Της Ειρήνης ΠετροπούλουΘα ξεκινήσω λέγοντας πως δεν είμαστε απλά «καθημερινές λεσβίες», όπως δεν είμαστε οι «λεσβίες του Σαββατοκύριακου» ή «των αργιών». Είμαστε λεσβίες που φροντίζουμε να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας όπου και να βρισκόμαστε, πάντα, ακόμα και μέσα από την συμμετοχή μας στα διάφορα κινήματα κοινωνικής αμφισβήτησης, τις φεμινιστικές ομάδες, αλλά και τις διάφορες γκέι ομάδες και το ευρύτερο ΛΟΑΤ κίνημα.
Η ορατότητα και η καθημερινή μας παρουσία, αυτό που απολαμβάνουμε σήμερα, ήλθε μέσα από καθημερινούς αγώνες. Από το ΑΚΟΕ και την ΕΟΚ φτάσαμε στην ΛΟΑ και την ΟΛΚΕ και πρόσφατα στην ΛΟΘ, την οποία και χαιρετίζουμε με χαρά μιας και αποτελεί άλλη μια κατάκτηση εκτός Αθηνών. Συνάμα αποτελεί άλλο ένα βήμα προς την ορατότητα της λεσβιακής ταυτότητας και περηφάνιας.Είναι γεγονός πως ανέκαθεν οι λεσβίες αναζητούσαν τον δικό τους χώρο μέσα στο ευρύτερο ΛΟΑΤ κίνημα, όπως γεγονός είναι πως κατακτήθηκε.
Το «Λ», που χαρακτηρίζει τις λεσβίες, φαίνεται, υπάρχει και φιγουράρει πια στο όνομα των ομάδων και των οργανώσεων που απαρτίζουν το ΛΟΑΤ κίνημα. Αλλά τι σημαίνει να είσαι λεσβία στην καθημερινότητα, πέρα από το ότι έχεις ομοερωτικό σεξουαλικό προσανατολισμό; Σημαίνει να διεκδικείς καθημερινά τα κομμάτια της ταυτότητας σου μέσα στην οικογένεια, στον χώρο εργασίας, στον φιλικό περίγυρο, αλλά και μέσα από την παρέα με άλλες λεσβίες, γκει φίλους ή διαφυλικά πρόσωπα.Σημαίνει να καταρρίπτεις αυτή την κακόγουστη εικόνα που σε θέλει λιγότερο γυναίκα γιατί αγαπάς γυναίκες. Σημαίνει να διεκδικείς την ίση μεταχείριση και να απαιτείς την κατάργηση των διακρίσεων. Σημαίνει να μπορείς να βγαίνεις ανοικτά στον χώρο της εργασίας σου ή στην εργασιακή αγορά, χωρίς να φοβάσαι τον χλευασμό του συναδελφικού περιβάλλοντος ή (στην χειρότερη περίπτωση) την απόλυση σε καιρό οικονομικής κρίσης, όπου πάλι πλήττεται η γυναίκα (άσχετα από τον σεξουαλικό της προσανατολισμό). Μπορεί ο 3304/2005 να έχει από καιρό θεσπιστεί αλλά, από τα όσα δείχνει το πρόσφατο Ευρωβαρόμετρο, στην ουσία δεν εφαρμόζεται εφόσον δεν έχουμε εμείς φροντίσει να καταγγέλλουμε τον ρατσισμό που υφιστάμεθα. Σημαίνει, να απαιτείς από το Κράτος και τους διάφορους φορείς να όχι μόνο να αναγνωρίσουν, αλλά και να κατοχυρώσουν την σχέση σου. Αυτό μπορεί να είναι πρακτικό θέμα που ορίζει ψυχρά την νομική σχέση ανάμεσα σε δύο πρόσωπα, αλλά γίνεται ουσιαστικό αν σκεφτούμε πόσες «τρύπες» έχει η σχέση με την γυναίκα με την οποία βιώνουμε την κάθε μέρα μας. Η φορολογία, η κοινωνική ασφάλιση, η δυνατότητα κληρονομιάς και η διεκδίκηση των περιουσιακών στοιχείων σε περίπτωση διακοπής της συμβίωσης, αποτελούν για άλλα ζευγάρια κάτι το δεδομένο, όχι για τα λεσβιακά. Παράλληλα, το δικαίωμα στην μητρότητα και τεκνοθεσία παραμένει ακόμα Γόρδιος Δεσμός για την λεσβία που θα το απαιτήσει κατά μονάδα και χωρίς τα «συνήθη ψέματα» που αναγκαζόμαστε ακόμα να ψελλίζουμε στους σχετικούς δημόσιους φορείς. Σημαίνει να απαιτείς από το Κράτος, που συντηρείς με την φορολογία σου, ίση μεταχείριση στο Σύστημα Υγείας. Είναι τραγικό σήμερα ακόμα και μια απλή επίσκεψη ρουτίνας σε γυναικολόγο να μας προβληματίζει αν θα πούμε ή αν δεν θα πούμε ανοικτά τον σεξουαλικό μας προσανατολισμό.
Μπορεί να σας φανεί ανέκδοτο αυτό που θα σας διηγηθώ, αλλά συνέβει στην πραγματικότητα. Απλή ανωμαλία στον κύκλο περιόδου αντιμετωπίστηκε από γυναικολόγο με την εξής απάντηση: «Κάνε ένα παιδί να βρεις την υγεία σου!»Όλα αυτά τα καθημερινά, που πραγματικά έχετε ακούσει να ζητάμε και θα τα συζητάμε άπειρες φορές, αποτελούν έναν διαρκή και καθημερινό αγώνα στο δικαίωμα στην αξιοπρέπεια μας ως πολίτισσες αυτής της χώρας.
