι νιώθει ευγνωμοσύνη για τον δότη: «Είναι ο βιολογικός πατέρας του παιδιού μου. Δεν ξέρω το όνομά του, ξέρω, όμως, όλα τα υπόλοιπα».
Πώς επέλεξα τον δότη
Εχει δίκιο. Το «προσωπικό προφίλ» του δότη (μαζί με ένα λεπτομερέστατο ιατρικό ιστορικό) που της έστειλε η τράπεζα σπέρματος (η δεύτερη μεγαλύτερη στις ΗΠΑ) ιχνηλατεί το γενεαλογικό δέντρο του τρεις γενιές πίσω. «Ξέρω πολύ λιγότερα για άνδρες με τους οποίους έζησα μαζί!» λέει με ένα χαμόγελο χωρίς πικρία. «Στην Ελλάδα δεν θα το έκανα. Δεν μου φτάνει να γνωρίζω μόνο ότι ο πατέρας του παιδιού μου είναι, λόγου χάρη, καστανός και ψηλός. Εγώ ξέρω ότι είναι Βρετανός, αλλά ζει στις ΗΠΑ, ξέρω ότι τα αφτιά του έχουν κολλημένους λοβούς και την ακριβή απόσταση που έχουν τα μάτια του μεταξύ τους, ξέρω τους βαθμούς του στο πανεπιστήμιο και πόσες ξένες γλώσσες γνωρίζει. Επίσης, ξέρω ότι ο παππούς του ήταν μαέστρος στη Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου, αν έκαναν φαλάκρα οι δικοί του και σε ποια ηλικία, σε ποιο όπλο του βρετανικού στρατού υπηρέτησε ο πατέρας του».
Μου δείχνει προς επιβεβαίωση τις ατελείωτες καρτέλες του στο λάπτοπ. Ο δότης με τον κωδικό 1536 θαυμάζει τον πολιτικό ακτιβιστή Ραλφ Νέιντερ, αγαπημένη του ταινία είναι ο «Πόλεμος των Αστρων» και λατρεύει την ελληνική κουζίνα. Πώς είναι, αλήθεια, να αναζητείς τον ιδανικό δότη; «Είναι όπως όταν μπαίνεις σε ένα μπαρ και ψάχνεις να γνωρίσεις κάποιον... Οπως όταν βάζεις αγγελία "Ζητείται κύριος εμφανίσιμος κτλ."». Κάτι δηλαδή σαν ραντεβού στα τυφλά με ικανές δόσεις ευγονικής. Η ίδια ζήτησε, μεταξύ άλλων, να είναι ψηλός («επειδή εγώ είμαι κοντή»), με γαλάζια μάτια και να υπάρχει «μουσικότητα» στην οικογένειά του («όπως υπάρχει και στη δική μου»). Αγόρασε 12 φιαλίδια σπέρματος, προς περίπου 180 ευρώ το ένα. Με άλλα 150 ευρώ θα μπορούσε να είχε έναν δότη απόφοιτο του Χάρβαρντ, αλλά ποσώς την ενδιέφερε κάτι τέτοιο.
Πώς έκανα το παιδί
«Ο δότης δεν είναι το ιδανικό» λέει βάζοντας πορτοκαλάδα στο ποτήρι του γιου της. «Και η ζωή, όμως, δεν είναι ιδανική. Μπορεί να έχεις σύντροφο και να σε παρατήσει λίγο προτού γεννηθεί το παιδί, μπορεί να είναι μέθυσος και να χτυπάει και το παιδί και εσένα. Μπορεί, βέβαια, να είναι ο τέλειος πατέρας». Στα 37 της χώρισε έπειτα από μακροχρόνια σχέση, όταν «εκείνος αποφάσισε ότι δεν ήθελε παιδί». Στα 40 της πλέον είχε πάρει την απόφαση να κάνει οικογένεια μόνη. «Ηξερα ότι δεν είχα άλλα περιθώρια. Είναι μεγάλη αυταπάτη να νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις παιδί όποτε θέλεις».
Η όλη προσπάθεια κράτησε έξι χρόνια. Εξαιτίας ενός οργανικού προβλήματος (που οδήγησε σε αποβολές και μπόλικη ψυχική οδύνη) αναγκάστηκε, εκτός από δότη σπέρματος, να αναζητήσει και παρένθετη μητέρα. «Αν δεν έβρισκα την παρένθετη, θα σταματούσα τις προσπάθειες... Πρέπει να ξέρεις τα όρια του οργανισμού σου». Από την οικογένειά της κανείς δεν την υποστήριξε στην αρχή. «Η άμεση αντίδραση της αδελφής μου όταν της το είπα ήταν: "Μη νομίσεις ότι εγώ θα το κοιτάξω αν πεθάνεις εσύ"».
Δεν θεωρεί κατόρθωμα το γεγονός ότι μπήκε μόνη της σε όλη αυτή τη διαδικασία: «Κότσια δεν έχω μόνο εγώ. Κότσια έχει και ένα παντρεμένο ζευγάρι που προσπαθεί να αποκτήσει παιδί δέκα χρόνια και έχει κάνει 30 εξωσωματικές». Το σπέρμα της το έστειλαν με κούριερ, το παρέλαβε στο αεροδρόμιο, από τις ειδικές εγκαταστάσεις για εύθραυστα βιολογικά υλικά, και το μετέφερε η ίδια στην ελληνική κλινική υποβοηθούμενης αναπαραγωγής όπου έγιναν και οι εξωσωματικές: «Η άδεια φιάλη επιστρέφεται στη συνέχεια στην τράπεζα σπέρματος στις ΗΠΑ. Το αστείο ήταν ότι μαζί με τη δική μου φιάλη υπήρχε άλλη μία προς επιστροφή, στην ίδια ακριβώς τράπεζα σπέρματος. Ηταν, όμως, από άλλον δότη».
Παιδί με 30 αδέλφια
Μου δείχνει στο λάπτοπ μια ομάδα που έχει δημιουργήσει η ίδια στο Facebook. Βλέπω φωτογραφίες από τα ετεροθαλή αδέλφια του γιου της, τα οποία κατάφερε να εντοπίσει μέσω του περίφημου Donor Sibling Registry, του ψηφιακού μητρώου για παιδιά δοτών σπέρματος που επιθυμούν να ανιχνεύσουν και ίσως να γνωρίσουν τα αδέλφια τους (σημειωτέον, αφορά μόνο την αμερικανική πραγματικότητα). Πληκτρολογείς το όνομα της δικής σου τράπεζας, ύστερα τον κωδικό του δότη σου και ξεκινάς την αναζήτηση.
Αντίθετα με την ελληνική νομοθεσία, που επιτρέπει μέχρι δέκα παιδιά ανά δότη, ο 1536 έχει ήδη 30 παιδιά διασκορπισμένα στην Ουάσιγκτον, στη Νεβάδα, στη Φιλαδέλφεια, στο Σεντ Λούις. Μόνο ο γιος της Πόλυ βρίσκεται στην Ευρώπη και ένα ακόμη παιδί του 1536 στο Πουέρτο Ρίκο. Μου δείχνει έναν ξανθό μπόμπιρα με μεγάλα γαλάζια μάτια: «Μοιάζει στον δικό μου;».
Στον γιο της ήδη μιλά για αυτά τα διασκορπισμένα ανά τις ΗΠΑ αδέλφια. Φυσικά, διατηρεί επαφή μόνο με τις οικογένειες που το επιθυμούν: «Κάποιοι σου λένε, π.χ., απλώς ότι ένα κοριτσάκι γεννήθηκε το 2004 και τέρμα. Μόνο οκτώ από εμάς διατηρούμε επαφή. Συναντιόμαστε, μάλιστα, μία φορά τον χρόνο. Αισθανόμαστε ένα δέσιμο, δεν είναι τυχαίο, τα παιδιά μας έχουν τον ίδιο πατέρα. Συχνά ρωτάμε ο ένας τον άλλον για θέματα που αφορούν το παιδί, όχι μόνο υγείας, αλλά και συμπεριφοράς...». Οπως σπεύδει να μου τονίσει, από τις οικογένειες του συγκεκριμένου δότη, οι περισσότερες είναι μονογονεϊκές ή ζευγάρια ομοφυλοφίλων: «Μόνο μία από αυτές που γνωρίζω είναι μαμά, μπαμπάς, παιδί».
Είμαι καλύτερα μόνη μου
Δηλώνει με έμφαση ότι δεν πέρασε καν από το μυαλό της να υιοθετήσει: «Μου έλεγαν να το κάνω, αλλά δεν με ενδιέφερε να έχω το παιδί κάποιας άλλης. Ηθελα να είναι το αίμα μου. Για εμένα το DNA είναι πολύ σημαντικό. Τον γιο μου τον νιώθω απόλυτα δικό μου». Ο μικρός πλησιάζει και ζητάει λίγη πορτοκαλάδα. «Είναι δύσκολο να μεγαλώνεις μόνη σου ένα παιδί» παραδέχεται. «Αυτή τη στιγμή, μάλιστα, είμαι άνεργη, ζω από ενοίκια. Ομως δεν θα άλλαζα ούτε δευτερόλεπτο αυτό που ζω. Εχω κάνει πολλά πράγματα στη ζωή μου, έχω ζήσει μια πολύ γεμάτη, μια πολύ εγωκεντρική και εκκεντρική ζωή. Τίποτε, όμως, δεν με γέμιζε. Το παιδί αυτό έδωσε νόημα στην ύπαρξή μου. Τώρα, κάθε μέρα είναι γεμάτη εκπλήξεις». Δέχεται ότι κάποιοι μπορούν να θεωρούν αυτό που έκανε εγωιστικό: «Εγώ θεωρώ πολύ πιο εγωιστικό να επιλέγεις να δουλεύεις 20 ώρες το 24ωρο και να μη βλέπεις καθόλου το παιδί σου. Οπως είναι πολύ πιο εγωιστικό να αραδιάζεις ένα τσούρμο παιδιά (όπως κάνουν στη Βρετανία) για να εισπράττεις τα επιδόματα».
Η Πόλυ Γκάμπριελ επιμένει ότι δεν φοβάται το άγνωστο που εμπεριέχει η οικογένεια που έχει δημιουργήσει: «Αν είναι να το φοβάσαι, τότε θα φοβάσαι και το επόμενο δευτερόλεπτο. Αλλωστε, το ίδιο το παιδί δεν είναι ένα άγνωστο;» με ρωτάει. Για τον γιο της πιστεύει ότι αυτό που χρειάζεται είναι να μάθει «όλη την αλήθεια της κατάστασής του».
Το μόνο που την ανησυχεί είναι πως αν ο μικρός αναζητήσει αργότερα τον βιολογικό του πατέρα δεν θα μπορεί να τον βρει. Εδώ και χρόνια η ίδια δεν έχει κάποια μόνιμη σχέση, δεν την απασχολεί ιδιαίτερα, αλλά δεν το αποκλείει κιόλας. Την ρωτώ αν απολαμβάνει αυτή την κερδισμένη με τόσες θυσίες και υπερβάσεις αυτάρκειά της: «Περνάω ωραία. Εχω τον γιο μου, τη μητέρα μου, την ευρύτερη οικογένειά μου, τα "ετεροθαλή" αδέλφια του γιου μου, τους φίλους μου... Είμαι ευτυχής».
Το δίλημμα της μητρότητας
Ο μόλις τριών μηνών Πέτρος είναι κουρνιασμένος στην αγκαλιά της μαμάς του, ήδη όμως στηρίζει αρκετά καλά το κεφάλι του για να μπορεί να παρατηρεί τον κόσμο με τεράστια, αδηφάγα μάτια. Η 42χρονη Εφη Κ. (τα στοιχεία της είναι στη διάθεση του BHmagazino) έκανε παιδί με δότη από εγχώρια τράπεζα σπέρματος (σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία, τα στοιχεία του είναι άκρως απόρρητα) και ας την «πειράζει» μια φίλη ότι ο μικρός είναι... του Μπέκαμ επειδή είναι ξανθός. Ο πατέρας της, και ξετρελαμένος σήμερα παππούς, ήταν εκείνος που στάθηκε δίπλα της σε όλη τη διαδικασία: «Oταν πηγαίναμε μαζί στη μονάδα υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, για να μη μας περνούν για ζευγάρι, πήγαινα στον ψύκτη και φώναζα από μακριά: "Μπαμπά, θες κι εσύ νερό;"» θυμάται γελώντας. Η αρχική ιδέα που γεννήθηκε μέσα της, όταν άρχισε να βλέπει το αναπαραγωγικό τέλος να πλησιάζει, ήταν να καταψύξει δικά της ωάρια και να τα χρησιμοποιήσει εν ευθέτω χρόνω. Οταν, όμως, άκουσε ένας εξωσωματιστής την ηλικία της – «πατημένα 42» – της πρότεινε μια μέθοδο με μεγαλύτερα ποσοστά επιτυχίας: να πάρει σπέρμα από την παγκόσμια τράπεζα, να καταψύξει έμβρυα (τεχνική πιο παλιά και πιο δοκιμασμένη από την κατάψυξη ωαρίων) και να περιμένει.
Η ίδια, ωστόσο, δεν ήθελε να χάσει κι άλλον χρόνο: «Οταν δε βγήκαν οι ορμονολογικές εξετάσεις, που ήταν πολύ καλές (τα ωάριά μου ήταν μιας γυναίκας 35 χρόνων), θεώρησα ότι θα ήταν φοβερή αχαριστία από μέρους μου να το αγνοήσω αυτό. Είπα μέσα μου: "Θα φθάσω 50 χρόνων, θα κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και θα πω: Τότε που είχες μια ευκαιρία να προσπαθήσεις, δεν το έκανες". Συνέβαλε, βέβαια, και το ότι είχα μείνει άνεργη. Για πολλά χρόνια εργαζόμουν ατελείωτες ώρες. Επειδή δεν "φτουρούσε" η προσωπική μου ζωή, η δουλειά ήταν το στήριγμά μου. Δεν πρόλαβα, βέβαια, να σκεφτώ και πολύ, μέσα σε έναν μήνα έγιναν όλα». Για εκείνη, τα μόνα προαπαιτούμενα ήταν να είναι ο δότης μελαχρινός και ψηλός: «Δεν με ενδιέφερε τίποτε άλλο» εξηγεί. Στάθηκε ανέλπιστα τυχερή, καθώς έμεινε έγκυος με την πρώτη εξωσωματική: «Δεν θα το έκανα πάνω από δύο-τρεις φορές. Ψυχολογικά δεν θα το άντεχα».
«Πιστεύω πραγματικά ότι είναι το πιο σωστό πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου» λέει για τη γέννηση του γιου της. Τις πρώτες 50 ημέρες μετά τον τοκετό έμεινε στους γονείς της, οι οποίοι, παρ' ότι εν γένει «παλαιών αρχών», της προσέφεραν και της προσφέρουν αμέριστη ψυχική και οικονομική υποστήριξη. «Δεν ένιωσα την απουσία συντρόφου» τονίζει. Θεωρεί ότι, έπειτα από κάποιες αποτυχημένες σχέσεις, η μακρά θητεία της στη μοναξιά την έχει σκληραγωγήσει και για τον σημερινό, απαιτητικό ρόλο της σε μια μονογονεϊκή οικογένεια.
Δεν θα ξεχάσει ποτέ το άδειο βλέμμα μιας υπαλλήλου στο ΚΕΠ όταν πήγε να βγάλει ΑΜΚΑ για το μωρό. «Μου είχε ζητήσει όνομα πατρός και όταν εγώ της απάντησα: "Το έκανα με δότη", "κόλλησε" τόσο πολύ, που γύρισε και με ρώτησε: "Θα το αναγνωρίσει;"». Οι γυναίκες την αντιμετωπίζουν πολύ θετικά, πολλές την βομβαρδίζουν με ερωτήσεις και απορίες. «Καταλαβαίνω τα "μπράβο" και τα "συγχαρητήρια" που μου δίνουν, αλλά από την άλλη σκέπτομαι: "Τι συγχαρητήρια, εγώ απλώς ικανοποίησα μια ανάγκη μου"». Εκείνοι που δείχνουν να σοκάρονται περισσότερο με αυτή την τολμηρή choice mum (μητέρα κατ' επιλογή) είναι οι άνδρες: «Κάποιοι δεν πιστεύουν ότι έχω κάνει παιδί με δότη. Νομίζουν ότι έμεινα έγκυος με κάποιον που μετά με παράτησε. Εχουν φτάσει στο σημείο να "ψαρεύουν" μητέρες φιλενάδων μου για να μάθουν ποιος είναι ο πατέρας του παιδιού. Σε έναν, μάλιστα, πήγα και μίλησα: "Γιατί κάνεις την κακιά κουτσομπόλα και δεν ήρθες απευθείας σε εμένα;"».
Η Εφη δηλώνει προετοιμασμένη για όλα αυτά που θα αντιμετωπίσει μεγαλώνοντας μόνη της ένα παιδί. Οσο για τον μικρό Πέτρο με τα μεγάλα μάτια, θέλει να τον θωρακίσει, καταθέτοντάς του από νωρίς όλη αυτή την «περίπλοκη» αλήθεια: «Θέλω να είναι ξεκάθαρο ότι αυτός ο άνθρωπος είναι δότης και όχι πατέρας».
Ο άγνωστος Δανός
«Απόφαση για μένα δεν ήταν να κάνω παιδί. Αλλά αυτό ήταν κάτι που σε όλη μου τη ζωή το θεωρούσα δεδομένο. Απόφαση για εμένα θα ήταν να μείνω άτεκνη. Αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσα να το διανοηθώ». Η 45χρονη Φρόσω Μάντζιου, ιδιωτική υπάλληλος, παρακολουθεί τον αεικίνητο, μόλις δύο ετών, γιο της να κόβει βόλτες στον πεζόδρομο της Μηλιώνη, παίζοντας με ένα συνομήλικό του κοριτσάκι. «Αφού δεν προέκυψε με σύντροφο και δεδομένου ότι οι γυναίκες έχουν ημερομηνία λήξης στην αναπαραγωγική τους ικανότητα, είπα ότι το Plan Β ήταν ο δότης σπέρματος».
Καμιά φορά, στην παιδική χαρά την ρωτούν πώς η ίδια είναι τόσο μελαχρινή και ο γιος της σχεδόν Βορειοευρωπαίος. Η αλήθεια είναι ότι ο δικός της δότης εντοπίστηκε έπειτα από εκτεταμένη έρευνα σε μεγάλη και αξιόπιστη τράπεζα σπέρματος της Δανίας: «Σου δίνουν κάποια χαρακτηριστικά, ύψος, βάρος, χρώμα ματιών και μορφωτικό επίπεδο. Επίσης, σου δίνεται η δυνατότητα επιλογής μεταξύ ανώνυμου δότη και μη ανώνυμου. Στην περίπτωση του δεύτερου, εσύ δεν έχεις πρόσβαση σε αυτόν, αλλά το παιδί, όταν πάει 18 χρόνων και εφόσον βέβαια έχει την επιθυμία, μπορεί να τον γνωρίσει. Τον ανώνυμο προτιμούν συνήθως ζευγάρια με προβλήματα γονιμότητας που δεν σκοπεύουν να μιλήσουν ποτέ για αυτό το θέμα στο παιδί. Στη δική μου περίπτωση, που είναι πασιφανές ότι υπάρχει κάπου κάποιος άγνωστος που είναι ο βιολογικός πατέρας του παιδιού αυτού, επέλεξα σαφώς τον μη ανώνυμο. Αυτό σημαίνει ότι στα 18 του ο Ιάσονας θα μπορεί, αν το επιθυμεί, να πάει να τον γνωρίσει».
Οσον αφορά την ημέρα της αποκάλυψης, η ίδια είναι πεπεισμένη ότι «το παιδί πρέπει να προετοιμαστεί». «Θεωρώ ότι όσο νωρίτερα του ξεκαθαρίσεις την κατάσταση τόσο καλύτερα, επειδή μαθαίνει να το θεωρεί δεδομένο κομμάτι της ζωής του. Δεν θα διστάσω να ζητήσω και τη συμβουλή ενός ειδικού, αν χρειαστεί». Αναγνωρίζει την αναγκαιότητα ενός ανδρικού προτύπου για τον γιο της: «Γι' αυτό υπάρχουν οι πολύ καλοί θείοι, χωρίς να αποκλείεται και ένας σύντροφος». Η ίδια δεν δείχνει να έχει ιδιαίτερη περιέργεια να γνωρίσει τον άγνωστο, εξονυχιστικά ελεγμένο για μολυσματικές νόσους και κληρονομικές ασθένειες, Δανό που την κατέστησε μητέρα.
«Μπράβο που τόλμησες»
Για την ίδια, η μητρότητα αυτή (για την οποία αγωνίστηκε με αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες εξωσωματικής) δεν φέρει κανένα απολύτως στίγμα: «Από τις αντιδράσεις που έχω εισπράξει, που είναι από θετικές μέχρι ενθουσιώδεις, θα έλεγα μάλλον το αντίθετο. Θυμάμαι, όταν ξεκίνησα τις προσπάθειες, ο εξοικειωμένος με την εμπειρία της Γαλλίας εξωσωματιστής με προειδοποίησε: "Δεν ξέρω κατά πόσο είναι έτοιμη η ελληνική κοινωνία για κάτι τέτοιο". Εγώ του απάντησα χαριτολογώντας: "E, θα το κάνουν κάποιες πρωτοπόρες σαν και μένα και θα μάθει!". Θεωρώ ότι σήμερα η ελληνική κοινωνία είναι πολύ πιο μπροστά από όσο νομίζουμε. Από τη στιγμή που υπάρχει η τεχνολογική δυνατότητα και το νομικό πλαίσιο το επιτρέπει (λόγου χάρη, στη Γερμανία γυναίκα χωρίς σύντροφο δεν μπορεί να καταφύγει στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή) δεν είναι παρά ακόμη ένα ταμπού που καταρρίπτεται».
Η ίδια αποφαίνεται ότι δεν νιώθει ενοχές για τις προηγούμενες επιλογές της: «Είχα κάποιες καλές σχέσεις, αλλά όταν εγώ άρχιζα να σκέφτομαι για παιδί, ο εκάστοτε σύντροφος δεν βρισκόταν σε αυτή τη φάση. Μόνο για το ότι είχα δώσει περιθώριο στον εαυτό μου μέχρι τα 40 έχω μετανιώσει. Μέγα λάθος, γιατί παραλίγο να μείνω χωρίς παιδί. Τώρα πια το συζητάω με άνδρες και γυναίκες, προσπαθώ να τους προειδοποιήσω πως όταν πιστεύεις ότι στα 45 σου μπορεί εύκολα να μείνεις έγκυος, φλερτάρεις επικίνδυνα με την ατεκνία. Οι περισσότεροι δεν το πιστεύουν, πέφτουν να με "φάνε"».
Ο μικρός Ιάσονας με τα ελληνικά και τα δανέζικα γονίδια έρχεται στο τραπέζι μας και αρπάζει ένα κομμάτι κέικ. Η μητέρα του χαμογελάει· δείχνει ήσυχη και δυνατή.
Το ρίσκο της αιμομιξίας - Η άποψη των ειδικών
Σύμφωνα με τον Χάρη Καζλαρή, κλινικό εμβρυολόγο και μέλος της Εθνικής Αρχής Ιατρικώς Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής (η οποία υφίσταται ακόμη σήμερα, αλλά είναι παντελώς ανενεργή), οι Ελληνίδες χωρίς σύντροφο που καταφεύγουν στην αγορά σπέρματος από τράπεζες με σκοπό την τεκνοποίηση είναι στην πλειονότητά τους άνω των 40 ετών. «Η νομοθεσία υπάρχει, αλλά αυτή τη στιγμή η αγορά της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής είναι χωρίς ελεγκτική αρχή, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει καμία απολύτως εγγύηση για το αν οι τράπεζες σπέρματος τηρούν τους κανόνες της νομιμότητας» τονίζει.
Ως μεγαλύτεροι κίνδυνοι φέρονται η αιμομιξία στη δεύτερη γενιά («αν και μειώνεται διά της διαχύσεως, ο κίνδυνος είναι υπαρκτός») και οι μολύνσεις. «Νομικά, για παράδειγμα, είμαστε καλυμμένοι ότι δεν μπορούν να υπάρξουν πάνω από 10 παιδιά ανά δότη, πρακτικά όμως δεν είμαστε. Το πρόβλημα είναι ότι μπορούν να πάνε 20 γυναίκες από την ίδια μικρή πόλη και ο δότης να αραδιάσει 20 ή 30 παιδιά στην ίδια μικρή πόλη. Τότε αυξάνεται πολύ ο κίνδυνος αυτά τα παιδιά να συναντηθούν και να συνάψουν αιμομικτικούς γάμους στη δεύτερη γενεά. Η 'διάχυση' για την οποία μιλούμε είναι ακριβώς αυτό: αν ο δότης κάνει 7 παιδιά στην Αθήνα, 3 στη Θεσσαλονίκη και από 1 στη Χάλκη, στα Ιωάννινα, στη Γαύδο, στη Μυτιλήνη και στην Καλαμάτα, η πιθανότητα 2 από αυτά τα 15 παιδιά να τεκνοποιήσουν μαζί είναι πολύ πιο μικρή από το αν ο ίδιος δότης έκανε και τα 15 του παιδιά π.χ. στα Μέγαρα. Εκεί στηρίζονται και οι διεθνείς τράπεζες σπέρματος που πουλάνε σπέρμα μέσω Διαδικτύου. Ο κίνδυνος αιμομιξίας είναι σχεδόν αμελητέος αν ο δότης έχει κάνει 20 παιδιά σε 20 χώρες, τόσο διαφορετικές μεταξύ τους όσο το Βανουάτου, η Ινδία, η Γουαδελούπη και η Νότια Αφρική».
Σύμφωνα με την Αγγελική Παπαϊωάννου, κλινική κοινωνική λειτουργό - ψυχοθεραπεύτρια, το ζήτημα της επιλογής κάποιων γυναικών να κάνουν παιδί με δότη σπέρματος (χωρίς σύντροφο και χωρίς πρόβλημα υπογονιμότητας) συνδέεται με ανάγκες «διάψευσης της πραγματικότητας» και «ψευδαισθητικής παντοδυναμίας», αντλώντας δυνατότητες από την επιστήμη. Το θέμα είναι πολυσύνθετο και ιδιαίτερα ευαίσθητο. Για παράδειγμα, στο επιχείρημα που προβάλλεται συχνά ότι υπάρχουν και άλλες οικογένειες με τον πατέρα απόντα, η κυρία Παπαϊωάννου απαντά: «Ακόμη και αν ο πατέρας έχει φύγει, δεν παύει να υπάρχει στο βίωμα, στην ιστορία της μητέρας. Εκείνη με τη σειρά της θα μεταγγίσει το βίωμα αυτό στο παιδί. Ο πατέρας αυτός μπορεί να είναι πιο έντονα παρών μέσα από την απουσία του. Θα υπάρξει τελικά στην ιστορία του παιδιού. Το ερώτημα που τίθεται είναι: Τι μπορεί να υπάρξει από έναν αόρατο, χωρίς σώμα, δότη;».

Πηγή: http://www.tovima.gr/vimagazino/views/article/?aid=460020

Str8 talking #33 – Σχέση ; Ευχαριστώ, δεν θα πάρω !

08/06/2012

by kostas_paris

Λατρεύω τις στιγμές που σκέφτομαι με πλήρη διαύγεια, απαλλαγμένος από τις καταραμένες αμπούλες συναισθηματισμού που με κάνουν δέσμιο των παθών μου , πνίγοντας την λογική μου σε μια κουταλιά νερό . Violà λοιπόν… Πιστεύω θα έχετε ακούσει διάφορους γύρω σας να λένε πως στην ζωή πρέπει να τα νιώσεις όλα . Χαρά και δυστυχία . Ενθουσιασμό και πόνο . Υγεία και αρρώστια . Δάκρυ και γέλιο . Εν μέρει θα συμφωνήσω, γιατί όλα συντελούν στην ωρίμανση της προσωπικότητας μας. Πέρα από την ωρίμανση , καραδοκεί η σαπίλα όμως . Είστε σε θέση να τα ξεχωρίζετε ; Γιατί εγώ ομολογώ πως μέχρι και πριν λίγες μέρες, όλα μου φώναζαν πως σαπίζω και εγώ απαντούσα με επιμονή πως δεν θα υπάρξει ‘’ανάσταση’’ αν δεν έχει προηγηθεί ‘’θάνατος’’ .
Επιστρέφοντας στο νησί μετά από μια υπέροχη εβδομάδα στην Αθήνα, βρέθηκα ξανά αντιμέτωπος με το χειρότερο πρόσωπο της φάσης γνωστής ως ‘’Μου λείπει ο πρώην μου’’ . Για πρώτη φορά δεν έτρωγα τίποτα , παρά μόνο κάπνιζα και έπινα . Είχα γίνει μια κινούμενη δυστυχία. Κάτι που από ότι φάνηκε , καθρεπτιζόταν ξεκάθαρα στο πρόσωπο μου, αφού μέχρι και η σερβιτόρα στο café ‘’Del Mar’’ με κοιτούσε σαν να σκεφτόταν ‘’Τι να κάνω για να τον αποτρέψω από τα χειρότερα ; ‘’ . Αφού στην συνέχεια με ρώτησε αν είμαι από το νησί, με την ίδια περιέργεια που οι φωτορεπόρτερ ρωτούν τις διάσημες σε ποιο σχεδιαστή ανήκει το φόρεμα τους για να μεταδώσουν στα περιοδικά τις σωστές πληροφορίες . Το κουτσομπολιό είναι η τοπική θρησκεία τους , βλέπετε.
Το τελικό χτύπημα ήρθε όταν μου τηλεφώνησε λίγο πριν καταρρεύσω, ζητώντας μου σχέση από απόσταση . Αν και παλιότερα θα το απέρριπτα, πριν καν τελειώσει την πρόταση, τώρα δέχτηκα σκεπτόμενος ‘’ Ας τον έχω και ας είναι μίλια μακριά ‘’ . Λίγο αργότερα και αφού βάλαμε στην άκρη τα συναισθήματα μας ,καταλήξαμε στο ότι και μόνο η υποψία της απιστίας θα μας οδηγήσει στην παράνοια . Οπότε εγκαταλείψαμε την ιδέα πριν καν καρποφορήσει . Μετά από δυο 24ωρά πεσμένος στο κρεβάτι με τα ρούχα ,νηστικός, βρώμικος και πνιγμένος στα δάκρυα μου ένιωσα την απελπισία να με κατακρεουργεί . ‘’ Δυο χρόνια ταλαιπωρούμε με αυτή την υπόθεση . Δυο χρόνια προσπαθώ, αποτυγχάνω, κλαίω και εξαντλώ τον εαυτό μου χωρίς κάτι να αλλάζει . Βαρέθηκα. Γιατί να είναι η αγάπη του σημαντικότερη από την ζωή μου; Αν η αγάπη πονάει τόσο δεν θέλω να αγαπήσω , να ερωτευτώ και να κάνω σχέση ξανά . Αρκετά ! ‘’.
Η στενοχώρια μου μετατράπηκε σε θυμό και ο θυμός στο εισιτήριο για την έξοδο από ένα χαοτικό λαβύρινθο που οικιοθελώς είχα εισέλθει . Και ενώ σκεφτόμουν πως πρέπει να συζητήσω με κάποιον την νέα που στάση , με καλεί η ‘’θεόσταλτη’’ Αντωνία . ‘’Και μετά μας φαίνεται περίεργο όταν ακούμε μερικούς να μην θέλουν δεσμεύσεις και να προτιμούν την ανεξαρτησία τους . Τώρα καταλαβαίνω πως πιθανότατα είναι άτομα σαν και εσένα, που ορκίστηκαν πως δεν θα αφεθούν να περάσουν τα ίδια , μετά από ερωτική απογοήτευση ‘’ . Η άποψη της έκανε όλα τα γεμάτα κυνισμό status που βλέπουμε στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και γνωριμιών – ‘’ Δεν γουστάρω σχέση , μόνο κάποιον νορμάλ να περνάμε καλά ‘’ και ‘’Ψάχνω σεξ , σχεσάκηδες μακριά ‘’ – που παλιά με έκαναν να αναπηδώ από αγανάκτηση, να επιστρέψουν απόψε συνωμοτικά απαλλαγμένα από κάθε απέχθεια με ένα πιο απειλητικό καμουφλάζ .
‘’Δεν θέλω να γίνω σαν και αυτούς ‘’ σκέφτηκα ταραγμένος . ‘’Δεν θέλω να μου στερήσω την ελπίδα ενός έρωτα , να σταματήσω να ζω και να ονειρεύομαι πως κάποια μέρα μπορεί να βρω τον άνθρωπο της ζωής μου , αυτόν που θα γεράσουμε μαζί μόνο και μόνο επειδή φοβάμαι μην πληγωθώ‘’. Ένιωσα πως εναντιωνόμουν στην φύση μου και πως υιοθετούσα έναν τρόπο ζωής τελείως άγνωστο και αφιλόξενο για εμένα . Μετά αναπόλησα όλες τις όμορφες στιγμές που ο έρωτας μπορεί να σου προσφέρει και η αγάπη είναι ικανή να απογειώσει . Όλα τα απογεύματα που ήμουν χωμένος στην αγκαλιά του ενώ βλέπαμε ταινίες , τα δακρυσμένα μάτια του να μου εξομολογούνται την αγάπη του και τα χέρια του να κρατούν τα δικά μου κάθε στιγμή που τον είχα ανάγκη. Σκέφτηκα την ημέρα που καθαρίζαμε το σπίτι που θα συγκατοικούσαμε και τα ερωτικά ‘’παιχνίδια’’ στα διαλλείματα , το σπινθηροβόλο βλέμμα του να με φλερτάρει στις εξόδους μας σε bars και το παθιασμένο σεξ που κάναμε. Σεξ που μπορείς να απολαύσεις, μόνο αν τρέφεις αγνά αισθήματα για κάποιον .
Γιατί όμως να κινούμαστε συνεχώς μεταξύ δυο επιλογών ; Σχέση ή περιστασιακό σεξ ; Υπάρχουν τόσα πράγματα στην ζωή που μπορούν να σου προσφέρουν χαρά, χωρίς κανένα ρίσκο . Γιατί μπορεί η σχέση να ισούται με ευτυχία , πληρότητα , πάθος , ισούται ως επί το πλείστον όμως και με απογοήτευση , δυστυχία , μιζέρια και απανωτά ρίσκα . Το ρίσκο της απιστίας , να σε βαρεθεί , να σε καταπιέζει, να μην σε σέβεται και αν όλα πάνε καλά, το ρίσκο του να δεθείς τόσο πολύ μαζί του ,που ένας χωρισμός να σε ισοπεδώσει .
Η περίοδος που αποφάσισα να ‘’αλλαξοπιστήσω’’ είναι η πλέον ακατάλληλη . Δυο χρόνια σε σχέση άκουγα όλους τους φίλους μου να μου περιγράφουν τα ραντεβού , τα φλερτ και τις ‘’περιπέτειες’’ τους , όσο εγώ αναρωτιόμουν αν πράττω σωστά που δεν ανήκω στην δική τους πλευρά . Και ξαφνικά χωρίζω και όλοι είναι δεσμευμένοι . Φίλοι , ξαδέρφια , γονείς (!) και άγνωστοι μονοπωλούν τις συζητήσεις μας με θέματα έρωτα και αγάπης. Ακόμα και η Ειρήνη, που το αιώνιο της παράπονο ήταν η δυσκολία του να βρει κάποιον να σταθεί επάξια στο πλευρό της , μαντέψτε … με το που επέστρεψα στο club των singles , τον βρήκε!
Πως λοιπόν να αρνηθώ τις σχέσεις όταν μέχρι και οι φίλοι μου ως άλλες σύγχρονες σειρήνες , προσπαθούν να με δελεάσουν άθελα τους να στοχεύσω τον έρωτα , μέχρι ο θεός των σχέσεων να εισακούσει τις προσευχές μου ; Πώς να κηρύξεις πόλεμο σε κάθε ερωτική δέσμευση όταν ο κόσμος έχει πλαστεί να υπηρετεί ζευγαρωμένους , από τα τραγούδια στο ραδιόφωνο μέχρι οι τηλεοπτικές εκπομπές ;
Ίσως να έφτασε η ώρα φίλε μου εγώ, εσύ και ο καθένας που βιώνει ή μάλλον επιβιώνει από παρόμοιες καταστάσεις , να καταλάβουμε πως την φάση της καψούρας την ζήσαμε , τώρα είναι σειρά τους . Και πως όταν εσύ θα πετάς στα ουράνια που ο θεός σου έστειλε έναν νέο έρωτα ή αναβίωσε κάποιον παλιό , εκείνοι θα μουσκεύουν τα σεντόνια με τα δάκρυα τους , ευελπιστώντας ένα ‘’Σε θέλω πίσω’’ να ακουστεί . Κύκλος είναι η ζωή και γυρνά , τώρα εσύ , αύριο ο κολλητός σου.
Άλλωστε η ζωή δεν είναι μόνο δακρύβρεχτες μπαλάντες είναι και dance anthems , δεν είναι μόνο ρομάντζα είναι και ρεαλισμός , δεν είναι μόνο γκόμενοι είναι και φίλοι .Πόσο μου λείπουν οι στιγμές που όταν παρακολουθούσα μια κωμωδία με την παρέα μου δεν σκεφτόμουν ‘’Μου λείπει το γέλιο του’’ αλλά ‘’ Να νοικιάσουμε και το seguel !’’.
Ε ναι λοιπόν , πλέον μπορώ να το πω με σιγουριά ‘’ Δεν θέλω σχέση!’’ . Ε ναι λοιπόν , γιατί ακόμα και εμείς που ο ρομαντισμός αποτελεί την δεύτερη τροφή μας , ανά διαστήματα έχουμε την ανάγκη να είμαστε μόνοι μας απολαμβάνοντας τον υπέροχο ,μοναδικό εαυτό μας μακριά από συγκινησιακές , αυτοκαταστροφικές εμμονές . Στην υγειά μας !
Κώστας Πάρης
kostasp_r@yahoo.gr
πηγή: antivirus

Η εξομολόγηση της Σόνιας στην Τατιάνα: “Στα 14 ανακάλυψα πως έλκομαι από άτομα του ίδιου φύλου”

Η Σόνια ανακάλυψε στα 14 της ότι έλκεται από άτομα του ίδιου φύλου. Παρόλο που είχε κάνει σχέση με αγόρια κατέληξε ότι της αρέσουν τα κορίτσια. Της πήρε τέσσερα ολόκληρα χρόνια για να το πει στους γονείς της.

“Είχα πολύ μεγάλο θάρρος για να προσπαθήσω να μιλήσω γιατί δεν ήταν εύκολο”, εξηγεί στην Τατιάνα και υπογραμμίζει πως οι γονείς πρέπει να είναι κοντά στα παιδιά. “Για να το πεις στους γονείς σου πρέπει να το έχεις λύσει μέσα σου πρώτα”, συνεχίζει.

Πως αντέδρασαν όμως οι δικοί της γονείς σε αυτή την αποκάλυψη; Η μητέρα της αρχικά δεν το πήρε σοβαρά, όπως αναφέρει η Σόνια, γιατί ίσως πίστευε πως είναι μία φάση που θα περάσει.

“Θα μπορούσα να είμαι straight γιατί αυτό θα ήταν μια καλή κόρη αλλά ειδικά όταν το δοκίμασα ήξερα ότι δεν είναι το ίδιο. Ο έρωτας που θα νιώσω για μία γυναίκα καμία σχέση με αυτό που θα νιώσω για έναν άντρα. Μπορεί να μου αρέσουν άντρες αλλά για να ερωτευτώ πρέπει να είναι γυναίκα”, περιγράφει.

Όταν έφτασε η ώρα να το πει στο μπαμπά της, λίγο καιρό μετά, εκείνος της είπε πως θέλει απλά να είναι ευτυχισμένη. Με τα χρόνια το δούλεψαν και οι τρεις.... Σιγά σιγά ήταν και λιγότερο αμήχανο να παρουσιάσει την σχέση της στην οικογένεια!
πηγή: ΤLIFE

Μαμά, πόσο μακριά είναι η Ισπανία;

(γράφει η Ελένη Τουτουδάκη)

Ο γιος μου πληροφορήθηκε στην τάξη του της πέμπτης δημοτικού ότι ένα ταξίδι στο χρόνο είναι εφικτό αν ταξιδέψουμε πιο γρήγορα από το φως. Σε ένα τέτοιο υποθετικό ταξίδι θα μπορούμε να δούμε το πριν και το μετά να συναντιόνται ίσως στο ίδιο πεδίο. Γιατί όμως ξεκινάω να πω για το ταξίδι, «το μόνον της ζωής μας ταξίδιον» στην Ισπανία, με μια τέτοια παρατήρηση;

 

Πώς διαγράφεται το παρόν μας με αφορμή ένα απλό αεροπορικό ταξίδι, μια εκδρομή με καλή παρέα, οκτώ κιόλας στο σύνολο, εμείς οι μαμάδες και τα παιδιά μας, τα μικρότερα και τα πιο μεγάλα, της πειραιώτικης «κομπανίας» μας; Πώς αυτές οι μάγκισσες και οι μάγκες της παρέας μας θα μεταφέρουμε τον αναχρονισμό της ανελέητης ελληνικής αδιαφορίας που βιώνουμε από την πλευρά του κράτους, άμεσα συνυφασμένης με τη νοοτροπία των πολιτών/πολιτισσών του και θα το συντονίσουμε στις συχνότητες μιας εξελιγμένης, ανοιχτόμυαλης και δίκαιης ισπανικής κοινωνίας; Πόσο δηλαδή να σερφάρουμε, να μαρσάρουμε, να πρεσάρουμε για να αποτινάξουμε εν τέλει εμείς οι ίδιες την ψυχολογική βία, το θυμό και την πικρία μας για τις ισχύουσες αυτονόητες συνθήκες διακρίσεων μέσα στην ακατέργαστη και συντηρητική ελληνική πραγματικότητα;

Ένα τέτοιο ταξίδι θα μας ενδυναμώσει, αφού τα ταξίδια φέρνουν την απροσδόκητη συνάντηση, την περιπέτεια, την κίνηση και την αλλαγή. Περιμένουμε να μας δοθεί ο χώρος που δικαιούμαστε, να νιώσουμε ευπρόσδεκτες, να κλείσουμε την πόρτα της ντουλάπας μας βγαίνοντας, να δούμε με τη διαίσθηση μας πως η ελπίδα δεν είναι ψευδαίσθηση. Ελπίδα μας είναι το μέλλον των παιδιών μας,αυτών που ζητούμε να μας υποστηρίξουν και να σηκώσουν τη δική μας απόφαση να τα φέρουμε στον κόσμο. Με το παιχνίδι, το γέλιο και τη χαρά τους δικαιώνουν κάθε προσδοκία μας. Τα παιδιά μας είναι οι πιο αγνοί μας σύμμαχοι που λειτουργούν με ανιδιοτέλεια και αγάπη. Αυτό το νόημα έχει ο δεσμός της οικογένειας, της όποιας οικογένειας που οι άνθρωποι επιλέγουν στη ζωή τους. Αυτό θέλουμε να ξέρουν τα παιδιά μας. Πως η ζωή έχει τη δυναμική να προχωρήσει. Πως οι ενωμένες φωνές, οι ανοιχτές καρδιές των ανθρώπων, ο φόβος που λέει αντίο θα κάνουν αυτό τον κόσμο όπου ζούμε λίγο πιο καλό, λίγο πιο άξιο να τον ζήσουμε.

Πήραμε ήδη τα εύσημα για τη συμμετοχή μας στο ντοκιμαντέρ “Right 2 love”, μια παραγωγή της καταλάνικης οργάνωσης «FLG», που εξετάζει τις ανισότητες που επικρατούν στην Ευρώπη για τις LGBT οικογένειες, όσον αφορά το κοινωνικό και νομικό πλαίσιο της κάθε χώρας. Δικαιώσαμε λοιπόν το σκοπό του θέματος της έρευνας,αφού έχουμε πετύχει ως χώρα να σοκάρουμε, πριν ακόμα την επίσημη πρώτη της ταινίας, που θα γίνει στα πλαίσια της συνάντησης “Families LGBT 2012”. Με απλή αφορμή την επικοινωνία μας με την οργάνωση, ώστε να μας εξασφαλίσουν ένα μικρό πούλμαν που θα μας μεταφέρει από τη Βαρκελώνη στο Lloret de Mar, τόπο της συνάντησης, δεχόμαστε μηνύματα αλληλεγγύης και συμπαράστασης για τα όσα βιώνουμε ως ομογονεϊκές οικογένειες της Ελλάδας.

Σε καιρούς κρίσης και με όλες τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, ένα τέτοιο οικογενειακό ταξίδι έχει σχεδιαστεί αρκετό καιρό πριν, ώστε να χωρέσει στον ταπεινό προϋπολογισμό μας. Η ανάγκη των παιδιών μας, να πραγματοποιήσουν αυτό το ταξίδι είναι επιτακτική.Νιώθουν πραγματικά πολύ ευχαριστημένα να γνωρίσουν άλλα παιδιά που προέρχονται από LGBT οικογένειες και να μοιραστούν με αυτά την εμπειρία τους, να συζητήσουν ανοιχτά για τα ίδια και τις οικογένειες τους, να νιώσουν σημαντικά, να βρεθούν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Στη συνάντηση έχουν προγραμματιστεί ποικίλες δημιουργικές και αθλητικές δραστηριότητες για τα μικρότερα παιδιά και για τα παιδιά στην εφηβεία. Πρόκειται για μια δική τους κατά πρώτον συνάντηση,όπου θα έχουν την ευκαιρία να νιώσουν εξ ολοκλήρου αποδεκτά στον κύκλο των συνομήλικων τους.

Το ελληνικό σχολείο δείχνει ελάχιστη φροντίδα στο να περιορίσει τα φαινόμενα ομοφοβίας και τρανσφοβίας στο χώρο του, κάτι που αναγκάζει τα πιο ευπαθή άτομα να φοβούνται και κατά συνέπεια να αποφεύγουν να μιλήσουν για τα ίδια ή για τις οικογένειές τους και να υποφέρουν σιωπηρά, διατηρώντας δυσβάσταχτα μυστικά. Τα παιδιά των LGBT οικογενειών δέχονται βία αντίστοιχη με αυτήν που βιώνουν τα παιδιά που τα αφορούν ζητήματα φύλου ή σεξουαλικού προσανατολισμού. Είναι κοινή διαπίστωση πως οι έννοιες «πούστης»,«λεσβία», «τραβεστί», «λούγκρα», «ανώμαλη/ος» ή απλά «γυναίκα» όταν αναφέρεται σε αγόρι, διανθισμένες από εκχυδαϊσμένα σεξουαλικά υπονοούμενα και χειρονομίες, αποτελούν μέσο επιβολής και ταπείνωσης.Αυτή η απαξιωτική συμπεριφορά πλήττει καίρια την εικόνα και την αυτοεκτίμηση των παιδιών, που συχνά δέχονται τέτοιου είδους σχόλια ή πέφτουν θύματα εκφοβισμού, χωρίς να μπορούν να ονομάσουν τους λόγους για τους οποίους συμβαίνει αυτό.

Παρόμοια πίεση ασκεί και ο κοινωνικός περίγυρος που αγνοεί τις εναλλακτικές μορφές οικογένειας ρωτώντας αφελώς να μάθει «τί δουλειά κάνει ο μπαμπάς» και «πως λένε τη μαμά», του κάθε νηπίου. Η ύπαρξη των δυο ετερόφυλων γονιών θεωρείται βεβαίως αυτονόητη, με εξαίρεση το διαζύγιο ή το θάνατο. Κανένας νόμος ωστόσο δεν αναλαμβάνει να ρυθμίσει τους παράγοντες που αφορούν παιδιά με γονείς του ίδιου φύλου, αναγνωρίζοντας τους νομικά, ώστε να καλυφθούν οι πρακτικές καθημερινές ανάγκες, η νομική ευθύνη των παιδιών, ακόμη και η ενδεχόμενη απώλεια. Τα παιδιά που δεν τυχαίνουν αυτής της νομικής προστασίας είναι εντελώς εκτεθειμένα και βιώνουν μεταξύ των άλλων το άγχος και την ανασφάλεια, τη στιγμή που ο ισπανικός νόμος του 2005 προβλέπει και τρίτο άτομο, ορισμένο από πριν να αναλάβει την επιμέλεια των παιδιών, για κάθε ενδεχόμενο.

Οι κωμωδίες του παππού Αριστοφάνη τελειώνουν συχνά με γάμο κι εμείς θέλουμε τα παιδιά μας, για να αντιστρέψουμε τις συνηθισμένες γονεϊκές προσδοκίες, να μας καμαρώσουν στο γάμο μας. Γάμοι, πανηγύρια και χαρές περιμένουν τις LGBT οικογένειες στο τέλος της συνάντησης της Καταλονίας, την πρώτη του Μάη (εννοείται ότι εμείς δεν δικαιούμαστε άδεια γάμου από τους εργοδότες μας), με τα έξοδα πληρωμένα, τα λουλούδια δικά μας, τις τούρτες παραγγελία. Θα μας εκδώσουν και χαρτί με άφθονες τζίφρες και βούλες, πιστοποιητικό με τα όλα του, να το φέρουμε επιστρέφοντας μαζί μας στην Ελλάδα ρε γαμώτο!

πηγή: ανοχύρωτη πόλη

Μια ιστορία για ένα τάκλιν που δεν έγινε...

Ας σας διηγηθώ την ομοφοβία σε μία ελληνική ομάδα ποδοσφαίρου. Όπως ξέρετε ή όχι, πριν από μερικά χρόνια αναγκάστηκα να φύγω από την Αθήνα και να πάω στην ελληνική επαρχία, για βιοποριστικούς λόγους. Μην γνωρίζοντας κάποιο λεσβιάκι στο χωριό μου, ή κάποιο χώρο που να είναι λίγο πιο γκέη φρέντλι φτου κακά, προσπάθησα να ανακαλύψω χώρους που η ενδεχόμενη συγκέντρωση λεσβιών θα, υπερέβαινε το αναμενόμενο 10%... Σκεπτόμενη στερεοτυπικά το δέχομαι, πήγα και γράφτηκα στην ντόπια γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου, και από την πρώτη προπόνηση ένιωσα σαν το σπίτι μου, αφού δεχόμουν αγκωνιές, πρέσα, τάκλιν και ό,τι άλλη μορφή σωματικής επαφής, από μικρά και μεγάλα butchάκια !

Και εδώ θα μου πει η Judith Butler, μικρή μου queerράτζα υπ' έπεσες στο αμάρτημα να συνδέσεις την επιτέλεση του φύλου, με την επιθυμία ως μία γραμμική σχέση αιτίου αιτιατού ουυυυυυυυυ! Και εγώ θα πω Ιουδήθ μου έχεις δίκαιο και θα σε προπετεπα να με μαστιγώσεις για αυτό μου το λάθος (χι χι) αν ζούσα σε έναν κόσμο ιδανικό! Γιατί εδώ η περίπτωσή μας δεν ήταν ότι εγώ έκανα το λάθος να διαβάσω κάποιες στρ8 ως μη στρ8 δραττόμενη σε μία επιτέλεση αρρενωπότητας. Όποια αρρενωπότητα ή θηλυκότητα και αν επιτελούνταν μέσα στο γήπεδο ήταν αξιωματικά ετεροφυλοφιλική πάει και τελείωσε.

Αλλά θα μου πείτε, σε γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου ήσουν... δεν μπορεί, κάποια θα σου έκανε τα γλυκά μάτια!
Και όμως! Εγώ επειδή ήμουν σχετικά άουτ, από την πρώτη μέρα έσκασα με ρέηνμπόου μπρελόκ, τραγουδώντας το θέμα από το L-word, κτλ, μπαναρίστηκα σχετικά από τις εξωγηπεδικές παρέες. Δηλαδή ούτε ένα καφέ δεν πήγα με τα κορίτσια (και πραγματικά προσπάθησα!!!!!) Θα μου πείτε πάλι, μπορεί να έπεσα στην μόνη ομάδα ποδοσφαίρου που όλες είναι στρ8 ακόμα και οι μπούκλες! Και θα σας πω αμ όχι!!!!! Το γκέη νταρ μου χτύπησε πολλές φορές (όπως του χαηλάντερ όταν από δίπλα του περνάει άλλος αθάνατος) και σας πληροφορώ ότι εκ τον υστέρων επιβεβαιώθηκα σχεδόν σε όλες. Η Ελλάδα είναι μικρή, όλο και κάποια είχε πάει με κάποια φίλη, όλο και κάποια τράκαρα στο γκάζι... Αλλά γιατί τόοοοοοοοση ναφθαλίνη ρε κορίτσια σκεφτόμουν....
κρίμα δεν είναι;;;;;; Και απάντηση δεν πήρα αφού έφυγα σχετικά σύντομα από αυτή την επαρχία..

Για το τέλος της αφήγησης κράτησα ένα περιστατικό, όχι για να δικαιολογήσει κάτι.... άλλα να... θεωρώ για να το θυμάμαι ακόμα και να έχει αφήσει τόσο ισχυρό αποτύπωμα μέσα μου μάλλον αξίζει να ειπωθεί...

Ήμασταν στην αποθεραπεία μετά την προπόνηση, και ο κόουτς, μας έχει πάρει σε μία γωνία του γηπέδου, προσπαθώντας να αναδείξει τον ρόλο του στην ομάδα, λέγοντάς μας διάφορα για τα επόμενα ματς, νουθετώντας μας να μην χάνουμε προπονήσεις, διατηρώντας έναν βαρετό και μονότονο μονόλογο, που είχε αρχίσει να δρα σαν υποβολέας λήθαργου για μένα.

Είχα κάτσει κάτω και άχνιζα από τον ιδρώτα, βαριανασαίνοντας προσπαθούσα να πιάσω τα πόδια μου και καθώς άλλαζα διάταση πρόσεξα ένα τρυφερό ενσταντανέ ανάμεσα σε δυο παίκτριες της ομάδας. Ήταν δύο από τις πιο καλές παίκτριες, όμορφες σαν τα κρύα τα νερά, ένα από τα πιο όμορφα λεσβιακά ζευγάρια που έχω δει στην ζωή μου. Κόλλησα να κοιτάω καλυμμένη από την σωματική επίφαση της διάτασης, με πόση αγάπη και τρυφερότητα μεταμόρφωναν μία διαδικασία ρουτίνας σε ερωτικό απάνθισμα.

Αυτό που γινόταν ήταν ότι η μία περιποιούνταν το πόδι της συντρόφου της που ήταν χτυπημένο, βάζοντας της πάγο και βοηθώντας την να το δέσει λύνοντας και δένοντας ξανά τους επιδέσμους. Αυτή η διάδραση μου φάνηκε να κρατάει για πάντα, και οι αργές κινήσεις μπαταρίσματος κρύβαν μία από τις πιο παθιασμένες σκηνές έχω δει in vivo... Και εκεί που το υπόκωφο και μονότονο μπλα μπλα ήταν ένα αδιάφορο χαλί, ξαφνικά ο κόουτς μάλλον δεν άντεξε την περισσή οικειότητα ανάμεσα στα δύο πουλέν του, και έβγαλε μία γκαρίδα, που έσπασε την ροζ αχνιστή μου φούσκα...

Άντε πια με το μπατάρισμα, τελειώνετε εσείς ο δύο!
Σκέφτηκα...αλλά δυστυχώς δεν το πα..
Ρε κορίτσια ας σηκωθεί μια από εσάς να κάνει ένα τάκλιν στον μπαμπούλα!

Το τάκλιν δεν έγινε και μετά από λίγο αποχωρίσαμε για τα αποδυτήρια, όπου οι ήχοι που κυριαρχούσαν εδώ ήταν ρινγκ τόουνς με λαϊκά και κουβέντες για τους γκόμενους της ομάδας που ακολουθούσε μετά από εμάς στο γήπεδο. Παραφωνία το σιωπηρό μπατάρισμα που συνέχισε μέσα από την κλειστή πόρτα.

Διαβάζοντας για τις καμπάνιες που έχει κάνει η All out,
έπεσα απάνω σε μία καμπάνια ενάντια στην ομοφοβία στην γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου της Νιγηρίας
Εδώ είναι το άρθρο στα αγγλικά http://www.nytimes.com/2011/06/23/sports/soccer/in-african-womens-soccer-homophobia-remains-an-obstacle.html?pagewanted=1&_r=1
Το οποίο με λίγα λόγια λέει ότι ενώ για πρώτη φορά στο ρόλο του προπονητή της ομάδας προσέλαβαν γυναίκα,
την Eucharia Ucheη ίδια όμως αποδείχτηκε βαθιά ομοφοβική αφού έδιωξε παίκτριες από την ομάδα με την κατηγορία του λεσβιασμού, θεωρώντας προφανώς την ερωτική επιθυμία κάτι σαν ασθένεια, του πνεύματος παρακαλώ και όχι του σώματος, αφού έβαζε όλη την ομάδα να προσεύχεται μαζί της και να πηγαίνει στην εκκλησία για να αποφύγει το αμάρτημα!
Η καμπάνια του all out φάνηκε να πιάνει τόπο αρχικά, αφού κινητοποίησε μέλη διεθνών οργανισμών που με την σειρά τους, ανάγκασαν την FIFA, να διεξάγει έρευνες।
πηγή: η ιστορία μιας φίλης...

το ταξιδι δυο γυναικων για την αποκτηση ενος παιδιου στην ελλαδα. Η διαδρομη, τα εμποδια, το ονειρο...(μέρος δεύτερο)

Θυμοσαστε τη σκηνη απο την ταινια "if these walls could talk" οπου η μια φερνει το σπερμα της αλλης σε ενα τεραστιο σωληνα στο αυτοκινητο και το παει σπιτι...? Η στο Lword οπου γινεται κατι αντιστοιχο με Bette και Tina?



Ε καπως ετσι ηταν και η μερα μας για την πρωτη σπερματεγχυση.

Να διευκρινισω, αν δεν εχετε καποιο συγκεκριμενο προβλημα γυναικολογικο, δεν υπαρχει κανενας μα κανενας λογος να προβειτε σε εξωσωματικη! Με την εξωσωματικη θα πρεπει να παρετε ορμονες, πολλες ορμονες...και ακομα δεν εχει αποδειχθει αν μακροχρονια μπορει κατι τετοιο να δημιουργησει καρκινους...Οποτε αν μπορεις να το αποφυγεις, επιλεγεις την πιο φυσικη μεθοδο η οποια ειναι η σπερματεγχυση.
Προσοχη! Υπαρχουν γιατροι που ακομα και στην σπερματεγχυση θα προτεινουν διαφορα φαρμακα και μεθοδους. Οσο μπορειτε να τα αποφυγετε. Το καλυτερο κατα τη γνωμη μου και εφόσον δεν υπαρχει καποιο συγκεκριμενο θεμα ειναι να πατε για μια απλη ΦΥΣΙΚΗ σπερματεγχυση και τιποτα παραπανω. Δωστε την ευκαιρια στον εαυτο σας μεχρι 6 προσπαθεις σε φυσικο κυκλο...και αν δεν ....τοτε αρχιζετε και σκεφτεστε αλλες μεθοδους.


Ετσι με μια βιντεοκαμερα στο χερι, μικρη και ροζ...(ιδεας της φιλης μου αυτο) και με αρκετο αγχος απο την πλευρα μου, τοσο αγχος οπου πλακωνομασταν στη διαδρομη για τα παντα...οδηγησα προς το "κακο" κεντρο αυτο.
Η φιλη μου ολη αυτη την ωρα επαιρνε βιντεο και ηταν πολυ ηρεμη. Εγω παλι οχι.

Ηταν ολα κανονισμενα και ετοιμα. 9 το πρωι ειμασταν εκει, συναντησαμε τη βιολογο με το σπερμα μας πλυμμενο και καθαρο και μας το παρεδωσε. Σε ενα μικρο tube, δοχειο μικρο, φαινοταν ελαχιστο υγρο ροζ (ταιριαζε και με την βιντεοκαμερα) και επρεπε να το κραταω ισια, να μην κουνιεται και πολυ. Πληρωσαμε καπου 400 ευρω γι αυτο το μικρο πραγματακι και οδηγησαμε προς το Ιασω οπου μας περιμενε η γυναικολογος μας κυρια Λ.

Για να ειναι η σωστη μερα σπερματεγχυσης πρεπει να εχετε περασει μια διαδικασια οπου ανα 2 -3 μερες κανετε υπερηχους με την γυναικολογο σας και αφου βρειτε το ωοθηλακιο το παρακολουθειτε να μεγαλωνει. Δε θελουμε να μεγαλωσει πολυ ομως για να μη σπασει και χασουμε τον κυκλο! Με τη βοηθεια της γυναικολογου παντα υπολογιζετε ποια μπορει να ειναι μια καλη μερα οπου το ωοθηλακιο(το αυγο) ειναι αρκετα μεγαλο για να γινει η σπερματεγχυση. Τωρα μπορει να τυχει να βρειτε αντι ενα αυγο , 2 η 3...συνηθως ομως επικρατει ενα και αυτο παρακολουθεις.

Προσοχη! Μην σας πει ΚΑΝΕΝΑΣ γυναικολογος οτι αν ειναι να γινει σαββατοκυριακο δεν μπορει και να το κανετε πιο νωρις! Η μερα η σωστη παιζει σημαντικο ρολο. Αν ακουσετε κατι τετοιο αλλαξτε γιατρο. Ενας σωστος γιατρος δε δουλευει με καθημερινες και σαββατοκυριακα αλλα με την μερα που ειναι η καλυτερη για να επιτευχθει το ζητουμενο και για εσας το ζητουμενο ειναι ενα μωρακι. Οποτε δεν παιζουμε με τις μερες αλλιως πανε ολα τα χρηματα και ο χρονος και η ψυχολογια χαμενα! θα επανελθουμε και σε αυτο


Φτασαμε στο νοσοκομειο σε ενα δωματιο μονες μας οπου παραδιδω το δοχειακι μου στη γυναικολογο και αρχιζει και ετοιμαζει την συριγγα(χωρις βελονα) με το σωληνακι που φτανει μεχρι μεσα μεσα στον κολπο. Πιο μεσα απο οτι μπορει να φτασει το σπερμα σε κανονικη επαφη, ετσι ωστε να ειμαστε σιγουροι οτι παει εκει που πρεπει και στην ουσια "κοβουμε λιγο δρομο" για να μη μας κουραστει!


Η γυναικολογος ηξερε τα παντα για εμας και εννοειται οτι σε ολα αυτα ημουν κι εγω μεσα. Μου εδωσε να την βοηθησω με το να της δινω οσα χρειαζοτανε και ειπαμε για να ειναι λιγο πιο ρομαντικα..οσο μπορει να ειναι μεσα σε ενα ψυχρο δωματιο εξετασης νοσοκομειου, να κλεισουμε και τα φωτα...!!

Με ρωτησε αν ηθελα να το βαλω εγω αλλα ειπα με σιγουρια οχι καλυτερα!! Το εσπρωξε με τη συριγγα μεσα, εγω κρατουσα στη φιλη μου το χερι για γουρι και συμμετοχη μου σε ολο αυτο, και σε 3 λεπτα ειχε περασει. Μετα επρεπε να μεινει για λιγο , κανα 20 λεπτο, ξαπλωμενη και η γυναικολογος αφου μας χαιρετησε (και πληρωθηκε 300 ευρω) μας αφησε μονες μας.

Ηταν μια πολυ γλυκια στιγμη. Γελουσαμε, συζητουσαμε, πιστευαμε, και αναρωτιομασταν αν υπαρχει περιπτωση να ειμαστε τυχερες και να πετυχει με την πρωτη. Ειχαμε πολυ αγωνια και το θελαμε πολυ να γινει.

Μετα πηγαμε βολτιτσα, παιρναμε βιντεο, φαγαμε παγωτα και πηγαμε σπιτι να ειμαστε ηρεμες...Απο μας οτι ηταν να κανουμε το ειχαμε κανει. Τωρα ηταν ολα θεμα ενεργειας και ανωτερης δυναμης για το τι θα γινοτανε...

Συναισθηματα? Απειρα...πως ενα τοσο μικρο δοχειο , περιειχε ενα τοσο απαραιτητο συστατικο για να δημιουργηθει ζωη. Και ποσο τελικα ολα ηταν πολυ πιο ευκολα απο οσο τα φανταζομασταν. Πας το αγοραζεις, πας σε αλλον σου το βαζει...οσο για εμας εκεινη τη μερα καναμε οτι μπορουσαμε να πιστεψουμε οτι εχει πετυχει...βεβαια θελει μερες αυτο να πιασει-αλλα σκεφτομασταν θετικα.


Αποστολη εξετελεσθη.

το ταξιδι δυο γυναικων για την αποκτηση ενος παιδιου στην ελλαδα. Η διαδρομη, τα εμποδια, το ονειρο...(μέρος πρώτο)

Nα συστηθούμε;

Είμαστε 2 γυναίκες που μένουμε Αθήνα. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες ούτε σε ονόματα. Θα πω όμως τον λόγο δημιουργίας αυτού του ιστολογίου...

Να βοηθήσω και άλλες γυναίκες σαν εμάς, που αγαπιούνται και θέλουν να μεγαλώσουν ένα παιδί στην Ελλάδα, να βρουν ότι πληροφορία τους χρειάζεται για το πετύχουν.

Θα σκεφτείτε , σιγά το δύσκολο...τι θα μάθουμε εδώ που δεν μπορούμε να το βρούμε στο google... Κι όμως, οι δυσκολίες και όσα περάσαμε και περνάμε είναι ασύλληπτες και μακάρι να είχα κι εγώ ένα blog στο οποίο να μπορούσα να ανατρέχω και να παίρνω συμβουλές. Κι επειδή δεν το είχα, αποφάσισα να το δημιουργήσω.

Είμαι 34 χρονών και η κοπέλα μου είναι 39. Είμαστε μαζί σχεδόν 6 χρόνια και στα 3 περίπου χρόνια σχέσης αρχίσαμε να συζητάμε ότι θέλουμε να κάνουμε μια δική μας οικογένεια. Δεν ξέραμε ούτε είχαμε φανταστεί πως θα μπορούσε να γίνει αυτό και πόσο μάλλον στην Ελλάδα...αλλά δεν μας ένοιαζε αυτό γιατί ο ενθουσιασμός ήταν μεγαλύτερος από την πραγματικότητα οπότε ήμασταν όμορφα με το σχέδιο μας και ήταν κάτι το οποίο έδωσε στη σχέση μας μια άλλη διάσταση- είχαμε ένα κοινό στόχο για το μέλλον.

Είχαμε θέσει τον στόχο οπότε σιγά σιγά έπρεπε να βρούμε τον τρόπο να φτάσουμε σε αυτόν. Ιδέες υπήρχαν άπειρες και από τις δυο μεριές...και όταν μια μέρα τα συζητούσαμε για μια νύχτα και ένα ολόκληρο πρωί είδαμε ότι είχαμε σκεφτεί η καθεμία ξεχωριστά διαφορετικούς τρόπους επίτευξης του στόχου μας και όλο αυτό ήταν προς έκπληξη μας!

Η φίλη μου είχε σκεφτεί να βρούμε έναν άντρα και να το κάνει. Τόσο απλά. Εγώ από την άλλη, δεν ήταν κάτι που είχα σκεφτεί. Είχα σκεφτεί έναν γκέι άντρα με τον οποίο να το κάνουμε κλπ κλπ....

Το σχέδιο άλλαζε σιγά σιγά με συζητήσεις και αντιρρήσεις μέχρι που καταλήξαμε να βρούμε ένα ζευγάρι γκέι αντρών ιδανικά με τους οποίους θα κάνουμε οικογένεια και η μια θα κάνει με τον έναν και η άλλη με τον άλλον.

Τι να σας πω! Βγήκαμε με κάποια ζευγάρια όπου πάντα κάτι δεν μας άρεσε. Εδώ τόσο καιρό σου παίρνει να γνωριστείς και να ταιριάξεις με έναν άνθρωπο, φανταστείτε 4 άνθρωποι μεταξύ τους... Οπότε άκυρο.

Μετά σκεφτήκαμε με έναν μόνο γκέι άντρα. Τον στρέιτ άντρα τον είχαμε αποκλείσει για πολλούς λόγους. Βάλαμε αγγελία στο gaydar ως lesbian ζευγάρι και ξεκάθαρα λέγαμε ότι θέλουμε κάποιον να γίνει μπαμπάς. Σκεφτήκαμε ότι ίσως κάπου εκεί έξω να υπάρχει ένας γκέι άντρας που να θέλει να γίνει μπαμπάς αλλά να μην ξέρει τον τρόπο.

Μηνύματα υπήρξαν πολλά. Οι περισσότεροι μας στέλναμε γυμνά κορμιά, σώβρακα, κώλους, και άλλα χειρότερα. Άλλοι απάντησαν κανονικά ότι ενδιαφέρονται αλλά είτε δεν ήταν του γούστου μας είτε δεν το σκεπτόμασταν με τον ίδιο τρόπο.

Μπήκαμε και στη διαδικασία να βγούμε με κάποιους από αυτούς. Τίποτα.

Σκεφτήκαμε ότι ούτε αυτό είναι καλή ιδέα γιατί θα πρέπει να βρούμε έναν γκέι άντρα που να τον ξέρουμε και να τον συμπαθούμε και να είναι φίλος μας. Μόνο έτσι...

Επίσης δεν νιώθαμε ότι είχαμε όλο το χρονικό περιθώριο του κόσμου να γνωρίσουμε τώρα κάποιον, να τον δούμε και από την καλή και από την κακή του πλευρά, και να δούμε αν τελικά κάνει για πατέρας...

Για εμάς και κυρίως για τη φίλη μου ήταν σημαντικό να υπάρχει πατέρας με το σκεπτικό ότι δε θα ξέρει τι θα πει στο παιδί αν πάρει απλά ένα σπέρμα και το παιδί θέλει να γνωρίσει τον μπαμπά του...που είναι ο μπαμπάς; Πως γεννήθηκε το παιδί;

‘Ολα αυτά σκεφτόταν θα την έφερναν σε δύσκολη θέση και δεν ήθελα να το περάσει αυτό και μέσα στην κλειστή ελληνική κοινωνία θα ήταν δυσκολότερο.

Βρήκαμε έναν φίλο γκέι, πολύ καλό, συμπαθητικό, τον θέλαμε, μας ήθελε, αρχίσαμε να μένουμε μαζί για κάποιους μήνες να δούμε πως θα είναι, μιλούσαμε, γελούσαμε...και μετά σκεφτήκαμε "αλήθεια αυτό θέλουμε πραγματικά; "Θα έχουμε να κάνουμε και με τους συγγενείς του που δεν γνωρίζουμε καν; "

Κάτι έγινε εκεί...ξαφνικά έβγαιναν θέματα από το πουθενά που μας έβαλαν σε δεύτερες σκέψεις...

"Είναι που είναι δύσκολο να αποφασίσουμε και να συμφωνήσουμε για κάτι μεταξύ μας, θα το κάνουμε και με έναν τρίτο άνθρωπο που στο κάτω κάτω δεν είμαστε ερωτευμένες μαζί του για να κάνουμε υπομονή."

Φτάσαμε μέχρι τις εξετάσεις μαζί του, χωρίς να έχουμε καταλήξει αν θέλαμε ή αν δε θέλαμε...ακόμα έπαιζε αυτό μέσα μας...και στις εξετάσεις τελικά είχε κάποιο θέμα υγείας όπου δεν γινόταν να τεκνοποιήσει ...στεναχωρηθήκαμε πολύ.

Από εκείνη τη μέρα τα είδαμε λίγο αλλιώς τα πράγματα. Όλα αυτά τα εμπόδια χωρίς καν να έχουμε ξεκινήσει κάπου μας πάνε, λέγαμε, και θα δείξει με τον καιρό..

Πέρασε καιρός πολύς. Όλο αυτό το ψάξιμο μπορεί να πήρε και πάνω από 2 χρόνια. Όλα αυτά μέχρι να αποφασίσουμε και να ζυγίσουμε τα πράγματα.

Η ανάγκη του να υπάρχει μπαμπάς υπήρχε γιατί σίγουρα θα ήταν καλό για το παιδί μας. Από τη στιγμή όμως που μετά από όλες αυτές τις προσπάθειες δεν είχαμε βρει λύση έπρεπε να δούμε αν αυτό ήταν ένα θέμα που χρειαζόταν δεύτερη σκέψη...

Η φίλη μου το σκέφτηκε, το συζήτησε με ειδικούς και μη, το συζήτησα και εγώ με κόσμο και φίλους και ειδικούς και αποφασίσαμε ότι όλο αυτό ήταν κάτι που το θέλαμε για να νιώθουμε ασφάλεια οικονομική σίγουρα και κοινωνική. Και λόγω του ότι κατά την επιστήμη είναι καλό να υπάρχει μπαμπάς για το παιδί.

Όταν η επιστήμη όμως αναφέρεται σε κάτι τέτοιο εννοεί τον μπαμπά τον κανονικό, που τον επιλέγει η μαμά και κάνουν έρωτα και υπάρχει στη ζωή του παιδιού...και ως πατέρας είναι εκεί γι’ αυτό.

Αυτό το ιδανικό όμως πρότυπο που κάνει καλό στο παιδί δεν λειτούργει πάντα. Αν είναι να βρούμε έναν πατέρα απλά για να υπάρχει και μέσα μας να νιώθουμε ότι μας ενοχλεί που έχει και λόγο στο τι κάνουμε με το παιδί...τότε μόνο και μόνο αυτή η ένταση και η ενέργεια δε θα κάνει καλό στο παιδί. Πέρα από αυτό, τελικά δεν θα περιμέναμε να βρούμε τον ιδανικό τέλειο μπαμπά και να αφήναμε να περάσουν τα χρόνια μέχρι να γίνει αυτό...

Η απόφαση μας ήταν η τελική. Θα παίρναμε σπέρμα από τράπεζα και θα κάναμε το παιδί μας μαζί οι 2 μας χωρίς κανέναν να μπει στη ζωή μας. Θα τα καταφέρναμε μόνες μας και το πιο σημαντικό είναι ότι θα το μεγαλώσουμε με αγαπη.

Η απόφαση μας ήταν απόλυτα συνειδητή. Η φίλη μου θα έμενε έγκυος πρώτη (το ήθελε πολύ να μείνει έγκυος εγώ όχι τόσο) , τόσο συνειδητή που μας πήρε 2 χρόνια σκέψης για να φτάσουμε στο σημείο να πούμε το τόσο απλό-θα πάμε σε τράπεζα.

Έπρεπε όμως να περάσουμε από όλα αυτά για να πάρουμε την απόφαση αυτή αλλιώς θεωρώ ότι ίσως να είχαμε δεύτερες σκέψεις και δε θα ήμασταν τόσο σίγουρες.

Ξεκινήσαμε λοιπόν στα τυφλά...αλλά με σιγουριά για το στόχο!

Σπέρμα ντόπιο ή εξωτερικού;

Αφού ψάξαμε και ξαναψάξαμε καταλήξαμε σε μια πολύ καλή τράπεζα σπέρματος (αν θέλετε πληροφορίες για οτιδήποτε μου στέλνετε σχόλιο και σας ενημερώνω για τα πάντα) , εντελώς τυχαία με έναν άνθρωπο ο οποίος εκτός από τον εαυτό του σέβεται και τη δουλειά του πάνω από όλα. Τι σημαίνει αυτό; Θα το κατανοήσετε παρακάτω και θα τον συγκρίνετε με αυτούς που δεν σέβονται τη δουλειά τους και ούτε τους άλλους!

Εκεί πήγαμε μαζί. Θυμάμαι ήμουν ενθουσιασμένη και λίγο αφελής γιατί νόμιζα ότι με το που θα πηγαίναμε βάζαμε μπροστά για όλα. Δεν ήταν έτσι όμως. Πήγαμε εκεί χωρίς να εξηγήσουμε τι σχέση έχουμε, απλά ρωτούσαμε και μαθαίναμε.

Μάθαμε λοιπόν , από που να αρχίσω;

Στην Ελλάδα τα κέντρα που μέχρι τώρα έκαναν την διανομή σπέρματος ήταν όλα παράνομα. Απλά λόγω καταστάσεων, λαδωμάτων, μεγαλογιατρών κλπ κλπ αυτό γινόταν χωρίς να υπάρχουν κυρώσεις από πουθενά. Και το χειρότερο; Δίνονταν τα σπέρματα, μένανε κάποιες έγκυες, δεν γινόταν καταγραφή από κανένα κέντρο για τις εγκυμοσύνες αυτές ώστε να προβλέψουν να μην δίνονται δείγματα σπέρματος από έναν δότη σε κοντινές περιοχές...σκεφτείτε πόση ζημιά μπορεί να έχει κάνει αυτό και πόσα αδέλφια...να υπάρχουν χωρίς να το ξέρουν!

Κάτι άλλο...μην εμπιστευτείτε ελληνικό σπέρμα από τράπεζα ή από κέντρο γιατί τα περισσότερα είναι από χώρες όπως Αλβανία, Γεωργία...και όχι Ελλάδα. Δεν μιλώ για θέμα ρατσισμού σε καμία περίπτωση απλά να ξέρετε ότι αυτό που ζητάτε για ελληνικό δε θα είναι ελληνικό με τίποτα. Ότι κι αν λένε τα δείγματα!

Στην Αμερική και σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες όπως είναι η Δανία, δίνουν σπέρμα οι άντρες όχι με κίνητρο τα ελάχιστα χρήματα που προσφέρονται αλλά το κάνουν συνειδητά για να βοηθήσουν ζευγάρια που δεν μπορούν με άλλο τρόπο να τεκνοποιήσουν. Είναι όπως όταν κάποιος δίνει αίμα συνειδητά και το κάνει για να βοηθήσει. Με αυτό το σκεπτικό. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάτι τέτοιο σαν συνειδητή επιλογή. Είναι λίγο πιο εγωιστικό το θέμα παιδί και δεν μοιράζεσαι τίποτα με κανέναν. Ούτε τα όργανα σου, ούτε το αίμα σου, ούτε το σπέρμα σου. Όλα για πάρτη μας είναι λοιπόν. Μόνο αν υπάρχει σαν κίνητρο το χρήμα η μεγάλη ανάγκη θα το κάνουν. Δυστυχώς σε σχέση με το να δώσει κάποιος σπέρμα τα μόνα χρήματα που παίρνει είναι στην ουσία να του καλύψουν τα έξοδα για να πάει και να έρθει στο χώρο παραλαβής σπέρματος και οι δωρεάν εξετάσεις που του κάνουν για να δουν αν όλα καλά. Το πολύ να του μένει ένα 20ευρω στη τσέπη...

Όλα αυτά γιατί τα λέω...Παίζει ρόλο ο λόγος για τον οποίο κάποιος δίνει το σπέρμα του κάπου. Και έχει και σημασία για εμάς, ίσως στο μυαλό μας να σκεφτόμαστε ότι ο ανώνυμος αυτός δότης το έκανε συνειδητά από άποψη.

Στο εξωτερικό αυτό που σου λένε είναι. Δεν διαλέγεις κάτι και είναι κάτι άλλο.

Όλα καλά μέχρι εδώ. Όταν λοιπόν ήρθε η ώρα να πούμε τι θέλουμε μας λέει ο καλός αυτός άνθρωπος τη φράση-όχι ακόμα! Ο λόγος ήταν γιατί έπρεπε να περαστεί ο νόμος για να γίνουν όλα αυτά νόμιμα προκειμένου να ξεκινήσει τη δραστηριότητα του νόμιμα και καλά και όχι σαν όλους τους άλλους...

Εμείς όμως δεν μπορούσαμε να περιμένουμε. Περιμέναμε μήνες να γίνει αυτό. Βάλαμε γνωστούς να γράψουν για το θέμα σε εφημερίδες προκειμένου να το δουν στο υπουργείο υγείας..και μέχρι να γίνουν όλα αυτά έπρεπε να δράσουμε.

Απευθυνθήκαμε σε γνωστό εμβρυολογικό κέντρο γνωστού γιατρού το οποίο μετά από τηλεφωνήματα μου μάθαμε ότι έφερναν κι αυτοί από το ίδιο μέρος που θα παίρναμε από τον άλλον (όχι τόσο νόμιμα, αλλά δε μας ένοιαζε εμάς) και έτσι θα το παίρναμε από εκεί.

Με την γυναικολόγο μας την Κυρία Λ. είχαμε πει ότι με το που βρούμε το σπέρμα της το λέμε και ανάλογα πράττουμε.

Θα κάναμε σπερματέγχυση γιατί όλα ήταν μια χαρά για τη φίλη μου.

Για να μην τα πολυλογώ στο κέντρο αυτό θέλανε και επιμέναμε να γίνει την ιδία μέρα η σπερματέγχυση και να γίνει εκεί γιατί και καλά τα ωάρια ήταν έτοιμα της φίλης μου. Εγώ κάτι υποψιάστηκα...μέτρησαν τα ωάρια ότι ήταν στο όριο για να σπάσουν και φεύγουμε από εκεί και μετράμε τα ωάρια στο Ιασώ με τη γυναικολόγο μας και η μέτρηση όχι απλά είχε διαφορά λίγα χιλιοστά...αλλά πολλά!!!

Συμπέρασμα= στο κέντρο αυτό θέλανε να μας πείσουν να το κάνουμε εκεί για τα λεφτά.

Φυσικά και αφού δεν ήταν και στο όριο τους τα ωάρια σίγουρα δε θα πετύχαινε και η σπερματέγχυση και θα μας πρότειναν μετά να κάναμε εξωσωματική! Πολύ απλά και όμορφα.

Συμπληρωματικά να πω ότι το κέντρο αυτό ήταν γεμάτο με κόσμο, ήταν υπερπολυτελές και τυφλά τα ζευγάρια μπαίνανε μέσα και ότι τους λέγανε κάνανε χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Η απογοήτευση ήταν τεράστια και για τις δυο μας. Άλλο ένα εμπόδιο. Που μας οδηγούσε όμως όλο αυτό....κάπου που απλά πρέπει να εμπιστευτούμε. Αυτό μας κράταγε δυνατές στο ταξίδι μας και στο όνειρο μας.

Περιττό να σας πω ότι πριν να ξεκινήσουμε όλα αυτά είχαμε πάει και σε κάποιους άλλους γυναικολόγους οι οποίοι βγάλανε τη φίλη μου ότι δεν μπορεί να συλλάβει λόγω ηλικίας και λόγω των ωαρίων της...και όποτε αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει λόγος να κάνεις σπερματέγχυση αλλά εξωσωματική κατευθείαν.

Η φίλη μου ένιωσε ότι δεν είχε ελπίδες πια..τους είχε εμπιστευτεί και για λίγες μέρες την είχε πάρει από κάτω. Μέσα της όμως κάτι της έλεγε ότι όλα είναι καλά και ότι δεν μπορεί κάτι περίεργο συμβαίνει...Η γυναικολόγος μας μετά ήταν η μόνη που είπε ότι δεν βλέπει κάποιο θέμα και ότι όλα τα βλέπει φυσιολογικά...και μείναμε εκεί από ένστικτο.

Έτσι αποφασίσαμε να χρησιμοποιήσουμε λοιπόν το κέντρο αυτό που μας "εξαπάτησε" κατά κάποιο τρόπο μόνο γιατί έχει το σπέρμα και να προχωρήσουμε με τη γυναικολόγο μας όπως είχαμε πει.

Το μόνο που έμενε ήταν να διαλέξουμε τι σπέρμα θέλουμε!

Η τράπεζα εξωτερικού με την οποία θα συνεργαζόταν και ο καλός κύριος που ήθελε να είναι νόμιμος και περίμενε και που επιλέξαμε είναι η cryos spermbank denmark και το λινκ είναι εδώ:
http://dk.cryosinternational.com/home.aspx

Για κανένα λόγο δε γίνεται διαφήμιση σε τίποτα για όσα λέω. Σκοπός είναι να διευκολύνουμε άλλες γυναίκες σαν εμάς με πληροφορίες που αν τις γνωρίζαμε θα ήταν το ταξίδι μας λιγάκι πιο εύκολο....

Διαλέχτε το καλό σπέρμα

Η cryos spermbank έχει χιλιάδες δότες από όλο το κόσμο και διαλέγεις ανάλογα με την εθνικότητα, τα χαρακτηριστικά, το ιστορικό υγείας της οικογενείας, καθώς επίσης σε μερικούς δότες έχεις την ευκαιρία να τους δεις από παιδική φωτογραφία και να δεις αν σου αρέσει ή όχι.

Εμείς προτιμήσαμε να έχει μια φωτογραφία γιατί είχαμε και μια μικρή περιέργεια. Είδαμε πάρα πολλούς, σε σημείο που κουραζόμασταν και αφήναμε λίγες μέρες να περάσουν και ξαναβλέπαμε...βέβαια μπερδευόμασταν και μετά δεν θυμόμασταν τίποτα και κανέναν. Είχαμε αποφασίσει ότι τον θέλαμε από τις Βόρειες χώρες της Ευρώπης Δανία, Ολλανδία...Νορβηγία....ξανθός γιατί είμαι εγώ ξανθιά και ήθελε η φίλη μου να πάρει και κάτι από μένα!!!

Καταλήξαμε στον Monter , όλοι οι δότες είναι καταγεγραμμένοι με ψευδώνυμο. Αν ζούσαμε σε κάποιες άλλες χώρες θα μπορούσαμε να έχουμε την ευκαιρία να έχει τη δυνατότητα το παιδί να αναζητήσει τον μπαμπά του όταν μεγαλώσει. Υπάρχει αυτό και γίνεται. Αλλά λόγω κάποιων νόμων στην Ελλάδα δεν επιτρέπεται οπότε αφού το κάνουμε εδώ...δεν έχουμε το δικαίωμα αυτό.

Ο monter είχε μια παιδική φωτογραφία που μου έμοιαζε πάρα πολύ , εμένα ως παιδί και ίσως να ήταν κι αυτός ένας λόγος που τον επιλέξαμε. Άλλος σημαντικός λόγος ήταν η γνώμη του προσωπικού της τράπεζας την οποία μπορείς να διαβάσεις, η γνώμη του ίδιου και ο προσωπικός του λόγος για να δώσει το σπέρμα του, και σίγουρα και το ιστορικό υγείας της οικογενείας. Κοιτούσαμε να μην υπάρχουν τουλάχιστον ασθένειες κληρονομικές...

Ο λόγος του ήταν πολύ συγκινητικός και μας άρεσε πολύ. Είπε ότι "επειδή ο καλύτερος μου φίλος μάθαμε ότι είναι από δότη σπέρματος γεννημένος, σκέφτηκα ότι αν δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα για την μητέρα του εγώ δεν θα είχα τον καλύτερο μου φίλο στη ζωή μου σήμερα και έτσι θέλω να βοηθήσω ανθρώπους που θέλουν να έχουν παιδιά και δυσκολεύονται."

Τύπος σπέρματος που διαλέγεις;

Από κάτω σου έχει τι τύπο σπέρματος επιλέγεις. Εμείς αυτή τη φορά δεν ασχοληθήκαμε με το θέμα γιατί ήδη το είχε το σπέρμα το "κακό" κέντρο αυτό, οπότε δεν ήταν δικό μας θέμα αλλά θα επανέλθουμε στην επιλογή και στο τι πρέπει να διαλέξετε!

Τα καλύτερα έρχονται..


Πηγή: http://lesbianmothersgreece.blogspot.com

Διάσημη σταρ δηλώνει ότι «πάει» και με γυναίκες

Για τους περισσότερους από εμάς, που έχουμε φάει ξενύχτια και ξενύχτια με την τηλεοπτική σειρά επιστημονικής φαντασίας «The X-Files», η Γκίλιαν Άντερσον (Gillian Anderson) είναι και θα είναι για πάντα η απόλυτη Πράκτορας Σκάλι (Agent Scully).
Οι καιροί αλλάζουν, η Γκίλιαν έχει προχωρήσει και πλέον αισθάνεται ότι μπορεί να μοιραστεί ιδιωτικές της πληροφορίες, που άλλοτε οι ρεπόρτερς θα σκότωναν για να αποκτήσουν! Η 43χρονη ηθοποιός δηλώνει πλέον ξεκάθαρα ότι έχει πειραμαστιστεί ερωτικά με... γυναίκες στην εφηβεία της.

Σε συνέντευξή της στο γκέι περιοδικό Out, η ηθοποιός - και μητέρα δύο αγοριών με τον Βρετανό μουσικό Μάρκ Γκρίφιθς (Mark Griffiths) - αποκάλυψε: «Είχα σχέση με μια κοπέλα για αρκετό καιρό, όταν ήμουν στο λύκειο» και δεν δίστασε να προσθέσει ότι και τώρα βρίσκει ελκυστικές κάποιες γυναίκες και έχει ενίοτε τις περιπέτειές της.

Στο τέλος της συνέντευξής της η Γκίλιαν, που ψηφίστηκε πιο σέξι γυναίκα στον κόσμο το 1996 και μία από τους 50 πιο όμορφους ανθρώπους του κόσμου από το περιοδικό People το 1997, τόνισε ότι συνεχίζουν να τις αρέσουν περισσότερο οι άντρες και ότι οι σχέσεις της με γυναίκες είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.

Επιμέλεια Χ.Τ.

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΧΑΡΑΞΕ Η IRENE K.

Η φίλη Irene K. πήρε τη μεγάλη απόφαση να αφήσει την επαρχία και να κατέβει στη μεγάλη πόλη.....




Ενώ όλοι ακούμε πως στην Αθήνα δύσκολα επιβιώνεις με την κρίση που υπάρχει για κάποιους άλλους συνεχίζει να αποτελεί όνειρο. Βλέπετε η λατρεμένη και παράλληλα μισητή επαρχία δε σε κρατάει όπως θα ήθελες. Έτσι καταλήγεις να παλεύεις με τον εαυτό σου, με τις συνθήκες και τα αδιέξοδα και θέλεις όλα να τελειώνουν και να σηκωθείς να φύγεις. Πάντα οι πρωτεύουσες είχαν την ιδιαιτερότητα να συγκεντρώνουν ποικίλους ανθρώπους, διαφορετικές κουλτούρες, άλλα μυαλά ίσως πιο ανοιχτά ίσως και πιο κλειστά.

Σε μια πρωτεύουσα χάνεσαι… Δεν είναι σα μια πόλη της επαρχίας όπου οι κύκλοι είναι κύκλοι και πάνω κάτω όλοι ψιλο-γνωρίζονται. Αλλά όπως και να το κάνεις, πάντα το σπίτι σου είναι σπίτι σου.

Η φίλη μας λοιπόν, μετά από πολλά χρόνια σκέψεων και αναβολών μέσα σε μια στιγμή πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει την πόλη της και να κατέβει στο κέντρο της Ελλάδας. Μεγάλο βήμα… δύσκολη εποχή… πολλά διλλήματα… αλλά, γνωρίζω πολύ καλά πως είναι ένα ΟΝΕΙΡΟ που γίνεται πραγματικότητα.

Τέλος πια τα πηγαινέλα, οι ατελείωτες ώρες της επιστροφής, οι αποχαιρετισμοί στο σταθμό… Πάνε αυτά Ρηνιώ! Τέλος! The end! Finis!



Εμείς, οι φίλοι σου και οι συνεργάτες σου το ξέρουμε πως θα επιβιώσεις ό,τι και να συμβεί, θα συνηθίσεις και θα ετοιμάσεις το έδαφος ώστε να «κατέβουμε» και εμείς σε λίγους μήνες.

«Η μαμά αγάπησε την άλλη μαμά και μένουμε όλοι μαζί...»

Δύο γυναίκες που ζουν σαν παντρεμένες και μεγαλώνουν τους γιους τους μίλησαν στο «Βήμα» για το πώς είναι να έχεις μια «διαφορετική» οικογένεια

Πηγή: TO BHMA

ΤΟ ΣΧΟΛΙΚΟ επιστρέφει στην πόρτα του σπιτιού στις 3 μ.μ. Ο Στέφανος και ο Δημήτρης εφορμούν με τα σακίδια στην πλάτη.Φωνές, γέλια, «έι,εγώ δεν έχω φιλί;», «πλύντε χέρια, τα φαγητό είναι έτοιμο». Τα δίδυμα αγόρια δίνουν μια μεγάλη αγκαλιά στη μαμά και ένα φιλί στην Ελένη. «Ηθελαν να μας φωνάζουν και τις δύο “μαμά”.Τους είπα όμως,για να μην μπερδευόμαστε,εμένα να με φωνάζουν με το όνομά μου» λέει η 48χρονη Ελένη,στέλεχος σε φαρμακευτική εταιρεία.Μαζί με την 50χρονη σύντροφό της Κάτια,ψυχολόγο,μεγαλώνουν τα δύο τους παιδιά, εξίμισι ετών, λίγο έξω από την Αθήνα· ένα ομόφυλο ζευγάρι που διεκδίκησε και δημιούργησε τη δική του οικογένεια, κόντρα σε στερεότυπα, κοινωνικά,βιολογικά,ρόλου,φύλου.Εν όψει του νέου νομοθετικού πλαισίου που εξετάζει το ενδεχόμενο υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια,οι δύο γυναίκες δέχτηκαν να μας ανοίξουν το σπίτι τους και την πραγματικότητά τους.

Είναι μαζί εδώ και 13 χρόνια. Τονίζουν ότι δεν έχουν να κρύψουν απολύτως τίποτε. Ο μόνος λόγος που αποφάσισαν να μη μιλήσουν με τα αληθινά τους ονόματα και να μη δείξουν τα πρόσωπά τους είναι τα παιδιά: «Ο Στέφανος και ο Δημήτρης είναι ακόμα πολύ μικροί για να μπορέσουν να το υποστηρίξουν. Αν ήταν 12 χρόνων, δεν θα είχαμε απολύτως κανένα πρόβλημα». Η πολωνή κοπέλα του σπιτιού εναποθέτει στο τραπέζι μια εντυπωσιακή παντζαροσαλάτα. «Φυσικά και γνωρίζει. Δεν της έχουμε κάνει βέβαια ανακοίνωση. Εσείς χρειάστηκε ποτέ να ανακοινώσετε στη γυναίκα που σας καθαρίζει “Είμαι παντρεμένη με αυτόν τον άνδρα που ζει στο σπίτι;”».

Οι δύο γυναίκες χαμογελούν καθώς παρακολουθούν τους γιους τους να «καταστρέφουν» με συνοπτικές διαδικασίες το σαλόνι, δείχνουν να απολαμβάνουν τη μοιρασμένη αυτή μητρότητα, τα τελετουργικά, τις ευθύνες, τις εκπλήξεις, τις χαρές της. Στη γιορτή της μητέρας πήραν και οι δύο κάρτα και γλαστράκι. «Είναι στιγμές που κλαίω από ευτυχία» λέει η Κάτια. «Βιώνω μια τέτοια πληρότητα! Πολλές φορές αγκαλιάζω τα παιδιά μου και τους λέω: “Ξέρετε ότι με έχετε κάνει τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο του κόσμου;”».



Εκτεθειμένη νομικά
Η Ελένη εκμυστηρεύεται ότι απολαμβάνει πλήρη ισοτιμία στον γονεϊκό της ρόλο. Συναισθηματικά τουλάχιστον. Γιατί νομικά είναι εντελώς εκτεθειμένη. «Και αυτό είναι πολύ αγωνιώδες για την οικογένειά μας. Γιατί αν, ό μη γένοιτο, συμβεί κάτι στην Κάτια,εγώ δεν έχω κανέναν λόγο και τα παιδιά είναι στον αέρα». «Θα μπορούσαν ακόμα και κάποιοι συγγενείς να τα διεκδικήσουν, γιατί υπάρχει και μια ακίνητη περιουσία» συμπληρώνει η Κάτια, η οποία λίγο προτού γεννήσει έσπευσε σε έναν συμβολαιογράφο. «Αν συμβεί κάτι σ΄ εμένα, η Ελένη θα διαχειρίζεται τα πάντα η ίδια και υπέρ των παιδιών. Κανένας όμως δεν σου διασφαλίζει ότι αυτό δεν θα διαρραγεί». Η Ελένη υποδέχεται με ενθουσιασμό την αναθεώρηση του υπάρχοντος νομοθετικού πλαισίου και το ενδεχόμενο να δοθεί το δικαίωμα υιοθεσίας σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια: «Το θεωρώ πολύ σημαντικό. Είναι η πρώτη φορά που βλέπω ένα ανοιχτό κράτος που θέλει να με προστατεύσει». Στο ερώτημα αν η ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη για ένα τέτοιο βήμα είναι κατηγορηματική: «Γιατί να μην είναι δηλαδή; Είναι υποχρεωμένοι να διασφαλίσουν ότι όλοι οι έλληνες πολίτες έχουν τα ίδια δικαιώματα.Εδώ έχει γίνει αποδεκτό σε πολύ συντηρητικές χώρες,δεν θα γίνει στη χώρα της ελευθερίας και της δημοκρατίας;

«Εργοστάσιο υιοθεσιών...»
«Η σκέψη για παιδί υπήρχε σχεδόν από την αρχή της σχέσης» εξηγεί η Ελένη. «Από την πρώτη στιγμή που συνάντησα την Κάτια- γνωριστήκαμε σε ένα φιλικό σπίτι- ένιωσα ότι υπάρχει μια τρομερή χημεία.Και νομίζω ότι ήταν στον δεύτερο χρόνο της γνωριμίας μας που είπα ότι θα ήταν πολύ ωραίο να κάνουμε παιδιά μαζί». Η ανάγκη της μητρότητας είναι η ίδια σε μια ομοφυλόφιλη γυναίκα; «Είναι ακριβώς η ίδια. Κάποιες θέλουν παιδί, κάποιες όχι. Ακριβώς όπως συμβαίνει και στις ετεροφυλόφιλες».

Δεν άργησαν να μπουν στη διαδικασία της υιοθεσίας. Γρήγορα όμως εγκατέλειψαν την προσπάθεια. Οχι μόνο λόγω της επώδυνης (και για τα ετερόφυλα ζευγάρια) γραφειοκρατίας, ούτε μόνο επειδή τις απωθούσε το «εργοστάσιο» υιοθεσιών που έχει στηθεί. «Η αλήθεια είναι ότι πριν από οκτώ χρόνια είχα τη δυνατότητα να υιοθετήσω μόνη μου,διότι τότε ακόμη επιτρεπόταν σε μονογονεϊκές οικογένειες» εξηγεί η Κάτια. «Ενιωθα όμως τρομερή ανασφάλεια,γιατί ερχόταν η κοινωνική λειτουργός στο σπίτι και εγώ έπρεπε να κρύβω τη ζωή μου,έπρεπε να κρύβω την Ελένη. Δεν άντεχα όμως να ζω αυτό το ψέμα».

Ετσι αποφάσισαν να αποκτήσουν δικό τους παιδί. Οπως υπογραμμίζουν, δεν τέθηκε ποτέ θέμα ποια θα είναι εκείνη που θα κυοφορούσε. «Η Κάτια ήθελε πολύ να γεννήσει...Εγώ δεν είχα αντίρρηση, όμως αν δεν μπορούσε για κάποιον λόγο εκείνη, θα το έκανα εγώ» λέει η Ελένη. «Για μένα ήταν πολύ έντονη η ανάγκη να γεννήσω, γιατί είμαι και υιοθετημένη» εξηγεί η Κάτια.

Οι προσπάθειες ξεκίνησαν όταν η ίδια ήταν 39 ετών. Εκείνη ήταν που πήρε την πρωτοβουλία για ένα βήμα παραπέρα. «Πήραμε και από τις δύο μας ωάρια. Η Ελένη ήθελε από την αρχή να βάλω μόνο δικά μου,όμως εγώ επέμενα, το είχα ανάγκη, πίστευα ότι έτσι θα ήταν καλύτερη η μοιρασιά. Στον γιατρό έκανε εντύπωση,αλλά μας δήλωσε ότι ήταν καθαρά δική μας απόφαση. Θυμάμαι τότε ήταν η μοναδική φορά που είχα δει τη μητέρα μου,που ήταν ένας πολύ ανοιχτός γενικά άνθρωπος,κάπως σκεπτική. Μου είπε:“Γιατί να πάρεις και ωάρια της Ελένης;”.“Γιατί όχι;”.Γύρισε λοιπόν και μου είπε: “Βρε Κάτια μου, θα κάνεις χοντρά παιδιά!”».

Εξωσωματική και εγκυμοσύνη για δύο
Ετσι βίωσαν μαζί τα οργανικά και συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα της εξωσωματικής, τις καθημερινές ενέσεις, την αγωνία, την αναμονή, τις ετυμηγορίες του εμβρυολόγου. «Δεν ξέρουμε ποιας είναι τα ωάρια και δεν μας ενδιαφέρει καθόλου. Αλλωστε τι να το κάνουμε το τεστ DΝΑ;Ο Στέφανος είναι ίδιος η Κάτια και ο Δημήτρης είναι ίδιος εγώ!». Και η εγκυμοσύνη ήταν, σύμφωνα με την Κάτια, μια μοιρασμένη εμπειρία: «Δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω παιδί μόνη μου. Η Ελένη το ζούσε κοντά μου. Εβαζε ακουστικά πάνω στην κοιλιά μου,με προστάτευε τρομερά...».

Μέσα στο μαιευτήριο ήταν που αντιμετώπισαν τα πρώτα «γραφειοκρατικής» φύσεως προβλήματα. «Επειδή είχα διαβήτη κύησης, τα παιδιά χρειάστηκε να μείνουν δύο ημέρες στην Εντατική.Πήγα,όπως πάντα,συνοδευόμενη από την Ελένη, αλλά δεν την άφηναν να μπει. Επρεπε να επέμβει ένας δικός μας γιατρός, που βρέθηκε τυχαία εκεί, για να επιτραπεί η είσοδος και σε εκείνη.Οταν εγώ γύρισα τελικά στο σπίτι με τον Στέφανο, η Ελένη πηγαινοερχόταν στο μαιευτήριο μεταφέροντας δικό μου γάλα στον Δημήτρη που είχε μείνει δύο ημέρες ακόμη για παρακολούθηση».

Πριν από περίπου δύο χρόνια, όταν τα παιδιά είχαν κλείσει τα τέσσερα, έμαθαν «με θεατρικό τρόπο» όλη την αλήθεια. «Τοκ,τοκ,τοκ,χτύπησα εγώ μια μέρα την πόρτα στο σπίτι μιας φίλης μου» άρχισε την εξιστόρηση η Κάτια. «Βλέπω μέσα την Ελένη. Α, Ελένη, τι κάνεις. Γνωριστήκαμε,αγαπηθήκαμε πάρα πολύ και ξεκινήσαμε να μένουμε στο ίδιο σπίτι. Θέλαμε λοιπόν να κάνουμε δύο αγόρια,έναν Στέφανο και έναν Δημήτρη. Δεν μπορούσαμε όμως να κάνουμε εμείς παιδιά,γιατί έχουμε δύο αβγουλάκια. Για να γίνει όμως ένα παιδάκι, πρέπει να ενωθεί ένα αβγουλάκι με ένα σποράκι, σαν αυτά που έχετε εσείς που είστε αγόρια.Ετσι πήγαμε σε ένα μεγάλο εργαστήρι,σαν αυτό του Αϊ-Βασίλη, χτυπήσαμε την πόρτα,τοκ,τοκ,μας άνοιξε αυτός ο φοβερός επιστήμονας, άνοιξε ένα μικρό κουτάκι και έβγαλε από μέσα δύο σποράκια.Τα έβαλα εγώ στην κοιλίτσα μου και να τα τα παιδάκια».

Είπαν «ναι» σε υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια
Στην Ευρώπη η υιοθεσία ανηλίκου από ομόφυλα ζευγάρια επιτρέπεται στην Ανδόρα, στην Ολλανδία, στο Βέλγιο, στη Δανία, στην Ισπανία, στην Ισλανδία, στη Νορβηγία, στη Σουηδία και στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Επίσης, επιτρέπεται στην Αργεντινή, στην Ουρουγουάη, στη Νότια Αφρική, στις ΗΠΑ και σε τρεις Πολιτείες της Αυστραλίας.

Η υιοθεσία του βιολογικού του παιδιού ή της συντρόφου επιτρέπεται σε όλες τις παραπάνω ευρωπαϊκές χώρες, καθώς και στη Φινλανδία, στη Γερμανία και στη Γροιλανδία.

Σήμερα στις ΗΠΑ 65.000 παιδιά είναι υιοθετημένα από ομοφυλόφιλους.Τα ηνία κρατάει φυσικά η Καλιφόρνια: πάνω από 16.000 παιδιά με γκέι γονείς.

Ενα 4% των υιοθετημένων παιδιών στις ΗΠΑ μεγαλώνουν με ομοφυλόφιλους γονείς.

Πρόσβαση σε τεχνικές μεθόδους γονιμοποίησης και αναπαραγωγής έχουν τα ομόφυλα ζευγάρια στο Βέλγιο, στη Δανία, στη Φινλανδία, στην Ισλανδία, στην Ολλανδία, στη Νορβηγία, στη Ρουμανία, στην Ισπανία, στη Σουηδία και στο Ηνωμένο Βασίλειο.

«Η αλήθεια ασπίδα των παιδιών απέναντι στους κακόβουλους»
Τι απαντούν η Ελένη και η Κάτια σε κάποιες έρευνες που θέλουν τα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών να έχουν περισσότερες πιθανότητες να γίνουν τα ίδια ομοφυλόφιλα; «Είμαστε υπέρ των ερευνών. Τόσα χρόνια όμως γιατί δεν έχουμε δει μια έρευνα για το πόσοι ομοφυλόφιλοι γεννιούνται από ετεροφυλόφιλα ζευγάρια; Ή τι ψυχολογικά προβλήματα έχουν τα παιδιά των ετεροφυλόφιλων;» . Το ενδεχόμενο να γίνουν οι γιοι τους γκέι δεν τις απασχολεί ποσώς: «Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι να γίνουν ευτυχισμένοι» .

Αμφότερες υποστηρίζουν ότι η δική τους οικογένεια δεν διαφέρει σε τίποτε από μια οποιαδήποτε οικογένεια με δύο ζωηρά νήπια. «Μια μαμά που είχε φέρει το παιδάκι της στο σπίτι να παίξει με τα δικά μας μάς είχε πει:“Εσείς που είσαστε δύο γυναίκες θα τα πηγαίνετε πιο καλά!Τη διαβεβαιώσαμε ότι...δυστυχώς δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφορά.Και γκρινιάζουμε και τσακωνόμαστε και αγαπιόμαστε...» .

Δεν υπάρχουν διακριτοί ρόλοι, μητρικός, πατρικός, αρσενικός, θηλυκός: «Αλλωστε όλοι έχουμε πολλούς ρόλους μέσα μας. Εμείς λειτουργούμε μέσα από αυτή την ελευθερία» . Το περιβάλλον τους (συγγενείς, συνεργάτες, δάσκαλοι των παιδιών) έχει αγκαλιάσει την επιλογή τους. «Τα παιδιά είναι πολύ καλοί μαθητές, έχουν άπειρους φίλους, όλοι τούς λατρεύουν. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε ακούσει τίποτε που να μας έκανε να νιώσουμε άβολα.Ούτε στη γειτονιά,ούτε στο σχολείο των παιδιών- μέχρι πέρυσι πήγαιναν σε δημόσιο. Τώρα το τι μπορεί να λέει κανείς από πίσω, δεν μας αφορά». Τα παιδιά με τι έχουν θωρακιστεί σε ενδεχόμενα περίεργα ή κακόβουλα σχόλια; «Με ό,τι θα έπρεπε να θωρακίζονται όλα τα παιδιά και όλοι οι ενήλικοι:με την αλήθεια.Ποιος ο λόγος να ζούμε αν δεν είμαστε κοντά στην αλήθεια μας;».

«Δεν τους λείπει ο μπαμπάς, υπάρχει τόση αγάπη»
Ισως η μόνη διαφορά είναι ότι ο Στέφανος και ο Δημήτρης μυήθηκαν εξ απαλών ονύχων στη διαφορετικότητα. «Δεν θα κάνουμε ποτέ κριτική αν κάποιος έχει μπαμπά,αν έχει μαμά,αν οι γονείς του είναι χωρισμένοι κτλ., γιατί όλες οι οικογένειες είναι διαφορετικές» λέει η Κάτια. «Ηταν δύο ετών όταν τους κατέβασα στον κήπο και τους έδειξα τις λεμονιές. Κόβαμε ένα λεμονάκι από τη μία λεμονιά, ένα από την άλλη,το κοιτάζαμε το μυρίζαμε...Τους ρωτούσα:“Είναι η μία λεμονιά ίδια με την άλλη;”. “Οχι”.“Είναι το ένα λεμονάκι ίδιο με το άλλο;”.“Οχι”.Δεν τους το είπα επειδή είμαι σε μια ομοφυλοφιλική σχέση. Και με άντρα να ήμουν, το ίδιο θα τους έλεγα. Αυτή είναι η αλήθεια της ζωής. Δεν είναι τυχαίο ότι μια μέρα ο Στέφανος ρώτησε για το υιοθετημένο παιδί μιας φίλης:“Δεν έχει μπαμπά;”. Του απάντησα “όχι” και ύστερα τον ρώτησα:“Εσύ έχεις μπαμπά;”. Μου είπε:“Μαμά, δεν με νοιάζει αν έχω μπαμπά, εγώ έχω τον αδελφό μου,εσένα και την Ελένη”».

Στην ερώτηση αν η απουσία του ανδρικού προτύπου επηρεάζει την ομαλή ψυχοσωματική ανάπτυξη των παιδιών, η Κάτια απαντά: «Τα παιδιά μεγαλώνουν μέσα σε μια οικογένεια με δύο γυναίκες,δύο μαμάδες.Δεν είναι ότι δεν υπάρχει πια ο μπαμπάς, δεν υπήρξε ποτέ, δεν βίωσαν κάποια απώλεια. Μεγαλώνουν χαρούμενα, γιατί να τους λείπει κάτι;Στο περιβάλλον τους υπάρχουν ανδρικά πρότυπα, π.χ. έχουν τον νονό τους,δικούς μας φίλους. Δηλαδή, όταν θα φτάσουν στην εφηβεία και θα χρειαστεί ενδεχομένως να κάνουν κάποιες “ανδρικές” κουβέντες,έχουν ανθρώπους να μιλήσουν».

Ο Στέφανος και ο Δημήτρηςτρώνε βανίλια «υποβρύχιο» και ετοιμάζονται για σκανδαλιές στον κήπο. «Βάλτε ένα φούτερ, δεν έχει ακόμα τόση ζέστη!». «Μια οικογένεια για να είναι υγιής δεν χρειάζεται τίποτε άλλο από αγάπη» λένε η Ελένη και η Κάτια. Στην ερώτηση ποια φιλοσοφία ζωής θέλουν να περάσουν στα δύο τους αγόρια, δεν χρειάζεται να το σκεφτούν: «Τον σεβασμό στον εαυτό τους. Αρα και στον διπλανό τους.Οποιος και να είναι».

«Διαφέρουμε χωρίς να είμαστε κάτι διαφορετικό»
ΕΧΟΥΝ ΕΛΑΧΙΣΤΟΥΣ φίλους γκέι, όπως παραδέχονται οι ίδιες. «Μόνο μια-δυο φίλες» λέει η Ελένη. «Πολλοί έχουν πρόβλημα με τον εαυτό τους,δεν μπορούν να υποστηρίξουν τις επιλογές τους.Θα έλεγα μάλιστα πως όταν είπαμε ότι η Κάτια είναι έγκυος και ότι σε λίγο θα έρχονταν στον κόσμο τα παιδιά μας, περισσότερο σοκαρίστηκαν οι γκέι.Ηταν σχεδόν σαν να σου έλεγαν:“Πώς γίνεται εγώ ακόμη να κρύβω ποιος είμαι και εσύ να προχωράς στο επόμενο βήμα.” Εμείς θέλουμε πάνω απ΄ όλα δίπλα μας ανθρώπους συμφιλιωμένους με τον εαυτό τους, είτε είναι ομοφυλόφιλοι είτε όχι».

«Προ ετών κάπως είχε γίνει και είχαμε έρθει σε επαφή με ένα άλλο ζευγάρι ομοφυλόφιλων μαμάδων» καταθέτει τη δική της εμπειρία η Κάτια . «Μίλησα τηλεφωνικά με τη μία και την άκουσα να λέει στην κόρη της:“Είδες; Να μην έχεις πρόβλημα, υπάρχουν και άλλες οικογένειες...”. Μόλις το άκουσα αυτό, έκοψα την επαφή. Δεν θα αφήσω κανέναν να μεταφέρει το δικό του πρόβλημα στη δική μου οικογένεια.Με ενοχλεί επίσης αυτή η γκετοποίηση, να γίνει π.χ. μια ιστοσελίδα με γκέι μητέρες.Δεν είμαστε κάτι διαφορετικό» .

Η ματιά του Χόλιγουντ
Τα ομόφυλα ζευγάρια και τα απρόοπτα που προκύπτουν προσέγγισε και ο κινηματογράφος. «Τα παιδιά είναι εντάξει» (2010) της Λίζα Τσολοντένκο είναι μια τέτοια ταινία που κέρδισε μία Χρυσή Σφαίρα και τέσσερις υποψηφιότητες Οσκαρ. Μια ήσυχη και ευτυχισμένη τετραμελής αμερικανική οικογένεια, με τη Νικ (την υποδύεται η Ανέτ Μπένινγκ, αριστερά) και την Τζουλς (τον ρόλο κρατά η κοκκινομάλλα Τζουλιάν Μουρ ) να βρίσκονται επικεφαλής. Είναι παντρεμένες και μένουν στα προάστια της Νότιας Καλιφόρνιας μαζί με τα έφηβα παιδιά τους, την Τζόνι (σε πρώτο πλάνο) και τον Λέιζερ (μόλις που διακρίνεται πίσω). Οι μαμάδες τα ανάθρεψαν σωστά και με κανόνες οι οποίοι κλονίζονται όταν τα βλαστάρια τους σκαλίζουν τις... ρίζες τους αναζητώντας τον βιολογικό τους πατέρα. Από εκεί και μετά αναλαμβάνει το Χόλιγουντ με ανατροπές, χιούμορ και απρόοπτες καταστάσεις.

Str8 talking #19 – Μια σχέση , ένα μάθημα ζωής (true story) !

Θυμός , στενοχώρια , απογοήτευση και στα πρόθυρα της ψυχολογικής κατάρρευσης είναι τα συναισθήματα που έχουν φωλιάσει μέσα μου αφού οι προσπάθειες μου για εύρεση μιας εργασίας( ώστε να μπορέσουμε να μείνουμε στην ίδια πόλη) έπεσαν στο κενό και έτσι μια σχέση 2 ετών θα τελειώσει άδοξα χωρίς κανένας από τους δυο να το επιθυμεί . Πως θα μπορούσα να φανταστώ ότι ένα μήνυμα στις αρχές του 2010 στο Facebook από έναν άγνωστο θα μπορούσε να μου αλλάξει την ζωή και να με βάλει στην μεγαλύτερη ταλαιπωρία της μέχρι τώρα ζωής μου ;
Ιανουάριος 2010 : Άλλο ένα friend request από έναν τύπο με photo προφίλ δυο σαρκώδη χείλη εμφανίζεται μπροστά μου και με την αποδοχή του, ένα μήνυμα καταφτάνει στο inbox μου . Το φως της ανατολής με βρίσκει να μιλάω μαζί του . Ανταλλάζουμε τηλέφωνα με μοναδικό σκοπό ( αφού εκείνος Θεσσαλονικιός και εγώ- και καλά- από Κόρινθο ) να με βοηθήσει αν έχω καμιά απορία για τον στρατό ( αφού τον Φεβρουάριο θα παρουσιαζόμουν ).
Φεβρουάριος 2010 : Πριν να καταταχθώ γνωρίζω έναν γαλανομάτη και λίγο τα πρωτόγνωρα συναισθήματα, λίγο η απέχθεια μου για τον στρατό με οδηγούν να πάρω αναβολή χωρίς να το γνωρίζει η οικογένεια μου ώστε να μπορέσω να χαρώ τον ‘’έρωτα’’ μου ελεύθερα . Λίγες μέρες μετά χωρίζω και βρίσκομαι αντιμέτωπος χωρίς σπίτι , δουλειά, χρήματα στην Αθήνα να κλαίω την μοίρα μου που έχασα την 2 εβδομάδων σχέση μου .Ξέρω , ξέρω … γελοίο ! Τότε κάνει την εμφάνιση του ο άγνωστος του Γενάρη – ας τον πούμε Γιάννη- και ξαφνικά γίνεται ο μόνος λόγος που πλέον χαμογελώ.
Μάρτιος 2010 : Δύο μήνες το κινητό έγινε η προέκταση του αυτιού μου . Είτε μέσω κλήσεων είτε μέσω sms ζούσαμε ο ένας την καθημερινότητα του άλλου και ούτε λόγος για σχέση στον ορίζοντα . Μου είχε πει ότι τον ερχόμενο Οκτώβριο, ο θείος του θα άνοιγε ένα club στην Αθήνα και έτσι θα μετακόμιζε στην πρωτεύουσα . Έτσι τον άφησα να γίνει μέρος της ζωής μου με την προοπτική μιας γνωριμίας που θα κατέληγε σε τέλειο σεξ ή σε φιλιά στην χειρότερη των περιπτώσεων .
Απρίλιος 2010 : H τόσο συχνή επικοινωνία μαζί του με έκανε να τον ερωτευτώ χωρίς να το καταλάβω, χωρίς καν να τον έχω δει ! Τα αισθήματα ήταν αμοιβαία και το ταξίδι Θεσσαλονίκη- Αθήνα προστέθηκε στα άμεσα σχέδια του . Η συνάντηση μας μαγευτική , κολλήσαμε από την πρώτη στιγμή . Πριν κάνουμε έρωτα για πρώτη φορά διακόσμησε το δωμάτιο του ξενοδοχείου του με κεράκια , άνοιξε κρασί και μου λέει ‘’Θέλω η πρώτη μας φορά να σου μείνει αξέχαστη’’ . Αυτό ήταν, κόλλησα !
Μάιος 2010 : Αποφασίζουμε να έρθει το καλοκαίρι στο νησί μου για να δουλέψει για την θερινή σεζόν σε ένα bar ώστε να μην είμαστε μακριά ως τον Οκτώβριο . Έτσι πάνω στην κάψα του έρωτα παραιτούμαι από την δουλειά μου για να πάω να τον δω στην Θεσσαλονίκη και μετά να επιστρέψω στο νησί μου να τον περιμένω . Στην συμπρωτεύουσα γνωρίζω τους φίλους , την οικογένεια και την καθημερινότητα του . Αυτό με δένει περισσότερο μαζί του.
6-7-8/2010 : Ότι έχετε δει σε ταινίες για τα καλοκαιρινά ρομάντζα δεν είναι τίποτα σε σχέση με αυτό που έζησα τότε . Βόλτες με το μηχανάκι στο νησί , να χορεύω με τους φίλους μου με τις μουσικές επιλογές του στο μαγαζί που εργαζόταν ενώ φλερτάρουμε ,νυχτερινά μπάνια, βραδιές σινεμά σπίτι του , πολύ σεξ και λόγια αγάπης και λατρείας διάχυτα σε όλη την ατμόσφαιρα . Και εγώ μαγεμένος σε έναν υπέροχο παραμυθένιο κόσμο να περνώ την πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής μου . Το κερασάκι στην τούρτα ? Τα σχέδια για τον κοινό μας μέλλον στην Αθήνα και για την επίπλωση του νέου μας σπιτιού που με έκαναν να πετάω στα σύννεφα αδυνατώντας να πιστέψω πόσο τυχερός ήμουν.
Σεπτέμβριος 2010 : Επιστρέφει στην πόλη του για να κανονίσει τις τελευταίες λεπτομέρειες πριν την μετακόμιση του . Λίγες ημέρες αργότερα τον επισκέπτομαι ώστε μετά να φύγουμε μαζί .Οι μέρες περνούν ευχάριστα μέχρι που ένα τηλεφώνημα ανατρέπει τα πάντα .’’Ο Θείος μου δεν θα ανοίξει το club στην Αθήνα αλλά εδώ’’. Κατάλαβα πως αυτό σήμαινε ότι τελικά αν κάποιος μετακόμιζε, αυτός θα ήμουν εγώ. Οι παρεξηγήσεις και οι καυγάδες δεν άργησαν να φανούν αφού δεν ήθελε να μείνει μαζί μου για να μην δώσει δικαίωμα στους γονείς του . Δηλαδή ήθελε να μετακομίσω , μακριά από φίλους και την οικογένεια μου , να έρθω σε μια πόλη που δεν γνωρίζω κανέναν και τίποτα και εκείνος να μένει στο σπίτι του;;;Με τίποτα ! Τελικά η προειδοποίηση μου ότι δεν μετακομίζω αν δεν μείνουμε μαζί έπιασε τόπο αλλά τελικά ήταν η αρχή της τωρινής μου δυστυχίας.
Τελικά…
Δουλειά δεν βρισκόταν ούτε για δείγμα και έτσι αν και είχαμε κανονίσει ότι θα πληρώνει τα έξοδα μου για 2-3 μήνες, η αγάπη μας έδωσε παράταση στην διαμονή μου . Πλήρωνε το ενοίκιο ,λογαριασμούς , τα λειτουργικά έξοδα του σπιτιού ,τα πάντα !Αυτό με έκανε να νιώθω άχρηστος . Τον έβλεπα να βγαίνει με φίλους του , να τρώει το σπιτικό φαγητό της μαμάς του , να πηγαίνει στην δουλειά του , γυμναστήριο και ασφυκτιούσα γιατί ένιωθα πως είχα βάλει σε παύση την πραγματική μου ζωή και σε αντίθεση με εκείνον δεν εξελισσόμουν . Και το χειρότερο ; Δεν μπορούσα να προσφέρω σε εμένα και τον άνθρωπο μου, την σχέση που μας άξιζε λόγω ανεργίας . Θέλαμε να βγούμε σε κάποιο ταβερνάκι, σε μια καφετέρια και δεν μπορούσαμε . Όλα αυτά έφεραν καυγάδες- κυρίως της άσχημης ψυχολογικής μου κατάστασης- αλλά το θαύμα της υπόθεσης είναι ότι καταφέραμε να το ελέγξουμε και να κρατήσουμε τον έρωτα και το πάθος ζωντανά στην σχέση αυτή . Μέχρι που πέθανε ο παππούς του και ανέλαβε την εξόφληση κάποιου χρέους του και έτσι συν με την μείωση μισθού που δέχτηκε αδυνατεί να ξοδεύει περεταίρω χρήματα και έτσι αποχωρώ.
Θα ρωτήσετε ‘’ Μα καλά , τόσο καιρό και δεν βρήκες δουλειά ; Μήπως βολεύτηκες;’’ Ένα ψέμα που είχαμε πει στους γνωστούς του για την κάλυψη μας με έκανε να απορρίπτω πολλές δουλειές. ‘’Γιατί δεν έφευγες εφόσον έβλεπες ότι το θέμα δουλειά παραμένει στάσιμο ;’’ Δεν μπορούσα να πάρω τέτοια απόφαση και να τον χάσω , έλπιζα στην αλλαγή της τελευταίας στιγμής.

Έτσι μετά από μια τόσο έντονη σχέση και φορτωμένος με τύψεις που τον έβαλα μέσα σε μια τόσο αδιέξοδη κατάσταση που δεν του επέτρεπε να χαρεί τον μισθό και την ζωή του όπως ήθελε , φτιάχνω τις βαλίτσες μου και επιστρέφω στο νησί που κάποτε έζησα την καλύτερη περίοδο της ζωής μου για να ξεπεράσω αυτόν που μου την πρόσφερε .
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Μπορεί εκεί που σταματάς να ελπίζεις πως κάποια στιγμή θα βρεις εκείνον τον άνθρωπο που θα σε αγαπά και θα σε προσέχει σαν να είσαι κομμάτι του εαυτού του, η μοίρα να στον φέρει στην πόρτα σου με τέτοιο τρόπο που θα νιώσεις πως είναι σίγουρα καρμικό . Μπορεί να νιώσεις πως όταν πονάς- πονάει, όταν γελάς ο κόσμος για αυτόν είναι υπέροχος και πως σου γεμίζει ολόκληρη την ύπαρξη σου με έναν γλυκό του λόγο ή απλά με την παρουσία του . Η ευτυχία που θα ζεις θα σε κάνει να υποστηρίζεις γνωστά moto τύπου ‘’Στον έρωτα πρέπει να τα δίνεις όλα ‘’ κτλ και σίγουρα την δεδομένη περίοδο ούτε καν θα σου περάσει από το μυαλό πως αυτός ο άνθρωπος θελημένα και μη θα σου προσφέρει την μεγαλύτερη θλίψη που έχεις βιώσει ποτέ γιατί όπως λένε ( και πιστεύω..) ο έρωτας είναι τυφλός . Πιθανότατα και μόνο η σκέψη πως πρέπει ακόμα και στον έρωτα να λειτουργείς με λογική να σε κάνει να δυσανασχετείς. Όλοι αυτά νιώθουμε μέχρι που μια μέρα συνειδητοποιούμε πως όσα θεωρούσαμε καλά στον άλλον είναι εκείνα που μας έκαναν συναισθηματικά πιόνια κάποιου τρίτου με την συγκατάθεση μας .
Μαζί του έζησα υπέροχες στιγμές , θα τολμήσω να πω παραμυθένιες . Έμαθα να αγαπώ , να τολμώ ,να πιστέψω στον θεό , να συνυπάρχω με ένα άλλο άτομο και να πιστέψω ξανά πως ναι , εκεί έξω υπάρχουν και εξαιρέσεις. Δεν ανήκουν όλοι στην μάζα που θεοποιεί την ξεπέτα και τα βλέπουν όλα πίσω από έναν καθρέπτη καύλας . Έτσι δεν θα μπορούσα να μετανιώσω για ότι σχετίζεται με εκείνον αλλά να τον ευχαριστήσω για όσα μου έδωσε , όσα με έκανε να νιώσω . Και το σημαντικότερο που πλέον με έμαθε να προσέχω τον εαυτό μου απεξαρτημένος πλέον από την ανάγκη μου να ζω για δυο και σταδιακά ως … single !
Κώστας Πάρης

kostasp_r@yahoo.gr
πηγή: http://www.avmag.gr/archives/17763

P. Field: Δεν ντρέπομαι που είμαι ομοφυλόφιλη

Η επιτυχημένη Ελληνο-αμερικανίδα σχεδιάστρια μόδας-στυλίστρια μίλησε χωρίς ταμπού στην εκπομπή του Πέτρου Κωστόπουλου για το πώς γνώρισε την απόλυτη ελληνίδα σταρ καθώς και για τον σεξουαλικό της προσανατολισμό।

Για την Άννα –την απόλυτη ελληνίδα σταρ ντε- ανέφερε¨: "Έδινε μια συναυλία στην Νέα Υόρκη। Εγώ ήμουν μεγάλη της θαυμάστρια... Έφτιαξα λοιπόν ένα μίνι φόρεμα που έλεγε "I love you" - εγώ φορούσα μια μπλούζα με φωτογραφία της- πλησίασα τη σκηνή και της πέταξα το φόρεμα. Κι από τότε γίναμε φίλες... Είναι καλή τρελή η Άννα!" και εμείς συμπεράνουμε ότι ο έρωτάς τους ήταν κεραυνοβόλος.Πάμε τώρα σε μια πιο πικάντικη δήλωση: "Δεν μου κόστισε. Εγώ όμως δεν βγαίνω έξω και φωνάζω "i am gay, i am gay, i am gay". Δεν ντρέπομαι για την ζωή μου, έτσι είμαι. Δεν βγήκα όμως, να πω τι σπουδαίο που είναι αυτό... Oh, yes, είχα boyfriends. Κι ακόμα μπορώ να έχω. Στον κόσμο μου, στη ζωή μου όλοι ήταν γυναίκες. Μητέρα, γιαγιάδες, θείες... Μεγάλωσα με γυναίκες. Νομίζω πως έμαθα, να εμπιστεύομαι μόνο γυναίκες και να είμαι άνετη μαζί τους...". Respect!

Πηγή: http://www.difernews.gr/articles/38-15/international/32764/P.-Field-den-ntrepomai-pou-eimai-omofulofili/