Περί μαστούΠηγαίναμε για μπάνιο στη σπηλιά, στον Άγιο Νικόλαο, κάπως κλείνει το λιμανάκι και είναι
απέναντι το σημείο αυτό.Υπήρχε μια μικρή προβλήτα, εκεί έμαθα βουτιές.Εγώστα δώδεκα και δεν ήθελα να φοράωτο πάνωτου μαγιό, ήθελα το σώμα μου να είναι αγορίστικο.Παρατηρούσα ότι το στήθος μου άρχιζε να σχηματίζεται, ήταν και ένα αγόρι λίγο μεγαλύτερο, ένα ξαδέρφι ξαδέλφης,Μίλτος νομίζωλεγόταν.Ντρεπόμουνα να διακρίνεται το στήθος, ήταν σαν ήττα.Τέντωνα τους ώμους να μη φαίνεται, να κρατήσει λίγο ακόμα η παιδική ηλικία, η διφορούμενη.
Μετά, στα δεκατρία, είχε σχηματιστεί ένα πρήξιμο στους αδένες, στο δεξί περισσότερο, αν θυμάμαι καλά, αυτό που τώρα μου αφαιρέθηκε.Με πήγαν, ο μπαμπάς ήταν για αυτά, σε κάποιο γνωστό τους γιατρό, μια περίεργη ειδικότητα μου είχε φανεί. Ο γιατρός αυτός
είχε μια κορούλα μικρή, την Ίριδα.Όταν κάποιος γνωστός των γονιών μου είχε παιδί, το πράγμα αποκτούσε ενδιαφέρον.Είχαμε πάει σπίτι τους και σε ένα δωμάτιο μου έκανε μια ψηλάφηση, θα το έλεγα τώρα.Ορμονική μαστίτιδα, δεν ήταν τίποτα, μου έδωσε μια κρέμα για να βάζω, να κάνω ένα ελαφρύ μασάζ.Το ά.ο πάλι με το βατιστένιο σουτιέν, στου Σταυρό-πουλου, στον Πειραιά με πήγε η μαμά। Να το φοράω για να μη χαλαρώσει, να μη χάσει τη φόρμα του το στήθος μου.Στα δοκιμαστήρια, η υπάλληλος έπιανε το στήθος για να δει το μέγεθος, την υποψιάστηκα.Κάτι δε μου άρεσε, τέλος πάντων. Άβολο αυτό το πράγμα και
με σφίγγει, ρε παιδί μου, γιατί θα πρέπει να το φοράω!
Πριν πάω στη μαστολόγο -δεν περίμενα τέτοια εξέλιξη-κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη, ένα γυναικείο σώμα ακόμα νεανικό.Είναι και η γυμναστική που έκανα από το καλοκαίρι.Δεν είχα λόγο να θέλω να αλλάξω το σώμα μου. Τελικά υπάρχει για όλα μια αποχαιρετιστή-
ρια ματιά.
Είχα την αίσθηση ότι πολέμησα και πληγώθηκα στη μάχη.Ένιωθα το στήθος μου σαν πανοπλία, έτσι όπως σχημάτιζε το θώρακα. Δεν είναι όπως το είχα φανταστεί।Ηγιατρός μου άφησε τα ίχνη των καμπύλων,ώστε να τα ακολουθήσει στην αναδόμηση.Οπότε, είμαι μάλ-
λον σε κατάσταση αναμονής, παρά αλλαγής.
Το γιατί συνέβη αυτό, δε μου φαίνεται συμπτωματικό.Ανατρέχει σίγουρα σε κάποια αιτία, δικτυώνεται μάλιστα με απολήξεις απίστευτες του παρελθόντος μου, συναντώντας τες। Ως προοπτική ζωής δεν έχει βέβαια νόημα να το ψάχνω.Πιστεύωπάντως, ότι ήταν για μένα
το τίμημα της μητρότητας.
Βγήκε, λέει η αγαπημένη μου ξαδέλφη που περίμενε έξω, από το χειρουργείο χαρούμενη από αυτό που είδε.Είπε «Πήγε πολύ καλά» (το χραπ -χραπ που μου είχε περιγράψει από πριν) και παράγγειλε «Να πείτε στην Έλενα, να αγαπάει περισσότερο τον εαυτό της από δω
και πέρα».«Εγώ, σας έσωσα τη ζωή», μου είπε κάποια άλλη φορά.Το σώμα γνωρίζει αυτό που συμβαίνει και μας μιλάει.
Κάποιες γυναίκες πήγαν για μαστογραφία από καθαρό ένστικτο, ενώ δεν είχαν ποτέ ξανακάνει, σαν να το διαισθάνθηκαν.Εμένα μου είχε μιλήσει αυτός ο καρκίνος, «Είμαι δολοφόνος», προειδοποιούσε. Δεν κινητοποιήθηκα πάντως, παρά μόνο για τη ρουτίνα του ετήσιου ελέγχου, λογικά και πεπεισμένη.Από αγάπη για μένα, σαν γυναίκα, που αν δεν ήταν εκείνο το βιβλιοπωλείο και οι φεμινιστικές ομάδες, πώς να ήθελα να προστατέψω κάτι, που σου μαθαίνουν να περιφρονείς; Ίσως για αυτό το λόγο πολλές το αμελούν.
Αν έχει κάτι θετικό όλη αυτή η ιστορία, η περιπέτεια,όπως μου την έχουν πει, είναι ότι γίνομαι πιο αποφασισμένη να ζήσω, αυτά που αληθινά και βαθιά θέλω.Όλα είναι στα χέρια μας και δουλεύονται.
Έλενα
Πηγή: Περιοδικό Νταλίκα, Λ.Ο.Α.
