Ο Αύγουστος της καρδιάς μου...

Απόγευμα Αυγούστου… ημέρα νωχελική και ράθυμη. Είναι μια από τις ώρες εκείνες, που η αμφιθυμία είναι τόσο έντονη, που δεν είσαι σίγουρος με τι ακριβώς θέλεις να ασχοληθείς. Δεν ξέρεις καν αν θέλεις να ασχοληθείς με οτιδήποτε… Παντελής έλλειψη αποφασιστικότητας για δράση ή αδράνεια. Ομολογώ ότι το βρίσκω αρκετά εκνευριστικό όταν μου συμβαίνει αυτό. Ευτυχώς όχι και τόσο συχνά.
Πολλές οι νοητικές προσφορές, πολλές οι προκλήσεις, ακόμα και οι αγγαρείες και οι υποχρεώσεις. Κι’ εγώ να αδιαφορώ γι’ αυτές τις τελευταίες, που με κοιτάζουν με έντονο ύφος πίσω από ένα ζευγάρι αυστηρά γυαλιά, σε κάποια γωνίτσα του μυαλού μου.
Τελικά αφού το παίδεψα αρκετά, αφέθηκα στη ροή της στιγμής. Βάλθηκα να αναπολώ όμορφες εικόνες και μνήμες, από την πρόσφατη εξόρμηση στην Κρητική φύση. Γρήγορα αντιλήφθηκα ότι ήταν το μοναδικό πράγμα που ήθελα να κάνω εκείνη την ώρα. Έτσι χωρίς ενοχές, χωρίς αναστολές και τύψεις, έδωσα μια γερή γροθιά στο στομάχι της κυρίας «υποχρέωσης» και παραδόθηκα στην Αυγουστιάτικη ονειροπόληση.

Γρήγορα ανακάλεσα εικόνες, που πρόλαβα να συγκρατήσω το τελευταίο τριήμερο και βρέθηκα να επιπλέω με το κανό μου κάτω από μια συστάδα πανύψηλων και περίτεχνα λαξεμένων βράχων που λες και βρίσκονταν εκεί για να διχοτομούν το βαθύ μπλε του ουρανού από το γαλαζοπράσινο της θάλασσας. Επάνω στο βράχο λιγοστά δενδρύλλια, δήλωναν επιλεκτικά την παρουσία τους σε σημεία καίρια… έτσι, ίσα ίσα, για να ξαφνιάζουν και να ξεκουράζουν το μάτι. Προσπέρασα δυο τρεις εισόδους, από μικρές σπηλιές που φύτρωσαν λες ξαφνικά στα πόδια του περήφανου και απόκρημνου βράχου. Εύκολα καταφύγια για επίδοξους παραθεριστές με τις σκηνές τους.

Συνεχίζω να κωπηλατώ και να προσπαθώ να συγκρατήσω μέσα μου φωτογραφικά την άγρια αυτή εικόνα της Κρητικής γης. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα με γοήτευε τόσο, μια τέτοιου είδους ομορφιά. Αν κάποιος με ρώταγε, παλαιότερα, θα την έλεγα «ξεραΐλα», χωρίς ενδοιασμούς. Φαίνεται όμως ότι όσο μεγαλώνουμε ακόμα και ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα εξελίσσεται. Είναι λες και εκπαιδεύεται το μάτι ή ο νους για να ανακαλύπτει τις ομορφιές όπου και αν είναι αυτές κρυμμένες.

Και μου ασκούσε πολύ έντονη γοητεία αυτή η αγριάδα. Συνειδητοποίησα ότι είναι απλά διαφορετική. Άλλη παρουσία δηλώνει η ηρεμία και η απαλότητα από το πράσινο του γκαζόν των δέντρων και των λουλουδιών και άλλη παρουσία η τραχύτητα και η επιβλητικότητα των κοφτερών και απόκρημνων βράχων.

Είναι όπως οι διαφορετικές εκφάνσεις στο συναίσθημα της αγάπης. Είναι άλλη εκείνη των γονιών, άλλη των φίλων, άλλη των συντρόφων και άλλη η μητρική. Η αίσθηση είναι το ίδιο δυνατή… η αξία και η ποιότητα το ίδιο ανεκτίμητη, αλλά συγχρόνως και τόσο διαφορετική.

Κοίταξα κάτω, σε κάποιες λευκές πέτρες, που «έκλεψαν» με τη λάμψη τους τη ματιά μου. Απίστευτα καθαρός βυθός που σε προκαλεί να τον ανιχνεύσεις… Χρώμα γαλαζοπράσινο αλλοιώνει τα μεγέθη και τα χρώματα του διάφανου βυθού. Τα λαμπυρίσματα και ο ήχος από τον ήπιο παφλασμό των απαλών κυμάτων πάνω στη ξύλινη σανίδα, μου πρόσφεραν μια απίστευτη χαλάρωση. Δεν ένοιωθα καν κούραση από τη συνεχή κωπηλασία. Ήθελα να δω κι άλλο από αυτό το μικρό-μεγάλο θαύμα της φύσης που απλωνόταν εκεί, πάνω και κάτω από μένα.

Κι’ ύστερα, καθώς άπλωνα τη ματιά να πάει όσο μπορεί ψηλότερα, επάνω στον απότομο βράχο, πρόβαλε εκείνος ο τεράστιος γυπαετός. Άπλωνε τις μακριές φτερούγες και έψαχνε για ανυποψίαστα θύματα. Μάλλον… Δεν ήμουν σίγουρη. Περισσότερο ράθυμο τον διέκρινα και αυτόν. Έτσι για να τον ταιριάξω με την δικιά μου διάθεση. Έδινε την εντύπωση ότι απλά ακουμπούσε και αναπαυόταν πάνω σε κάποιο ρεύμα του ανέμου που του πρόσφερε την ανάπαυλα της στιγμής που είχε ανάγκη. Μέχρι να διακρίνει το θύμα του ή απλά να διασχίσει τον δικό μου οπτικό ορίζοντα και να χαθεί γλιστρώντας, πίσω από την κοντινότερη βουνοκορφή.

Αθάνατη Κρητική γη! Ποιο μαγικό χέρι καλλιτέχνη σε σμίλεψε… έτσι περίτεχνα με την αγριάδα και τη τραχύτητα που μόνο σ’ αυτό το κομμάτι της γης πρέπει να υπάρχει; Mάλλον είναι ο ίδιος που φιλοτέχνησε τα μαγευτικά δειλινά και τις ανατολές του Ρεθύμνου, της Σαντορίνης και τόσων άλλων ευλογημένων Ελλαδικών τόπων…

Κι’ ύστερα είναι εκείνο το φως. Αυτό το απίστευτο φως της Ελλάδος που δεν το βρίσκει κανείς (κατά κοινή ομολογία των ταξιδευτών), σε άλλα μέρη του κόσμου, παρά μονάχα εδώ, ειδικά τους θερινούς μήνες.

Πολύς ήλιος, πολύ ζέστη, πολύ αλμύρα και πολύ καλοκαίρι… αυτό το μοναδικό καλοκαίρι της Κρήτης. Που σε ξεκουφαίνουν τα τζιτζίκια που σε γλυκαίνουν οι χυμοί από τα ολόγλυκα φρούτα και σε συναρπάζουν οι βραδινοί περίπατοι κάτω από το ολόγιομο τεράστιο και έγχρωμο Αυγουστιάτικο φεγγάρι.

Η Κρήτη του έρωτα και του πάθους. Της φιλοξενίας, της εύκολης παρεξήγησης, του γλεντιού και της υπερβολής… Όλα στο συν. Όλα στο έπακρο.

Αυτή είναι η Κρήτη. Αυτός είναι ο Αύγουστος της Κρήτης…

Το δροσερό αεράκι άρχισε να δυναμώνει και σύντομα έγινε ένας αρκετά δυνατός άνεμος που με ξάφνιασε και με φόβισε ομολογώ αφού με εμπόδιζε πεισματικά να γυρίσω πίσω… Ριπές ξαφνικές χτυπούσαν από το πλάι το μικρό μου πλεούμενο και η όψη ακόμα και το χρώμα της θάλασσας με μιας άλλαξε.

Όμως, είναι κι αυτό κομμάτι της άγριας αυτής ομορφιάς. Το απρόβλεπτο, το ξαφνικό. Η αλλαγή στις διαθέσεις, ενός, γιατί όχι, ατίθασου επίσης όπως και η Κρήτη, ανέμου της. Είναι παιδί δικό της. Πως θα μπορούσε αλήθεια να είναι αλλιώς…

Ομολογώ ότι έδειξα ψυχραιμία. Είχα ενημερωθεί για τις εντάσεις του ανέμου τις ημέρες αυτές, ότι δεν θα ξεπερνούσαν τα τρία μποφόρ, όμως πάλι, ποιος είναι σίγουρος για το τι μπορεί να δημιουργήσει ένα τέτοιο ατίθασο παιδί…

Καθησύχασα τον εαυτό μου ότι αυτή η ξαφνική αλλαγή στο σκηνικό δεν θα κρατούσε για πολύ και έπειτα από μια μικρή σύντομη προσευχή…δεν το κρύβω, προς αποφυγή δυσάρεστων εκπλήξεων (ποτέ δεν ξέρεις), τελικά μπόρεσα να κωπηλατήσω με δυσκολία μεν, αλλά σταθερά, και να στρίψω πίσω από τον τελευταίο χαμηλό βράχο που μου έκοβε τη θέα, από την προσφιλή μου πια χρυσή ακτή όπου με περίμενε η παρέα, ανήσυχη από την προσωρινή μου εξαφάνιση…

Το κουδούνισμα του τηλεφώνου διέκοψε τη σύντομη αυτή διαδρομή της μνήμης, και ευτυχώς γιατί διαφορετικά, ίσως συνέχιζα να ταλαιπωρώ περισσότερο τους όποιους αναγνώστες…

Έτσι, κρέμασα προσωρινά στο τελευταίο ελεύθερο καρφάκι της κουζίνας μου την τελευταία αυτή θύμηση, για να την έχω εύκολα προσβάσιμη και να την ανακαλέσω ξανά, ποιος ξέρει άλλο ένα ράθυμο Αυγουστιάτικο απόγευμα ή κάποιο παγωμένο χειμωνιάτικο βράδυ.

Τελικά ίσως αυτό το νόημα να έχει ο Αύγουστος. Να μπορείς κάποια στιγμή να ανακαλύπτεις την πολυτέλεια να ονειρεύεσαι… χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς αναστολές.

Και αυτός ήταν ο δικός μου ο Αύγουστος. Ο Αύγουστος της Κρητικής γης. Ο Αύγουστος της καρδιάς μου…

Σάββατο, 20 Αυγούστου 2011 - Της ΜΑΡΙΑΝΝΑΣ ΚΟΥΓΙΤΑΚΗ-ΤΖΑΓΚΑΡΑΚΗ