Πόσες μέρες περάσανε ακούγοντας το κομμάτι όπου δανείστηκα τον παραπάνω τίτλο και προσπαθώντας να μαζέψω τις σκέψεις μου, να συγκεντρώσω τις απόψεις μου και να γράψω αυτά που θέλω;Περισσότερο από τρεις μήνες. Όλο έλεγα θα το ξεκινήσω και όλο το άφηνα...
Έτυχε και διάβασα μια συνέντευξη του Rous, τότε που πρωτοακούγονταν το κομμάτι «Εξαιρέσεις», όπου ο ίδιος έλεγε πως εμπνεύστηκε να γράψει το τραγούδι αυτό από τους ίδιους τους ανθρώπους και τις σχέσεις μεταξύ τους. Από την ίδια την κοινωνία που ζούμε. Πλέον, τα συναισθήματα περικυκλώνονται και οι άνθρωποι δεν αφήνουν ελεύθερο τον εαυτό τους ούτε για να ερωτευτούν. Οι στίχοι του είναι γεμάτοι από τη καθημερινή ζωή μας.
Το ακούω κάθε φορά και ταυτίζομαι με κάθε στίχο του.Κινούμαστε σε μια νέα τάση που, αν κάτι μας κάνει και μας αρέσει, αρκούμαστε στο να το κατακτήσουμε και να το έχουμε για όσο διαρκέσει αλλά μέχρι εκεί. Χωρίς να δώσουμε ή να ζητήσουμε κάποιο συναίσθημα παραπάνω. Έτσι, στην πραγματικότητα είμαστε μόνοι, ακόμα κι αν έχουμε γύρω μας χιλιάδες.
Ζούμε σε έναν κόσμο που η λέξη αχαριστία έχει γίνει ταυτόσημο με την καθημερινότητα μας. Σε ένα κόσμο γεμάτο παρεξηγήσεις, χωρίς επικοινωνία, με παγωμένα πολλές φορές καθημερινά πρόσωπα και δήθεν καταστάσεις. Με πρώτο ρόλο πάντα τον εαυτό μας και το πόσο καλά μπορούμε να περάσουμε, εκμεταλλευόμενοι καταστάσεις και ανθρώπους. Μπήκαμε σε ένα τριπάκι να μάθουμε να ζούμε όλοι έτσι. Να μην εμπιστευόμαστε, να ζούμε στο ψέμα και την υποκρισία και να μελαγχολούμε που είμαστε μόνοι.
Κοιτάξτε τριγύρω σας. Τόσοι είναι μόνοι. Γιατί;
Στην αγκαλιά μου έλα...
Οι μικρές χαρές, που δωρεάν απολαμβάνουμε στη ζωή, είναι κι αυτές που είναι ανεκτίμητες. Μια βόλτα στη θάλασσα, μια ζεστή αγκαλιά κάτω από τα αστέρια, αντικρίζοντας τα χρώματα του ουρανού στα νερά της, περπατώντας στη βρεγμένη άμμο...
Δεν συγκρίνονται τα συναισθήματα και οι εικόνες γύρω μας με κανένα υλικό αγαθό. Είναι ανεξίτηλα στο χρόνο. Όλοι παλεύουμε σε αυτή τη ζωή για τι πράγμα; Για να κερδίσουμε δόξα; Χρήμα; Καλοπέραση; Καλύτερη και πιο εύκολη ζωή; Μήπως μέσα σε όλα αυτά έχουμε χάσει ή καλύτερα ξεχάσει ποιο είναι το νόημα του να υπάρχουμε; Υπάρχουμε για να μοιραζόμαστε συναισθήματα, όμορφες εμπειρίες και να δίνουμε αγάπη...
Κοιτάξτε τριγύρω σας. Τόσοι είναι μόνοι. Γιατί;
Στην αγκαλιά μου έλα...
Οι μικρές χαρές, που δωρεάν απολαμβάνουμε στη ζωή, είναι κι αυτές που είναι ανεκτίμητες. Μια βόλτα στη θάλασσα, μια ζεστή αγκαλιά κάτω από τα αστέρια, αντικρίζοντας τα χρώματα του ουρανού στα νερά της, περπατώντας στη βρεγμένη άμμο...
Δεν συγκρίνονται τα συναισθήματα και οι εικόνες γύρω μας με κανένα υλικό αγαθό. Είναι ανεξίτηλα στο χρόνο. Όλοι παλεύουμε σε αυτή τη ζωή για τι πράγμα; Για να κερδίσουμε δόξα; Χρήμα; Καλοπέραση; Καλύτερη και πιο εύκολη ζωή; Μήπως μέσα σε όλα αυτά έχουμε χάσει ή καλύτερα ξεχάσει ποιο είναι το νόημα του να υπάρχουμε; Υπάρχουμε για να μοιραζόμαστε συναισθήματα, όμορφες εμπειρίες και να δίνουμε αγάπη...
Μα η αγάπη είναι εδώ...
Χτυπάει τη πόρτα μας και εμείς σαν μια γροθιά το όνειρο της...»
Διάβασα πρόσφατα ένα βιβλίο του Όμηρου Αβραμίδη, όπου ανέφερε: «Γιατί ο άνθρωπος έχει τόσο μεγάλη ανάγκη την αγάπη;»
Η απάντηση του ήταν: «Όταν μας αγαπούν νιώθουμε ασφαλείς. Δηλώνει ανασφάλεια κάθε ερώτηση "με αγαπάς;" Μια ψυχή που δεν επικοινωνεί με τις άλλες μαραίνεται, όπως ένα λουλούδι που βλαστάνει μόνο του σε μια χέρσα έκταση. Χωρίς αγάπη η ψυχή αφυδατώνεται...»
Ας μου επιτραπεί να προσθέσω πως η ζωή είναι ένα σύντομο ταξίδι ανακαλύψεων, με κάποιες στιγμές ευχάριστες και κάποιες δυσάρεστες. Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε αυτό το ταξίδι όσο πιο όμορφο γίνεται με τις καλύτερες αναμνήσεις και ας ζήσουμε με περίσσιο πάθος και συναισθήματα. Όχι με μικρότητες. Χορτάσαμε όλοι από λόγια και από υλικά τριγύρω μας. Οι πράξεις και το ενδιαφέρον απουσιάζουν. Το να νοιάζεται πραγματικά κάποιος για τον άλλο και να μην ντρέπεται ή χειρότερα να φοβάται να το δείξει.
Εξαιρέσεις...
Χτυπάει τη πόρτα μας και εμείς σαν μια γροθιά το όνειρο της...»
Διάβασα πρόσφατα ένα βιβλίο του Όμηρου Αβραμίδη, όπου ανέφερε: «Γιατί ο άνθρωπος έχει τόσο μεγάλη ανάγκη την αγάπη;»
Η απάντηση του ήταν: «Όταν μας αγαπούν νιώθουμε ασφαλείς. Δηλώνει ανασφάλεια κάθε ερώτηση "με αγαπάς;" Μια ψυχή που δεν επικοινωνεί με τις άλλες μαραίνεται, όπως ένα λουλούδι που βλαστάνει μόνο του σε μια χέρσα έκταση. Χωρίς αγάπη η ψυχή αφυδατώνεται...»
Ας μου επιτραπεί να προσθέσω πως η ζωή είναι ένα σύντομο ταξίδι ανακαλύψεων, με κάποιες στιγμές ευχάριστες και κάποιες δυσάρεστες. Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε αυτό το ταξίδι όσο πιο όμορφο γίνεται με τις καλύτερες αναμνήσεις και ας ζήσουμε με περίσσιο πάθος και συναισθήματα. Όχι με μικρότητες. Χορτάσαμε όλοι από λόγια και από υλικά τριγύρω μας. Οι πράξεις και το ενδιαφέρον απουσιάζουν. Το να νοιάζεται πραγματικά κάποιος για τον άλλο και να μην ντρέπεται ή χειρότερα να φοβάται να το δείξει.
Εξαιρέσεις...
Πάντα θα υπάρχουν, και νομίζω πως αυτές είναι που κάνουν τη διαφορά στη μάζα. Πολλοί αισθανόμαστε μέσα μας να καίνε τα συναισθήματα και να τα περιορίζουμε, απλά για να μη πληγωθούμε άλλη μια φορά. Ε και; Άλλη μια φορά θα είναι!
Μετά από χρόνια καταλαβαίνει κανείς πως αν δε πονέσει και αν δεν πληγωθεί δεν θα μάθει και δεν θα ζήσει ποτέ κάποια πράγματα που θα θυμάται πολύ μετά και ίσως νοσταλγεί. Γιατί, αυτά που πρέπει να μένουν είναι οι καλές αναμνήσεις και όχι οι άσχημες.
Έχουμε περικυκλωθεί δυστυχώς από τον κόσμο του facebook, των blind dates, του αγρότη που μόνος ψάχνει και της μαμάς που αναζητά επιτέλους μια νύφη για το γιο της... Δεν έχω λόγια!
Αναλογιστείτε τα παραπάνω και δεχτείτε πως η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι μίζερη. Τα πάντα είναι θέμα επιλογών. Τα λάθη είναι επιλογές μας κι αυτά. Και τα γνωρίζουμε από πριν τις περισσότερες φορές, απλά δε θέλουμε να τα παραδεχτούμε.
Και να θυμάστε πως πάντα και παντού θα υπάρχουν οι εξαιρέσεις. Αυτές που μας περιμένουν. Και για αυτές θεωρώ πως γράφτηκε αυτό το τραγούδι και για αυτό πήρε και τον ομώνυμο τίτλο...
Μετά από χρόνια καταλαβαίνει κανείς πως αν δε πονέσει και αν δεν πληγωθεί δεν θα μάθει και δεν θα ζήσει ποτέ κάποια πράγματα που θα θυμάται πολύ μετά και ίσως νοσταλγεί. Γιατί, αυτά που πρέπει να μένουν είναι οι καλές αναμνήσεις και όχι οι άσχημες.
Έχουμε περικυκλωθεί δυστυχώς από τον κόσμο του facebook, των blind dates, του αγρότη που μόνος ψάχνει και της μαμάς που αναζητά επιτέλους μια νύφη για το γιο της... Δεν έχω λόγια!
Αναλογιστείτε τα παραπάνω και δεχτείτε πως η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι μίζερη. Τα πάντα είναι θέμα επιλογών. Τα λάθη είναι επιλογές μας κι αυτά. Και τα γνωρίζουμε από πριν τις περισσότερες φορές, απλά δε θέλουμε να τα παραδεχτούμε.
Και να θυμάστε πως πάντα και παντού θα υπάρχουν οι εξαιρέσεις. Αυτές που μας περιμένουν. Και για αυτές θεωρώ πως γράφτηκε αυτό το τραγούδι και για αυτό πήρε και τον ομώνυμο τίτλο...
