Ήρθε κι έφυγε άλλο ένα φεστιβάλ λεσβιακής, γκέι, αμφί και τρανς υπερηφάνειας και άφησε πίσω του τις πιο πολύχρωμες εντυπώσεις, ειδικά σε όσους παραβρέθηκαν στην πλατεία Κλαυθμώνος το Σάββατο (5 Ιουνίου). Με τόση συννεφιά και γκρίζο, η lgbt(q) σημαία έδωσε λίγο χρώμα και διασκέδαση, χωρίς χρώμα και φύλο. Πολλά μπορούν να ειπωθούν γι’αυτό το φεστιβάλ, για την κατάργησή του, για τη μη κατάργησή του, ωστόσο ένα γεγονός παραμένει αναμφισβήτητο: οι λεσβίες, γκέι, αμφί και τρανς συνάνθρωποί μας, δεν έχουν το ίδιο δικαίωμα στην έκφραση αγάπης. Και όσο αυτό το γεγονός παραμένει αναμφισβήτητο, τόσο απαραίτητη θα είναι και η διεξαγωγή του φεστιβάλ υπερηφάνειας.Ας αρχίσουμε τη σύντομη ανασκόπηση, αναφέροντας μια φράση κλισέ, γενικής περιγραφής του pride: Προσήλθαν λιγότεροι από όσους θα έπρεπε/υπάρχουν εκεί έξω.Μάλλον αντί να βγουν έξω το Σάββατο, μπήκαν μέσα, βαθειά στις ντουλάπες. Αν στα περίπτερα του φεστιβάλ μοιράζονταν δωρεάν σκωροκτόνα, ενδέχεται να είχε γίνει λαοπλημμύρα.Βέβαια, αυτό δεν σταμάτησε εκατοντάδες κόσμο που βρέθηκε εκεί, γκέι, στρέητ, λεσβίες, αμφί, τρανς από το να τραγουδήσουν, να χαρούν και να διασκεδάσουν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες στη συναυλία της Κλαυθμώνος, αλλά και μέχρι το ξημέρωμα στο after party, στο Candy Bar Downtown.Πάμε λοιπόν.
Στο σημείο αυτό αξίζει να σας μεταφέρω ατάκα, φίλης της Ε.Παπαρίζου, στην ίδια, σχετικά με την προετοιμασία του μαλλιού της. ”Στο pride πας, τίποτα δεν πρέπει να είναι straight” (κάπως έτσι). (Παραλείπω να εκφράσω εκτενώς τα συναισθήματα της μύγας μες το γάλα και του ρατσισμού απέναντι στους στρέητ, τα οποία αισθάνθηκα εκείνη τη στιγμή και συνεχίζω τη φωτογραφική σύνοψη).
‘Χαρούμενη’ έκπληξη στο Candy Bar Downtown αποτέλεσε ένα παλικάρι που ανέβηκε στη μικρή πλατφόρμα, μπροστά από την κονσόλα του DJ (και μετά κι άλλο ένα) και γδύθηκε. Τελείως (όταν λέμε τελείως, μην το πάρεις και τοις μετρητοίς, αν φορούσε κανα βραχιολάκι, ή περιλαίμιο αξεσουάρ, δεν πρέπει να το έβγαλε). Γλέντι που δεν κράτησε πολύ, γιατί με οδηγίες από το club, κατέβηκε και ντύθηκε σύντομα. (Αν ήθελες εσύ, ας έλεγες στον πορτιέρη να γυρίσει στ’αυγά του. Αν και εκεί γύρω παρευρίσκονταν παιδιά πιθανώς γκέι, που δεν βρίσκονταν μέσα στις ντουλάπες, αλλά ήταν οι ίδιοι σα ντουλάπες).
Μπορεί για πολλούς να είναι περιττό και συγκεριμένα πολλοί ομοφοβικοί, ακόμα και αυτοί του τύπου ας-κάνει-ο-καθένας-ό,τι-θέλει-στο-κρεβάτι-του, θα πουν τι μας λες τώρα, αλλά θα το πω. Οι γκέι (και εννοώ εν συντομία όλες τις ομάδες, λεσβίες, τρανς, αμφί, τρανς, queer), έχουν τη φήμη των χαρούμενων ατόμων, των party animals. Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει, όμως το Σάββατο την επιβεβαίωσαν και με το παραπάνω. Ο χαρακτήρας γιορτής ήταν διάχυτος, έστω κι αν δεν ανήκεις τυπικά σε αυτό το φεστιβάλ και δε μοιράζεσαι τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους. Παραμένεις ευπρόσδεκτος και παίρνεις από τη χαρά τους. Στο Candy Bar, αν ήσουν κι εσύ εκεί, θα διασκέδαζες. Είναι αυτή η συλλογικότητα της ομάδας βρε παιδί μου, τα κοινά στοιχεία που ενώνουν τα άτομα, που δημιουργεί μια διαφορετική ατμόσφαιρα, διαφορετική απ’το να πας στο ίδιο club μια άλλη μέρα. Σαν να πηγαίνεις π.χ σε ένα πάρτυ οπαδών του LOST, τα κοινά στοιχεία, καταργούν τις διαφορές μεταξύ των ατόμων και το φιλικό κλίμα υπερισχύει (και στο λέω εγώ αυτό που δεν τυγχάνω γκέι, ούτε λεσβία, ούτε καν οπαδός του LOST).
Έτσι, αυτό που απομένει πια, είναι να ανοίξει κι άλλο αυτό το γιορτινό φεστιβάλ και να διασκεδάσουν όλοι μαζί.Και γκέι και στρέητ και λεσβίες και αμφί και τρανς (και οπαδοί του LOST), μετατρέποντας αυτή τη γιορτή σε γενικότερη γιορτή ανθρώπινου σεξουαλικού προσανατολισμού και ανθρώπινης αξιοπρέπειας, πέρα από διακρίσεις στην αγάπη και στον έρωτα.
‘Χαρούμενη’ έκπληξη στο Candy Bar Downtown αποτέλεσε ένα παλικάρι που ανέβηκε στη μικρή πλατφόρμα, μπροστά από την κονσόλα του DJ (και μετά κι άλλο ένα) και γδύθηκε. Τελείως (όταν λέμε τελείως, μην το πάρεις και τοις μετρητοίς, αν φορούσε κανα βραχιολάκι, ή περιλαίμιο αξεσουάρ, δεν πρέπει να το έβγαλε). Γλέντι που δεν κράτησε πολύ, γιατί με οδηγίες από το club, κατέβηκε και ντύθηκε σύντομα. (Αν ήθελες εσύ, ας έλεγες στον πορτιέρη να γυρίσει στ’αυγά του. Αν και εκεί γύρω παρευρίσκονταν παιδιά πιθανώς γκέι, που δεν βρίσκονταν μέσα στις ντουλάπες, αλλά ήταν οι ίδιοι σα ντουλάπες).
Μπορεί για πολλούς να είναι περιττό και συγκεριμένα πολλοί ομοφοβικοί, ακόμα και αυτοί του τύπου ας-κάνει-ο-καθένας-ό,τι-θέλει-στο-κρεβάτι-του, θα πουν τι μας λες τώρα, αλλά θα το πω. Οι γκέι (και εννοώ εν συντομία όλες τις ομάδες, λεσβίες, τρανς, αμφί, τρανς, queer), έχουν τη φήμη των χαρούμενων ατόμων, των party animals. Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει, όμως το Σάββατο την επιβεβαίωσαν και με το παραπάνω. Ο χαρακτήρας γιορτής ήταν διάχυτος, έστω κι αν δεν ανήκεις τυπικά σε αυτό το φεστιβάλ και δε μοιράζεσαι τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους. Παραμένεις ευπρόσδεκτος και παίρνεις από τη χαρά τους. Στο Candy Bar, αν ήσουν κι εσύ εκεί, θα διασκέδαζες. Είναι αυτή η συλλογικότητα της ομάδας βρε παιδί μου, τα κοινά στοιχεία που ενώνουν τα άτομα, που δημιουργεί μια διαφορετική ατμόσφαιρα, διαφορετική απ’το να πας στο ίδιο club μια άλλη μέρα. Σαν να πηγαίνεις π.χ σε ένα πάρτυ οπαδών του LOST, τα κοινά στοιχεία, καταργούν τις διαφορές μεταξύ των ατόμων και το φιλικό κλίμα υπερισχύει (και στο λέω εγώ αυτό που δεν τυγχάνω γκέι, ούτε λεσβία, ούτε καν οπαδός του LOST).
Έτσι, αυτό που απομένει πια, είναι να ανοίξει κι άλλο αυτό το γιορτινό φεστιβάλ και να διασκεδάσουν όλοι μαζί.Και γκέι και στρέητ και λεσβίες και αμφί και τρανς (και οπαδοί του LOST), μετατρέποντας αυτή τη γιορτή σε γενικότερη γιορτή ανθρώπινου σεξουαλικού προσανατολισμού και ανθρώπινης αξιοπρέπειας, πέρα από διακρίσεις στην αγάπη και στον έρωτα.
από το satyroutina.wordpress.com
